2019.04.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.65.2019.1.BK
z 11 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2019 r. (data wpływu 11 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczania od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym opiekuna osoby niepełnosprawnej– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczania od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym opiekuna osoby niepełnosprawnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest matką dziecka, które posiada orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia. Córka obecnie ma 15 lat, a orzeczenie zostało wydane po raz pierwszy w 2016 r. Niepełnosprawność dotyczy narządu ruchu (skolioza sięgająca w najgorszym okresie 45o w skali Cobba z asymetrią rotacyjną talerzy biodrowych i rotacją lewej kończyny dolnej). W 2016 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem rozpoczęli rehabilitację córki na turnusach rehabilitacyjnych oraz kontynuują wyznaczony program usprawniania indywidualnie.

W latach 2016, 2017 i 2018 byli z córką po 2 razy w roku na turnusie, obecnie odbywają siódmy turnus. Ośrodek, który wybrali cieszy się bardzo dobrymi wynikami w leczeniu skolioz, znajduje się w Z., a pacjenci przyjeżdżają tu z całej Polski.

Warunkiem przyjęcia dziecka na rehabilitację jest obecność na turnusie opiekuna dziecka, któremu ośrodek zapewnia miejsce noclegowe, możność korzystania z posiłków oraz nabycie praktyki z zakresu kontynuowania czynności rehabilitacyjnych pacjenta po zakończeniu turnusu.

Odpłatność za pobyt rodzica ustalona jest na kwotę 90 zł (słownie: dziewięćdziesiąt złotych) za dobę, a turnusy trwają 4 tygodnie.

W Urzędzie Skarbowym, właściwym dla Wnioskodawczyni ze względu na miejsce zamieszkania poinformowano Wnioskodawczynię, że nie może odliczyć kosztów turnusu od dochodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Dlaczego Wnioskodawczyni nie może odliczyć wydatków związanych z pobytem z niepełnosprawnym dzieckiem na turnusie rehabilitacyjnym, jako wydatków poniesionych na rehabilitację na turnusie?

Zdaniem Wnioskodawczyni jest podatnikiem mającym na utrzymaniu osobę niepełnosprawną i ponosi wydatki na cele rehabilitacyjne. Do wydatków uprawniających do ulgi rehabilitacyjnej zaliczane są wydatki na odpłatny pobyt na turnusie rehabilitacyjnym. Ustawa nie precyzuje, czy jest to pobyt na turnusie osoby niepełnosprawnej, czy opiekuna a interpretowane jest to, jako tylko i wyłącznie pobyt osoby niepełnosprawnej. W wypadku Wnioskodawczyni (i innych rodziców także), gdyby nie poniosła kosztów odpłatności za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, zamknęłaby furtkę do rehabilitacji w ośrodku. PFRON również nie refunduje wydatków na taki turnus. W Jej ocenie stanowisko pracownika Urzędu Skarbowego, jak również stanowisko konsultanta infolinii Krajowej Informacji Skarbowej stwierdzające, że koszty pobytu opiekuna dziecka posiadającego orzeczenie o niepełnosprawności na turnusie rehabilitacyjnym nie uprawniają Wnioskodawczyni do ulgi rehabilitacyjnej jest niesprawiedliwe i krzywdzące całą rodzinę – czy to Jej wina, że ośrodek, który dobrze rehabilituje nie zapewni dziecku opieki przez 24 godziny na dobę, przez 4 tygodnie turnusu. Wnioskodawczyni podkreśla, iż wykorzystuje własny urlop wypoczynkowy, żeby być z dzieckiem (obecnie ma 30 dni opieki na rok, a 2 turnusy w roku – niezbędne minimum, jakie jest zalecane – to więcej, niż 30 dni).

Wnioskodawczyni jest zdeterminowana kontynuować rehabilitację, mimo iż do tej pory nie skorzystała z ulgi rehabilitacyjnej. Wnioskodawczyni uważa, że kwalifikuje się do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b–7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym.

Wydatki o których mowa w ust. 7a - stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy - podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Na podstawie art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do art. 26 ust. 13a ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. – wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł (art. 26 ust. 7e ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2016 r.).

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 7e ww. ustawy – zmienionym przez art. 3 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1076), mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r. - przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1340), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków zawarty w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona.

Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest matką dziecka, które posiada orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia. Córka obecnie ma 15 lat, a orzeczenie zostało wydane po raz pierwszy w 2016 r. Niepełnosprawność dotyczy narządu ruchu (skolioza sięgająca w najgorszym okresie 45o w skali Cobba z asymetrią rotacyjną talerzy biodrowych i rotacją lewej kończyny dolnej). W 2016 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem rozpoczęli rehabilitację córki na turnusach rehabilitacyjnych oraz kontynuują wyznaczony program usprawniania indywidualnie.

W latach 2016, 2017 i 2018 byli z córką po 2 razy w roku na turnusie, obecnie odbywają siódmy turnus.

Ośrodek, który wybrali cieszy się bardzo dobrymi wynikami w leczeniu skolioz, znajduje się w Z. a pacjenci przyjeżdżają tu z całej Polski.

Odpłatność za pobyt rodzica ustalona jest na kwotę 90 zł (słownie: dziewięćdziesiąt złotych) za dobę, a turnusy trwają 4 tygodnie.

W Urzędzie Skarbowym, właściwym dla Wnioskodawczyni ze względu na miejsce zamieszkania poinformowano Wnioskodawczynię, że nie może odliczyć kosztów turnusu od dochodu.

W treści art. 26 ust. 7d zawarte zostało stwierdzenie, że warunkiem odliczenia wydatków wskazanych w art. 26 ust. 7a jest posiadanie, przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o niepełnosprawności. Odliczenie to może być dokonane przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Konsekwentnie więc do zapisu art. 26 ust. 7e ustawy, podatnik, na którego utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna, może skorzystać z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na odpłatność za pobyt tej osoby na turnusie rehabilitacyjnym. Zatem poniesienie wydatku związanego z pobytem opiekuna osoby niepełnosprawnej nawet wówczas, gdy obecność taka jest konieczna aby nabyć – jak wskazano we wniosku – praktykę z zakresu kontynuowania czynności rehabilitacyjnych pacjenta po zakończeniu turnusu - nie uprawnia Wnioskodawczyni do dokonywania odliczeń od dochodu w ramach przedmiotowej ulgi.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni może odliczyć jedynie wydatek poniesiony za pobyt córki na turnusie rehabilitacyjnym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu ul. Augustyna Kośnego 70, 45-372 Opole w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin