Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.53.2019.2.MD
z 15 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 marca 2019 r. (data wpływu 21 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów uzyskanych z najmu krótkoterminowego w formie karty podatkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 11 marca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.53.2019.1.MD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP - w dniu 11 marca 2019 r. - identyfikator poświadczenia doręczenia UPD … (data doręczenia 11 marca 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 18 marca 2019 r., które wpłynęło w dniu 21 marca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która zamierza rozpocząć prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej. Jako formę opodatkowania podatkiem dochodowym zamierza wybrać kartę podatkową, bowiem prowadzona przez Niego działalność mieścić się będzie w kategorii: usługi hotelarskie polegające na wynajmie pokoi gościnnych i domków turystycznych (w tym wydawanie posiłków), jeżeli łączna liczba pokoi (w tym także w domkach turystycznych) nie przekracza 12 pokoi (załącznik nr 3, część XII, poz. 4 do ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43; dalej powoływana jako ustawa o podatku zryczałtowanym).

Ponadto Wnioskodawca będzie korzystał ze zwolnienia w podatku VAT, o którym mowa w art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.; dalej powoływana jako ustawa o VAT).

Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą sklasyfikowaną w PKD pod nr 55.20.Z, tj. obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Działalność Wnioskodawcy polega na świadczeniu usługi hotelarskich, polegających na krótkoterminowym, tj. w systemie dobowym, wynajmie mieszkań (pokoi gościnnych). Mieszkania, które Wnioskodawca zamierza wynająć, znajdują się w tym samym budynku, jednak są to mieszkania odrębne. Łączna liczba pokoi nie przekracza 12.

Przedmiotem wynajmu będą:

1. kawalerka z oddzielną kuchnią,
2. mieszkanie z jedną sypialnią i pokojem w aneksie,
3. mieszkanie z dwiema sypialniami i pokojem w aneksie.
   
   

Płatności za usługi najmu na doby Wnioskodawca przyjmować będzie tylko na konto bankowe za pośrednictwem portali internetowych ... i …. Nie jest wykluczone, że w przyszłości będą to również inne portale tego typu. Ponadto Wnioskodawca rozważa możliwość przyjmowania płatności za wynajem gotówką.

W piśmie z dnia 18 marca 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że w dniu 28 grudnia 2018 r., rozpoczął prowadzenie działalności w zakresie wskazanym we wniosku. Działalność była początkowo prowadzona w formie spółki cywilnej. Począwszy od 15 lutego 2019 r. Wnioskodawca prowadzi tę działalność indywidualnie. Z początkiem marca 2019 r. spółka cywilna zakończyła działalność. Wnioskodawca zamierza od 2020 r. wybrać opodatkowanie prowadzonej działalności gospodarczej w formie karty podatkowej. Obecnie rozlicza swoje przychody z działalności gospodarczej w formie podatku liniowego. W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi sklasyfikowane w PKWiU pod nr 55.20.19.0.

Mieszkania, o których pisze Wnioskodawca we wniosku, nie stanowią własności ani współwłasności Wnioskodawcy, są przez Niego najmowane w celu podnajmu. Małżonka Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie takim, w jakim zamierza prowadzić działalność Wnioskodawca. Przy prowadzeniu działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza korzystać z usług specjalistycznych świadczonych przez firmy zewnętrzne w zakresie usług sprzątających, polegających na utrzymaniu w czystości wynajmowanych pomieszczeń oraz kateringowych. Usługi kateringowe będą polegały na zamawianiu gotowych posiłków, które następnie będą wydawane osobom korzystającym z usług Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytanie Nr 1 ostatecznie sformułowano w uzupełnieniu wniosku):

1. Które pomieszczenia danego mieszkania należy liczyć do limitu pokoi, o którym mowa w przepisach o karcie podatkowej, w tym w szczególności w mieszkaniach z jednym pokojem mieszkalnym, kuchnią i łazienką?
2. Czy korzystając z opodatkowania w formie karty podatkowej Wnioskodawca może korzystać z usług specjalistycznych świadczonych za pośrednictwem portali ..., itp.?
3. Czy korzystając z opodatkowania w formie karty podatkowej Wnioskodawca może korzystać z usług zewnętrznej firmy sprzątającej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Stosownie do treści pkt 4 części XII tabeli, w formie karty podatkowej opodatkowane mogą być - usługi hotelarskie polegające na wynajmie pokoi gościnnych i domków turystycznych (w tym wydawanie posiłków), jeżeli łączna liczba pokoi (w tym także w domkach turystycznych) nie przekracza 12.

Zdaniem Wnioskodawcy, do limitu wynajmowanych pokoi, o którym mowa w przepisach ustawy o podatku zryczałtowanym, nie są wliczane części mieszkania do użytku wspólnego, takie jak przedpokój, łazienka, czy odrębna kuchnia. Wliczeniu do tego limitu podlegają jedynie te pokoje, które są wynajmowane.

Ustawa o podatku zryczałtowanym nie przewiduje definicji pokoju. Takiej definicji nie przewidują też inne ustawy, ani rozporządzenia wykonawcze. Tym samym posłużyć należy się wykładnią językową. Przez określenie pokój rozumie się „pomieszczenie z oknami i drzwiami oddzielone ścianami od innych” - Mały Słownik Języka Polskiego pod redakcja Stanisława Skorupka, Haliny Anderskiej, Zofii Łempickiej (Wydawnictwo Naukowe PWN Sp. z o.o., Warszawa 1968, Wydanie IX, 1993).

Biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca zamierza wynajmować:

• kawalerkę z oddzielną kuchnią,
  

• mieszkanie z jedną sypialnią i pokojem w aneksie,
  

• mieszkanie z dwiema sypialniami i pokojem w aneksie
  

• łączna liczba wynajmowanych pokoi wynosi 6.
  
  

W szczególności nie stanowi przeszkody dla opodatkowania kartą podatkową fakt, że w mieszkaniu znajduje się tylko jeden pokój wynajmowany gościom. W przedstawionej sytuacji, Wnioskodawca ma prawo zastosowania karty podatkowej.

Ad. 2)

Korzystanie z usług portali typu ... lub .... (oraz im podobnych), zdaniem Wnioskodawcy, nie stoi na przeszkodzie w rozliczaniu podatku w formie karty podatkowej. Podatnik rozliczający podatek dochodowy w formie karty podatkowej może korzystać z zewnętrznych podmiotów świadczących usługi specjalistyczne (art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku zryczałtowanym). Zgodnie z art. 25 ust. 3 ustawy o podatku zryczałtowanym, za usługi specjalistyczne w rozumieniu ust. 1 pkt 3 uważa się czynności i prace wchodzące w inny niż zgłoszony zakres działalności, niezbędne do całkowitego wykonania wyrobu lub świadczonej usługi, w tym również czynności i prace towarzyszące, o których mowa w załączniku nr 4. Usługi świadczone Wnioskodawcy przez te i podobne portale należy potraktować jako usługi specjalistyczne, niezwiązane z istotą świadczonych przez Wnioskodawcę usług hotelowych polegających na wynajmie krótkoterminowym pokoi. Korzystanie bowiem ze specjalistycznych portali, udostępniających narzędzie do rezerwacji mieszkań oraz dokonywanie płatności za nie, mieści się w pojęciu usług specjalistycznych, co potwierdza, np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Nr 1462-IPPB1.4511.1072.2016.1.MM.

Ad. 3)

Korzystanie z usług firm sprzątających również stanowi dozwolone w ramach opodatkowania kartą podatkową korzystanie z zewnętrznych usług specjalistycznych. W tym zakresie należy powtórzyć argumentację przytoczoną w odpowiedzi na pytanie Nr 2. Usługi sprzątające bowiem wchodzą w inny zakres działalności, niż usługi hotelowe, świadczone przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z treścią punktu 4 części XII tabeli, w formie karty podatkowej opodatkowane mogą być usługi hotelarskie polegające na wynajmie pokoi gościnnych i domków turystycznych (w tym wydawanie posiłków), jeżeli łączna liczba pokoi (w tym także w domkach turystycznych) nie przekracza 12. Tymczasem usługi sprzątania wymienione zostały w poz. 92 załącznika nr 3 do ustawy o podatku zryczałtowanym.

Biorąc powyższe pod uwagę, nie ma przeszkód, by Wnioskodawca korzystał z usług zewnętrznych firm sprzątających, rozliczając podatek dochodowy w formie karty podatkowej. Takie rozumienie przepisów potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 8 lipca 2016 r., Nr ITPB1/4511-331/16-6/DP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
  

• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).
  
  

Mając powyższe na uwadze, najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem. Zatem to podatnik decyduje, czy przychody z najmu opodatkuje w ramach działalności gospodarczej, czy też jako odrębne źródło przychodów z tzw. najmu prywatnego. Przy czym kwalifikacja do odpowiedniego źródła przychodu pozostaje w ścisłym związku z możliwością wyboru sposobu rozliczania przychodów z najmu, tak na gruncie ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, jak i ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W sytuacji przedstawionej we wniosku, Wnioskodawca zdecydował, że najem prowadzi w ramach działalności gospodarczej, zatem uzyskany przychód należy zakwalifikować do źródła jakim jest działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43), osoby fizyczne osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej mogą opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 12 ww. ustawy, użyte w ustawie określenia oznaczają:

• działalność usługowa - pozarolniczą działalność gospodarczą, której przedmiotem są czynności zaliczone do usług zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1293 i 1435 oraz z 2009 r., poz. 256 i 1753), wydanym na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1068 oraz z 2017 r., poz. 60), z zastrzeżeniem pkt 2 i 3,
  

• pozarolnicza działalność gospodarcza - pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.
  
  

Pojęcie działalności gospodarczej – do którego odsyła wskazany powyżej przepis – zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową: wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się na trzech przesłankach:

1. zarobkowym celu działalności,
2. wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
3. prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.
   
   

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność usługową lub wytwórczo-usługową, określoną w części I tabeli stanowiącej załącznik Nr 3 do ustawy, zwanej dalej „tabelą”, w zakresie wymienionym w załączniku Nr 4 do ustawy – przy zatrudnieniu nie przekraczającym stanu określonego w tabeli.

W myśl art. 23 ust. 1a ww. ustawy, zryczałtowany podatek w formie karty podatkowej mogą opłacać także – na zasadach i w warunkach określonych w części XII tabeli – osoby fizyczne, w tym rolnicy równocześnie prowadzący gospodarstwo rolne oraz przedsiębiorstwa w spadku.

Pod pozycją 4 części XII tabeli wymieniono, jako podlegające opodatkowaniu kartą podatkową – usługi hotelarskie polegające na wynajmie pokoi gościnnych i domków turystycznych (w tym wydawanie posiłków), jeżeli łączna liczba pokoi (w tym także w domkach turystycznych) nie przekracza 12, wskazując, że wysokość stawki podatku zależy od ilości mieszkańców miejscowości, w której świadczone są usługi.

Określenie przez ustawodawcę „usługi hotelarskie”, a nie „wynajem pokoi”, czy też „wynajem mieszkań” oraz zapis art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy jednoznacznie wskazuje, że możliwość opodatkowania tą formą opodatkowania dotyczy działalności gospodarczej – usług hotelarskich, a nie wynajmu, jako odrębnego od działalności gospodarczej źródła przychodu wymienionego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź najmu mieszkań prowadzonego w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 25 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, podatnicy prowadzący działalność, o której mowa w art. 23, podlegają opodatkowaniu w formie karty podatkowej, jeżeli:

1. złożą wniosek o zastosowanie opodatkowania w tej formie,
2. we wniosku, o którym mowa w pkt 1, zgłoszą prowadzenie działalności wymienionej w jednej z 12 części tabeli,
3. przy prowadzeniu działalności nie korzystają z usług osób niezatrudnionych przez siebie na podstawie umowy o pracę oraz z usług innych przedsiębiorstw i zakładów, chyba że chodzi o usługi specjalistyczne,
4. nie prowadzą, poza jednym z rodzajów działalności wymienionej w art. 23, innej pozarolniczej działalności gospodarczej,
5. małżonek podatnika nie prowadzi działalności w tym samym zakresie,
6. nie wytwarzają wyrobów opodatkowanych, na podstawie odrębnych przepisów, podatkiem akcyzowym,
7. pozarolnicza działalność gospodarcza zgłoszona we wniosku, o którym mowa w pkt 1, nie jest prowadzona poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Zgodnie z art. 29 ust. 1 cyt. ustawy, wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej, według ustalonego wzoru, na dany rok podatkowy, podatnik składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna działalność, wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przed rozpoczęciem działalności. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej, nie złożył oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych albo oświadczenia o wyborze opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym albo nie zawiadomił w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z tej formy opodatkowania, uważa się, że prowadzi nadal działalność opodatkowaną w tej formie; zawiadomienie to podatnik może złożyć na podstawie przepisów ustawy o CEIDG. W przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej składa jeden ze wspólników. Wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej podatnik może dołączyć do wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej składanego na podstawie przepisów ustawy o CEIDG.

Ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne nie definiuje pojęcia „pokój”, użytego w części XII tabeli stanowiącej załącznik nr 3 do tej ustawy. Takiej definicji nie zawiera również żadna inna ustawa podatkowa, a tym bardziej przepisy wykonawcze w postaci rozporządzeń. Ponadto, ww. ustawa nie odsyła do odrębnych przepisów w zakresie warunków, jakim powinny odpowiadać pokoje przeznaczone do wynajmu. Określa tylko maksymalną liczbę pokoi – 12 dla możliwości zastosowania do opodatkowania przepisu art. 23 ust. 1 tej ustawy. W związku z tym, należy sięgnąć do definicji słownikowej pojęcia „pokój”, aby ustalić, jakie znaczenie ma ono w języku powszechnym.

Zgodnie z przyjętą w judykaturze i doktrynie zasadą pierwszeństwa wykładni językowej w procesie wykładni prawa, należy w pierwszej kolejności opierać się na rezultatach wykładni językowej, a dopiero w przypadku dalszych wątpliwości lub w celu wzmocnienia wyniku wykładni językowej sięgać kolejno po wykładnię systemową lub funkcjonalną.

Za językowym rozumieniem pojęcia „pokój” opowiadają się także przedstawiciele piśmiennictwa (por. uwagi do art. 23 w A. Bartosiewicz, R. Kubacki. Ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Komentarz., wyd. ABC, 2011). Prymat wykładni językowej nad innymi rodzajami wykładni ma szczególne znaczenie w przypadku wykładni przepisów prawa podatkowego wprowadzających ulgi i zwolnienia podatkowe, oraz uproszczone formy opodatkowania. Nie można bowiem zaakceptować takiego stanu, iż wbrew woli ustawodawcy w wyniku wykładni przepisu ustawy dochodziłoby do rozszerzenia bądź zawężenia zakresu zastosowania tych przepisów. W procesie wykładni prawa za odstąpieniem od wykładni językowej przemawia sytuacja, w której sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt I KZP 6/07, publ. OSNKW 2007/5/37 oraz M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2002, s. 275 oraz L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 74).

W ocenie tutejszego Organu omawiany przepis art. 23 ust. 1a ww. ustawy brzmi jednoznacznie, a z jego treści nie wynika, aby termin „pokój” został użyty w jakimś specjalnym znaczeniu. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 sierpnia 2012 r. sygn. akt II FSK 47/11, wskazuje, że: jeżeli znaczenie językowe przepisu jest jasne, wówczas – zgodnie z zasadą clara non sunt interpretanda – nie ma potrzeby sięgania po inne, pozajęzykowe metody wykładni. Wobec powyższego, dokonując - dla celów opodatkowania przychodów kartą podatkową – wyjaśnienia pojęcia „pokój”, należy zastosować wykładnię językową, a nie funkcjonalną.

Zgodnie z definicją zawartą w Instrukcji metodologicznej do Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań w 2002 r. Głównego Urzędu Statystycznego, „pokój” jest to pomieszczenie w mieszkaniu odpowiadające definicji izby, wybudowane lub przebudowane do celów mieszkalnych, np.: do spania, nauki, wypoczynku z wyjątkiem izb kuchennych.

Do ogólnej liczby pokoi zalicza się:

1. pokoje aktualnie wykorzystywane do celów gospodarskich (jako przechowalnie starych mebli, sprzętów lub ziemiopłodów),
2. pokoje wykorzystywane wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej (siedziby różnych firm, biur, kancelarii, gabinetów, pracowni, warsztatów, zakładów, itp.), jeżeli nie prowadzi do niego oddzielne wejście z ulicy, podwórza lub ogólnodostępnego korytarza,
3. pokoje puste, nie umeblowane (ale już wykończone), np. w nowo zbudowanym budynku,
4. pokoje wielofunkcyjne powstałe z połączenia kuchni z pokojem dziennym (Główny Urząd Statystyczny Biuro Spisów „Instrukcja metodologiczna do Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań w 2002 r.”, GUS Warszawa).
   
   

„Izba” to pomieszczenie w mieszkaniu, oddzielone od innych pomieszczeń stałymi ścianami sięgającymi od podłogi do sufitu, o powierzchni nie mniejszej niż 4 m², z bezpośrednim oświetleniem dziennym, tj. oknem lub oszklonymi drzwiami w ścianie zewnętrznej budynku; za izbę uważa się nie tylko pokoje, ale również kuchnie spełniające powyższe kryteria (Główny Urząd Statystyczny Biuro Spisów „Instrukcja metodologiczna do Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań w 2002 r.”, GUS Warszawa).

Ponadto, zgodnie z Wielkim Słownikiem Języka Polskiego „pokój”, to oddzielne pomieszczenie w budynku, w którym się mieszka lub pracuje. Natomiast „mieszkanie”, to zgodnie z normatywną definicją zamieszczoną w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422), obowiązującym od dnia 16 grudnia 2002 r., mieszkaniem jest zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego (Wikipedia).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności sklasyfikowanej w PKWiU pod symbolem 55.20.19.0 - Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi (zgodnie z PKWiU). Działalność była początkowo prowadzona w formie spółki cywilnej. Począwszy od 15 lutego 2019 r. Wnioskodawca prowadzi tę działalność indywidualnie. Z początkiem marca 2019 r. spółka cywilna zakończyła działalność. Wnioskodawca zamierza od 2020 r. wybrać opodatkowanie prowadzonej działalności gospodarczej w formie karty podatkowej. Obecnie rozlicza swoje przychody z działalności gospodarczej w formie podatku liniowego. Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą sklasyfikowaną w PKD pod nr 55.20.Z, tj. obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Mieszkania, które Wnioskodawca zamierza wynająć, znajdują się w tym samym budynku, jednak są to mieszkania odrębne. Łączna liczba pokoi nie przekracza 12.

Przedmiotem wynajmu będą:

• kawalerka z oddzielną kuchnią,
  

• mieszkanie z jedną sypialnią i pokojem w aneksie,
  

• mieszkanie z dwiema sypialniami i pokojem w aneksie.
  
  

Mieszkania nie stanowią własności, ani współwłasności Wnioskodawcy, są przez Niego najmowane w celu podnajmu. Małżonka Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie takim, w jakim zamierza prowadzić działalność Wnioskodawca. Przy prowadzeniu działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza korzystać z usług specjalistycznych świadczonych przez firmy zewnętrzne w zakresie usług sprzątających, polegających na utrzymaniu w czystości wynajmowanych pomieszczeń oraz kateringowych. Usługi kateringowe będą polegały na zamawianiu gotowych posiłków, które następnie będą wydawane osobom korzystającym z usług Wnioskodawcy.

Płatności za usługi najmu na doby Wnioskodawca przyjmować będzie tylko na konto bankowe za pośrednictwem portali internetowych … i … Nie jest wykluczone, że w przyszłości będą to również inne portale tego typu. Ponadto, Wnioskodawca rozważa możliwość przyjmowania płatności za wynajem gotówką.

Jak wynika z informacji przedstawionych w opisie oraz powołanych wyżej wyjaśnień, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie wynajmował mieszkania, którymi dysponuje. Z wniosku nie wynika, że przedmiotem najmu będą tylko i wyłącznie pokoje gościnne, wynika natomiast, że przedmiotem najmu będą mieszkania. Najem taki, pomimo jego krótkotrwałego charakteru, nie może być utożsamiany z użytym przez ustawodawcę stwierdzeniem, że są to „usługi hotelarskie polegające na wynajmie pokoi gościnnych”, gdyż w sytuacji Wnioskodawcy nie będą to tylko „pokoje”, lecz odrębne „mieszkania”.

Zaznaczyć należy, że zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą opłacać osoby fizyczne z tytułu świadczenia usług hotelarskich, czyli krótkotrwałego, ogólnie dostępnego wynajmowania pokoi gościnnych i domków turystycznych (w tym wydawania posiłków), jeżeli łączna liczba pokoi nie przekracza 12. Oznacza to, że kartę podatkową mogą wybrać (oczywiście przy spełnieniu pozostałych warunków) właściciele, posiadacze rozmaitych obiektów hotelarskich, np. hoteli, moteli, pensjonatów, mieszkań, domów, itp. o ile łączna liczba wynajmowanych pokoi nie przekracza dwunastu. Wprowadzone w ustawie ograniczenie do 12 pokoi ma istotne znaczenie z punktu widzenia rozmiarów prowadzonej działalności.

Mając na uwadze powyższe uregulowania w świetle przedstawionego we wniosku opisu sprawy, stwierdzić należy, że wynajmowanie gościom odrębnych mieszkań, które niewątpliwie składają się z kilku pomieszczeń (jeden pokój, bądź kilka pokoi, ale także kuchnie), pomimo faktu, że najem ten stanowi usługę krótkotrwałą, nie jest tożsame z „wynajmowaniem pokoi gościnnych i domków turystycznych”, a co za tym idzie Wnioskodawca nie ma możliwości opodatkowania uzyskiwanych przychodów z tytułu najmu, w formie karty podatkowej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy odnośnie możliwości opodatkowania w formie karty podatkowej przyszłych przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, polegającej na krótkotrwałym wynajmie mieszkań należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie nie udziela się odpowiedzi na pozostałe pytania zawarte we wniosku, gdyż odpowiedź na nie byłaby wiążąca tylko wtedy, gdyby Organ zajął odmienne stanowisko niż wskazane wyżej.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy Organ stwierdza, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie tutejszy Organ informuje, że w związku z tym, że Organ zajął inne stanowisko niż Wnioskodawca, a dalsze pytania w związku z powyższym, nie były przedmiotem rozważań Organu, to nienależna opłata w wysokości 80, zł, wniesiona w dniu 15 marca 2019 r., stanowi nadpłatę, na podstawie art. 14f § 2a ustawy Ordynacja podatkowa, która zostanie zwrócona na rachunek bankowy wskazany przez Wnioskodawcę w uzupełnieniu wniosku ORD-IN.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.