Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.176.2019.1.AC
z 27 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2019 r. (data wpływu 7 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w przeważającej większości świadczy usługi sklasyfikowane według PKD do grupy 81. 29. Z tj. pozostałe sprzątanie.

Wnioskodawca zajmuje się czyszczeniem i myciem zbiorników przemysłowych i separatorów. Jako właściciel jednoosobowej działalności gospodarczej pracuje 5-6 dni w tygodniu. Od kilku do kilkunastu godzin dziennie. Pracuje średnio 48 godzin wysiłkowych na tydzień, nie wliczając dojazdów i przygotowań. W zbiornikach, separatorach przebywa od kilku minut do kilku godzin, po czym robi sobie przerwy od 5 do 30 minut w zależności od wyczerpania jego organizmu, warunków panujących w środku zbiornika jak i na zewnątrz w przestrzeni otwartej.

Warunki tam panujące jak i ciężka praca fizyczna powodują ekstremalne przeciążenia fizyczno - psychiczne. Żeby sprostać zleceniom do których zobowiązują Wnioskodawcę umowy, jest zmuszony zadbać o swoje siły witalne najlepiej jak tylko potrafi. W tym celu podczas krótkich przerw musi wspomagać się suplementami diety. Suplementy diety dostarczają mu niezbędne elektrolity, minerały, białka, węglowodany oraz witaminy.

Przyjmowanie normalnych, tradycyjnych stałych pokarmów powoduje osłabienie organizmu nawet na kilka godzin z powodu zaangażowania wewnętrznych sił ustroju na strawienie stałego pokarmu. Co w konsekwencji bardzo utrudnia, a w skrajnych przypadkach wręcz uniemożliwia wykonanie powierzonych zadań. W zawodzie, który wykonuje Wnioskodawca, ludzkie ciało poddawane jest ekstremalnym przeciążeniom i wykorzystywane jako narzędzie pracy. W związku z tym należy amortyzować jego eksploatację w postaci profilaktycznych medykamentów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Uprzejmie proszę o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup suplementów diety, odżywek, profilaktycznych medykamentów, batonów energetycznych i wody mineralnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, suplementacja jego organizmu jest bezpośrednio związana z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Umowy, jakie zawiera ze zleceniodawcą, na czyszczenie zbiorników przemysłowych i separatorów, wymagają aby jego organizm był w jak najlepszym zdrowiu fizycznym jak i psychicznym. Ze względu na charakter pracy, jakim jest czyszczenie separatorów i zbiorników przemysłowych, osoba Wnioskodawcy poddawana jest ekstremalnym przeciążeniom fizycznym i psychicznym w skrajnie trudnych warunkach. Pracuje w pomieszczeniach zamkniętych o pojemności od kilku do kilkudziesięciu tysięcy metrów sześciennych. W atmosferze z niedostatkiem tlenu, często w atmosferze wybuchowej, w atmosferze trujących , toksycznych, kwaśnych i zasadowych par i gazów.

W zbiornikach panują temperatury dochodzące do 60 stopni Celsjusza. Praca Wnioskodawcy polega na czyszczeniu instalacji przemysłowych, zbiorników i separatorów z zalegających tam zanieczyszczeń stałych jak i płynnych. Takich jak: smoły, kwasy, zasady, tłuszcze spożywcze, parafiny, mazut i pochodne ropy naftowej oraz wiele innych. Usuwanie zanieczyszczeń wykonuje się ręcznie ze względu na specyfikę budowy zbiorników, przy pomocy łopat i wszelkich narzędzi nieiskrzących tzw. EX, które ułatwiają wydobycie zbitych szlamów i osadów na zewnątrz zbiornika bądź podprowadzeniu ich pod np. węże ssawne cystern asenizacyjnych. Dzienne wydobycie bądź podprowadzenie odpadów pod węże ssawne waha się od kilku do kilkudziesięciu ton. Po wyczyszczeniu zbiorników, separatorów z zalegających osadów przystępuje się do mycia sufitu, ścian i dna zbiorników gorącą wodą z czynnikami chemicznymi pod dużym ciśnieniem. Wnioskodawca pracuje 5-6 dni w tygodniu. Od kilku do kilkunastu godzin dziennie.

W zbiornikach przebywa się od kilku minut do kilku godzin, po czym robi się przerwy od 5 do 30 minut w zależności od warunków panujących w środku zbiornika jak i na zewnątrz w przestrzeni otwartej. W tych warunkach Wnioskodawca jest zmuszony do zakładania specjalistycznego kombinezonu nie przepuszczającego powietrza, wilgoci i żadnych substancji toksycznych (również szczelne obuwie gumowe i rękawice) oraz, co najważniejsze, maski pełno twarzowej z odpowiednimi filtrami dopasowanymi do aktualnie występujących zagrożeń (ewentualnie maski izolacyjnej z doprowadzeniem powietrza z zewnątrz).

Ubiór, temperatura jak i ekstremalny wysiłek fizyczny sprawia, że w czasie przerw Wnioskodawca musi uzupełnić elektrolity, węglowodany, białka oraz witaminy i minerały by organizm był zdolny do dalszego wysiłku fizycznego. Wyżej wymienione substancje, ze względu na warunki pracy, Wnioskodawca musi dostarczyć organizmowi jedynie w postaci szybko - przyswajalnego suplementu. Nie może to być zwykły produkt żywieniowy, wymagający długotrwałego przetwarzania w układzie pokarmowym, bo na to potrzeba czasu zanim jego substancje odżywcze znajdą się na właściwym miejscu. Tradycyjne produkty żywieniowe paradoksalnie osłabiają nasz organizm nawet na kilka godzin z powodu zaangażowania wewnątrz ustrojowych sił naszego organizmu na strawienie pokarmu, co skutkuje sennością, zmęczeniem. Suplement tymczasem, to najczęściej płyn, którego zadaniem jest natychmiastowe odżywienie organizmu, czego w tych krótkich przerwach koniecznie potrzebuję.

Wnioskodawca pracuje średnio 48 godzin wysiłkowych na tydzień, nie wliczając dojazdów do miejsca wykonywania zlecenia, powrotów i przygotowań. Przy takiej ilości pracy, zmuszony jest przyjmować suplementy przyspieszające regenerację, by organizm każdego dnia był gotowy do wykonywania usługi, do której zobowiązuje go umowa. Wnioskodawca chciałby nadmienić, że jego ciało jest narzędziem pracy, którego eksploatacja pociąga za sobą koszty. Jednym z nich jest właśnie wspomagająca suplementacja. Bardzo ważnym elementem w jego pracy jest również przygotowanie odpowiednich posiłków. Posiłki nie mogą być ciężkie, stałe pokarmy przy ekstremalnym wysiłku fizycznym odbierają siły ponieważ organizm zużywa mnóstwo energii na ich trawienie. Posiłki powinny mieć formę płynną lub półpłynną. Indywidualne zapotrzebowanie Wnioskodawcy na energię sięga 7000 kcal. dziennie. Dlatego nadrzędnym zadaniem w planowaniu jadłospisu jest ustalenie równowagi pomiędzy energią przyjmowaną, a wydatkowaną. Utrzymanie tego bilansu jest warunkiem jego sił fizycznych, zdrowia i aktywności zawodowej. Odstępstwo od tej równowagi, utrzymujące się w niedługim czasie może doprowadzić do wycieńczenia organizmu, różnego rodzaju chorób, a co za tym idzie braku możliwości kontynuacji wykonywania zleconych zadań. Jedyną najprostszą i najbardziej skuteczną metodą przy tak ekstremalnych pracach jest suplementacja odżywkami węglowodanowo - białkowymi, przyjmowanie witamin i minerałów, izotoników, jedzenie batonów energetycznych jak i picie dużej ilości wody mineralnej.

Wnioskodawca dziennie wypija od dwóch do pięciu litrów wody. Koszty jakie ponosi na wyżej wymienione środki opiewają na kwotę kilkuset zł miesięcznie. Co dla jednoosobowej działalności gospodarczej stanowi odczuwalny wydatek. Suplementacja, zdaniem Wnioskodawcy, jest bezpośrednio związana z wykonywaniem jego zawodu. Gwarantuje doczekanie do emerytury, która jak w większości zawodów, przysługuje po ukończeniu 65 roku życia. Przeciążenia towarzyszące wykonywaniu zawodu, leżą w naturze rzeczy, a ich amortyzacja, to profilaktyczne medykamenty. Wnioskodawca uważa, że jego organizm postrzegać należy z perspektywy zawodowej, gdzie obciążenia, na które jest on wystawiony, wykraczają poza naturalne możliwości wewnątrzustrojowej autoregulacji.

Zgodnie z Ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. W przypadku Wnioskodawcy dobra kondycja jego organizmu gwarantuje kontynuowanie prowadzenia działalności, osiąganie przychodów i płacenie podatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę w cyt. art. 22 ust. 1 ww. ustawy ma charakter ogólny, natomiast unormowania odnoszące się do kosztów są rozlegle i charakteryzują się znacznym stopniem komplikacji.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16.10.2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
  

• został właściwie udokumentowany;
  

• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 22 ust. 1 ustawy.
  
  
  

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt nie wymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz biorąc pod uwagę przedstawione unormowania prawne, uznać należy, iż wbrew zaprezentowanemu stanowisku Wnioskodawcy dotyczącemu zasadności ponoszenia przez niego wydatków na zakup suplementów diety, odżywek, profilaktycznych medykamentów, batonów energetycznych i wody mineralnej - w ocenie organu przedmiotowe wydatki nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na zakup suplementów diety, odżywek, profilaktycznych medykamentów, batonów energetycznych i wody mineralnej należy ocenić, jako wydatki niespełniające kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Z oczywistych, więc względów, tego rodzaju wydatki nie mogą pozostawać w jakimkolwiek związku z przesłankami działania, które można by uznać za ukierunkowane na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wydatki związane z zakupem suplementów diety, odżywek, profilaktycznych medykamentów, batonów energetycznych i wody mineralnej mają na celu poprawę jakości życia zdrowotnego Wnioskodawcy.

A zatem ww. wydatki w ocenie Organu – dotyczą ochrony zdrowia. Z kolei wydatki na ochronę zdrowia należą do wydatków o charakterze osobistym, które związane są z funkcjonowaniem danej jednostki w życiu społecznym, a ich poniesienie uwarunkowane jest innymi względami, aniżeli uzyskiwanie przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wydatki na ochronę zdrowia należą do wydatków o charakterze osobistym, które związane są z funkcjonowaniem danej jednostki w życiu społecznym, a ich poniesienie uwarunkowane jest innymi względami, aniżeli uzyskiwanie przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wydatki takie są powszechnie ponoszone przez obywateli, bez względu na ich wiek, stan zdrowia i miejsce zatrudnienia. W konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.

Koszt w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią zatem te wydatki, które można powiązać z działalnością gospodarczą, a nie te, które poniesiono kiedykolwiek bez ryzyka wpisanego w charakter działalności gospodarczej.

Wprawdzie poniesione przez Wnioskodawcę wydatki nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże nie stanowi to wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego statusu, konieczne jest bowiem również zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Wydatki Wnioskodawcy związane z ochroną jego zdrowia są wydatkami związanymi z ogólnie pojmowanym funkcjonowaniem danej jednostki w życiu społecznym. Każda osoba, niezależnie od tego jaki wykonuje zawód, może ponosić ww. wydatki. Nie można zatem uznać, że ww. wydatki mają związek z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodem i tym samym nie mogą być uznane za koszt uzyskania tego przychodu.

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny sprawy oraz biorąc pod uwagę przedstawione unormowania prawne, uznać należy, że Wnioskodawca nie może ww. wydatków zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Brak jest bowiem związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy ich poniesieniem a uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej. Przedmiotowe wydatki nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wskazane we wniosku, a poniesione przez Wnioskodawcę wydatki, nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.