Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.145.2019.1.MJ
z 2 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2019 r. (data wpływu 26 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży prywatnej kolekcji zabytkowych samochodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży prywatnej kolekcji zabytkowych samochodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiada kolekcję starych samochodów, którą jest zmuszony, ze względu na zaistniały stan zdrowia i swój wiek, sprzedać w całości albo też sukcesywnie po jednym egzemplarzu. W latach 2013-2015 realizując swoje hobby Wnioskodawca zakupił łącznie 8 zabytkowych samochodów. Wszystkie samochody pochodzą z lat 1959-1975, co jest potwierdzone odpowiednimi opiniami techniczno-historycznymi, jak i certyfikatami historycznymi wystawionymi przez producenta.

Auta zostały zakupione w stanie niezdolnym do jazdy i wymagającym gruntownej renowacji mechanicznej, blacharskiej i lakierniczej. Renowacją w ostatnich latach, będąc na emeryturze, Wnioskodawca zajmował we własnym zakresie. Żaden z samochodów będących w kolekcji Wnioskodawcy nie został całkowicie naprawiony, tak aby był sprawny i przeszedł badania techniczne uprawniające go do dopuszczenia do ruchu publicznego.

Z powodów zdrowotnych i wieku, Wnioskodawca jest na emeryturze, chce się wyzbyć kolekcji i planuje albo jednorazową, jeśli znajdzie się odpowiedni kolekcjoner chcący zakupić całą kolekcję, co jednak Wnioskodawca uważa za bardzo mało prawdopodobne albo też prowadząc stopniową sprzedaż poszczególnych egzemplarzy swojej kolekcji, co zakłada Wnioskodawca może potrwać do 5 lat. Wnioskodawca chce podkreślić, że wszystkie przedmioty objęte Jego kolekcją, nabywał realizując swoje „hobby”, którym było gromadzenie starych samochodów o wartości kolekcjonerskiej.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że nabywanie, ani następnie posiadanie przedmiotowych zabytkowych samochodów nie było powiązane z prowadzeniem jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Żaden z przedmiotów należących do kolekcji Wnioskodawcy nie był nabywany w zamiarze jego dalszej odsprzedaży. Przeciwnie, zamiarem Wnioskodawcy było zgromadzenie jak największej i jak najokazalszej kolekcji starych samochodów. Wszystkie zabytkowe samochody były finansowane ze środków osobistych Wnioskodawcy i wnoszone do majątku prywatnego Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sukcesywne zbywanie poszczególnych przedmiotów z kolekcji starych samochodów jednemu lub kilku podmiotom (np. inny kolekcjoner) będzie stanowić działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy sukcesywne zbywanie poszczególnych przedmiotów z kolekcji starych samochodów należy uznać jako źródło przychodów w rozumieniu art. 10 ust 1 pkt 8 ustawy, który to przychód nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jeśli sprzedaż poszczególnych starych samochodów nastąpi w każdym przypadku po upływie pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie kolekcji starych samochodów nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej. Zamiar zbycia tej kolekcji wynika z sytuacji osobistej Wnioskodawcy (podeszły wiek i choroba). Wnioskodawca nie prowadzi jakichkolwiek szczególnych działań odnośnie swojej kolekcji starych samochodów, które przekraczałyby zwykły zarząd majątkiem prywatnym. W związku z powyższym zamiar sukcesywnego zbycia poszczególnych przedmiotów z kolekcji jednemu podmiotowi (co jest przez Wnioskodawcę preferowane) lub też kilku podmiotom należy rozpatrywać przez pryzmat uregulowań przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie rzeczy ruchomych nastąpi po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie - nie będzie źródłem przychodu w rozumieniu tego przepisu. W konsekwencji kwota uzyskana ze sprzedaży zabytkowych samochodów w ogóle nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 5a pkt 6 wyżej powołanej ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

‒ prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Należy jednak wskazać, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym przepisie daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze – dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie – działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz po trzecie – w sposób ciągły.

Zatem działalność gospodarcza to taka działalność, która:

• jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, ponieważ istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
  

• wykonywana jest w sposób ciągły; jednak przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy, istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter,
  

• prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
  
  
  

Jeżeli więc rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku zbycie rzeczy spełnia przesłanki uznania ich za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winno zostać rozliczone na zasadach właściwych dla tej działalności.

Stosownie natomiast do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 24 ust. 6 omawianej ustawy dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia rzeczy a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy.

Z treści powołanych wyżej przepisów wynika, że gdy sprzedaż rzeczy nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i jest dokonywana przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, wówczas stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei przychód uzyskany ze sprzedaży rzeczy po terminie określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ww. ustawy nie generuje przychodu (dochodu) podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż rzeczy ruchomych po upływie 6 miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie, nie stanowi źródła przychodu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca posiada kolekcję starych samochodów, którą jest zmuszony, ze względu na zaistniały stan zdrowia i swój wiek, sprzedać w całości albo też sukcesywnie po jednym egzemplarzu. Wnioskodawca chce podkreślić, że wszystkie przedmioty objęte Jego kolekcją, nabywał realizując swoje „hobby”, którym było gromadzenie starych samochodów o wartości kolekcjonerskiej. Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że nabywanie, ani następnie posiadanie przedmiotowych zabytkowych samochodów nie było powiązane z prowadzeniem jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Żaden z przedmiotów należących do kolekcji Wnioskodawcy nie był nabywany w zamiarze jego dalszej odsprzedaży. Przeciwnie, zamiarem Wnioskodawcy było zgromadzenie jak największej i jak najokazalszej kolekcji starych samochodów. Wszystkie zabytkowe samochody były finansowane ze środków osobistych Wnioskodawcy i wnoszone do majątku prywatnego Wnioskodawcy.

Mając na uwadze obowiązujące regulacje prawne oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, a w szczególności wskazanie przez Wnioskodawcę, że przedmiotowe samochody były nabywane w ramach realizacji „hobby” ze środków osobistych Wnioskodawcy do jego majątku prywatnego jak i również to, że nabywanie, ani następnie posiadanie przedmiotowych zabytkowych samochodów nie było powiązane z prowadzeniem jakiejkolwiek działalności gospodarczej oraz żaden z przedmiotów należących do kolekcji Wnioskodawcy nie był nabywany w zamiarze jego dalszej odsprzedaży, stwierdzić należy, że brak jest podstaw do uznania sukcesywnego zbywania poszczególnych przedmiotów z kolekcji starych samochodów Wnioskodawcy jednemu lub kilku podmiotom za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z wniosku, zamiar zbycia przedmiotowych samochodów zabytkowych wynika z powodów zdrowotnych, jak i wieku Wnioskodawcy. Również sposób w jaki Wnioskodawca zamierza zbyć przedmiotowe samochody, tj. jednorazowo, jeśli znajdzie się odpowiedni kolekcjoner chcący zakupić całą kolekcję, albo też prowadząc stopniową sprzedaż poszczególnych egzemplarzy swojej kolekcji, świadczy o tym, że czynności te będą miały charakter okazjonalny, incydentalny, a nie stały. Cecha stałości nie wynika bowiem z samej liczby zbywanych przedmiotów, ale ciągłego dokonywania określonych czynności. Tymczasem działania Wnioskodawcy wiążą się ze sprzedażą określonej liczby przedmiotów wchodzących w skład kolekcji. Jest to zatem w istocie sprzedaż jednorazowa poszczególnych przedmiotów i wyzbycie się ich z osobistego majątku. Jej przebieg zależy od możliwości sprzedaży kolekcji, a nie jest wynikiem planowego charakteru działań i woli ich realizacji w sposób ciągły. Działania te ustaną wraz ze zbyciem całej kolekcji.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że sukcesywne zbywanie poszczególnych przedmiotów z kolekcji starych samochodów Wnioskodawcy należy rozpatrywać przez pryzmat uregulowań powołanego wyżej przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie rzeczy ruchomych nastąpi po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie – nie będzie źródłem przychodu w rozumieniu tego artykułu. W konsekwencji kwota uzyskana ze sprzedaży zabytkowych samochodów (rzeczy) w ogóle nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż sukcesywne zbywanie przez Wnioskodawcę należących do jego majątku osobistego zabytkowych samochodów, wchodzących w skład gromadzonej przez niego kolekcji, dokonane po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie poszczególnych samochodów – nie będzie stanowiło źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że sprzedaż ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.