Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.72.2019.2.AP
z 8 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2019 r. (data wpływu 11 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 marca 2019 r. (data wpływu 25 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 12 marca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.72.2019.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 marca 2019 r. (data doręczenia 15 marca 2019 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 18 marca 2019 r. (data wpływu 25 marca 2019 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 20 marca 2019 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług rachunkowych. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług czynnym, i korzysta ze zwolnienia z tego podatku, ponieważ Jej obroty nie przekraczają 200 000 zł rocznie. Wnioskodawczyni zamierza odbierać dokumenty do księgowania od klientów i w związku z tym wykorzystywać samochód osobowy użyczony od rodziców do tych celów.

W piśmie z dnia 18 marca 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że indywidualną działalność gospodarczą prowadzi od dnia 4 czerwca 2018 r. i korzysta z ogólnych zasad opodatkowania, wg skali podatkowej. Podatek dochodowy rozlicza w oparciu o prowadzoną podatkową księgę przychodów i rozchodów. Umowa użyczenia samochodu od rodziców będzie zawarta na okres jednego roku (do momentu, w którym Wnioskodawczyni kupi samochód na własność). Jest to zdarzenie przyszłe, a do użyczenia pojazdu Wnioskodawczyni niejako została zmuszona przez klientów, którzy proszą o odbiór dokumentów u nich. Zatem, umowa zostanie zawarta od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. Przedmiotem użyczenia będzie samochód osobowy, będący własnością rodziców. Wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać samochód wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej (nie będzie wykorzystywany do celów prywatnych). Wnioskodawczyni nie będzie prowadziła ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b) tej ustawy, przepisu o prowadzeniu ewidencji nie stosuje się w przypadku, gdy podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych. Wydatki związane z używaniem pojazdu stanowić będą głównie koszty paliwa i parkowania pojazdu w strefie płatnego postoju. Mogą pojawić się koszty naprawy lub przeglądu. Przedmiotowy samochód nie będzie stanowił majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie jest on własnością Wnioskodawczyni (jest samochodem użyczonym od 1 kwietnia 2019 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty używania przedmiotowego pojazdu, w szczególności nabywane paliwo, Wnioskodawczyni może rozliczać w 100% w kosztach podatkowych bez prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji przebiegu pojazdu?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), ponoszone przez Nią wydatki, takiej jak paliwo, koszty parkowania, naprawy są związane z Jej przychodami, czyli spełniona jest przesłanka art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przejazdy samochodem po dokumenty księgowe są bezpośrednio związane z dalszą ich obróbką (księgowaniem) i fakturowaniem za usługę. Bez odbioru tych dokumentów niektóre usługi nie byłyby po prostu wykonane. Zatem, nie ma wątpliwości, że ponoszone wydatki opisane wyżej, wiążą się z przychodami. Pozostaje do rozstrzygnięcia pytanie, czy koszty używania pojazdu wynikające z faktur stanowią koszt w 100%, czy tylko w 75%.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zatem, podatnik zalicza w koszty 75% wydatków spełniających dyspozycję art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli samochód wykorzystywany jest do dwojakich celów: prywatnych i do działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni zamierza używać ww. pojazd jedynie do działalności gospodarczej. Nie chciałaby prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu, ponieważ żaden przepis ustawy o podatku od towarów i usług, ani ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Jej do tego nie zobowiązuje.

Wprawdzie art. 23 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych informuje, że w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Jednak art. 23 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych informuje, że przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług. Wyjątek, o którym mowa w tym przepisie w ust. 5 pkt 2 lit. a) dotyczy podatników podatku od towarów i usług czynnych, którzy odliczają podatek VAT od kosztów używania, dotyczących samochodu osobowego w 50%. Zatem, Wnioskodawczyni ten przepis nie dotyczy. Wnioskodawczyni korzystałaby z przepisu art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, nie musi prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu podatnik, któremu nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych. A tak jest w przypadku podatników wykonujących czynności zwolnione z podatku od towarów i usług.

Tak więc, skoro Wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać samochód osobowy tylko do działalności gospodarczej, może ujmować koszty używania w 100% w kosztach podatkowych i nie prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Należy zaznaczyć, że wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług rachunkowych. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług czynnym, i korzysta ze zwolnienia z tego podatku, ponieważ Jej obroty nie przekraczają 200 000 zł rocznie. Wnioskodawczyni zamierza odbierać dokumenty do księgowania od klientów i w związku z tym wykorzystywać samochód osobowy użyczony od rodziców do tych celów. Umowa użyczenia zostanie zawarta od 1 kwietnia 2019 r. do 31 marca 2020 r. Wnioskodawczyni nie będzie prowadziła ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Wydatki związane z używaniem pojazdu stanowić będą głównie koszty paliwa i parkowania pojazdu w strefie płatnego postoju. Mogą pojawić się koszty naprawy lub przeglądu.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 5g cyt. ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 ww. ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych w odniesieniu do których:

1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
   
   

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dotyczy zatem wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik zobowiązany jest prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, potwierdzającą wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej. W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej jednak nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni poniesione wydatki z tytułu kosztów używania samochodu osobowego użyczonego przez rodziców do celów związanych wyłącznie z prowadzoną działalnością gospodarczą, będzie mogła na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczyć w 100% do kosztów uzyskania przychodów, skoro nie jest zobligowana do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zgodnie z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.