Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.30.2019.2.MR
z 3 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2019 r. (data wpływu 24 stycznia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 1 marca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości amortyzacji wyodrębnionych lokali – jest prawidłowe;
• sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

We wniosku i w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2007 roku zakupił nieruchomość wielorodzinną za kwotę 650.000 zł. Od dnia zakupu zaliczał w koszty amortyzację w wysokości 1/120 miesięcznie, tj. 5.416,66 zł. W latach 2007-2008 dokonał znacznych inwestycji (ściany działowe, nowe łazienki, kuchnie, wykonanie nowych instalacji wod-kan), które doprowadziły do powstania 11 samodzielnych lokali. Inwestycje te prowadził głównie własnymi siłami i przy pomocy syna. W roku 2009 dokonał wyceny przy pomocy biegłego 11 lokali i wartość została oszacowana na 1.488.370 zł. Głównie z powodu usamodzielnienia lokali i poprawy stanu nieruchomości. Prace remontowe były wykonywane przez kilka firm, jednak Wnioskodawca nie otrzymał za nie rachunków. Może on przedstawić zeznania świadków na okoliczność wykonanych prac jak i wycenę biegłego dotyczącą ich wartości, choć zmiana wartości jest zawarta w wycenie biegłego. Wnioskodawca uzyskał zaświadczenie z Urzędu Miasta o samodzielności lokali na podstawie swojego zgłoszenia i art. 1, art. 2 ust. 2 i 3 ustawy o własności lokali. Zostały też nadane numery porządkowe lokali. Lokale są wyłącznie mieszkalne, wynajmowane i rozliczane w PIT-36. Z racji tego, że przychody z najmu nie przekraczały kosztów nadal amortyzowano 5.416,66 zł miesięcznie. Jednak dotychczasowa amortyzacja skończyła się i Wnioskodawca w roku 2017 rozpoczął amortyzację od różnicy kwot (1.400.000 – 650.000 = 750.000 zł), w wysokości 6.250 zł miesięcznie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy utworzenie 11 lokali może być powodem do rozpoczęcia nowej amortyzacji?

Wnioskodawca wskazał, że pytanie dotyczy wartości odliczenia odrębnych lokali, tj. zwiększenia wartości z powodu usamodzielnienia lokali.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z utworzeniem nowych środków trwałych ma prawo na nowo przyjąć środki trwałe do ewidencji i rozpocząć ich amortyzację. W związku z trudnością w ustaleniu wartości początkowej lokali może skorzystać z wyceny biegłego i przyjąć ją jako wartość początkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• możliwości amortyzacji wyodrębnionych lokali – jest prawidłowe;
• sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych – jest nieprawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że z uwagi na fakt, że niniejszy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do amortyzacji lokali rozpoczętej w 2017 r., przedmiotowa interpretacja zostanie wydana w oparciu o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) obowiązujące w tym okresie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. 1.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. 2.maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. 3.inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 2 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Zgodnie natomiast z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych określa art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższa regulacja umożliwia powiększenie wartości początkowej wyłącznie na podstawie sumy wydatków. Nie istnieje w tej sytuacji możliwość zastąpienia dokumentów (rachunków, faktur) potwierdzających wartość poniesionych wydatków innymi dowodami, tj. zeznaniami świadków, czy nawet opinią rzeczoznawcy majątkowego.

W konsekwencji nieudokumentowane, a jedynie oszacowane wydatki nie mogą zwiększyć wartości początkowej środka trwałego stanowiącej podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Analogiczny pogląd wyrażany jest w piśmiennictwie oraz aktualnym orzecznictwie (por. np. wyrok NSA z dnia 14 lutego 2017 r., sygn. akt II FSK 2894/16).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2007 roku zakupił nieruchomość wielorodzinną za kwotę 650.000 zł. Od dnia zakupu zaliczał w koszty amortyzację w wysokości 1/120 miesięcznie, tj. 5.416,66 zł. W latach 2007-2008 dokonał znacznych inwestycji (ściany działowe, nowe łazienki, kuchnie, wykonanie nowych instalacji wod-kan), które doprowadziły do powstania 11 samodzielnych lokali. W roku 2009 dokonał wyceny przy pomocy biegłego 11 lokali i wartość została oszacowana na 1.488.370 zł. W roku 2017 rozpoczął amortyzację od różnicy kwot (1.400.000 – 650.000 = 750.000 zł), w wysokości 6.250 zł miesięcznie.

Odnosząc się więc do przedstawionego stanu faktycznego w kontekście wskazanych przepisów prawa należy wskazać, że chociaż Wnioskodawca z zakupionego budynku wielorodzinnego wyodrębnił (wydzielił) 11 lokali mieszkalnych to nie zmienia to faktu, że stał się właścicielem przedmiotowej nieruchomości wielorodzinnej w drodze zakupu w 2007 r. Wnioskodawca winien zatem wartość początkową wynajmowanego lokalu mieszkalnego wydzielonego z zakupionej nieruchomości (kamienicy) ustalić na podstawie jej wartości wynikającej z umowy kupna/sprzedaży w odniesieniu do stosunku powierzchni lokalu wydzielonego do powierzchni nabytej nieruchomości wielorodzinnej.

W ten sposób Wnioskodawca powinien ustalić jaka część wartości zakupionej nieruchomości (kamienicy) przypada na każdy z wydzielonych lokali.

Ponadto wartość początkowa wydzielonych lokali, co wynika z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, mogła zostać powiększona jedynie o udokumentowane konkretne wydatki, związane z ich wyodrębnieniem. Jednakże, jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca dysponuje w tym celu wyceną dokonaną przez biegłego. Nie ma więc możliwości w sposób szacunkowy, z uwzględnieniem opinii biegłego, określenia tych wydatków.

W konsekwencji nie jest możliwe uznanie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wydzielonych lokali za prawidłowe. Słusznie natomiast wskazano, że Wnioskodawca ma prawo do ich amortyzacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.