2019.03.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.40.2019.2.KP
z 29 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2019 r. (data wpływu 21 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem złożonym w dniu 14 marca 2019 r. (data wpływu 18 marca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 5 marca 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 7 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności technicznych wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach usług finansowych oraz opodatkowania dostawy kart przedpłaconych (pre-paid) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności technicznych wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach usług finansowych oraz opodatkowania dostawy kart przedpłaconych (pre-paid). Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 14 marca 2019 r. (data wpływu 18 marca 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu nr 0114-KDIP1-3.4012.40.2019.1.KP z dnia 5 marca 2019 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 7 marca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca planuje rozpocząć działalność polegającą na świadczeniu usług prowadzenia systemu zbierania datków na rzecz instytucji kościelnych, tj. parafii lub innych instytucji kościelnych, a także organizacji charytatywnych prowadzonych przez instytucje kościelne (zwane dalej: Instytucjami Kościelnymi) dokonywanych przez wiernych drogą telematyczną. Wnioskodawca będzie zawierał umowy z Instytucjami Kościelnymi na dostarczanie przedmiotowych usług.

Wierny poprzez terminal zainstalowany w wyznaczonym przez Instytucję Kościelną miejscu lub poprzez stronę internetową będzie mógł dokonywać ofiar używając kart kredytowych i debetowych. Środki z ofiar będą trafiały najpierw na konto Wnioskodawcy, który później będzie je przekazywał na konta Instytucji Kościelnych. Należy zaznaczyć, że środki pieniężne na rachunku Wnioskodawcy nie pozostają w swobodnej jego dyspozycji i z upływem terminu określonego umową z Instytucją Kościelną będą jej przekazywane z wyjątkiem wynagrodzenia Wnioskodawcy, które będzie regulowane w drodze potrącenia.

Wnioskodawca będzie dostarczał Instytucjom Kościelnym terminale typu L lub usługi świadczone za pomocą strony internetowej wraz z usługami infrastruktury administracyjnej, rozliczeniowej i technologicznej związanej z ich zarządzaniem. Wnioskodawca będzie korzystał z usług świadczonych przez banki lub inne instytucje, z którymi zawrze stosowne umowy o akceptacji kart debetowych lub kredytowych.

Usługa umożliwiać będzie składanie datków na dwa sposoby:

poprzez terminale zainstalowane w miejscach kultu lub w innych tego rodzaju miejscach w których składane są ofiary

W takich miejscach zainstalowane będą terminale L, które pozwolą wiernym wybrać, jaki datek chcą złożyć. Płatność będzie mogła odbywać się za pomocą kart kredytowych lub debetowych (zarówno kart ze ścieżką magnetyczną jak i kart chipowych) sieci X, Y oraz innych sieci. Jednocześnie Wnioskodawca oferować będzie odrębną metodę płatności za pomocą kart pre-paid. Usługa Wnioskodawcy będzie polegała na tym, że dostarczał on będzie do Instytucji Kościelnej karty pre-paid po cenie wynikającej z kosztów ich nabycia od producenta powiększonej o marżę (chodzi o dostarczenie samej plastikowej karty pre-paid) oraz ewentualnie o koszty personalizacji tych kart (np. projektowanie grafiki, drukowanie). Na karcie pre-paid nadrukowana zostanie wartość nominalna, która nie będzie odpowiadała cenie, po jakiej Wnioskodawca nabędzie oraz odsprzeda kartę Instytucji Kościelnej. Instytucja taka będzie przekazywała karty wiernym w zamian za kwoty odpowiadające wartości nominalnej nadrukowanej na karcie. Środki uzyskane ze sprzedaży wiernym ww. kart przez Instytucje Kościelną (w kwocie odpowiadającej wartości nominalnej nadrukowanej na karcie) będą przyjmowane bezpośrednio przez Instytucję Kościelną (Wnioskodawca nie będzie uczestniczył w takiej transakcji). Wierny po uzyskaniu karty będzie mógł ją wykorzystać w terminalach L wybierając cel, na jaki chce żeby zostały przekazane środki z karty.

Wierny będzie mógł pomocą karty pre-paid przekazywać środki do wartości nominalnej karty. Należy wskazać, że wygląd kart będzie mógł być indywidualizowany dla danej Instytucji Kościelnej za co będzie pobierana dodatkowa, jednorazowa opłata na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie dystrybuował karty pre-paid dwojakiego rodzaju. Pierwszy typ będzie przyporządkowany do konkretnej Instytucji Kościelnej, tzn. tego rodzaju karta będzie mogła być wykorzystana tylko w terminalach wynajmowanych przez tę instytucję (np. daną parafię). Drugi typ kart pre-paid będzie umożliwiał wiernemu wykorzystanie karty w terminalach L wykorzystywanych przez inne Instytucje Kościelne. W związku z faktem, że wierny może nabyć kartę w jednej Instytucji Kościelnej, a wykorzystać ją w innej, Wnioskodawca będzie dostarczał tym instytucjom dane pozwalające na przeprowadzenie stosownych, wewnętrznych rozliczeń. Wnioskodawca nie będzie jednak decydował o tym, czy takie rozliczenie ma nastąpić ani w jakiej formie lub wysokości, jak też nie będzie brał udziału w przekazywaniu środków.

przez internet za pomocą strony internetowej Instytucji Kościelnej, innej powiązanej strony lub za pomocą strony Wnioskodawcy

Na stronach internetowych wierny będzie mógł wybrać, jaki datek i ofiarę chce złożyć i w jaki sposób ma dokonać płatności. Płatność w tym zakresie dokonywana będzie kartami kredytowymi i debetowymi, a także kartami innych sieci krajowych i międzynarodowych.

Wpłata datków przez Wiernych poprzez terminal L lub poprzez stronę internetową może powodować (jeżeli Instytucja Kościelna zapewni taką możliwość) uruchomienie elektronicznej świeczki na odległość. Wpłata ofiar przez wiernych może być również przeznaczona np. na intencję mszalną, na renowację dzieła sztuki, budynku, pomnika, obiektu historycznego i kulturalnego, itp. Generalna zasada ma być taka, że Wnioskodawca na koniec przyjętego okresu rozliczeniowego będzie przelewał wszystko co darowano dla danej Instytucji Kościelnej na jej konto, po pomniejszeniu o należne Wnioskodawcy wynagrodzenie, chyba że strony ustaliły inaczej. Na przykład może być tak, że z daną Instytucją Kościelną ustalono, że Wnioskodawca zbiera pieniądze do pewnej kwoty (np. 1000 zł) i dopiero po jej przekroczeniu środki będą przelewane na konto Instytucji Kościelnej.

W zależności od umowy z Instytucją Kościelną do obowiązków Wnioskodawcy będzie należało świadczenie następujących (wszystkich lub niektórych) usług, za które otrzyma stosowne wynagrodzenie:

aktywacja usługi;
ewentualna personalizacja usług w zakresie wpłaty datków, uznanych jako niestandardowe dla terminali płatniczych i dla strony internetowej;
ewentualne dostosowanie grafiki na karcie pre-paid do Instytucji Kościelnej;
zarządzanie transakcjami (zarówno działalność administracyjna i rozliczeniowa jak i poszczególne transakcje będą płatne, a zobowiązanym do zapłaty będzie Instytucja Kościelna);
dzierżawa terminali L;
dezaktywacja usługi;
dostawa kart pre-paid.

W procesie przekazywania ofiar na rzecz Instytucji Kościelnej za pośrednictwem systemu L możemy wyróżnić trzy etapy:

Autoryzacja.
Potwierdzenie autentyczności.
Rozliczenie.

Etap 1 Autoryzacja

Autoryzacja to proces techniczny, w którym nie dochodzi do transferu środków pieniężnych. Dochodzić będzie jedynie do wymiany danych pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w procesie. Na etapie autoryzacji Wnioskodawca będzie musiał uzyskać zgodę na płatność z banku płatnika (wiernego), który chce przekazać ofiarę za pośrednictwem Wnioskodawcy.
Wierny, za pomocą terminalu lub strony internetowej, będzie korzystał ze swojej karty kredytowej lub debetowej.
Dane dotyczące karty za pośrednictwem terminalu L lub strony internetowej będą przesyłane połączeniem telematycznym do banku przejmującego (a więc banku do którego mają trafić środki) lub do procesora (dalej „Procesor”). Procesor (z ang. acquiring processor) jest to podmiot dostarczający usługi techniczne dla banku przejmującego oraz Wnioskodawcy, który umożliwia Wnioskodawcy akceptowane kart kredytowych, a także wysyłanie szczegółów płatności kartą do organizacji płatniczej. Następnie będzie przekazywał on informację o autoryzacji do banku przejmującego.
Co do zasady przedmiotowe informacje będą przesyłane przez bank przejmujący lub Procesora do organizacji płatniczej. Organizacja płatnicza będzie weryfikować rozliczenie i wnioskować o autoryzację przez bank płatnika.
Autoryzacja będzie rejestrowana przez terminal L i przekazywana do systemu Wnioskodawcy, aby mógł on dokonać następujących czynności:
- Przygotować informację o transakcjach dla organizacji religijnej;
- Zweryfikować saldo z przejmującym bankiem;
- Przygotować zestawienia dla kwot wpłaconych na rzecz Instytucji Kościelnej, a także kwot opłat.

Etap 2 Potwierdzenie

Potwierdzenie to proces techniczny, w którym nie dochodzi do transferu środków pieniężnych.

Dochodzi jedynie do wymiany danych pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w procesie.

Na etapie potwierdzenia bank płatnika (wiernego), weryfikować będzie ważność karty wiernego przy użyciu narzędzi zabezpieczających przed oszustwem.

Bank płatnika otrzymywać będzie zapytanie autoryzacyjne od organizacji płatniczej. Ten etap będzie mógł przebiegać za pomocą połączenia internetowego w czasie rzeczywistym lub „off-line”, w zależności od przyjętych regulacji. Autoryzacja „off-line” będzie dokonywana przez terminal L w zależności od przyjętych kryteriów ryzyka.
Bank płatnika będzie sprawdzał ważność numeru karty, weryfikował dostępne środki, dokonywał analizy ryzyka oraz weryfikował transakcję.
Bank płatnika będzie potwierdzał transakcję lub odmawiał jej realizacji i przesyłał informację tymi samymi kanałami: organizacji płatniczej oraz bankowi przejmującemu lub Procesorowi.
Bank przejmujący odbierał będzie potwierdzenie zawierające kwotę transakcji.
Kiedy bank przejmujący odbierze autoryzację przez Procesora, terminal L otrzyma autoryzację, a bank płatnika zablokuje na jego rachunku środki przeznaczone na ofiarę (będące przedmiotem transakcji).
Terminal L zbierze wszystkie zaaprobowane autoryzacje i prześle je do systemów Wnioskodawcy.

Etap 3 Rozliczenie

Etap rozliczenia obejmuje transfer funduszy pomiędzy stronami zaangażowanymi w transakcję.

Na tym etapie w zależności od typu karty (kredytowa czy debetowa) transakcja przebiega odmiennie. Jeżeli do dokonania ofiary użyta zostanie karta kredytowa wówczas transakcje będą księgowane miesięcznie na rozliczeniu karty i będą przenoszone z konta posiadacza karty w zależności od jej typu (karty płatne natychmiast, karty płatne później, karty płatne na raty).

Typ karty kredytowej wpływa na relację pomiędzy wiernym, który posiada taką kartę a jego bankiem, a jednocześnie wpływa na koszty banku przejmującego oraz Wnioskodawcy ponieważ zastosowanie mogą znaleźć różne wielostronne opłaty a co za tym idzie Wnioskodawca może być obciążony różnymi opłatami przez bank przejmujący.

Na koniec każdego dnia roboczego, bank przejmujący zbierze transakcje dotyczące ofiar dokonanych za pomocą terminali.
Procesor przekaże informacje do systemu rozrachunku kart w celu dokonania rozliczenia.
System rozrachunku kart przekaże każdą zaaprobowaną transakcję do banku płatnika.
Zwykle w czasie od 24 do 48 godzin od transakcji bank płatnika, przekaże środki do banku, pomniejszone o wielostronną opłatę, którą dzieli z organizacją płatniczą.
System rozrachunku kart zapłaci bankowi przejmującemu oraz Procesorowi odpowiednie kwoty z pozostałych środków.
Bank przejmujący zasili konto Wnioskodawcy kwotami ofiar z poprzedniego dnia (lub dwóch poprzednich dni). Powiązane opłaty będą płacone przez Wnioskodawcę na koniec okresu rozliczeniowego zgodnie z zestawieniem otrzymanym od banku przejmującego.
Bank płatnika (wiernego) obciąży jego konto w zależność od tego, jaki typ karty jest używany. Tego samego dnia lub dzień później jeśli użyto karty debetowej lub na koniec miesiąca jeśli użyto karty kredytowej.
Wnioskodawca okresowo przygotowuje dla Instytucji Kościelnej zestawienie sumujące dokonane transakcje.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca wskazał, że nie będzie On uczestniczył w sposób szczególny i istotny w zmianach prawnych i finansowych konkretyzujących przeniesienie własności środków pieniężnych świadczących, wymienionych we wniosku usług. Rola Wnioskodawcy będzie ograniczała się do czynności opisanych poniżej. W procesie przekazywania datków brać będą udział również inne podmioty takie jak bank płatnika, bank przejmujący, organizacja płatnicza oraz procesor, które będą dokonywać innych czynności, które ostatecznie doprowadzą do zmian w sytuacji prawnej i finansowej stron danej transakcji. Gdyby więc jednak uznać, że usługi wykonywane przez wszystkie wyżej wymienione podmioty stanowić miały elementy łącznej usługi, to usługa ta skutkowałaby zmianą sytuacji finansowej i prawnej stron operacji.

Wnioskodawca natomiast ma:

prosić Procesora o autoryzację dotyczącą transakcji płatniczej dokonanej, przez podmiot dokonujący ofiary, kartą debetową lub kartą kredytową za pomocą terminali POS lub „wirtualnych POS” certyfikowanych przez narodowe i międzynarodowe systemy płatnicze według reguł ustalonych przez nie, ewentualnie także przez połączenie telematyczne (drogą elektroniczną) terminalu POS czy systemu WEB;
rejestrować autoryzację rozliczenia;
przygotować informację o transakcjach dla Instytucji Kościelnej;
zweryfikować saldo z przejmującym bankiem;
przygotować zestawienia dla kwot wpłaconych na rzecz instytucji Kościelnej, a także kwot opłat;
uczestniczyć w autoryzacji „off-line” karty debetowej lub kredytowej;
odbierać powyższą autoryzację;
przelewać pieniądze zgromadzone na swoim koncie na konta Instytucji Kościelnych.

Ponadto odpowiedzialność Wnioskodawcy będzie ograniczona wyłącznie do aspektów technicznych transakcji płatniczej.

Konkretne i istotne aspekty transakcji płatniczej są wykonywane przez Procesora, który w imieniu Instytucji Finansowej obsługuje połączenia między narodowymi i międzynarodowymi systemami płatności, wydając autoryzację możliwości lub braku możliwości przekazu pieniężnego.

Wnioskodawca poprzez sieć teleinformatyczną odnotowuje, że taka autoryzacja została wydana, nie ingerując w proces autoryzacji, jedynie podejmując działania związane z właściwym zarządzaniem i konserwacją wydanej lub odrzuconej autoryzacji.

Według przepisów odnoszących się do międzynarodowych systemów płatności, taka autoryzacja może być wydana przez „terminal POS” w trybie „online” (poprzez prośbę o autoryzację „online” wydaną przez Procesora), jak również bezpośrednio przez terminal POS za pomocą określonych algorytmów zatwierdzonych przez oprogramowanie międzynarodowych systemów płatności (nie podlega ingerencji Wnioskodawcy) w trybie „offline” (bez wymogu autoryzacji „online”) na podstawie parametrów ryzyka, które są ustalane przez systemy płatności oraz podmiot, który utrzymuje stosunki z międzynarodowymi organizacjami płatniczymi. Czynność ta jest wykonywana przez terminal POS bezpośrednio z udziałem Procesora bez ingerencji Wnioskodawcy.

Prośby o autoryzację przez system WEB są obsługiwane przez odpowiednie certyfikowane oprogramowanie i dokonywane przez podmiot, który utrzymuje stosunki z międzynarodowymi organizacjami płatniczymi i przez międzynarodowe systemy płatności, którzy pełnią funkcję „wirtualnego POS”; takie oprogramowanie jest włączone do systemów WEB Wnioskodawcy, a proces zarządzania autoryzacjami przez Wnioskodawcę jest jednakowy zarówno w przypadku korzystania z POS, jak i systemu WEB.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy opisane w stanie faktycznym czynności, z wyjątkiem dostawy kart pre-paid i dostosowania grafiki na karcie pre-paid dla Instytucji Kościelnej, należy uznać za usługi w zakresie transakcji płatniczych, do których zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.?
Czy opisane w stanie faktycznym czynności dostawy kart pre-paid i dostosowania grafiki na karcie pre-paid dla Instytucji Kościelnej należy uznać za usługi w zakresie transakcji płatniczych, do której zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Do przedmiotowych czynności nie znajdzie zastosowania zwolnienie z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Zakres przedmiotowego zwolnienia należy oceniać z perspektywy orzecznictwa TSUE. W wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) B(d) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE). Sprawa dotyczyła usług świadczonych przez SDC (stowarzyszenie) przede wszystkim na rzecz banków oraz innych jednostek podłączonych do jego systemu informatycznego. SDC świadczyło usługi przetwarzania danych związanych z transakcjami prowadzonymi przez jego klientów, a także pewnych usług związanych ze sprawami administracyjnymi swoich członków. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej.

Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową. Należy też wskazać, że TSUE w ww. orzeczeniu dodał, że „Sam fakt, że jakiś element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa, którą dany element reprezentuje jest zwolniona.”

Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w orzeczeniu z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, że obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową miedzy stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy. (...) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Z kolei w wyroku w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj TSUE wskazał że, aby móc zakwalifikować świadczone usługi jako czynności zwolnione z opodatkowania w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy, powinny one tworzyć odrębną całość, która - jeśli ją oceniać globalnie - w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w tym przepisie. W odniesieniu do operacji dotyczących przelewów w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy świadczone usługi muszą skutkować przekazaniem środków pieniężnych oraz prowadzić do zmian prawnych i finansowych. Należy dokonać rozróżnienia między usługą zwolnioną w rozumieniu wspomnianej dyrektywy a dostarczaniem zwykłego świadczenia fizycznego lub technicznego, takiego jak udostępnienie bankowi systemu informatycznego. W tym celu sąd krajowy powinien w szczególności zbadać zakres odpowiedzialności usługodawcy względem banków, zwłaszcza to, czy odpowiedzialność ta ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy czynności.

Z analizy ww. orzeczeń wynika więc, że ze zwolnienia będą korzystać usługi stanowiące element usług finansowych, jeżeli:

z ogólnego punktu widzenia stanowią osobną całość,
obejmują funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej,
świadczone usługi muszą pociągać za sobą zmiany w sytuacji prawnej i finansowej zainteresowanych podmiotów.

W orzeczeniu z dnia 26 maja 2016 r. w sprawie C-607/14 Bookit Ltd TSUE podkreślił, że transakcje zwolnione na podstawie art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT zostały zdefiniowane ze względu na charakter świadczonych usług, a nie ze względu na usługodawcę lub usługobiorcę. Zwolnienie nie jest zatem uzależnione od spełnienia wymogu, by transakcje były dokonywane przez określony rodzaj zakładu lub osoby prawnej, jeśli wchodzą one w zakres transakcji finansowych.

Trybunał orzekł, że „przelew jest transakcją polegającą na realizacji dyspozycji przekazania określonej sumy pieniędzy z jednego rachunku na drugi. Transakcja ta cechuje się w szczególności tym, że powoduje zmianę sytuacji prawnej i finansowej istniejącej z jednej strony między udzielającym dyspozycji a beneficjentem, a z drugiej strony między nimi a ich bankiem, w odpowiednim przypadku, między bankami. Ponadto transakcją powodującą tę zmianę jest sam przelew środków między kontami, niezależnie od jego kauzy (...)

(...) brzmienie art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT nie wyklucza co do zasady, aby transakcja przelewu składała się z różnych odrębnych usług, które stanowią wówczas „transakcje dotyczące” przelewów w rozumieniu tego przepisu (...). Jakkolwiek nie można wykluczyć, że omawiane zwolnienie może obejmować usługi niebędące w swej istocie przelewami, to jednak zwolnienie to może dotyczyć jedynie transakcji tworzących odrębną całość, ocenianą w sposób ogólny, których skutkiem jest pełnienie jedynie szczególnych i istotnych funkcji takich przelewów (zob. podobnie wyrok z dnia 5 czerwca 1997r., SDC, C-2/95 EU:C:1997:278, pkt 66-68).”

Zdaniem TSUE z powyższego wynika, że „aby można było zaklasyfikować świadczone usługi jako transakcje dotyczące przelewów w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT, muszą tworzyć odrębną całość, ocenianą w sposób ogólny, której skutkiem jest pełnienie szczególnych i istotnych funkcji przelewu i która w konsekwencji skutkuje przeniesieniem środków pieniężnych i powoduje zmiany prawne i finansowe. W tym względzie należy odróżnić usługę zwolnioną z podatku w rozumieniu dyrektywy VAT od wykonania zwykłego świadczenia rzeczowego lub technicznego. Istotne jest w szczególności, aby w tym celu zbadać zakres odpowiedzialności usługodawcy, a zwłaszcza to, czy odpowiedzialność ta ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy transakcji (zob. podobnie: wyrok z dnia 5 czerwca 1997 r., SDC, C-2/95, z dnia 28 lipca 2011 r. Nordea Pankki Suomi, C-350/10).”

W analizowanej sprawie opisane usługi świadczone przez Spółkę wspierające dokonywanie ofiar, niewątpliwie stanowią element usługi finansowej w zakresie wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, gdyż ich celem jest umożliwienie realizowania transakcji finansowych za pośrednictwem różnych kanałów. Usługi powyższe mogą być potraktowane jako odrębna całość, o czym świadczy fakt, że są świadczone przez odrębny podmiot.

Opisane usługi skutkują doprowadzeniem do realizacji płatności lub przelewu i można je postrzegać jako niezbędne dla tej realizacji. Jednakże, ponieważ art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT musi być przedmiotem ścisłej interpretacji, sama okoliczność, że usługa jest niezbędna dla realizacji transakcji zwolnionej nie pozwala stwierdzić, że usługa ta podlega zwolnieniu.

Wykonywane na rzecz Instytucji Kościelnych usługi związane z obsługą bezgotówkowych transakcji płatniczych, jakkolwiek związane z usługami finansowymi, poprzez obsługę pewnych procesów związanych z transakcjami płatniczymi, same w sobie jednak takimi usługami nie będą. Wnioskodawca nie będzie uczestniczył w sposób szczególny i istotny w zmianach prawnych finansowych konkretyzujących przeniesienie własności danych środków pieniężnych i pozwalających, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, uznać ją za transakcję dotyczącą płatności lub przelewów zwolnioną z podatku VAT. Wnioskodawca nie będzie dokonywał bezpośrednio świadczenia usług w zakresie transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Wnioskodawca wdrażać będzie jedynie środki techniczne i administracyjne umożliwiające uruchomienie danych płatności.

Ad 2

Czynności dostawy kart pre-paid i dostosowania grafiki na karcie pre-paid dla Instytucji Kościelnej nie będą usługami, które należy uznać za usługi w zakresie transakcji płatniczych, do których zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Usługa w zakresie dostawy kart pre-paid stanowić będzie jedynie dostawę towarów, więc jako taka nie może zostać uznana za usługę w zakresie transakcji płatniczych.

Usługi w zakresie dostosowania grafiki do klienta również nie skorzystają z wymienionego zwolnienia. Będą to jedynie fakultatywne usługi związane z dostawą towarów, która jak zostało wskazane wyżej, nie jest objęta zwolnieniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Na podstawie art. 146aa ust.1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy wskazano, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Przy dokonywaniu interpretacji przepisów art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38–41 ustawy o VAT, uwzględnić należy orzecznictwo TSUE dotyczące usług ubezpieczeniowych i finansowych (w tym usług stanowiących element usług finansowych), jako że pojęcia użyte do opisania tych zwolnień, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady.

Istotne w tym zakresie są orzeczenia TSUE, z dnia 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95 SDC, z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd., oraz z 28 lipca 2011 r. C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj TSUE.

W wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) B(d) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE). Sprawa dotyczyła usług świadczonych przez SDC (stowarzyszenie) przede wszystkim na rzecz banków oraz innych jednostek podłączonych do jego systemu informatycznego. SDC świadczyło usługi przetwarzania danych związanych z transakcjami prowadzonymi przez jego klientów, a także pewnych usług związanych ze sprawami administracyjnymi swoich członków. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej.

Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w orzeczeniu z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, że „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową między stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy.

(…) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Poza tym w powołanym wyżej wyroku w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj TSUE wskazał że, w odniesieniu do operacji dotyczących przelewów w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy świadczone usługi muszą skutkować przekazaniem środków pieniężnych oraz prowadzić do zmian prawnych i finansowych. Należy dokonać rozróżnienia między usługą zwolnioną w rozumieniu wspomnianej dyrektywy a dostarczaniem zwykłego świadczenia fizycznego lub technicznego, takiego jak udostępnienie bankowi systemu informatycznego. W tym celu sąd krajowy powinien w szczególności zbadać zakres odpowiedzialności usługodawcy względem banków, zwłaszcza to, czy odpowiedzialność ta ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy czynności.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje rozpocząć działalność polegającą na świadczeniu usług prowadzenia systemu zbierania datków na rzecz instytucji kościelnych, tj. parafii lub innych instytucji kościelnych, a także organizacji charytatywnych prowadzonych przez instytucje kościelne (zwane dalej: Instytucjami Kościelnymi) dokonywanych przez wiernych drogą telematyczną. Wnioskodawca będzie zawierał umowy z Instytucjami Kościelnymi na dostarczanie przedmiotowych usług. Wierny poprzez terminal zainstalowany w wyznaczonym przez Instytucję Kościelną miejscu lub poprzez stronę internetową będzie mógł dokonywać ofiar używając kart kredytowych i debetowych. Środki z ofiar będą trafiały najpierw na konto Wnioskodawcy, który później będzie je przekazywał na konta Instytucji Kościelnych. Należy zaznaczyć, że środki pieniężne na rachunku Wnioskodawcy nie pozostają w swobodnej jego dyspozycji i z upływem terminu określonego umową z Instytucją Kościelną będą jej przekazywane z wyjątkiem wynagrodzenia Wnioskodawcy, które będzie regulowane w drodze potrącenia. Wnioskodawca będzie dostarczał Instytucjom Kościelnym terminale typu L lub usługi świadczone za pomocą strony internetowej wraz z usługami infrastruktury administracyjnej, rozliczeniowej i technologicznej związanej z ich zarządzaniem. Wnioskodawca będzie korzystał z usług świadczonych przez banki lub inne instytucje, z którymi zawrze stosowne umowy o akceptacji kart debetowych lub kredytowych. W procesie przekazywania ofiar na rzecz Instytucji Kościelnej za pośrednictwem systemu L można wyróżnić trzy etapy: Autoryzacja, potwierdzenie autentyczności, rozliczenie. Autoryzacja to proces techniczny, w którym nie dochodzi do transferu środków pieniężnych. Dochodzić będzie jedynie do wymiany danych pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w procesie. Na etapie autoryzacji Wnioskodawca będzie musiał uzyskać zgodę na płatność z banku płatnika (wiernego), który chce przekazać ofiarę za pośrednictwem Wnioskodawcy. Autoryzacja będzie rejestrowana przez terminal L i przekazywana do systemu Wnioskodawcy, aby mógł on dokonać następujących czynności: Przygotować informację o transakcjach dla organizacji religijnej; Zweryfikować saldo z przejmującym bankiem; Przygotować zestawienia dla kwot wpłaconych na rzecz Instytucji Kościelnej, a także kwot opłat. Potwierdzenie to proces techniczny, w którym nie dochodzi do transferu środków pieniężnych. Na etapie potwierdzenia bank płatnika (wiernego), weryfikować będzie ważność karty wiernego przy użyciu narzędzi zabezpieczających przed oszustwem. Bank płatnika otrzymywać będzie zapytanie autoryzacyjne od organizacji płatniczej. Kiedy bank przejmujący odbierze autoryzację przez Procesora, terminal L otrzyma autoryzację, a bank płatnika zablokuje na jego rachunku środki przeznaczone na ofiarę (będące przedmiotem transakcji). Terminal L zbierze wszystkie zaaprobowane autoryzacje i prześle je do systemów Wnioskodawcy. Konkretne i istotne aspekty transakcji płatniczej są wykonywane przez Procesora, który w imieniu Instytucji Finansowej obsługuje połączenia między narodowymi i międzynarodowymi systemami płatności, wydając autoryzację możliwości lub braku możliwości przekazu pieniężnego. Wnioskodawca poprzez sieć teleinformatyczną odnotowuje, że taka autoryzacja została wydana, nie ingerując w proces autoryzacji, jedynie podejmując działania związane z właściwym zarządzaniem i konserwacją wydanej lub odrzuconej autoryzacji. Czynność ta jest wykonywana przez terminal POS , jak i systemu WEB bezpośrednio z udziałem Procesora bez ingerencji Wnioskodawcy. Rozliczenia obejmuje transfer funduszy pomiędzy stronami zaangażowanymi w transakcję. Na tym etapie w zależności od typu karty (kredytowa czy debetowa) transakcja przebiega odmiennie. Jeżeli do dokonania ofiary użyta zostanie karta kredytowa, wówczas transakcje będą księgowane miesięcznie na rozliczeniu karty i będą przenoszone z konta posiadacza karty w zależności od jej typu (karty płatne natychmiast, karty płatne później, karty płatne na raty). Typ karty kredytowej wpływa na relację pomiędzy wiernym, który posiada taką kartę a jego bankiem, a jednocześnie wpływa na koszty banku przejmującego oraz Wnioskodawcy, ponieważ zastosowanie mogą znaleźć różne wielostronne opłaty a co za tym idzie Wnioskodawca może być obciążony różnymi opłatami przez bank przejmujący. System rozrachunku kart zapłaci bankowi przejmującemu oraz Procesorowi odpowiednie kwoty z pozostałych środków. Bank przejmujący zasili konto Wnioskodawcy kwotami ofiar z poprzedniego dnia (lub dwóch poprzednich dni). Powiązane opłaty będą płacone przez Wnioskodawcę na koniec okresu rozliczeniowego zgodnie z zestawieniem otrzymanym od banku przejmującego. Bank płatnika (wiernego) obciąży jego konto w zależności od tego, jaki typ karty jest używany. Tego samego dnia lub dzień później jeśli użyto karty debetowej lub na koniec miesiąca jeśli użyto karty kredytowej. Wnioskodawca okresowo przygotowuje dla Instytucji Kościelnej zestawienie sumujące dokonane transakcje. Wnioskodawca nie będzie uczestniczył w sposób szczególny i istotny w zmianach prawnych i finansowych konkretyzujących przeniesienie własności środków pieniężnych świadczących, wymienionych we wniosku usług. Ponadto odpowiedzialność Wnioskodawcy będzie ograniczona wyłącznie do aspektów technicznych transakcji płatniczej.

Ad 1

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości czy opisane czynności, z wyjątkiem dostawy kart pre-paid i dostosowania grafiki na karcie pre-paid dla Instytucji Kościelnej, należy uznać za usługi w zakresie transakcji płatniczych, do których zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem TSUE ze zwolnienia od podatku nie mogą korzystać świadczone odrębnie usługi wspierające usługi finansowe, nawet jeśli są niezbędne do ich świadczenia, ale mają czysto techniczny charakter, np. usługi administracyjne, usługi call center, usługi „swift” (usługa elektronicznego przesyłania wiadomości na rzecz instytucji finansowych), usługi udostępniania systemu informatycznego.

Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że nie będzie uczestniczył w sposób szczególny i istotny w zmianach prawnych i finansowych konkretyzujących przeniesienie własności środków pieniężnych w ramach opisanych powyżej usług. Z wniosku wynika również, że odpowiedzialność Wnioskodawcy będzie ograniczona wyłącznie do aspektów technicznych transakcji płatniczej a środki pieniężne na rachunku Wnioskodawcy nie pozostają w swobodnej jego dyspozycji i z upływem terminu określonego umową z Instytucją Kościelną będą jej przekazywane z wyjątkiem wynagrodzenia Wnioskodawcy, które będzie regulowane w drodze potrącenia. Do obowiązków Wnioskodawcy będzie należało: przygotowanie informacji o transakcjach dla organizacji religijnej; zweryfikowanie salda z przejmującym bankiem; przygotowanie zestawienia dla kwot wpłaconych na rzecz Instytucji Kościelnej, a także kwot opłat oraz Wnioskodawca okresowo będzie przygotowywał dla Instytucji Kościelnej zestawienie sumujące dokonane transakcje.

Wobec tego, ww. usługi świadczone przez Wnioskodawcę, polegające w szczególności na obsłudze informatycznej systemu płatności, jako usługi ściśle techniczne, które nie zmieniają bezpośrednio sytuacji prawnej lub finansowej stron transakcji, nie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT. Usługi te nie zostały też objęte przez ustawodawcę obniżoną stawką podatku.

W konsekwencji niniejsze usługi podlegają opodatkowaniu podatku VAT według stawki podstawowej w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Ponadto Wnioskodawca powziął wątpliwość czy opisane czynności dostawy kart pre-paid dostosowania grafiki na karcie pre-paid dla Instytucji Kościelnej należy uznać za usługi w zakresie transakcji płatniczych, do której zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie dostarczał do Instytucji Kościelnej karty pre-paid po cenie wynikającej z kosztów ich nabycia od producenta powiększonej o marżę (chodzi o dostarczenie samej plastikowej karty pre-paid) oraz ewentualnie o koszty personalizacji tych kart (np. projektowanie grafiki, drukowanie). Na karcie pre-paid nadrukowana zostanie wartość nominalna, która nie będzie odpowiadała cenie, po jakiej Wnioskodawca nabędzie oraz odsprzeda kartę Instytucji Kościelnej. Instytucja taka będzie przekazywała karty wiernym w zamian za kwoty odpowiadające wartości nominalnej nadrukowanej na karcie. Środki uzyskane ze sprzedaży wiernym ww. kart przez Instytucje Kościelną (w kwocie odpowiadającej wartości nominalnej nadrukowanej na karcie) będą przyjmowane bezpośrednio przez Instytucję Kościelną (Wnioskodawca nie będzie uczestniczył w takiej transakcji). Wierny po uzyskaniu karty będzie mógł ją wykorzystać w terminalach L wybierając cel, na jaki chce żeby zostały przekazane środki z karty. Wierny będzie mógł za pomocą karty pre-paid przekazywać środki do wartości nominalnej karty. Należy wskazać, że wygląd kart będzie mógł być indywidualizowany dla danej Instytucji Kościelnej za co będzie pobierana dodatkowa, jednorazowa opłata na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie dystrybuował karty pre-paid dwojakiego rodzaju. Pierwszy typ będzie przyporządkowany do konkretnej Instytucji Kościelnej, tzn. tego rodzaju karta będzie mogła być wykorzystana tylko w terminalach wynajmowanych przez tę instytucję (np. daną parafię). Drugi typ kart pre-paid będzie umożliwiał wiernemu wykorzystanie karty w terminalach L wykorzystywanych przez inne Instytucje Kościelne. W związku z faktem, że wierny może nabyć kartę w jednej Instytucji Kościelnej, a wykorzystać ją w innej, Wnioskodawca będzie dostarczał tym instytucjom dane pozwalające na przeprowadzenie stosownych, wewnętrznych rozliczeń. Wnioskodawca nie będzie jednak decydował o tym, czy takie rozliczenie ma nastąpić ani w jakiej formie lub wysokości, jak też nie będzie brał udziału w przekazywaniu środków.

W opinii Spółki w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie świadczy Ona usług zwolnionych od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Należy zauważyć, że ustawa nie określa bliżej, co należy rozumieć pod pojęciami wymienionymi w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. W tym celu należy się odwołać pomocniczo do uregulowań wskazanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 2187 z późn. zm.). Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 oraz pkt 6 ww. ustawy czynnościami bankowymi jest prowadzenie innych rachunków bankowych oraz przeprowadzanie bankowych rozliczeń pieniężnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 3 ustawy, czynnościami bankowymi, o ile są one wykonywane przez banki jest również świadczenie usług płatniczych oraz wydawanie pieniądza elektronicznego.

Z uwagi na powyższe uregulowania, stwierdzić należy, że do usług w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych i wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, zaliczyć należy usługi w zakresie rozliczenia i przekazania środków pieniężnych oraz inne usługi z nimi związane, które są świadczone przez banki bądź inne instytucje finansowe na rzecz podmiotów biorących udział w procesie transakcji dokonywanej przy użyciu karty płatniczej w związku z dokonaniem płatności przy użyciu takiej karty.

Należy zauważyć, że czynności wykonywane przez Spółkę w opisanych okolicznościach ograniczają się jedynie do dostawy kart pre-paid (przedpłaconych) dla wiernych, bez świadczenia jakichkolwiek usług związanych z obsługą transakcji płatniczych wykonywanych przy ich użyciu. Wnioskodawca wskazał, że będzie On jedynie dostarczał do Instytucji Kościelnej karty pre-paid po cenie wynikającej z kosztów ich nabycia od producenta powiększonej o marżę (chodzi dostarczenie samej plastikowej karty pre-paid) oraz ewentualnie o koszty personalizacji tych kart (np. projektowanie grafiki, drukowanie). Ponadto z wniosku wynika, że środki uzyskane ze sprzedaży wiernym ww. kart przez Instytucje Kościelną (w kwocie odpowiadającej wartości nominalnej nadrukowanej na karcie) będą przyjmowane bezpośrednio przez Instytucję Kościelną (Wnioskodawca nie będzie uczestniczył w takiej transakcji).

Wnioskodawca nie dokonuje zatem świadczenia usług w zakresie transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, jak również pośrednictwa w ich świadczeniu, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. W konsekwencji należy uznać, że sprzedaż przez Wnioskodawcę kart pre-paidowych (przedpłaconych) oraz dostosowanie grafiki na karcie pre-paid nie podlega zwolnieniu od podatku VAT przewidzianemu w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Dla czynności dostawy kart pre-paidowych (przedpłaconych) oraz dostosowanie grafiki na karcie pre-paid ustawodawca nie przewiduje preferencji podatkowych w zakresie VAT, zatem podlega ona opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 0/0, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin