2019.04.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.127.2019.1.AJ
z 16 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2019 r. (data wpływu 6 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego w związku z wydatkami eksploatacyjnymi i zakupem paliwa do samochodów wykorzystywanych tylko do działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego w związku z wydatkami eksploatacyjnymi i zakupem paliwa do samochodów wykorzystywanych tylko do działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej artykułów z branży metalowej na terenie południowo-wschodniej Polski. Spółka zatrudnia przedstawicieli regionalnych. Zarząd Spółki przekazał pracownikom zatrudnionym na stanowisku przedstawiciela regionalnego samochody, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne, spełniające warunki o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, po jednym dla każdego przedstawiciela.

Samochody zostały poddane badaniu technicznemu przeprowadzonemu przez okręgową stację kontroli pojazdów, badanie to zostało potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację, w dowodzie rejestracyjnym pojazdu umieszczono odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań. Samochody te są wykorzystywane wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej. Zarząd Spółki zamierza wyznaczyć miejsce parkowania wymienionych samochodów w miejscu zamieszkania pracownika, któremu przekazany został samochód. Wyznaczenie miejsc parkowania poza parkingiem firmowym jest podyktowane względami ekonomicznymi. Wdrożenie takiego rozwiązania przekłada się na oszczędność kosztów związanych ze zmniejszeniem odległości podróży przedstawicieli regionalnych do miejsca realizacji obowiązków służbowych oraz oszczędność czasu tych pracowników, ponieważ pracownicy mieszkają w znacznej odległości od siedziby Wnioskodawcy i odwożenie samochodów do jego siedziby skutkowałoby zwiększeniem kosztów przejazdów z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby Spółki oraz skracałoby znacznie dzień pracy pracowników. U pracodawcy ponadto obowiązuje Regulamin korzystania z samochodów służbowych zgodnie z którym pracownicy są zobowiązani do wykorzystywania ww. pojazdów wyłącznie na cele działalności gospodarczej jedynie w dniach będących dniami pracy, a w innych dniach tylko w celu wykonania podróży służbowej. Pracownik, któremu powierzono samochód, ponosi za niego odpowiedzialność wobec tego koniecznym jest aby mógł jak najefektywniej sprawować pieczę nad powierzonym mieniem. Zastrzeżono także możliwość kontrolowania sposobu wykorzystania przekazanych pojazdów za pomocą systemu GPS oraz odpowiedzialność pracowników za naruszenie ww. postanowień regulaminu. W Spółce nie prowadzi się dla wymienionych samochodów ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pojazdy te uznawane są za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej na podstawie art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy parkowanie samochodów o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174) przez pracowników mobilnych (np. przedstawicieli regionalnych) w miejscu zamieszkania pozbawia Spółkę prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną (100%) kwotę podatku naliczonego od wszelkich wydatków w tym od kosztów paliwa związanych z ww. samochodami w przypadku kiedy Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym przypadku poniesienia wydatków związanych z wymienionymi wyżej samochodami przysługuje prawo do pełnego odliczenia VAT (100%).

Stosownie do zapisów art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. W przypadku takich pojazdów Ustawodawca nie zobowiązał podatników do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zapisując jednocześnie w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy, że konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. W związku z powyższym Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu dla tego rodzaju samochodów.

Wymienione samochody parkowane będą w miejscu zamieszkania pracownika, któremu przekazany zostanie samochód, odwożenie samochodów do jego siedziby skutkowałoby zwiększeniem kosztów przejazdów z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby Spółki oraz skracałoby znacznie dzień pracy pracowników. W przypadku tego rodzaju tzw. pracowników mobilnych (np. przedstawicieli regionalnych), czas ich przejazdów do klientów oraz powrotu do miejsca zamieszkania jest ściśle związany z charakterem ich pracy, a tym samym pozostaje w ścisłym związku z działalnością gospodarczą podatnika, na rzecz którego świadczą pracę. Takie stanowisko w stosunku do samochodów o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy potwierdza m.in. wyrok NSA z 9 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 234/16: „Pojazd samochodowy powierzony tzw. pracownikowi mobilnemu (np. przedstawicielowi handlowemu) w celu realizacji zadań służbowych, w tym m.in. przejazdów do klientów oraz powrotu do miejsca zamieszkania, należy uznać za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm.), o ile określone przez podatnika zasady jego używania, dodatkowo potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tego pojazdu ewidencją przebiegu pojazdu, wykluczają jego użycie do innych celów, niezwiązanych z działalnością gospodarczą” oraz wyrok NSA z dnia 21 lutego 2017 r., sygn. akt I FSK 1201/15. W opinii Sądu parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej.

Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) wykształcił się pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie - pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Zdaniem Sądu nie ma żadnych przeszkód ku temu, by kwestie te podobnie rozumieć na gruncie ustawy o VAT. Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych). W sprawie parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników zostały też wydane interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr ITPP2/443-1440/14-S/18/AP z 8 lutego 2018 r. oraz nr ITPP2/4512-289/15-2/PS z 22 maja 2018 r.

Dyrektor KIS zauważył w nich, że określone przez podatnika zasady używania samochodów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej i brak jest możliwości jego prywatnego użytkowania. Tytułem przykładu takich zabezpieczeń Dyrektor KIS podał wprowadzenie stosownych regulaminów, zarządzeń czy umów wraz z podjęciem odpowiednich działań zabezpieczających ich wykonanie. Spółka podjęła działania zabezpieczające wykonanie przyjętych zasad korzystania z samochodów służbowych, wykluczające użycie samochodów służbowych przez pracowników Spółki do celów innych niż działalność gospodarcza, w tym w szczególności:

przyjęto Regulamin korzystania z samochodów służbowych zgodnie z którym obowiązuje zakaz używania samochodów służbowych do celów prywatnych - samochody te służyć mają wyłącznie działalności gospodarczej Spółki. Pracownicy są zobowiązani do wykorzystywania ww. pojazdów wyłącznie na cele działalności gospodarczej jedynie w dniach będących dniami pracy, a w innych dniach tylko w celu wykonania podróży służbowej. Pracownik, któremu powierzono samochód, ponosi za niego odpowiedzialność, wobec tego koniecznym jest aby mógł jak najefektywniej sprawować pieczę nad powierzonym mieniem,
każdy pracownik, któremu został przekazany samochód służbowy, jest zobowiązany do złożenia stosownego oświadczenia, w którym zobowiązuje się nie korzystać z samochodu służbowego do celów prywatnych,
Spółka sprawuje systematyczną kontrolę nad prawidłowością stosowania wspomnianego powyżej Regulaminu,
zastrzeżono także możliwość kontrolowania sposobu wykorzystania przekazanych pojazdów za pomocą systemu GPS oraz odpowiedzialność pracowników za naruszenie ww. postanowień regulaminu.

W Spółce nie prowadzi się dla wymienionych samochodów ewidencji przebiegu pojazdów o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, pojazdy te uznawane są za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej na podstawie art. 86a ust 4 pkt 2 ustawy. W przypadku takich pojazdów Ustawodawca nie zobowiązał podatników do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zapisując jednocześnie w art. 86a ust. 4 pkt 2, że konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W związku z powyższym stanowisko Spółki jest następujące:

Parkowanie samochodów których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy przez przedstawicieli regionalnych w miejscu zamieszkania nie pozbawia Spółki prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną (100%) kwotę podatku naliczonego od wszelkich wydatków w tym od kosztów paliwa związanych z ww. samochodami. Pojazd samochodowy powierzony tzw. pracownikowi mobilnemu (np. przedstawicielowi regionalnemu) w celu realizacji zadań służbowych, w tym m.in. przejazdów do klientów oraz powrotu do miejsca zamieszkania, należy uznać za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. W przypadku wymienionych samochodów Ustawodawca nie zobowiązał podatników do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zapisując jednocześnie w art. 86a ust. 4 pkt 2, że konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne w związku z czym zdaniem Spółki nie jest ona niezbędna do wykluczenia użytku prywatnego, ponieważ sama konstrukcja pojazdu wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, prowadzenie takiej ewidencji byłoby dodatkowym obowiązkiem nie wynikającym z ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r, poz. 2174, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli do czynności zwolnionych i niepodlegających opodatkowaniu.

Należy wskazać, że kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;

Według art. 2 pkt 34 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych – rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów prawo o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do treści art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Jednakże od tej zasady występują także wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Według art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy
1. jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Jak stanowi art. 86a ust. 10 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia, na podstawie art. 86 ust. 1 w związku z art. 86a ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, pełnej kwoty podatku naliczonego w związku z poniesieniem wydatków związanych z eksploatacją samochodów służbowych i zakupem, paliwa, niezależnie od miejsca ich parkowania. Skoro, jak wskazano w treści wniosku, konstrukcja tych samochodów wyklucza ich użycie do celów innych aniżeli działalność gospodarcza – co zostało potwierdzone wymaganym zgodnie z art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy dodatkowym badaniem technicznym i adnotacją w dowodzie rejestracyjnym - a ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne, to w takim przypadku zastosowanie znajdzie przepis art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy. Prawo do pełnego odliczenia podatku z tytułu wykorzystywania samochodów, o których mowa w powołanym powyżej przepisie nie jest obwarowane obowiązkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W konsekwencji, stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że używane przez Spółkę samochody spełniają wymagania, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy, co jest potwierdzone dodatkowym badaniem technicznym i umieszczeniem stosownej adnotacji w dowodzie rejestracyjnym co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin