Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.69.2019.2.KBR
z 12 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2019 r. (data wpływu – 6 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 marca 2019 r. (data wpływu 15 marca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 4 marca 2019 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.69.2019.1.KBR (doręczone w dniu 12 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usług najmu lokalu mieszkalnego na rzecz spółki cywilnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usług najmu lokalu mieszkalnego na rzecz spółki cywilnej.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 marca 2019 r. (data wpływu 15 marca 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 4 marca 2019 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.69.2019.1.KBR (doręczone w dniu 12 marca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym działalność gospodarczą, co do zasady, w zakresie specjalistycznego projektowania, świadczenia usług informatycznych oraz doradztwem w zakresie informatyki. Poza wskazaną działalnością, stanowiącą istotę aktywności gospodarczej Spółki, Wnioskodawca realizuje również świadczenie usług najmu. Przedmiotem najmu jest lokal mieszkalny, położony na terytorium Polski. Właścicielem lokalu mieszkalnego jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Wnioskodawca zawarł z właścicielem lokalu umowę najmu, której postanowienia nie precyzują sposobu wykorzystania nieruchomości, w szczególności nie wskazują, że będzie ona wykorzystywana na cele mieszkalne. Treść umowy wskazuje jedynie, że wynajmujący oddaje Lokal najemcy (czyli Spółce) do używania na cele prowadzonej działalności gospodarczej, w tym z uwzględnieniem dalszego podnajmu. Wnioskodawca jest uprawniony do zawierania umów dalszego najmu lokalu wedle własnego uznania. Wnioskodawca podnajmuje wskazany lokal na rzecz spółki cywilnej, za wynagrodzeniem, na podstawie zawartej z nią umowy najmu. Umowa najmu ze spółką cywilną wskazuje, że najemca będzie używać przedmiotu najmu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, z uwzględnieniem możliwości dalszego podnajmu bez konieczności uzyskania zgody Wynajmującego. Wnioskodawca nie ma informacji o faktycznym wykorzystywaniu przedmiotowego lokalu, w szczególności czy spółka cywilna wykorzystuje nieruchomość do realizacji usług najmu na cele mieszkaniowe, najmu na cele działalności gospodarczej lub świadczenia usług zakwaterowania. Umowa najmu ze spółką cywilną nie wskazuje jednego, konkretnego sposobu wykorzystania lokalu, nie wyklucza więc możliwości wykorzystywania lokalu w każdym z powyższych zakresów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie przez Wnioskodawcę usług najmu na rzecz spółki cywilnej stanowi świadczenie usług opodatkowane stawką 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa najmu świadczona przez Spółkę podlega opodatkowaniu VAT przy zastosowaniu stawki 23% VAT. Zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 Ustawy VAT, co do zasady, stawka opodatkowania VAT dla świadczenia usług oraz dostawy towarów wynosi aktualnie 23%. Jest to stawka opodatkowania, która ma zastosowanie dla wszelkich czynności podlegających opodatkowaniu, o ile przepisy prawa nie przewidują wprost objęcie określonych czynności stawką obniżoną VAT lub zwolnieniem z opodatkowania VAT.

Wyjątki od powyższej zasady należy interpretować ściśle, w szczególności w przypadku stosowania zwolnienia z opodatkowania VAT, które stanowi odstępstwo od zasady fundamentalnej systemu VAT, czyli zasady powszechności opodatkowania.

Nie ulega wątpliwości, że świadczenie usług najmu podlega opodatkowaniu VAT jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, w sytuacji, w której jest wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze. Wnioskodawca działa w charakterze podatnika VAT realizując usług najmu na rzecz spółki cywilnej, świadczenie to bez wątpienia mieści się w zakresie czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy lokal jest lokalem mieszkalnym, należy również zweryfikować możliwość zastosowania zwolnienia z VAT dla przedmiotowych usług najmu. Zgodnie bowiem z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 Ustawy VAT, usługa w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe podlega zwolnieniu z VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, wskazane powyżej zwolnienie z opodatkowania nie ma zastosowania dla przedstawionego stanu faktycznego. Nie są bowiem spełnione przesłanki zwolnienia, opisane w art. 43 ust. 1 pkt 36 Ustawy o VAT. Przepis ten przewiduje zwolnienie wyłącznie dla świadczenia, które spełnia wszystkie wskazane powyżej warunki łącznie. Świadczenie realizowane przez Spółkę nie spełnia zaś przesłanki najmu wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zwraca uwagę fakt, że zwolnienie dotyczy wyłącznie usług najmu lokalu mieszkalnego, wyłącznie na cele mieszkaniowe, a więc w okolicznościach wykluczających inne wykorzystanie lokalu. Natomiast umowa najmu, zawarta przez Wnioskodawcę ze spółką cywilną nie wyklucza możliwości wykorzystania lokalu także dla celów innych niż mieszkaniowe. Mając na uwadze, że zwolnienie z VAT należy interpretować ściśle, jako wyjątek od zasady powszechności opodatkowania, brak zastrzeżenia w umowie możliwości wykorzystywania lokalu na cele wyłącznie mieszkaniowe, należy uznać za okoliczność uzasadniającą opodatkowanie świadczenia stawką podstawową VAT.

Powyższe znajduje także potwierdzenie w praktyce organów podatkowych i w treści wydawanych interpretacji indywidualnych prawa podatkowego. W interpretacji indywidualnej z dnia 29 stycznia 2019 r. sygn. 0115-KDIT1-1.4012.812.2018.2.BS, Dyrektor Krajowej Informacji Podatkowej wskazał, że: „(...) przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące: świadczenie usługi na własny rachunek, charakter mieszkalny nieruchomości, mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy. Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych”.

Umowa najmu pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką cywilną wprost wskazuje także, że spółka cywilna będzie wykorzystywała lokal w ramach jej działalności gospodarczej, przy czym nie zastrzega możliwości wykorzystania lokalu przez dalszego podnajemcę wyłącznie na cele mieszkaniowe. Dopuszczalne są więc również inne możliwości wykorzystania lokalu, co jednocześnie wyklucza możliwość zastosowania zwolnienia z VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, istotny jest również fakt, że Spółka świadczy usługę najmu lokalu na rzecz podmiotu gospodarczego, który może wykorzystywać przedmiot najmu w ramach realizowanej działalności gospodarczej. Istotą zwolnienia z VAT usług najmu lokali mieszkalnych jest bowiem minimalizowanie kosztów najmu lokali mieszkalnych, obciążających najemców, którzy wykorzystują te lokale na cele mieszkaniowe.

W konsekwencji zwolnienie prowadzić ma bowiem do nieobciążania podatkiem od towarów i usług wyłącznie finalnych konsumentów usług najmu i dzierżawy. Nie ma zaś podstaw do uznania, że świadczenie usług najmu lokali mieszkalnych na rzecz podmiotów gospodarczych i dla celów wykonywanej przez nie działalności również podlega zwolnieniu z opodatkowania. Taka wykładnia pozostawałaby bowiem niezgodna z celem wskazanego przepisu. Wnioskodawca zwraca także uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych w tym zakresie, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2018 r. sygn. I FSK 1576/16. Natomiast w wyroku NSA z dnia 8 maja 2018 r. sygn. I FSK 1182/16 sąd wskazał, że: „(...) zwolnienie najmu lokali mieszkalnych ma charakter zwolnienia celowego, ukierunkowanego na ochronę, w aspekcie ekonomicznym, najemców lokali mieszkalnych faktycznie zaspokajających potrzeby mieszkaniowe poprzez tenże najem. Preferencją tą nie są natomiast objęte usługi wynajmu lokali mieszkalnych, których bezpośrednim celem nie jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych najemcy, lecz realizacja przez niego celów gospodarczych, w tym zarobkowych”.

Powołane w powyższym wyroku orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje także, że nie korzysta ze zwolnienia od podatku usługa najmu na rzecz podmiotu gospodarczego, który nie będąc konsumentem zaspokajającym własne potrzeby mieszkaniowe, prowadzi wykorzystując najmowany lokal własną działalność gospodarczą w formie wynajmu na cele mieszkaniowe (vide: wyrok NSA z dnia 3 września 2013 r. sygn. I FSK 1012/12).

Celem świadczenia usług najmu realizowanego przez Spółkę nie jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych najemcy - jako podmiot gospodarczy najemca nie ma bowiem takich potrzeb, lecz realizacja przez najemcę jego celów gospodarczych. Umowa najmu natomiast wyraźnie przewiduje wykorzystywanie przez najemcę lokalu do jego działalności gospodarczej. Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto należy zauważyć, że w myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia odwołują się do grupowań PKWiU przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych i zwolnień przedmiotowych. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizuje świadczenie usług najmu. Przedmiotem najmu jest lokal mieszkalny, położony na terytorium Polski. Właścicielem lokalu mieszkalnego jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Wnioskodawca zawarł z właścicielem lokalu umowę najmu, której postanowienia nie precyzują sposobu wykorzystania nieruchomości, w szczególności nie wskazują, że będzie ona wykorzystywana na cele mieszkalne. Treść umowy wskazuje jedynie, że wynajmujący oddaje Lokal najemcy (czyli Spółce) do używania na cele prowadzonej działalności gospodarczej, w tym z uwzględnieniem dalszego podnajmu. Wnioskodawca jest uprawniony do zawierania umów dalszego najmu lokalu wedle własnego uznania. Wnioskodawca podnajmuje wskazany lokal na rzecz spółki cywilnej, za wynagrodzeniem, na podstawie zawartej z nią umowy najmu. Umowa najmu ze spółką cywilną wskazuje, że najemca będzie używać przedmiotu najmu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, z uwzględnieniem możliwości dalszego podnajmu bez konieczności uzyskania zgody Wynajmującego. Wnioskodawca nie ma informacji o faktycznym wykorzystywaniu przedmiotowego lokalu, w szczególności czy spółka cywilna wykorzystuje nieruchomość do realizacji usług najmu na cele mieszkaniowe, najmu na cele działalności gospodarczej lub świadczenia usług zakwaterowania. Umowa najmu ze spółką cywilną nie wskazuje jednego, konkretnego sposobu wykorzystania lokalu, nie wyklucza więc możliwości wykorzystywania lokalu w każdym z powyższych zakresów.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy świadczenie przez Wnioskodawcę usług najmu na rzecz spółki cywilnej stanowi świadczenie usług opodatkowane stawką 23%

Na wstępie zauważyć należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

W myśl art. 666 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, najemca powinien przez czas trwania najmu używać rzeczy najętej w sposób w umowie określony, a gdy umowa nie określa sposobu używania – w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy. Jeżeli w czasie trwania najmu okaże się potrzeba napraw, które obciążają wynajmującego, najemca powinien zawiadomić go o tym niezwłocznie.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem Wnioskodawca, świadcząc usługi najmu lokalu mieszkalnego będzie działał jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl natomiast przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę (art. 41 ust. 13 ustawy).

Jak wynika z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości – obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55).

Z ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
  

• charakter mieszkalny nieruchomości,
  

• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia.

Należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinny one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Powyższe przepisy wskazują, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie – na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Wskazany przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę. Nie odnosi się również do czasu wynajmowania nieruchomości oraz klasyfikacji statystycznych.

O ile identyfikacja istnienia pozostałych elementów nie stanowi problemu, o tyle należy zwrócić uwagę na cel świadczonej usługi. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie lokalu (budynku) przez najemcę. Tym samym, zasadniczą kwestią dla opodatkowania, czy zwolnienia z podatku świadczonej usługi pozostaje cel realizowany przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w świadczeniu usługi. W przypadku, kiedy najemcą jest podmiot gospodarczy wykorzystujący budynek mieszkalny lub jego część w ramach prowadzonej działalności cel wynajmu uzależniony jest od zawartej umowy.

Jak wynika z wniosku, zawarta umowa najmu ze spółką cywilną wskazuje, że najemca będzie używać przedmiotu najmu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, z uwzględnieniem możliwości dalszego podnajmu bez konieczności uzyskania zgody Wynajmującego. Ponadto Wnioskodawca nie ma informacji o faktycznym wykorzystywaniu przedmiotowego lokalu, w szczególności czy spółka cywilna wykorzystuje nieruchomość do realizacji usług najmu na cele mieszkaniowe, najmu na cele działalności gospodarczej lub świadczenia usług zakwaterowania. Umowa najmu ze spółką cywilną nie wskazuje jednego, konkretnego sposobu wykorzystania lokalu, nie wyklucza więc możliwości wykorzystywania lokalu w każdym z powyższych zakresów.

Z tak przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w analizowanej sprawie nie będzie spełniony warunek do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, tj. cel mieszkaniowy. Zatem świadczone usługi udostępnienia lokalu mieszkalnego spółce cywilnej do celów jej działalności gospodarczej polegającej na dalszym wykorzystaniu lokalu do celów najmu (na cele mieszkaniowe, krótkotrwałego zakwaterowania lub najmu na cele działalności gospodarczej) nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Wynajem świadczony przez Wnioskodawcę nie będzie także korzystał z preferencyjnej stawki podatku w wysokości 8%, ponieważ jak wynika ze stanu faktycznego zawarta umowa wskazuje na wykorzystanie lokalu przez Spółkę do celów działalności gospodarczej dalszego najmu na różne cele.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić świadczenie przez Wnioskodawcę usług najmu lokalu mieszkalnego na rzecz spółki cywilnej, w opisanej sytuacji, podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy o VAT, według stawki 23%.

W świetle powyższych okoliczności, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.