Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.158.2019.1.KT
z 29 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2019 r. (data wpływu 19 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów bądź eksportu towarów z tytułu dostaw dokonywanych w ramach transakcji łańcuchowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów bądź eksportu towarów z tytułu dostaw dokonywanych w ramach transakcji łańcuchowych

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podmiotem z siedzibą na terytorium Polski, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje sprzedaży towarów między innymi w ramach tzw. transakcji łańcuchowych z dwoma podmiotami (transakcje łańcuchowe w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy o VAT). W ramach takich transakcji Wnioskodawca jest drugim w kolejności podmiotem dokonującym nabycia towaru od pierwszego podmiotu (będącego podmiotem posiadającym siedzibę w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej). Wnioskodawca po nabyciu towarów dokonuje dalszej ich sprzedaży do kolejnego podmiotu w łańcuchu dostaw, do finalnego odbiorcy z siedzibą poza terytorium UE.

Transakcje zakupu i sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę mogą odbywać się według różnych warunków Incoterms, w tym również zgodnie z warunkami EXW oraz CFR. W takich przypadkach, transport towarów bezpośrednio od dostawcy Wnioskodawcy do finalnego odbiorcy towarów z siedzibą poza terytorium UE realizowany jest przez firmę transportową, za której usługi płaci finalny odbiorca. Jednocześnie jednak to Wnioskodawca zajmuje się operacyjną organizacją transportu, tzn. podejmuje następujące czynności:

• podejmuje (inicjuje) kontakt z przewoźnikiem/spedytorem odpowiedzialnym za transport towarów,
  

• uzgadnia z tym podmiotem termin odbioru, rozmiary oraz wagę dostarczanych towarów,
  

• wspólnie z przewoźnikiem ustala ilość i rozmiar opakowań (np. kontenerów) transportowych,
  

• uzgadnia z przewoźnikiem sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu.
  
  
  

Wnioskodawca nie posiada siedziby ani nie jest zarejestrowany dla potrzeb VAT w żadnym innym kraju UE. Kontrahenci Wnioskodawcy (pierwszy podmiot w łańcuchu danej dostawy) nie posiadają siedziby ani nie są zarejestrowani dla potrzeb VAT w Polsce. Bezpośredni nabywcy towarów od Spółki będący kontrahentami pozaunijnymi prowadzą działalność gospodarczą i są podatnikami właściwych podatków w swoich krajach.

Wskazane powyżej reguły Incoterms stanowią jednak jedynie warunki handlowe stosowane na potrzeby ustalenia rozkładu ryzyka i kosztów transportu i nie zostały one stworzone w celu określania miejsca, w którym następuje przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Samo pojęcie „przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel” nie jest zdefiniowane w przepisach i jest przedmiotem różnych interpretacji. Biorąc jednak pod uwagę, iż towar będący przedmiotem transakcji nigdy nie pojawia się na terytorium Polski, pełne i ostateczne przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel na rzecz kolejnego podmiotu w łańcuchu następuje zdaniem Wnioskodawcy poza terytorium Polski. Wnioskodawca uważa, iż takie „przekazanie” towaru w ramach kolejnych transakcji w łańcuchu dostaw następuje na terytorium kraju ostatecznego przeznaczenia towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca słusznie uważa, iż niezależnie od sposobu rozliczania kosztów transportu, to Wnioskodawca jest podmiotem organizującym transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT, a w konsekwencji: transakcja zakupu towaru przez Spółkę od pierwszego podmiotu w łańcuchu dostaw podlega opodatkowaniu w kraju siedziby pierwszego dostawcy, a dla Wnioskodawcy to nabycie nie wywołuje skutków podatkowych w VAT, a w szczególności nie jest wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów oraz sprzedaż przez Wnioskodawcę towaru do finalnego odbiorcy nie wywołuje skutków podatkowych w VAT, w szczególności nie jest dla Wnioskodawcy eksportem towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, to Wnioskodawca jest podmiotem organizującym transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT.

W przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma). Ustalenie tzw. dostawy ruchomej w łańcuchu opiera się na każdorazowym analizowaniu warunków dostawy celem właściwego ustalenia dostawy, której przypisane winno być przemieszczenie. Dodatkowo, zgodnie z tezą wyroku TSUE w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV, przyjmuje się, że gdy pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa (...) transport powinien zostać przypisany pierwszej dostawie pod warunkiem, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie przeznaczenia transportu, co ma miejsce w omawianych transakcjach.

Zgodnie z art. 22 ust 2 uptu, jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, taka sytuacja ma miejsce w realizowanych transakcjach. Przyjmując takie założenia, Wnioskodawca uważa, że dostawę towarów, która poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki, w tym przypadku w innym niż Polska kraju UE, dostawę towarów następującą po wysyłce lub transporcie towarów uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki, w tym przypadku w kraju poza terytorium UE.

Transakcja nabycia towaru od pierwszego dostawcy dla Wnioskodawcy jest dostawą mającą miejsce świadczenia w kraju dostawcy. Ta dostawa jest dostawą z transportem. W jej następstwie ma miejsce wywóz towarów poza terytorium UE. Dla unijnego dostawcy Wnioskodawcy jest to zatem eksport towarów. Dla Wnioskodawcy to nabycie nie wywołuje skutków podatkowych w VAT. W szczególności nie jest to wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (przede wszystkim dlatego, że towary są wywożone poza terytorium UE).

Dostawa Wnioskodawcy dla kontrahenta spoza terytorium UE ma miejsce świadczenia w miejscu zakończenia transportu towarów, czyli państwie spoza terytorium UE. Z punktu widzenia przepisów unijnych jest dostawą odbywającą się poza terytorium podatkowym UE, nie podlega więc opodatkowaniu w Polsce, ani żadnym kraju unijnym. Dla Wnioskodawcy jest to czynność niewywołująca skutków podatkowych w VAT, a w szczególności nie jest eksportem towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez eksport towarów, zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy, rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Zatem aby uznać daną czynność za eksport towarów, w konsekwencji dokonania czynności dostawy towarów musi dojść do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni) oraz wywóz towarów musi być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Natomiast w myśl art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przy czym zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   
   

- z zastrzeżeniem art. 10;

2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy ma miejsce wówczas, gdy w wyniku dostawy, w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel towary są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki.

Przy tym, zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Terytorialny charakter podatku od towarów i usług oznacza, że opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania. Miejsce świadczenia wskazuje państwo, w którym dana czynność winna zostać opodatkowana.

Jak stanowi art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Powołany przepis reguluje zasady dotyczące dostaw towarów w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw. Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Jednocześnie każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy. Określenie miejsca świadczenia (dostawy) jest szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest ta dostawa.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, że miejscem opodatkowania dostawy towarów, co do zasady, jest miejsce (kraj), w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki. Na ustalenie miejsca dostawy nie ma przy tym wpływu siedziba dostawcy (podatnika) – istotne jest jedynie miejsce, gdzie towar jest przechowywany i z którego jest przewożony ostatecznie do nabywcy.

Ponadto, w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Cytowany art. 22 ust. 2 ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar (w rozpatrywanej sprawie podmiotem tym jest Wnioskodawca). W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Natomiast w sytuacji, gdy transport organizowany jest przez pierwszego dostawcę lub ostatecznego nabywcę, transport należy przyporządkować odpowiednio pierwszej lub ostatniej dostawie. Jeśli więc za transport towarów odpowiedzialny jest pierwszy dostawca, transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcucha dostaw). Z kolei gdy za transport odpowiedzialny jest ostatni nabywca, transport towarów należy przyporządkować dostawie dla tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

Pojęcie „organizacji” transportu - przyjęte w praktyce stosowania ww. przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne - nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy. W takiej sytuacji należy posłużyć się orzecznictwem, przede wszystkim wspólnotowym, i przywołać opinię Rzecznika Generalnego J. Kokotta, wydaną w sprawie EMAG Handel Eder OHG o sygn. C-245/04, gdzie stwierdza się m.in., że to podmiot zlecający transport decyduje zasadniczo o tym, kiedy towar znajduje się w określonym miejscu, również jeśli do transportu angażowane są osoby trzecie. Zatem to podmiot, który zleca i organizuje transport, jest odpowiedzialny za towar, a w konsekwencji za prawidłowe określenie skutków podatkowych wynikających z przemieszczenia transgranicznego towaru.

W kwestii przyporządkowania transportu do danej dostawy trzeba wskazać na element decydujący, jakim jest to, kto wykonuje, organizuje transport towarów lub kto go zleca, natomiast bez wpływu na powyższe pozostaje, to kto jest ostatecznie obciążony kosztami tego transportu.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, podatnik polski, w ramach prowadzonej działalności sprzedaje towary w ramach transakcji łańcuchowych, w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy. W ramach tych transakcji Spółka jest drugim w kolejności podmiotem dokonującym nabycia towaru od pierwszego podmiotu (posiadającego siedzibę w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej), a następnie Spółka dokonuje dalszej sprzedaży towarów do kolejnego podmiotu w łańcuchu dostaw, tj. do finalnego odbiorcy z siedzibą poza terytorium UE. Transakcje zakupu i sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę mogą odbywać się według różnych warunków Incoterms, w tym również EXW oraz CFR. Transport towarów odbywa się bezpośrednio od dostawcy Spółki do finalnego odbiorcy towarów poza terytorium UE i realizowany jest przez firmę transportową, za której usługi płaci finalny odbiorca. Jednocześnie to Wnioskodawca zajmuje się operacyjną organizacją transportu, tzn. wykonuje następujące czynności: inicjuje kontakt z przewoźnikiem/spedytorem odpowiedzialnym za transport towarów, uzgadnia z tym podmiotem termin odbioru, rozmiary oraz wagę dostarczanych towarów, wspólnie z przewoźnikiem ustala ilość i rozmiar opakowań transportowych, uzgadnia z przewoźnikiem sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu. Wnioskodawca, biorąc pod uwagę, że towar będący przedmiotem transakcji nie pojawia się na terytorium Polski, uznaje, że przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel (przekazanie towaru) w ramach kolejnej transakcji na rzecz kolejnego podmiotu w łańcuchu dostaw następuje poza terytorium Polski, tj. na terytorium kraju ostatecznego przeznaczenia towarów.

Przedmiotem wątpliwości jest rozpoznanie dostawy „ruchomej” w opisanej transakcji łańcuchowej, a w konsekwencji obowiązek rozliczenia przez Wnioskodawcę na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od sprzedawcy unijnego bądź eksportu towarów w związku z dostawą na rzecz odbiorcy z kraju trzeciego.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca uczestniczy w transakcji łańcuchowej, w ramach której ma miejsce dostawa towarów pomiędzy sprzedawcą z innego niż Polska państwa UE a Wnioskodawcą oraz (następnie) pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcą w państwie trzecim (poza UE). W ramach tych dostaw towar transportowany jest bezpośrednio od pierwszego dostawcy z terytorium państwa unijnego do nabywcy w państwie trzecim, z pominięciem – jak wskazał Wnioskodawca – terytorium kraju. Wobec tego, skoro towary są transportowane z pominięciem terytorium Polski, nabywane przez Wnioskodawcę towary nie są przywożone na terytorium kraju ani następnie Wnioskodawca nie dokonuje wywozu tych towarów z Polski. Zatem dostawy towarów realizowane w ramach transakcji łańcuchowej w żaden sposób nie są związane z terytorium Polski – zarówno nabycie towarów przez Wnioskodawcę, jak i ich sprzedaż ostatecznym odbiorcom ma miejsce na terytorium innych państw i transakcjom tym nie towarzyszy przemieszczenie towarów na terytorium Polski.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi więc do wniosku, że transakcja zakupu oraz dostawy towarów dokonana przez Wnioskodawcę nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, stosownie do regulacji art. 22 ustawy. Ani bowiem nabycie przez Wnioskodawcę towaru od pierwszego dostawcy, ani sprzedaż tego towaru do ostatecznego odbiorcy, nie wypełnia w omawianym przypadku dyspozycji art. 5 ustawy.

W analizowanym przypadku nie ma podstaw do rozpoznania w Polsce – na podstawie krajowych przepisów o podatku od towarów i usług - nabycia towarów przez Wnioskodawcę jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zdefiniowanego w art. 9 ust. 1 ustawy, gdyż nie występuje jedna z niezbędnych przesłanek takiego nabycia, tj. w żadnym momencie transakcji nie dochodzi do przemieszczenia towarów na terytorium Polski.

W rozpatrywanej sprawie nie znajdzie również zastosowania art. 2 pkt 8 ustawy. Aby uznać, że w danym przypadku występuje transakcja eksportu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy, musi nastąpić wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej. Natomiast w analizowanym przypadku w żadnym momencie transakcji nie ma miejsca przemieszczenie (wywóz) towarów z Polski do kraju trzeciego, a zatem nie występuje eksport towarów.

Tym samym, skoro w ramach opisanych transakcji towary są transportowane z pominięciem terytorium Polski, z punktu widzenia rozliczenia przedmiotowych dostaw na gruncie krajowych regulacji z zakresu podatku od towarów i usług nie ma znaczenia, która z transakcji w łańcuchu zostanie uznana za dostawę „ruchomą” (z transportem).

Jednak z uwagi na to, że Wnioskodawca prawidłowo określił konsekwencje podatkowe, uznając, że nie jest zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku od towarów i usług z tytułu opisanych transakcji, bowiem nie stanowią one dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowego nabycia ani eksportu towarów - stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Jednocześnie, mając na uwadze terytorialność podatku VAT trzeba dodać, że zasady opodatkowania opisanych transakcji podlegają regulacjom kraju, w którym znajduje się miejsce świadczenia przy dostawie towarów. Zatem to przepisy tego państwa wskażą, w jaki sposób należy opodatkować dokonaną przez Wnioskodawcę dostawę towarów. Natomiast niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwalifikacji czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, nie rozstrzyga natomiast, gdzie i w jaki sposób należy opodatkować wykonywane przez Wnioskodawcę czynności, które nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Przepisy ustawy o VAT nie regulują transakcji dokonywanych poza terytorium Polski, gdyż takie transakcje nie podlegają polskim przepisom podatkowym.

Podkreślenia również wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.