Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.66.2019.2.BG
z 12 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 20 lutego 2019 r. (data wpływu 20 lutego 2019 r. za pośrednictwem platformy ePUAP) uzupełnionym 29 marca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania 9% stawki CIT do opodatkowania dochodów osiąganych w 2019 r. w związku z przeprowadzeniem w czerwcu 2018 r. konwersji wierzytelności własnych na kapitały dłużnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2019 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania 9% stawki CIT do opodatkowania dochodów osiąganych w 2019 r. w związku z przeprowadzeniem w czerwcu 2018 r. konwersji wierzytelności własnych na kapitały dłużnika. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 marca 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.66.2019.1.BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 29 marca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (kapitałową), utworzoną w 2016 r. i opodatkowaną w Polsce od całości osiąganych przez nią dochodów. Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy. Bieżący rok obrotowy rozpoczął się w dniu 1 stycznia 2019 r., w którym to także weszły w życie znowelizowane przepisy dotyczące możliwości zastosowania preferencyjnej stawki opodatkowania CIT, jak i samej jej wysokości wynoszącej aktualnie 9% (w miejsce 15% w 2018 r.). Znowelizowane przepisy wiążą zatem Wnioskodawcę począwszy od tej daty. Wnioskodawca posiada nadal status małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z pózn. zm. dalej: „Ustawa o CIT”, gdyż w 2018 r. wartość jego przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła wyrażonej w PLN kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 EUR, w zaokrągleniu do 1.000 PLN. Zarówno zatem w 2018 r., jak i 2019 r., Wnioskodawca spełnia zasadniczą przesłankę do zastosowania preferencyjnej stawki CIT na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT. W czerwcu 2018 r. Wnioskodawca dokonał jednak tzw. konwersji wierzytelności (z tytułu opłat licencyjnych, o zwrot kapitału pożyczek, o zapłatę odsetek naliczonych od nich i/lub innych wierzytelności handlowych) na kapitały spółek w 100% od siebie zależnych. Powodem takiej decyzji był brak środków po stronie dłużników na spłatę zadłużenia. Konwersja została przeprowadzona poprzez dokonanie wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci wierzytelności. W wyniku przeniesienia wierzytelności tytułem aportu w czerwcu 2018 r. na dłużnika, wierzytelności te wygasły. Wartość wniesionych wierzytelności przekraczała kwotę 10.000 EUR. Jak natomiast stanowi dodany do art. 19 Ustawy CIT ust. 1c pkt 2 lit. a, przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do „(...) podatnika, który wniósł tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10.000 EUR przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1.000 PLN” - w roku podatkowym, w którym wniesiono wkład oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym”. Na tle powyższych regulacji, Wnioskodawca pragnie rozwiać swoje wątpliwości co do możliwości stosowania stawki 9% CIT do opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej osiąganych w 2019 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do stosowania stawki 9% CIT do opodatkowania dochodów z działalności osiąganych w 2019 r. pomimo przeprowadzenia w czerwcu 2018 r. konwersji wierzytelności własnych na kapitały dłużnika poprzez wniesienie ich tytułem wkładu niepieniężnego (aportu), w wyniku którego wierzytelności te wygasły?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do stosowania stawki 9% CIT do opodatkowania dochodów z działalności osiąganych w 2019 r. pomimo przeprowadzenia w czerwcu 2018 r. konwersji wierzytelności własnych na kapitały dłużnika poprzez wniesienie ich tytułem wkładu niepieniężnego (aportu), w wyniku którego wierzytelności te wygasły.

a) Podstawa prawna.

Przepis będący przedmiotem niniejszego wniosku, tj. art. 19 Ustawy CIT ust. 1c pkt 2 lit. a, stanowi iż przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do „(...) podatnika, który wniósł tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału (...) składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10.000 EUR (...)” - w roku podatkowym, w którym wniesiono wkład oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym”. Jako że przepis w znowelizowanej wersji obowiązuje od dnia 1 stycznia 2019 r., Wnioskodawca jest zobowiązany do jego stosowania do dochodów osiąganych począwszy od tego dnia (początku nowego roku podatkowego). Jeśli zatem przepis ten obowiązuje Wnioskodawcę, to stricte literalna jego interpretacja nakazywałaby przyjąć, iż Wnioskodawca nie jest uprawniony do stosowania stawki 9% CIT w 2019 r., lecz stawki podstawowej, jako że w poprzednim roku podatkowym „(...) wniósł tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału (...) składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10.000 EUR (...)”. Taki wniosek nie byłby jednak do pogodzenia z brzmieniem przepisów przejściowych do ustawy nowelizującej Ustawę CIT, jak z celem nowych regulacji.

b) Przepisy przejściowe i wykładnia celowościowa.

Właściwe rozumienie zakresu stosowania znowelizowanego art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT do podatników, którzy w przeszłości dokonali aportu (a ściślej - w 2018 r., bo tylko w związku z aportami z tego roku mogą wystąpić ograniczenia w stosowaniu obniżonej stawki CIT w 2019 r.), wynika z art. 12 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018 r., poz. 2159, ze zm.; „Ustawa nowelizująca”). Stanowi on, iż podatnicy, którzy w okresie od dnia wejścia w życie art. 12 Ustawy nowelizującej (tj. 20 listopada 2018 r.), a przed dniem wejścia w życie jej samej (tj. 1 stycznia 2019 r.), m.in. „(...) wnieśli tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10.000 euro (...) - stosują w roku podatkowym rozpoczętym po dniu 31 grudnia 2018 r. przepis art. 19 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym”. Oznacza to tym samym, iż podmioty, które dokonały aportu składników ich przedsiębiorstwa w okresie w trakcie tzw. vacatio legis Ustawy nowelizującej, będą uprawnione do stosowana stawki preferencyjnej CIT w wysokości 15% na podstawie ich brzmienia z 2018 r., podczas gdy podatnicy dokonujący aportów wcześniej - zgodnie z literalnym brzmieniem art. 19 Ustawy CIT - mogąc nie przewidywać nawet żadnych prac nad Ustawą nowelizującą, zmuszone są do stosowania 19% stawki CIT, jako objęte wyłączeniem ze stosowania preferencyjnej stawki CIT na podstawie art. 19 ust. 1c pkt 2 lit. a w brzmieniu z 2019 r.

Zdaniem Wnioskodawcy taki wniosek byłby nieuzasadniony. W jego ocenie należy uznać wręcz odwrotnie: iż to podatnicy, którzy dokonali aportu składników swego przedsiębiorstwa o wartości powyżej 10.000 EUR przed dniem 20 listopada 2018 r. powinni w ogóle nie być objęci wyłączeniem ze stosowania stawki 9% CIT w 2019 r. na podstawie art. 19 ust. 1c pkt 2 lit. a Ustawy CIT, jeśli bowiem na podstawie przepisu przejściowego wyraźnie uniemożliwiono stosowanie obniżonej stawki CIT (9%) jedynie podatnikom dokonującym aportów już w oczekiwaniu na wejście w życie Ustawy nowelizującej. Co zatem najistotniejsze, ten niejako sankcyjny charakter przepisów przejściowych, znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu do Ustawy nowelizującej: „Przepis wprowadza ograniczenie w stosowaniu regulacji dotyczącej obniżonej, 9%, stawki podatku, w stosunku do podatników kontynuujących prowadzenie działalności po, wskazanych w tym przepisie, działań restrukturyzacyjnych, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszego przepisu (dzień następujący po dniu ogłoszenia - art. 15) a przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (1 stycznia 2019 r.). Wskazani w przepisie podatnicy nie będą mogli stosować 9% stawki podatku CIT w roku podatkowym rozpoczętym po dniu 31 grudnia 2018 r., nawet jeżeli będą spełniać warunki wynikające z przepisów art. 19 ustawy o CIT. W takim przypadku stosowanie przez tych podatników niższej stawki podatku CIT (nowych regulacji) będzie możliwe dopiero - przy spełnieniu warunków ustawowych począwszy od roku podatkowego następującego bezpośrednio po roku podatkowym rozpoczętym po dniu 31 grudnia 2018 r.”. Jeśli zatem:

1. ograniczenie w stosowaniu 9% CIT w 2019 r. miało objąć podatników dokonujących aportów składników swoich przedsiębiorstw już w momencie oczekiwania na wejście w życie znowelizowanej treści art. 19 Ustawy CIT, by zniechęcić ich do dokonywania aportów „na ostatni moment”;
   
2. podatnicy Ci są jednak uprawnieni nadal do stosowania preferencyjnej stawki CIT, ale na poziomie 15%, na podstawie przepisów obowiązujących w 2018 r.; to: podatnicy, którzy dokonali aportów składników swych przedsiębiorstw w 2018 r., ale przed dniem wejściem w życie art. 12 Ustawy nowelizującej (tj. przed dniem 20 listopada 2019 r.), są uprawnieni do stosowania w pełnym zakresie stawki 9% CIT w 2019 r., jako nieobjęci dyspozycją art. 19 ust. 1c pkt 2 lit. a Ustawy CIT.
   Taki wniosek jest logiczny oraz uzasadniony celem wprowadzanych regulacji i treścią przepisów przejściowych.
   
   
3. Podsumowanie.
   Wnioskując zatem „z mniejszego na większe”, jako że aporty wierzytelności dokonane przez Wnioskodawcę miały miejsce przed dniem wejścia w życie art. 12 Ustawy nowelizującej, a jedynie podatnicy, którzy dokonali aportów po tej dacie zostali ograniczeni do stosowania obniżonej stawki 9% CIT, to jej przepisy zawierające nowe ograniczenia w stosowaniu preferencyjnej stawki w ogóle nie będą miały zastosowania do Wnioskodawcy. Tym samym, Wnioskodawca będzie uprawniony do stosowania preferencyjnej stawki opodatkowania CIT wynoszącej 9% już od początku 2019 r. Jedynie na marginesie należy dodać, iż wprowadzenie ograniczeń z art. 19 ust. 1c Ustawy CIT ma za zadanie ograniczyć proceder transferu (bez angażowania środków pieniężnych) części działalności lub składników przedsiębiorstwa niezbędnych do generowania zysków do innych podmiotów (w tym powołanych specjalnie do tego celu), przez co taka działalność może być nadal opodatkowana w całości preferencyjną stawką CIT. W przypadku Wnioskodawcy do takiej sytuacji nigdy jednak nie doszło, gdyż wierzytelności będące przedmiotem opisanej konwersji wygasły, więc nie mogły być wykorzystywane do generowania jakichkolwiek zysków
   
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Na mocy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: „ustawa zmieniająca”) od 1 stycznia 2019 r. wprowadzone zostały zmiany dotyczące art. 19 ustawy o CIT.

Zgodnie z treścią znowelizowanego art. 19 ust. 1 ustawy o CIT, podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi:

1. 19% podstawy opodatkowania;
2. 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych - w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.
   
   

Stawka 9% podstawy opodatkowania będzie jednak miała zastosowanie wyłącznie do podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły równowartości 1.200.000 euro. Po przekroczeniu tego limitu podatnik będzie tracił prawo do obniżonej stawki podatku.

Stosownie do art. 19 ust. 1c ustawy o CIT, przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do:

1. spółki dzielonej,
   
2. podatnika, który wniósł tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału:
   
   1. uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1.000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, lub
   2. składniki majątku uzyskane przez tego podatnika w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli ten podatnik posiadał udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników
   • w roku podatkowym, w którym dokonano podziału albo wniesiono wkład, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym.
   
   
   
   
   
   

Tym samym, na podstawie art. 19 ust. 1c pkt 2 lit. a ustawy o CIT wyłączeniu z możliwości zastosowania niższej stawki podatku CIT, podlega podatnik który dokona określonych działań restrukturyzacyjnych, np. wniesie tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10.000 euro. W takiej sytuacji, podatnik nie będzie mógł korzystać z niższej stawki podatku w roku podatkowym, w którym dokonano podziału albo wniesiono wkład, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym. Ograniczenie to ma zastosowanie w roku podatkowym, w którym dokonano podziału lub wniesiono wkład oraz w roku następnym. Powyższe wyłączenie z zastosowania niższej stawki podatku CIT obowiązuje od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 19 ust. 1d ustawy o CIT, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 2, stosują stawkę podatku, o której mowa w tym przepisie, jeżeli posiadają status małego podatnika.

Z kolei, warunek, o którym mowa w ust. 1d, nie dotyczy podatników rozpoczynających prowadzenie działalności, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1c, w roku rozpoczęcia tej działalności. (art. 19 ust. 1e ustawy o CIT).

Definicja „małego podatnika” została zawarta w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Art. 12 ww. ustawy zmieniającej stanowi, że podatnicy, którzy w okresie od dnia wejścia w życie niniejszego przepisu, a przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy:

1. dokonali podziału,
   
2. wnieśli tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału:
   
   1. uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2018 r., w zaokrągleniu do 1.000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14 ustawy zmienianej w art. 2, lub
   2. składniki majątku uzyskane przez tego podatnika w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli ten podatnik posiadał udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników
   • stosują w roku podatkowym rozpoczętym po dniu 31 grudnia 2018 r. przepis art. 19 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym.
   
   
   
   

Odnosząc się do powyższego należy odwołać się do uzasadnieniu do ustawy druk sejmowy 2854 w którym w odniesieniu do art. 12 ustawodawca wskazał, że „Przepis wprowadza ograniczenie w stosowaniu regulacji dotyczącej obniżonej, 9%, stawki podatku, w stosunku do podatników kontynuujących prowadzenie działalności po, wskazanych w tym przepisie, działań restrukturyzacyjnych, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszego przepisu (dzień następujący po dniu ogłoszenia – art. 15) a przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (1 stycznia 2019 r.). Wskazani w przepisie podatnicy nie będą mogli stosować 9% stawki podatku CIT w roku podatkowym rozpoczętym po dniu 31 grudnia 2018 r., nawet jeżeli będą spełniać warunki wynikające z przepisów art. 19 ustawy o CIT. W takim przypadku stosowanie przez tych podatników niższej stawki podatku CIT (nowych regulacji) będzie możliwe dopiero – przy spełnieniu warunków ustawowych począwszy od roku podatkowego następującego bezpośrednio po roku podatkowym rozpoczętym po dniu 31 grudnia 2018 r.”

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca został utworzony w 2016 r. Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy. Bieżący rok obrotowy rozpoczął się 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca posiada status małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT. W czerwcu 2018 r. Wnioskodawca dokonał tzw. konwersji wierzytelności (z tytułu opłat licencyjnych, o zwrot kapitału pożyczek, o zapłatę odsetek naliczonych od nich i/lub innych wierzytelności handlowych) na kapitały spółek w 100% od siebie zależnych. Powodem takiej decyzji był brak środków po stronie dłużników na spłatę zadłużenia. Konwersja została przeprowadzona poprzez dokonanie wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci wierzytelności. W wyniku przeniesienia wierzytelności tytułem aportu w czerwcu 2018 r. na dłużnika, wierzytelności te wygasły. Wartość wniesionych wierzytelności przekraczała kwotę 10.000 EUR.

Należy wskazać, że powyższej zacytowany przepis przejściowy odnosi się do podatników którzy w okresie od dnia następującego po dniu ogłoszenia ustawy nowelizującej (tj. od 20 listopada 2018 r.) wnieśli tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10.000 euro, - a przed dniem wejścia jej w życie (do 31 grudnia 2018 r.) stosują w roku podatkowym rozpoczętym po dniu 31 grudnia 2018 r. przepis art. 19 ust. 1 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym w 2018 r. Tym samym podatnicy, którzy dokonali przed 20 listopada 2019 r. tzw. konwersji wierzytelności na kapitały spółek zależnych nie będą podlegali wyłączeniu ze stosowania obniżonej 9% stawki podatku CIT w 2019 r. na podstawie art. 19 ust. 1c pkt 2 lit. a ustawy o CIT. Na podstawie przepisu przejściowego uniemożliwiono zastosowanie preferencyjnej stawki jedynie podatnikom którzy dokonają określonych działań restrukturyzacyjnych w okresie od dnia następującego po dniu ogłoszenia ustawy nowelizującej (tj. od 20 listopada 2018 r.).

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy prawa oraz opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania 9% stawki CIT do opodatkowania dochodów osiąganych w 2019 r. w związku z przeprowadzeniem w czerwcu 2018 r. konwersji wierzytelności własnych na kapitały dłużnika należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.