Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.61.2019.2.MT
z 27 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2019 r. (data wpływu 21 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2019 r. (data nadania 20 lutego 2019 r., data wpływu 26 lutego 2019 r.) na wezwanie z dnia 6 lutego 2019 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.61.2019.1.MT o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Umową darowizny z dnia 20.05.2014 r. objętą aktem not. Elżbieta S. podarowała synowi Piotrowi S. 20/100 udziału w nieruchomości stanowiącej działkę nr 100/1 o obszarze 2.569 m².

Zgodnie z ostateczną decyzją Prezydenta Miasta z dnia 11.09.2015 r. nieruchomość stanowiąca działkę nr 100/1 została podzielona na działki 100/4 o pow. 734 m², nr 100/6 o pow. 489 m² i nr 100/5 o pow. 867 m² oraz działkę przeznaczoną pod drogę nr 100/7o pow. 479 m².

Umową z dnia 4.01.2016 r., współwłaściciele nieruchomości stanowiącej działkę nr 100/1, dokonali nieodpłatnego zniesienia współwłasności w ten sposób, że Piotr S. nabył do swojego majątku osobistego 1/2 udziału w działce gruntu o nr 100/5 o pow. 867 m² oraz 1/6 udziału w działce gruntu o nr 100/7 o pow. 479 m² przeznaczonej na wewnętrzną drogę dojazdową.

Wartość nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności (tj. 1/2 udziału w działce nr 100/5 i 1/6 udziału w działce nr 100/7) mieści się w wartości 20/100 udziału jaki przysługiwał w nieruchomości oznaczonej jako działka nr 100/1.

Ugodą sądową zawartą w dniu 13.05.2016 r. przed Sądem Rejonowym Wydział Cywilny, Elżbieta S. i Piotr S. znieśli nieodpłatnie współwłasność nieruchomości stanowiącej działkę nr 100/5 o pow. 897 m², w ten sposób, że Piotr S. nabył do swojego majątku osobistego powstałą w wyniku podziału działki 100/5 działkę gruntu o nr 100/14 o pow. 431 m².

Wartość nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności (tj. dz. nr 100/14) mieści się w wartości 1/2 udziału jaki przysługiwał w nieruchomości oznaczonej jako działka nr 100/5.

Zdarzenie przyszłe:

Sprzedaż nieruchomości oznaczonej jako działka nr 100/14 o pow. 431 m² oraz 1/6 udziału w działce nr 100/7 o pow. 479 m².

Planowana sprzedaż nieruchomości planowana jest w 2020 r. tj. po upływie 5 lat od dnia otrzymania darowizny umową z dnia 20.05.2014 r.

W piśmie z dnia 18 lutego 2019 r. (data nadania 20 lutego 2019 r., data wpływu 26 lutego 2019 r.) będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny, przeformułował pytanie i przedstawił stanowisko w sprawie adekwatne do przeformułowanego pytania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy za datę uprawniającą do zwolnienia z zapłaty zryczałtowanego podatku z tytułu zbycia nieruchomości po upływie 5 lat od jej nabycia zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) należy przyjąć datę 20 maja 2014 r. tj. datę otrzymania darowizny 20/100 udziału w nieruchomości oznaczonej wówczas jako działka nr 100/1.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako datę nabycia nieruchomości należy przyjąć datę 20.05.2014 r., tj. datę umowy darowizny, na mocy której Piotr S. nabył 20/100 udziału w nieruchomości stanowiącej działkę nr 100/1 o obszarze 2.569 m², który to udział odpowiada własności nieruchomości stanowiącej działkę nr 100/14 o pow. 431 m² i 1/6 udziałowi w działce nr 100/7 o pow. 479 m², ponieważ dokonane w międzyczasie podziały nieruchomości i zniesienie współwłasności nie spowodowały zwiększenia wartości udziału w nieruchomości.

Tym samym wartość nieruchomości i udziałów w nieruchomości nabytych w wyniku kolejnych podziałów i zniesienia współwłasności mieści się w wartości udziału, jaki przysługiwał Piotrowi S przed dokonaniem zniesienia współwłasności.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym przychód z tytułu zbycia nieruchomości, po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu.

W przedmiotowej sprawie do nabycia nieruchomości doszło poprzez zawarcie umowy darowizny sporządzonej w formie aktu notarialnego, a zatem do przejścia własności nieruchomości na obdarowanego doszło w momencie zawarcia rzeczonego aktu notarialnego tj. w dniu 20 maja 2014 roku.

Umową darowizny Piotr S. nabył 20/100 udziału w działce nr 100/1. Po podziale geodezyjnym działki nr 100/1, w 2016 r. współwłaściciele nieruchomości znieśli współwłasność w nieruchomości bez konieczności dokonywania jakichkolwiek spłat czy dopłat, ponieważ wartość nabytych przez nich nieruchomości i udziałów w nieruchomości stanowiącej działkę nr 100/7 odpowiadała wartości posiadanych przez nich udziałach przed zniesieniem współwłasności.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji wydanej w dniu 3.04.2014 r. stwierdził, że w przypadku zniesienia współwłasności, dla określenia 5-letniego okresu uprawniającego do zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych jako moment nabycia należy uznać nabycie pierwotne, o ile zniesienie współwłasności nie powoduje zwiększenia udziału w nieruchomości.

Również dokonany w międzyczasie przez współwłaścicieli podział działki nr 100/1, a następnie działki nr 100/5 nie ma wpływu na bieg 5-letniego terminu, ponieważ po dokonaniu podziału, udziały współwłaścicieli w nieruchomościach odpowiadały takiej samej powierzchni gruntu, jaką mieli przed podziałem i przed zniesieniem współwłasności - a tym samym nie doszło do nabycia gruntu. Sam fakt podziału pozostaje bez znaczenia, gdyż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniają skutki podatkowe odpłatnego zbycia nieruchomości od daty jej nabycia, a nie od daty podziału.

Także zniesienie współwłasności nie ma żadnego skutku na kanwie przepisów o PIT, ponieważ zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat W takim wypadku za datę nabycia nieruchomości lub prawa należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia (w tym przypadku - moment zawarcia umowy darowizny). Co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy - w wyniku tego zniesienia - podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie mu przysługiwał. W przypadku, w którym wartość udziału po podziale uległaby zmniejszeniu mamy do czynienia ze zbyciem - także nie mającym wpływu na bieg 5-letniego terminu.

Podobne wnioski wynikają z ukształtowanej już linii orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego, który twierdzi, że nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub wartość rzeczy mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie w majątku wspólnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia.

Z treści wniosku wynika, że umową darowizny z dnia 20.05.2014 r. Elżbieta S. podarowała synowi (Wnioskodawcy) 20/100 udziału w nieruchomości stanowiącej działkę nr 100/1 o obszarze 2.569 m². Zgodnie z ostateczną decyzją Prezydenta Miasta z dnia 11.09.2015 r. nieruchomość stanowiąca działkę nr 100/1 została podzielona na działki nr: 100/4 nr 100/6, 100/5 oraz działkę przeznaczoną pod drogę nr 100/7. Umową z dnia 4.01.2016 r. współwłaściciele nieruchomości stanowiącej działkę nr 100/1, dokonali nieodpłatnego zniesienia współwłasności w ten sposób, że Wnioskodawca nabył do swojego majątku osobistego 1/2 udziału w działce gruntu o nr 100/5 oraz 1/6 udziału w działce gruntu o nr 100/7. Wartość nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności (tj. 1/2 udziału w działce nr 100/5 i 1/6 udziału w działce nr 100/7) mieści się w wartości 20/100 udziału jaki przysługiwał w nieruchomości oznaczonej jako działka nr 100/1. Ugodą sądową zawartą w dniu 13.05.2016 r. Elżbieta S i Wnioskodawca znieśli nieodpłatnie współwłasność nieruchomości stanowiącej działkę nr 100/5, w ten sposób, że Wnioskodawca nabył do swojego majątku osobistego powstałą w wyniku podziału działki 100/5 działkę gruntu o nr 100/14. Wartość nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności (tj. dz. nr 100/14) mieści się w wartości 1/2 udziału jaki przysługiwał w nieruchomości oznaczonej jako działka nr 100/5. Wnioskodawca zamierza w 2020 r. sprzedać działki nr 100/14 i 100/7.

Przez pojęcie darowizny rozumieć należy typ umowy nazwanej, opisany w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Stosownie do art. 888 § 1 ww. ustawy, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Zgodnie z prawem cywilnym darowizna dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz obdarowanego czyli do dokonania rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. Jeżeli przedmiotem darowizny jest nieruchomość, to umowa darowizny pod rygorem nieważności winna mieć formę aktu notarialnego. Tym samym zawarcie umowy darowizny nieruchomości powoduje przejście jej własności na obdarowanego z chwilą zawarcia aktu notarialnego, w którym darczyńca daruje tę nieruchomość obdarowanemu a obdarowany darowiznę przyjmuje. Z tą datą darczyńca traci własność nieruchomości.

Z kolei celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu, bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). W momencie nabycia udziału w prawie własności, każdy ze współwłaścicieli staje się współwłaścicielem całej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, a więc każdego metra kwadratowego tej nieruchomości. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wartość przyznanych rzeczy powinna odpowiadać wielkości (wartości) udziału we współwłasności.

W myśl art. 211 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo, że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego, przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
  

• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy mieści się w ramach posiadanego dotychczas udziału.
  
  
  

Tak więc, zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyta na własność rzecz mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności nie wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla przedmiotowej nieruchomości dniem nabycia będzie dzień, w którym Wnioskodawca otrzymał darowiznę.

W złożonym wniosku wskazano, że wartość nieruchomości otrzymanych w wyniku zniesienia współwłasności odpowiada wartości udziałów w nieruchomości, które przysługiwały Wnioskodawcy przed zniesieniem współwłasności.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że działki nr 100/14 i 100/7, będące przedmiotem odpłatnego zbycia w 2020 r., Wnioskodawca nabył w dniu 20 maja 2014 r., a więc pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynie z dniem 31 grudnia 2019 r.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że odpłatne zbycie, w 2020 r., działek nr 100/14 i 100/7 nabytych w 2014 r., nie będzie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż zostanie dokonana po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w tym przepisie. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży tych działek.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.