Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.178.2019.1.MC
z 17 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usługi obsługi logistycznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usługi obsługi logistycznej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) jako czynny podatnik VAT oraz jest zarejestrowana na potrzeby rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka zawiera z klientami umowy o świadczenie usług obsługi logistycznej magazynu typu „multi customer”, tj. z wykorzystaniem jednego magazynu dla potrzeb wielu klientów. Poniżej przedstawione zostały zasady świadczenia powyższych usług.

Umowy o świadczenie usług obejmują następujące elementy:

• określenie lokalizacji danego magazynu w Polsce - poprzez wskazanie konkretnej, oznaczonej co do tożsamości nieruchomości położonej na terenie Polski;
  

• określenie zakresu usług logistycznych wykonywanych dla danego klienta na obszarze magazynu, obejmującego: przyjmowanie, przechowywanie i wydawanie towarów oraz przygotowywanie wysyłek towarów zgodnie ze zleceniami logistycznymi (zakres usług obejmuje standardowo przyjęcia, rozładunek, przechowywanie, przygotowanie oraz wydawanie towarów z magazynu w celu dalszej dystrybucji);
  

• wskazanie ilości miejsc paletowych na stelażach, dostępnych dla towarów danego klienta;
  

• określenie wynagrodzenia Spółki, w odniesieniu do poszczególnych elementów składowych usługi, obejmujących w szczególności opłatę administracyjną, opłaty za przyjęcie towarów do magazynu, przechowywanie, kompletowanie, przygotowanie wysyłki.
  
  
  

Właścicielami towarów znajdujących się w magazynach pozostają przez cały czas klienci Spółki.

Usługi obsługi logistycznej nie stanowią usług pomocniczych względem innych świadczeń. Spółka traktuje usługi obsługi magazynowej jako usługi kompleksowe, których główny element stanowią usługi magazynowania.

Przechowywanie towarów klienta w ramach świadczenia usług obsługi logistycznej odbywa się w konkretnych nieruchomościach w wyznaczonych miejscach tj. na określonych półkach (tzw. jednostkach paletowych).

Przedstawiciele klientów są upoważnieni do wstępu na teren magazynu logistycznego oraz dowolnych innych miejsc wykorzystywanych dla świadczenia usług zgodnie z umową w celu nadzorowania sposobu wykonywania usług przez Spółkę. Wizyta przedstawicieli klientów powinna być poprzedzona uprzednim zawiadomieniem Spółki. Przedstawiciele klientów mają dostęp do magazynów w celu dokonania liczenia, weryfikacji towarów lub przygotowania zestawów promocyjnych. Ponadto w przypadku uszkodzonych towarów przedstawiciele klientów przeprowadzają kontrolę stanu towarów na miejscu w magazynach.

Jeden magazyn logistyczny przeznaczony jest do obsługi wielu klientów. O miejscu rozmieszczenia w ramach danego magazynu palet z towarem należącym do danego klienta decyduje Spółka. Miejsce przechowywania towarów klienta w ramach danego magazynu może być zmieniane przez Spółkę w trakcie trwania umowy.

Umowa nie określa konkretnej, wyodrębnionej części nieruchomości magazynowej, na której przechowywane są towary danego klienta, ani nie wskazuje części i jednostek powierzchni przeznaczonych do wyłącznego użytku przez danego klienta.

Klientami Spółki są podmioty zarejestrowane na potrzeby podatku od wartości dodanej w innych krajach UE. Klienci Spółki nie posiadają stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. W związku z tym usługi są świadczone na rzecz siedziby klienta, zlokalizowanej w innym kraju członkowskim UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opisane we wniosku usługi obsługi logistycznej stanowią usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy o VAT?
   
2. Czy w przypadku opisanych we wniosku usług obsługi logistycznej miejscem ich świadczenia w rozumieniu ustawy o VAT i w konsekwencji opodatkowania VAT jest Polska?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

• opisane we wniosku usługi obsługi logistycznej nie stanowią usług związanych z nieruchomościami, których mowa w art. 28e ustawy VAT;
  

• w związku z powyższym oraz z uwagi na to, że klienci nie posiadają stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, na rzecz którego świadczone mogłaby być opisane we wniosku usługi, nie powinny być one opodatkowane VAT w Polsce;
  

• za miejsce świadczenia usług w opisanym we wniosku stanie faktycznym należy uznać kraj siedziby klienta, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy VAT, tj. miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej;
  

• wskazany powyżej sposób określenia miejsca świadczenia usług obsługi logistycznej powinien znaleźć zastosowanie w całym okresie obowiązywania art. 28b i 28e ustawy o VAT, tj. począwszy od 1 stycznia 2010 roku.
  
  
  

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zgodnie z art. 28e ustawy o VAT miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Powyższy przepis zawiera otwarty katalog usług związanych z nieruchomościami, o czym świadczy użycie w nim zwrotu „w tym”. Warunkiem zaliczenia określonej usługi do tego katalogu jest jej związek z nieruchomością, której dana usługa dotyczy. Usługi na nieruchomościach kojarzone są na ogół z usługami budowlanymi związanymi z konkretną nieruchomością, jednak pojęcie to jest znacznie szersze i obejmuje swoim zakresem cały szereg usług. Zgodnie z tym przepisem jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie jego stosowania. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Norma z art. 28e ustawy VAT będzie mieć zastosowanie, gdy skonkretyzowana nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia lub jest nieodzowna w celu wykonania usługi. Zatem w celu określenia czy opisane w stanie faktycznym usługi obsługi logistycznej mają związek z nieruchomością należy rozstrzygnąć czy ich związek z nieruchomością magazynową jest wystarczająco bezpośredni.

Przepis art. 28e ustawy VAT stanowi wyraz implementacji art. 47 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r.), zmieniającym rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011 z późn. zm.), pojęcie „nieruchomości”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Cytowane poniżej art. 13b i 31a rozporządzenia 282/2011 obowiązują od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie podlega bezpośredniemu stosowaniu we wszystkich państwach członkowskich.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia - do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
   
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
   
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 - usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług,
   
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Zgodnie z art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011 - ustęp 1 tego przepisu obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011 - ustęp 1 tej regulacji nie ma zastosowania do przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Należy podkreślić, że orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „Trybunał lub „TSUE”) również w stanie prawnym obowiązującym przed wejściem w życie powyższych regulacji rozporządzenia 282/2011 wskazywało analogiczne warunki zakwalifikowania usług magazynowych do kategorii usług związanych z nieruchomościami.

Przykładowo w wyroku z dnia 27 czerwca 2013 r. sygn. akt C-155/12 w sprawie Ministerstwo Finansów Rzeczypospolitej Polskiej przeciwko RR Donnelly Global Turnkey Solution Poland sp. z o.o., Trybunał wyjaśnił co należy rozumieć pod pojęciem „wystarczająco bezpośredniego” związku usługi z nieruchomością. W wyroku tym TSUE w pierwszej kolejności odniósł się do zagadnienia usług kompleksowych i orzekł, że świadczenie należy uznać za jednolite, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. W tym względzie TSUE stwierdził, że z akt przedstawionych Trybunałowi wynika, że w analizowanym przypadku magazynowanie towarów należy zasadniczo uznać za świadczenie główne, natomiast przyjmowanie towarów, ich rozmieszczanie, wydawanie, rozładunek i załadunek stanowią jedynie świadczenia dodatkowe. Jak dalej wywiedziono w ww. wyroku: „Jeżeli miałoby się okazać - jak wskazała rzecznik generalna w pkt 42 i 43 opinii - że np. usługobiorcy tego rodzaju usługi magazynowania nie mają jakiegokolwiek prawa wstępu do części nieruchomości, w której były magazynowane ich towary lub nieruchomość, na której lub w której mają one być magazynowane, nie stanowi centralnego i nieodzownego elementu usługi, co podlega ocenie sądów krajowych, wówczas usługa tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym nie może być objęta art. 47 dyrektywy 2006/112”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast w myśl art. 28e ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepis art. 28e ustawy – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące – determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości – jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia - ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia - ustęp 1 nie ma zastosowania do przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany na potrzeby podatku od towarów i usług jako czynny podatnik VAT oraz jest zarejestrowany na potrzeby rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka zawiera z klientami umowy o świadczenie usług obsługi logistycznej magazynu typu „multi customer”, tj. z wykorzystaniem jednego magazynu dla potrzeb wielu klientów. Umowy o świadczenie usług obejmują: określenie lokalizacji danego magazynu w Polsce poprzez wskazanie konkretnej, oznaczonej co do tożsamości nieruchomości położonej na terenie Polski, określenie zakresu usług logistycznych wykonywanych dla danego klienta na obszarze magazynu tj. przyjmowanie, przechowywanie i wydawanie towarów oraz przygotowywanie wysyłek towarów zgodnie ze zleceniami logistycznymi (zakres usług obejmuje standardowo przyjęcia, rozładunek, przechowywanie, przygotowanie oraz wydawanie towarów z magazynu w celu dalszej dystrybucji), wskazanie ilości miejsc paletowych na stelażach, dostępnych dla towarów danego klienta, określenie wynagrodzenia Spółki, w odniesieniu do poszczególnych elementów składowych usługi, obejmujących w szczególności opłatę administracyjną, opłaty za przyjęcie towarów do magazynu, przechowywanie, kompletowanie, przygotowanie wysyłki. Właścicielami towarów znajdujących się w magazynach pozostają przez cały czas klienci Spółki. Usługi obsługi logistycznej nie stanowią usług pomocniczych względem innych świadczeń. Spółka traktuje usługi obsługi magazynowej jako usługi kompleksowe, których główny element stanowią usługi magazynowania. Przechowywanie towarów klienta w ramach świadczenia usług obsługi logistycznej odbywa się w konkretnych nieruchomościach w wyznaczonych miejscach, tj. na określonych półkach (tzw. jednostkach paletowych). Przedstawiciele klientów są upoważnieni do wstępu na teren magazynu logistycznego oraz dowolnych innych miejsc wykorzystywanych dla świadczenia usług zgodnie z umową w celu nadzorowania sposobu wykonywania usług przez Spółkę. Wizyta przedstawicieli klientów powinna być poprzedzona uprzednim zawiadomieniem Spółki. Przedstawiciele klientów mają dostęp do magazynów w celu dokonania liczenia, weryfikacji towarów lub przygotowania zestawów promocyjnych. Ponadto w przypadku uszkodzonych towarów przedstawiciele klientów przeprowadzają kontrolę stanu towarów na miejscu w magazynach. Jeden magazyn logistyczny przeznaczony jest do obsługi wielu klientów. O miejscu rozmieszczenia w ramach danego magazynu palet z towarem należącym do danego klienta decyduje Spółka. Miejsce przechowywania towarów klienta w ramach danego magazynu może być zmieniane przez Spółkę w trakcie trwania umowy. Umowa nie określa konkretnej, wyodrębnionej części nieruchomości magazynowej, na której przechowywane są towary danego klienta, ani nie wskazuje części i jednostek powierzchni przeznaczonych do wyłącznego użytku przez danego klienta. Klientami Spółki są podmioty zarejestrowane na potrzeby podatku od wartości dodanej w innych krajach UE. Klienci Spółki nie posiadają stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. W związku z tym usługi są świadczone na rzecz siedziby klienta, zlokalizowanej w innym kraju członkowskim UE.

Przedmiotem wątpliwości jest ustalenie, czy usługi obsługi logistycznej stanowią usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy oraz ustalenie, czy miejscem opodatkowania przedmiotowych jest terytorium Polski.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku opisana we wniosku usługa obsługi logistycznej magazynu typu „multi customer” świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz klientów nie ma bezpośredniego związku z nieruchomością w rozumieniu art. 28e ustawy. W niniejszej sprawie umowa o świadczenie usług obsługi logistycznej obejmuje określenie lokalizacji danego magazynu w Polsce (wskazanie konkretnej, oznaczonej co do tożsamości nieruchomości położonej na terenie Polski), określenie zakresu usług logistycznych wykonywanych dla danego klienta na obszarze magazynu (przyjmowanie, przechowywanie i wydawanie towarów oraz przygotowywanie wysyłek towarów zgodnie ze zleceniami logistycznymi), wskazanie ilości miejsc paletowych na stelażach, dostępnych dla towarów danego klienta oraz określenie wynagrodzenia Wnioskodawcy (w odniesieniu do poszczególnych elementów składowych usługi, obejmujących w szczególności opłatę administracyjną, opłaty za przyjęcie towarów do magazynu, przechowywanie, kompletowanie, przygotowanie wysyłki). Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, usługi obsługi logistycznej nie stanowią usług pomocniczych względem innych świadczeń. Wnioskodawca traktuje usługi obsługi magazynowej jako usługi kompleksowe, których główny element stanowią usługi magazynowania. Ponadto z opisu sprawy wynika, że o miejscu rozmieszczenia w ramach danego magazynu palet z towarem należącym do danego klienta decyduje Wnioskodawca. Miejsce przechowywania towarów klienta w ramach danego magazynu może być zmieniane przez Wnioskodawcę w trakcie trwania umowy. Jednocześnie, jak wskazał Wnioskodawca, umowa nie określa konkretnej, wyodrębnionej części nieruchomości magazynowej, na której przechowywane są towary danego klienta, ani nie wskazuje części i jednostek powierzchni przeznaczonych do wyłącznego użytku przez danego klienta.

Zatem stwierdzić należy, że w niniejszym przypadku nie są spełnione przesłanki pozwalające na uznanie, że usługa obsługi logistycznej świadczona przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o świadczenie usług obsługi logistycznej magazynu typu „multi customer” jest usługą związaną z nieruchomością, o której mowa w art. 28e ustawy. Ponadto do przedmiotowej usługi nie znajdują zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy.

W konsekwencji, do opisanej we wniosku usługi obsługi logistycznej mają zastosowanie zasady ogólne ustalania miejsca świadczenia wynikające z art. 28b ustawy. W niniejszej sprawie przedmiotowa usługa podlega opodatkowaniu w miejscu świadczenia ustalonym zgodnie z art. 28b ustawy. Jak wskazano we wniosku, klientami Wnioskodawcy są podmioty zarejestrowane na potrzeby podatku od wartości dodanej w innych krajach UE. Klienci Wnioskodawcy nie posiadają stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. Usługi obsługi logistycznej są świadczone na rzecz siedziby klienta, zlokalizowanej w innym kraju członkowskim UE. Zatem miejscem świadczenia, a tym samym opodatkowania przedmiotowej usługi na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy jest miejsce, w którym klient Wnioskodawcy posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tym samym usługa obsługi logistycznej świadczona przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o świadczenie usług obsługi logistycznej magazynu typu „multi customer” na rzecz klientów posiadających siedziby w krajach członkowskich UE nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.