Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.62.2019.2.MR
z 19 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2019 r. (data wpływu 7 lutego 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 kwietnia 2019 r. (data wpływu 18 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży udziału w zabudowanej nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży udziału w zabudowanej nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego gruntu. Wniosek uzupełniono w dniu 18 kwietnia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W maju 2005 r. podatnik zawiązał z 4 innymi osobami fizycznymi spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. W maju 2006 r. spółka ta kupiła nieruchomość gruntową oraz prawo użytkowania wieczystego z prawem własności posadowionych na niej budynków lub budowli, w celu prowadzenia na nich swojej działalności gospodarczej.

Podatnik (Wnioskodawca) i pozostali wspólnicy w kwietniu 2011 r. udzielili tej spółce prywatnych, wspólniczych pożyczek pieniężnych. Wobec braku środków Spółki na spłatę tych pożyczek w pieniądzu oraz posiadanego majątku w postaci nieruchomości wyżej wskazanej, spółka w październiku 2012 r. zawarła ze wspólnikami – pożyczkodawcami umowę na podstawie art. 453 k.c., przenosząc na nich udziały w tej nieruchomości oraz prawie użytkowania wieczystego w zamian za zwolnienie z długu z umów pożyczek. W ten sposób Wnioskodawca stał się właścicielem udziału w nieruchomości gruntowej i prawie użytkowania wieczystego, nabytych przez tą spółkę. Spółka nie odniosła sukcesu w biznesie i w październiku 2012 r. została podjęta uchwała o jej likwidacji, a w lutym 2015 r. została wykreślona z rejestru przedsiębiorców, kończąc swój byt prawny.

Od czasu nabycia udziałów w nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego w październiku 2012 r., obecni współwłaściciele nie czynili na nie jakichkolwiek nakładów, nie dokonywali podziałów geodezyjnych, nie uzyskiwali dla niej decyzji administracyjnych, tj. byli biernymi właścicielami, płacącymi jedynie podatek od nieruchomości i opłatę za wieczyste użytkowanie. W 2014 r. dla obszaru, na którym położone są powyższe prawa, wszedł w życie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, pozwalający na jej zabudowę w określonym zakresie.

Obecnie podatnik i pozostali współwłaściciele tej nieruchomości i prawa użytkowania wieczystego noszą się z zamiarem sprzedaży ich udziałów w tych prawach, jednemu lub wielu klientom, wg okazji, jaka się nadarzy. Podatnik równolegle jest przedsiębiorcą i jest czynnym podatnikiem podatku do towarów i usług z tytułu wykonywania innych czynności opodatkowanych. Podatnik rozważa, czy ewentualna, przyszła umowa sprzedaży dotycząca jego udziału w tej nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego, powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W piśmie z dnia 11 kwietnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na zadane przez tut. Organ pytania o treści:

• Pytanie DKIS nr 1:
  „Czy użyte w opisie sprawy oraz własnym stanowisku określenie „podatnik” dotyczy Wnioskodawcy?”.
  Odpowiedź:
  Tak.
• Pytanie DKIS nr 2:
  „Czy przedmiotem sprzedaży ma być jedna działka (prawo użytkowania wieczystego działki) i posadowione na niej budynki oraz budowle, czy też kilka działek, w tym jedna zabudowana?”.
  Odpowiedź:
  Przedmiotem planowanej sprzedaży ma być kilka działek, w tym jedna zabudowana. Ich podział nie zmienił się od chwili ich nabycia za zwolnienie z długu.
• Pytanie DKIS nr 3:
  „W jaki sposób jest i będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę od chwili nabycia aż do czasu planowanej sprzedaży ww. udział (w nieruchomości gruntowej oraz w prawie użytkowania wieczystego z prawem własności posadowionych budynków i budowli)? W szczególności należy podać czy wskazany udział był lub będzie: wydzierżawiony, wynajęty, w inny sposób udostępniony do korzystania (odpłatnie, bądź nieodpłatnie) i na jakie cele przez Wnioskodawcę (w zakresie przysługującego mu udziału)?”.
  Odpowiedź:
  Udział w nieruchomości nie jest i nie będzie do chwili sprzedaży w żaden sposób wykorzystywany i nie był i nie jest przedmiotem żadnej umowy obligacyjnej, typu najem, dzierżawa czy użyczenie.
• Pytanie DKIS nr 4:
  „Czy Wnioskodawca planuje – do chwili sprzedaży – wykorzystywać wskazany udział w działalności gospodarczej?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawca nie ma planów wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej.
• Pytanie DKIS nr 5:
  „Czy z tytułu nabycia udziału w ww. nieruchomości przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawcy nie przysługiwało takie prawo.
• Pytanie DKIS nr 6:
  „Czy Wnioskodawca będzie dokonywał do chwili planowanej sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego z prawem własności posadowionych budynków i budowli jakichkolwiek nakładów stanowiących ulepszenia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym na te budynki i budowle, a jeżeli tak, to kiedy będzie miało to miejsce (czy znana jest data ulepszeń: dzień-miesiąc-rok?) i czy będą one stanowiły co najmniej 30% ich wartości początkowej?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawca nie planuje żadnych takich nakładów.
• Pytanie DKIS nr 7:
  „Czy Wnioskodawca dokonywał kiedykolwiek wcześniej sprzedaży działek/nieruchomości tj. przed sprzedażą udziału nieruchomości, której dotyczy wniosek? Jeśli tak, to kiedy i jakie było przeznaczenie tych nieruchomości/działek (działki budowlane, rolne, leśne) lub czy były to działki zabudowane?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawca nigdy nie sprzedawał działek, sprzedawał mieszkania, które miały jakiś udział w gruncie. Spółki w tym komandytowe, w których Wnioskodawca jest wspólnikiem sprzedawały nieruchomości.
• Pytanie DKIS nr 8:
  „Na co zostaną przeznaczone środki pieniężne z planowanej sprzedaży udziału w ww. nieruchomości?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawca nie wie na co zostaną przeznaczone środki z planowanej sprzedaży udziału w ww. nieruchomości, zapewne na cele osobiste, konsumpcyjne.
• Pytanie DKIS nr 9:
  „Jakie działania związane z planowaną sprzedażą udziału w nieruchomości będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy zostaną podjęte do chwili zbycia? W szczególności należy podać: w jaki sposób przedmiot sprzedaży jest/będzie oferowany przez Wnioskodawcę klientom – ogłoszenia w prasie, Internecie, biura nieruchomości, czy inne działania (proszę wskazać jakie)?”.
  Odpowiedź:
  Standardowe działania kogoś, kto nie ma czasu tym się zajmować, tj. ogłoszenia w Internecie, przez agencje nieruchomości.
• Pytanie DKIS nr 10:
  „Należy wskazać czy uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i wynikające z ww. planu przeznaczenie działek nastąpiło z inicjatywy Wnioskodawcy?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawca nie brał żadnego udziału przy powstawaniu tego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
• Pytanie DKIS nr 11:
  „Co jest przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawca prowadzi następujące rodzaje działalności – najem nieruchomości, hodowla norek, produkcja karmy dla zwierząt.
• Pytanie DKIS nr 12:
  „Jaki udział Wnioskodawca posiada w przedmiotowej nieruchomości?”.
  Odpowiedź:
  Udział Wnioskodawcy w nieruchomości wynosi 20%.
  
  

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytanie.

Czy planowana sprzedaż udziału w nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego będzie objęta opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, przyszła, planowana przez niego sprzedaż jego udziału w nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego, nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, tj. nie będzie objęta zakresem działania tej ustawy.

Podatnik przypadkowo i w celu odzyskania w jakikolwiek sposób pożyczonych pieniędzy zgodził się na przyjęcie udziału w nieruchomości i użytkowaniu wieczystym, co nie było jego zamiarem przy udzielaniu pożyczki.

Obecnie, po 6 latach ponoszenia kosztów podatkowych tego udziału, podatnik chce się pozbyć udziału w nieruchomości i użytkowaniu wieczystym, np. sprzedając je jednemu lub wielu kupującym, co nie czyni go „podatnikiem od towarów i usług” z tytułu takiego zdarzenia. Innymi słowy, nie będzie występował w takiej umowie jako podatnik podatku od towarów i usług działający w tym charakterze, ale jako osoba zbywająca majątek prywatny, niezwiązany z jakąkolwiek działalnością profesjonalną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r, poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym. Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne więc dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W konsekwencji, właściwe jest wykluczenie podmiotów z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku własnego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania rzeczy, dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku własnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży towaru jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy towarów np. gruntów, nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy zauważyć, że problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku własnego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą był przedmiotem orzeczenia TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 z dnia 15 września 2011 r. W ww. sprawie Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Z powyższych rozważań wynika, że kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży działek gruntu przez podmioty do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę nieruchomości należy uznać za objętą podatkiem, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku kiedy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy planowana sprzedaż udziału w zabudowanej nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego gruntu będzie objęta opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanego, należy ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży udziału w nieruchomości, Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań, istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak: np.: nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działki). W maju 2005 r. Wnioskodawca zawiązał z 4 innymi osobami fizycznymi spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. W maju 2006 r. spółka ta kupiła nieruchomość gruntową oraz prawo użytkowania wieczystego z prawem własności posadowionych na niej budynków lub budowli, w celu prowadzenia na nich swojej działalności gospodarczej. Wnioskodawca i pozostali wspólnicy w kwietniu 2011 r. udzielili tej spółce prywatnych, wspólniczych pożyczek pieniężnych. Wobec braku środków Spółki na spłatę tych pożyczek w pieniądzu, oraz posiadanego majątku w postaci nieruchomości wyżej wskazanej, owa spółka październiku 2012 r. zawarła ze wspólnikami – pożyczkodawcami umowę na podstawie art. 453 k.c., przenosząc na nich udziały w tej nieruchomości oraz prawie użytkowania wieczystego w zamian za zwolnienie z długu z umów pożyczek. W ten sposób Wnioskodawca stał się właścicielem udziału w nieruchomości gruntowej i prawie użytkowania wieczystego, nabytych przez tą spółkę. W październiku 2012 r. została podjęta uchwała o likwidacji spółki, a w lutym 2015 r. została wykreślona z rejestru przedsiębiorców, kończąc swój byt prawny. Od czasu nabycia udziałów w nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego w październiku 2012 r., obecni współwłaściciele nie czynili na niej jakichkolwiek nakładów, nie dokonywali podziałów geodezyjnych, nie uzyskiwali dla niej decyzji administracyjnych, tj. byli biernymi właścicielami, płacącymi jedynie podatek od nieruchomości i opłatę za wieczyste użytkowanie. Przedmiotem planowanej sprzedaży ma być kilka działek, w tym jedna zabudowana. Ich podział nie zmienił się od chwili ich nabycia za zwolnienie z długu. Udział w nieruchomości nie jest i nie będzie do chwili sprzedaży w żaden sposób wykorzystywany i nie był i nie jest przedmiotem żadnej umowy obligacyjnej, typu najem, dzierżawa czy użyczenie. Wnioskodawca nie ma planów wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej. Wnioskodawcy z tytułu nabycia udziału w ww. nieruchomości nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca nie planuje ponosić żadnych nakładów stanowiących ulepszenia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wnioskodawca nigdy nie sprzedawał działek, sprzedawał mieszkania, które miały jakiś udział w gruncie. Spółki w tym komandytowe, w których Wnioskodawca jest wspólnikiem sprzedawały nieruchomości. Środki uzyskane z planowanej sprzedaży udziału w ww. nieruchomości przeznaczone będą prawdopodobnie ma cele osobiste, konsumpcyjne. Wnioskodawca w związku z planowaną sprzedażą udziału w nieruchomości będącej przedmiotem zapytania podejmie standardowe działania kogoś, kto nie ma czasu tym się zajmować, tj. ogłoszenia w Internecie, przez agencje nieruchomości. Wnioskodawca nie brał żadnego udziału przy powstawaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawca prowadzi następujące rodzaje działalności – najem nieruchomości, hodowla norek, produkcja karmy dla zwierząt. Udział Wnioskodawcy w nieruchomości wynosi 20%.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży udziału w zabudowanej nieruchomości oraz w prawie użytkowania wieczystego gruntu, nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a jego czynności nie będą nosić znamion działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W przedmiotowej sprawie bowiem całokształt okoliczności i ich zakres wskazuje, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym, sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w zabudowanej nieruchomości oraz w prawie użytkowania wieczystego gruntu będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności, a zbywając ten udział Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym, prywatnym majątkiem.

Reasumując, należy uznać, że Wnioskodawca z tytułu planowanej sprzedaży udziału w zabudowanej nieruchomości oraz prawie użytkowania wieczystego gruntu, nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem, dostawa ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na opisie sprawy, w którym jednoznacznie wskazano, że od czasu nabycia udziałów w nieruchomości i prawie użytkowania wieczystego Wnioskodawca nie czynił na nieruchomości jakichkolwiek nakładów, nie dokonywał podziałów geodezyjnych, nie uzyskiwał dla niej decyzji administracyjnych, a ponadto w żaden sposób jej nie wykorzystywał. Powyższe zostało przyjęte jako element przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego i nie było przedmiotem oceny. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto, tut. Organ zauważa, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii opodatkowania bądź braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności przekazania przez spółkę udziału w nieruchomości oraz w prawie użytkowania wieczystego na rzecz Wnioskodawcy w zamian za zwolnienie z długu.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.