2019.04.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.46.2019.2.AKR
z 12 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2019 r. (data wpływu 25 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2019 r. (data wpływu 14 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dostawy lokali mieszkalnych i miejsc postojowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dostawy lokali mieszkalnych i miejsc postojowych. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 14 marca 2019 r. o wskazanie osoby podpisanej na wniosku oraz o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, w oparciu o wpis do CEIDG, prowadzi działalność gospodarczą. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany zamierza na rynku wtórnym nabywać lokale mieszkalne wraz z udziałami w nieruchomościach wspólnych (gruntowych), zlokalizowane w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych (dalej: „lokale mieszkalne”). Niektóre ze wspomnianych budynków mieszkalnych wielorodzinnych będą posiadać kondygnacje podziemne (dalej także: „hale garażowe”), na terenie których znajdować się będą miejsca postojowe przeznaczone do garażowania samochodów osobowych. Kondygnacje podziemne będą prawnie wyodrębnione, posiadać będą oddzielne księgi wieczyste. Wraz z lokalami mieszkalnymi lub bez nich Wnioskodawca dopuszcza możliwość nabywania udziałów we współwłasności hal garażowych (dalej także „miejsca postojowe”). Wspomniane lokale mieszkalne oraz udział we współwłasności hal garażowych nabywane będą od osób fizycznych, niebędących z tytułu ich dostawy podatnikami podatku od towarów i usług. Po nabyciu lokale mieszkalne będą poddawane remontom i/lub ulepszeniom. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na remont i/lub ulepszenie poszczególnych lokali mieszkalnych będą niższe niż 30% ceny ich nabycia. Zainteresowany nie będzie mieć możliwości zweryfikowania sposobu oraz okresu użytkowania tychże lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych przez ich dotychczasowych właścicieli/współwłaścicieli/lokatorów (dalej: „użytkownicy”). Nie w każdym przypadku Wnioskodawca będzie mieć możliwość zweryfikowania daty wydania przedmiotowych lokali mieszkalnych i/lub miejsc postojowych ich pierwszym użytkownikom.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że:

lokale mieszkalne oraz miejsca postojowe, które planuje nabywać stanowić będą towar handlowy,
z tytułu nabycia lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych nie będzie mu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, albowiem nabycie lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych nie będzie obciążone podatkiem od towarów i usług (zakup od osób fizycznych niebędących z tytułu dostawy lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych podatnikami podatku od towarów i usług),
dostawa (sprzedaż) nabywanych lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych będzie miała miejsce zarówno przed upływem, jaki i po upływie 2 lat od ich pierwszego zasiedlenia (tj. pierwszego zajęcia, oddania do używania pierwszemu nabywcy, użytkownikowi),
nabywane lokale mieszkalne oraz miejsca postojowe nie będą przed dostawą (sprzedażą) wykorzystywane na cele działalności zwolnionej od podatku VAT,
w odniesieniu do lokali mieszkalnych i miejsc postojowych nie poniesie wydatków na ich ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiących co najmniej 30% ich wartości początkowej. W ocenie Wnioskodawcy w stosunku do tych wydatków nie będzie mu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, albowiem późniejsza dostawa (sprzedaż) lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych korzystać będzie ze zwolnienia od podatku VAT,
nakłady poniesione na lokale mieszkalne oraz miejsca postojowe nie spowodują istotnych zmian w celu ich wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków ich zasiedlenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy dostawa wyżej opisanych lokali mieszkalnych korzystać będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług?
Czy dostawa miejsc postojowych (udziałów we współwłasności hal garażowych) korzystać będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, na przedstawione powyżej zapytania należy udzielić odpowiedzi twierdzących.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Podstawową stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, stosowaną dla dostawy towarów jest stawka 23%.

Przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do niej, przewidują dla dostaw niektórych towarów zwolnienia od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższej regulacji wynika, iż dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy o VAT – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W świetle ustawy o VAT oddanie do użytkowania powinno zatem nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za taką można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika, a także oddanie budynku, budowli lub ich w części do używania mocą umowy najmu.

Z kolei regulacje dyrektywy VAT posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, przy czym nie definiują tego pojęcia, co jednak najistotniejsze, nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. W art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy VAT określa się, że państwa członkowskie zwalniają dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a), tj. inne niż dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, przed pierwszym zasiedleniem.

Prawodawca unijny nie upoważnił jednocześnie państw członkowskich do ustanawiania definicji pojęcia „pierwsze zasiedlenie” w odniesieniu do budynków, budowli lub ich części.

Na powyższe zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. (sygn. akt I FSK 382/14), dokonując wnikliwej analizy orzecznictwa TSUE dotyczącego stosowania przez państwa członkowskie zasad zwolnienia dla dostaw obiektów budowlanych. W powołanym judykacie Naczelny Sąd Administracyjny jasno wyeksplikował, że zasiedlenie należy rozumieć jako rozpoczęcie faktycznego użytkowania obiektu. Prowadzi to do stwierdzenia, że polski ustawodawca zawęził rozumienie pierwszego zasiedlenia w stosunku do znaczenia, jakie temu pojęciu nadaje dyrektywa VAT – do czego Rzeczpospolita Polska nie była uprawniona. Tym samym, w celu zapewnienia efektywności prawa unijnego konieczne jest pominięcie tej części definicji pierwszego zasiedlenia, ustanowionej w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, która stanowi o warunku oddania do użytkowania „w wykonaniu czynności opodatkowanych”, niezależnie od tego, czy następuje ona po wbudowaniu czy po ulepszeniu.

Znamienne w tym względzie jest orzeczenie TSUE z dnia 16 listopada 2017 r. zapadłe w polskiej sprawie C-308/16, w następstwie wystąpienia przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie z pytaniem prejudycjalnym do TSUE, czy art. 135 ust. 1 lit. j) Dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się krajowemu uregulowaniu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym zwolniona od VAT jest dostawa budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy: a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata w zakresie, w jakim art. 2 pkt 14 ustawy o VAT definiuje, że pierwszym zasiedleniem jest oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: a) wybudowaniu lub b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Udzielając odpowiedzi na powyższe pytanie TSUE wywiódł, że art. 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) Dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom ustawy o VAT, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. TSUE wskazał nadto, że kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora.

W konsekwencji TSUE stwierdził, że państwa członkowskie nie są upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Trybunał w wyżej powołanym wyroku (C-308/16) odniósł się również do regulacji krajowej związanej z pojęciem „ulepszenia” budynku lub budowli. Uznał w tym zakresie, że przepisy dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby przepisy krajowe uzależniały zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynku od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 Dyrektywy VAT.

Trybunał dokonał przy tym wykładni pojęcia „przebudowy”, zawartej w art. 12 ust. 2 Dyrektywy VAT, wskazując, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. Pojęcie „przebudowy” budynku obejmuje zatem w szczególności przypadek, w którym zostały przeprowadzone pełne lub dostatecznie zaawansowane prace, po zakończeniu których budynek zostanie przeznaczony do innych celów. Jak wskazał Trybunał w odniesieniu do starych budynków o przebudowie można mówić wówczas, gdy doszło do zasadniczej przebudowy, tak że stary budynek może zostać przyrównany do nowego budynku. Zauważył przy tym, że pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 Dyrektywy VAT zostało transponowane do prawa polskiego w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT poprzez odniesienie się do pojęcia „ulepszenia”. Odnosząc się do tej różnicy terminologicznej Trybunał zaznaczył, że nie może to samo w sobie prowadzić do niezgodności ustawy o podatku od towarów i usług z Dyrektywą VAT, pod warunkiem jednak, że termin „ulepszenie” będzie interpretowany przez sądy krajowe jako synonim „przebudowy” w rozumieniu wskazanym w orzeczeniu.

Jeżeli tym samym nakłady ponoszone na budynek przekroczą 30% jego wartości początkowej, lecz nie będą one prowadziły do istotnych zmian – w wyżej wskazanym znaczeniu, nie zostanie spełniona przesłanka „ulepszenia”. Przesłanka ta nie będzie spełniona również w przypadku, gdy dojdzie do istotnych zmian związanych z wykorzystaniem budynku lub znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia, jednak wydatki na ten cel nie przekroczą 30% jego wartości początkowej.

Powyższe rozumienie wskazanych przepisów potwierdza również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w aktualnie wydawanych przez siebie, w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, interpretacjach indywidualnych (vide: m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 marca 2018 r. nr 0114-KDIP1 -1.4012.111.2018.1.IZ, interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 lutego 2018 r. nr 0112-KDIL1-2.4012.716.2017.1.NF.

W przypadku nieruchomość niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, prawodawca podatkowy umożliwia podatnikom skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Art. 43 ust. 7a ustawy o VAT stanowi, iż warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki i budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

W niniejszym przypadku Zainteresowany zamierza nabywać na rynku wtórnym lokale mieszkalne oraz udziały, zlokalizowane w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych. Niektóre ze wspomnianych budynków mieszkalnych wielorodzinnych będą posiadać kondygnacje podziemne (hale garażowe), na terenie których znajdować się będą miejsca postojowe przeznaczone do garażowania samochodów osobowych. Kondygnacje podziemne będą prawnie wyodrębnione, posiadać będą oddzielne księgi wieczyste. Wraz z lokalami mieszkalnymi lub bez nich Wnioskodawca dopuszcza możliwość nabywania udziałów we współwłasności hal garażowych. Wspomniane lokale mieszkalne oraz udziały we współwłasności hal garażowych nabywane będą od osób fizycznych, niebędących z tytułu ich dostawy podatnikami podatku od towarów i usług. Po nabyciu lokale mieszkalne będą poddawane remontom oraz ulepszeniom. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na remont i ulepszenie poszczególnych lokali mieszkalnych będą niższe niż 30% ceny ich nabycia. Mając na względzie powyższe regulacje prawne oraz przedstawione zdarzenia przyszłe przyjąć należy, iż planowane przez Zainteresowanego dostawy lokali mieszkalnych i/lub miejsc postojowych korzystać będą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, o ile od momentu wydania ich pierwszemu użytkownikowi (pierwszego zasiedlenia) do momentu ich dostawy przez Wnioskodawcę upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Bez znaczenia w tym przypadku pozostaje okoliczność, że lokale mieszkalne poddawane będą remontom i/lub ulepszeniom. Wydatki z tego tytułu nie będą bowiem przekraczać 30% ceny nabycia poszczególnych lokali, a tym samym nie będą wpisywać się w pojęcie „przebudowy” w znaczeniu wskazanym w powołanym wyżej orzeczeniu TSUE z dnia 17 listopada 2017 r.

Jeżeli natomiast od momentu wydania pierwszemu użytkownikowi lokali mieszkalnych i/lub miejsc postojowych (pierwszego zasiedlenia) do momentu ich dostawy przez Wnioskodawcę upłynie okres krótszy niż 2 lata, wówczas ich dostawa korzystać będzie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Zastosowanie tegoż zwolnienia będzie możliwie, albowiem w związku z nabyciem lokali mieszkalnych i/lub miejsc postojowych Zainteresowanemu nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (dostaw dokonywać będą osoby fizyczne niebędące podatnikami VAT z tego tytułu), a ponoszone wydatki na remonty i/lub ulepszenia lokali mieszkalnych nie będą przekraczać 30% ceny ich nabycia.

Wspomniane zwolnienia rozciągać się będą także na związane z lokalami mieszkalnymi udziały w nieruchomości wspólnej (gruntowej). Jako że przepisy art. 3 ustawy o własności lokali sprzeciwiają się zbyciu udziału w nieruchomości wspólnej w oderwaniu od lokalu, to dostawa lokalu mieszkalnego oraz związanego z nim udziału w nieruchomości wspólnej winna być traktowana jako jedna transakcja. Przez wzgląd na powyższe taka dostawa winna być opodatkowana jedną stawką podatku od towarów i usług właściwą dla lokalu (vide: m.in. wyrok NSA z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt I FSK 568/11).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którym, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Tak więc, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, zarówno grunt, jak i budynek czy budowla lub ich części, spełniają definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Należy zaznaczyć, że sprzedaż składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b (art. 41 ust. 12a ustawy).

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy, stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług”.

Nadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W myśl art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje: odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Zgodnie natomiast z art. art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem.

Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem, że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że odpłatna dostawa budynku (części budynku) spełnia definicję pierwszego zasiedlenia. Dodatkowo, oprócz odpłatnej dostawy, w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie jest rozumiane szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”, w tym także wykorzystywanie budynku przez dany podmiot w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej lub wybudowanie i zamieszkanie w budynku mieszkalnym przez osobę fizyczną. Ponadto kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku (jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora) zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji (vide: pkt 41 wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16).

Należy zaznaczyć, że zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy wskazać, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, w oparciu o wpis do CEIDG, prowadzi działalność gospodarczą. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany zamierza na rynku wtórnym nabywać lokale mieszkalne wraz z udziałami w nieruchomościach wspólnych (gruntowych), zlokalizowane w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych (dalej: „lokale mieszkalne”). Niektóre ze wspomnianych budynków mieszkalnych wielorodzinnych będą posiadać kondygnacje podziemne (dalej także: „hale garażowe”), na terenie których znajdować się będą miejsca postojowe przeznaczone do garażowania samochodów osobowych. Kondygnacje podziemne będą prawnie wyodrębnione, posiadać będą oddzielne księgi wieczyste. Wraz z lokalami mieszkalnymi lub bez nich Wnioskodawca dopuszcza możliwość nabywania udziałów we współwłasności hal garażowych (dalej także „miejsca postojowe”). Wspomniane lokale mieszkalne oraz udział we współwłasności hal garażowych nabywane będą od osób fizycznych, niebędących z tytułu ich dostawy podatnikami podatku od towarów i usług. Po nabyciu lokale mieszkalne będą poddawane remontom i/lub ulepszeniom. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na remont i/lub ulepszenie poszczególnych lokali mieszkalnych będą niższe niż 30% ceny ich nabycia. Zainteresowany nie będzie mieć możliwości zweryfikowania sposobu oraz okresu użytkowania tychże lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych przez ich dotychczasowych właścicieli/współwłaścicieli/lokatorów (dalej: „użytkownicy”). Nie w każdym przypadku Wnioskodawca będzie mieć możliwość zweryfikowania daty wydania przedmiotowych lokali mieszkalnych i/lub miejsc postojowych ich pierwszym użytkownikom.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Lokale mieszkalne oraz miejsca postojowe, które planuje nabywać stanowić będą towar handlowy. Z tytułu nabycia lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych nie będzie Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, albowiem nabycie lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych nie będzie obciążone podatkiem od towarów i usług (zakup od osób fizycznych niebędących z tytułu dostawy lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych podatnikami podatku od towarów i usług). Dostawa (sprzedaż) nabywanych lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych będzie miała miejsce zarówno przed upływem, jaki i po upływie 2 lat od ich pierwszego zasiedlenia (tj. pierwszego zajęcia, oddania do używania pierwszemu nabywcy, użytkownikowi). Nabywane lokale mieszkalne oraz miejsca postojowe nie będą przed dostawą (sprzedażą) wykorzystywane na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. W odniesieniu do lokali mieszkalnych i miejsc postojowych Wnioskodawca nie poniesie wydatków na ich ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiących co najmniej 30% ich wartości początkowej. W stosunku do tych wydatków nie będzie mu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, albowiem późniejsza dostawa (sprzedaż) lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych korzystać będzie ze zwolnienia od podatku VAT. Nakłady poniesione na lokale mieszkalne oraz miejsca postojowe nie spowodują istotnych zmian w celu ich wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków ich zasiedlenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia od podatku VAT dostawy lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy prawa należy wskazać, że kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Jak wynika z opisu sprawy, lokale mieszkalne oraz miejsca postojowe stanowią dla Wnioskodawcy towar handlowy przeznaczony do dalszej odsprzedaży. Tym samym skoro nie mamy do czynienia ze środkiem trwałym, nakłady ponoszone przez Zainteresowanego na ww. lokale nie stanowią ulepszenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych nabywanych od osób fizycznych, wskazać należy, że one zostały już zasiedlone, tzn. oddane do używania, gdyż – jak wskazał Wnioskodawca – ich dostawa będzie dokonywana zarówno przed upływem, jak i po upływie 2 lat od ich pierwszego zasiedlenia.

W związku z powyższym, sprzedaż przez Wnioskodawcę ww. lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych, w przypadku, gdy zostanie ona dokonana w okresie przekraczającym 2 lata od pierwszego zasiedlenia, tj. oddania mieszkań i miejsc postojowych do używania, czynność ta będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji sprzedaż przez Wnioskodawcę wyremontowanych lokali mieszkalnych i miejsc postojowych nabywanych od osób fizycznych, w przypadku, gdy dostawa ta zostanie dokonana w okresie dłuższym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia tych lokali, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Z kolei sprzedaż przez Wnioskodawcę ww. lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych w przypadku, gdy czynność ta zostanie dokonana w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia, tj. oddania lokali mieszkalnych i miejsc postojowych do używania nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Dostawa ww. lokali oraz miejsc postojowych będzie mogła natomiast korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, gdyż Wnioskodawca wskazał, że nabycie przedmiotowych lokali i miejsc postojowych nie podlegało opodatkowaniu VAT (mieszkania zostały zakupione bez podatku), a Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych lokali. Ponadto, skoro lokale nie stanowią dla Wnioskodawcy środków trwałych (stanowią one dla Zainteresowanego towary handlowe), to nie mogą one ulec ulepszeniu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym. Zatem zostały spełnione warunki wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę wyremontowanych lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych nabywanych od osób fizycznych, w przypadku, gdy dostawa ta zostanie dokonana w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia tych lokali, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Strony w przedstawionym stanie faktycznym. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności dostawy związanych z lokalami mieszkalnymi udziałów w nieruchomości wspólnej (gruntowej).

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin