Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.46.2019.2.PR
z 25 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2019 r. (data wpływu 31 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez B oraz miejsca opodatkowania świadczonej usługi przez A – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez B oraz miejsca opodatkowania świadczonej usługi przez A. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.) o przeformułowane pytanie i stanowisko.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A prowadzi w Polsce działalność produkcyjną w obszarze kompresorów do klimatyzacji samochodowych. Odbiorcą produkowanych towarów jest stuprocentowy udziałowiec A, B z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący w grupie rolę dystrybutora. B jest zarejestrowana w Polsce dla celów VAT na podstawie art. 96 ust. 4 ustawy o VAT.

Działalność B w Polsce polega na:

• w głównej mierze – nabywaniu kompresorów od A i dokonywaniu ich sprzedaży (w ramach dostaw krajowych, wewnątrzwspólnotowych lub eksportu);
• w mniejszym stopniu – handlu innymi towarami (np. oleje smarowe do kompresorów);
• sporadycznie – nabywaniu urządzeń produkcyjnych od swoich klientów i sprzedawaniu ich do A, lub nabywaniu takich urządzeń od A i sprzedawaniu ich do swoich klientów (tooling).
  
  

B nie zatrudnia w Polsce pracowników w ramach jakiegokolwiek stosunku prawnego (umowy o pracę, zlecenia, dzieła, tzw. umowy B2B z osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą itp.).

B nie posiada w Polsce prawa do jakiejkolwiek nieruchomości, czy lokalu (na podstawie prawa własności, umowy najmu, dzierżawy, leasingu itp.). B nabywa natomiast od A usługę magazynowania, która zostanie szerzej opisana w dalszej części opisu stanu faktycznego.

Oprócz usługi magazynowania, B nabywa w Polsce usługi transportowe związane z działalnością opodatkowaną prowadzoną w Polsce w ramach rejestracji na podatek VAT.

Usługi magazynowania nabywane od A

A wynajmuje budynek magazynowy od C Budynek magazynowy znajduje się obok zakładu produkcyjnego A i jest z nim połączony tunelem, przez który transportowane są towary wyprodukowane przez A. Zgodnie z umową najmu budynku magazynowego między A a C budynek magazynowy może być podnajmowany w całości bądź części na rzecz spółek z grupy kapitałowej A bez uprzedniej zgody C, a jedynie za zawiadomieniem C na piśmie o zawarciu umowy podnajmu przez A. Jednakże, pomimo istniejących możliwości prawnych, A nie zawarło umowy podnajmu z B, ani z żadną inną spółką z grupy kapitałowej A.

Magazyn stanowi pierwsze w Europie centrum logistyczne grupy A. Usługi magazynowe świadczone są przez A wyłącznie na rzecz B i wyłącznie towary B są w nim przechowywane. Magazyn w całości obsługiwany jest przez pracowników A (lub osoby zatrudnione przez A na podstawie innego stosunku prawnego).

Na świadczoną przez A na rzecz B usługę składa się w szczególności:

1. magazynowanie i przechowywanie towarów klienta, w czystym i suchym środowisku,
2. wykonywanie usług odprawy celnej towarów będących własnością klienta,
3. odbiór towarów będących własnością klienta oraz kontrola celna tych towarów,
4. kontrola wizualna palet i zestawów opakowań zwrotnych oraz kontenerów, a także niezwłoczne informowanie klienta o wynikach takiej inspekcji,
5. zarządzanie i kontrola gospodarki magazynowej w oparciu o metodę FIFO, z uwzględnieniem przeprowadzania cyklicznych inwentaryzacji składników majątkowych,
6. przygotowywanie towarów do wysyłki, zgodnie ze specyficznymi wymaganiami klienta, łącznie z pakowaniem, etykietowaniem, foliowaniem palet, paletyzowaniem paczek etc.,
7. dystrybucja palet i paczek, kontakty z przewoźnikami w celu zapewnienia prawidłowej i punktualnej dystrybucji (wysyłki) towarów, zgodnie z wymaganiami i standardami klienta,
8. zarządzanie zwrotami uprzednio zautoryzowanych towarów z punktu dostawy do magazynu w (...),
9. dostawa opakowań i innych materiałów niezbędnych do zapewnienia właściwego świadczenia usług przez A, włączając w to m.in. korzystanie z systemów informatycznych klientów poprzez ich strony internetowe,
10. kontrola poszczególnych partii towarów oraz palet w celu zapewnienia ich identyfikowalności („traceability”),
11. raportowanie stanów magazynowych oraz ruchów towarów na magazynie do klienta wg wymogów i harmonogramu ustalonego wcześniej przez tego klienta,
12. otrzymywanie i przetwarzanie w systemie magazynowym zamówień od klienta,
13. w zakresie towarów przeznaczonych na tzw. aftermarket: przepakowywanie i konfekcjonowanie, mechaniczne lub ręczne usuwanie fabrycznych numerów seryjnych, usuwanie tabliczek znamionowych i etykiet oraz umieszczanie na towarach nowych oznaczeń (etykiet), tworzenie zestawów części zamiennych oraz produktów (np. kompresorów) zgodnie z wymaganiami oraz zamówieniami klienta,
14. zapewnienie implementacji działań przynoszących wartość dodaną klientowi, zgodnie z jego oczekiwaniami i wymaganiami,
15. świadczenie innych usług stowarzyszonych, dodających wartości.
    
    

A uzyskała od Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi informację, iż kompleksowe wykonywanie powyższych działań mieści się w grupowaniu PKWiU 52.10.1 „Magazynowanie i przechowywanie towarów”.

Zgodnie z umową na usługi magazynowania zawartą między A a B, dostęp do magazynu jest dla B ograniczony wyłącznie do dokonywania audytów (kontroli jakości wykonywanych usług magazynowania) w dowolnym czasie bez dodatkowego upoważnienia, jednakże z reguły audyty są przeprowadzane w terminach dogodnych dla obu stron.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 3 kwietnia 2019 r.).

Czy w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, aktywność B na terytorium RP determinuje obowiązek rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i w konsekwencji A prawidłowo uznaje, że świadczone przez nie usługi są opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy VAT, czyli w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy (B)?

Zdaniem Wnioskodawcy, aktywność B na terytorium RP nie determinuje konieczności rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i w konsekwencji A prawidłowo uznaje, że świadczone przez nie usługi są opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy VAT, czyli w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy (B).

A. Podstawy prawne

W związku ze świadczeniem usług magazynowania przez A na rzecz B, które posiada siedzibę na terytorium Wielkiej Brytanii, A powzięło wątpliwość, w jaki sposób powinno określić miejsce świadczenia przedmiotowych usług – czy na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, czy też stosownie do przepisu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT.

Na podstawie zaś art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują jednak pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Definicję tego pojęcia zawierają jednak przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie Rady). Art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Rady stanowi, że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

B. Orzecznictwo TSUE

Przytoczony przepis posługuje się pojęciami niedookreślonymi, dlatego aby prawidłowo odkodować ich znaczenie, należy odwołać się do dorobku orzeczniczego TSUE w tym zakresie.

Odwołując się do wyroków TSUE (m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmoty Sp. z o.o.) o stałym miejscu prowadzenia działalności możemy mówić, jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Z powyższego dorobku czerpie również orzecznictwo polskich sądów administracyjnych. NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r. sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE w sprawie ARO Lease BV, C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach.

Ponadto dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie UE nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Podsumowując, na potrzeby ustalenia, czy dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w państwie innym, niż miejsce siedziby, potrzebne jest łączne spełnienie następujących warunków:

• posiadanie odpowiedniego zaplecza personalnego,
• posiadanie odpowiedniego wyposażenia technicznego (infrastruktura),
• ponadto oba wskazane powyżej uwarunkowania, muszą charakteryzować się wystarczającą stałością oraz samodzielnością, niezbędną do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca.
  
  

C. Posiadanie odpowiedniego zaplecza personalnego

Odpowiednie zaplecze personalne oznacza, że na potrzeby ustalania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, podatnik powinien posiadać zasoby ludzkie w danym kraju wystarczające do wykonywania działalności gospodarczej w danej branży. W przedstawionym stanie faktycznym cały personel (tj. pracownicy) podlega bezpośrednio A, które traktuje ich jak własnych pracowników. Pracownicy nie podlegają zaś B, które nie zatrudnia ich, ani nie wydaje im poleceń co do sposobu wykonywania pracy. Z tego względu trudno powiedzieć, że nawet wobec faktu braku posiadania własnego personelu, B będzie miało dostęp do pracowników A porównywalny do posiadania własnego zaplecza personalnego. Konsekwencją uznania braku posiadania zaplecza personalnego jest tym bardziej niemożliwość stwierdzenia, że B posiada zaplecze personalne charakteryzujące się wystarczającą stałością i samodzielnością.

W świetle powyższego należałoby stwierdzić, że B nie posiada odpowiedniego zaplecza personalnego, koniecznego do uznania, że posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w miejscu świadczenia usług magazynowania (tj. w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej).

D. Posiadanie odpowiedniego zaplecza technicznego

Podatnik, aby mógł posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce musi, oprócz wspomnianego powyżej zaplecza personalnego, dysponować również wyposażeniem technicznym, którego charakter i rozmiar pozwoli mu wykonywać działalność gospodarczą w danej branży.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, B nie posiada na terytorium RP żadnych środków trwałych, ani żadnej innej stałej infrastruktury. B nie ma stałego biura, ani stałego adresu na terenie Polski. Ponadto B nie dysponuje żadnym tytułem prawnym do budynku magazynowego, w tym na podstawie umowy podnajmu (mimo takiej możliwości, A i B nie zdecydowały się na takie ukształtowanie stosunków prawnych). Z umowy o świadczenie usług magazynowych nie wynika, aby B posiadało prawo swobodnego wstępu do budynku magazynowego.

W ocenie A, należy odróżnić przypadek wynajmu i posiadania/leasingu magazynu od sytuacji, gdy podmiot świadczy usługi magazynowania o takim zakresie jak przedstawiono w stanie faktycznym. W pierwszym przypadku dany podmiot ma prawo decydować, w jaki sposób wykorzystać dane pomieszczenie. W drugiej sytuacji (analogicznej do opisanej w stanie faktycznym) ten podmiot ma jedynie ograniczony wpływ na sposób, w jaki wykorzystywany jest magazyn i ograniczony dostęp do pomieszczeń, gdzie wykonywane są usługi. Wstęp do pomieszczeń magazynowych jest możliwy tylko w stopniu koniecznym do zweryfikowania w ramach audytu, czy usługi magazynowania są realizowane zgodnie z umową. Posiadanie prawa do wejścia do pomieszczeń magazynu w celach kontrolnych, nie powinno być uznane za wystarczające do stwierdzenia, że dany podmiot ma te pomieszczenia do swojej dyspozycji w stopniu porównywalnym do posiadania własnego magazynu. Aby uznać, że podmiot może dysponować pomieszczeniami jak własnymi wymagane są szersze uprawnienia niż tylko prawo wstępu w ramach audytu.

Na ten aspekt uwagę zwrócił Rzecznik Generalny, który w opinii wydanej do wyroku TSUE C-605/12 Welmor, Sp. z o.o., stwierdził: „51. (...) Bowiem nawet jeśli stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej niekoniecznie wymaga własnego zaplecza personalnego i technicznego, to podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Dlatego w szczególności konieczne są umowy o usługi lub umowy najmu dotyczące zaplecza personalnego i technicznego, które to zaplecze jest do dyspozycji podatnika jak własne, i które to umowy nie podlegają zatem rozwiązaniu w krótkim czasie”.

W ocenie Spółki, z uwagi na zakres uprawnień, które przysługują B w odniesieniu do nieruchomości magazynowych wykorzystywanych w ramach zawartej umowy o świadczenie usług magazynowania żadną miarą nie można stwierdzić, że sytuacja ta jest porównywalna do wykorzystywania przez B nieruchomości własnych. Z tych względów nie można powiedzieć, że B dysponuje cudzym (należącym do A) zapleczem technicznym w stopniu porównywalnym do dostępności zaplecza własnego.

Podsumowując B nie dysponuje odpowiednim wyposażeniem technicznym dla posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

E. Podsumowanie

W związku z tym, że w przedstawionym stanie faktycznym nie zachodzą łącznie przesłanki sformułowane w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Rady, B nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i w konsekwencji A poprawnie uznaje, że świadczone przez nie usługi magazynowania są opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy VAT, czyli w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy. B nie posiada na terytorium Polski odpowiedniego zaplecza technicznego, ani personalnego charakteryzującego się wystarczającą stałością oraz samodzielnością, niezbędną do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca, w związku z czym jego aktywność nie determinuje konieczności rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) ‒ zwanej dalej ustawą ‒ opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (dalej: A) prowadzi w Polsce działalność produkcyjną w obszarze kompresorów do klimatyzacji samochodowych. Odbiorcą produkowanych towarów jest stuprocentowy udziałowiec A, B z siedzibą w Wielkiej Brytanii, pełniący w grupie rolę dystrybutora. B jest zarejestrowana w Polsce dla celów VAT na podstawie art. 96 ust. 4 ustawy.

B nabywa od A usługę, na którą składa się w szczególności:

1. magazynowanie i przechowywanie towarów klienta, w czystym i suchym środowisku,
2. wykonywanie usług odprawy celnej towarów będących własnością klienta,
3. odbiór towarów będących własnością klienta oraz kontrola celna tych towarów,
4. kontrola wizualna palet i zestawów opakowań zwrotnych oraz kontenerów, a także niezwłoczne informowanie klienta o wynikach takiej inspekcji,
5. zarządzanie i kontrola gospodarki magazynowej w oparciu o metodę FIFO, z uwzględnieniem przeprowadzania cyklicznych inwentaryzacji składników majątkowych,
6. przygotowywanie towarów do wysyłki, zgodnie ze specyficznymi wymaganiami klienta, łącznie z pakowaniem, etykietowaniem, foliowaniem palet, paletyzowaniem paczek etc.,
7. dystrybucja palet i paczek, kontakty z przewoźnikami w celu zapewnienia prawidłowej i punktualnej dystrybucji (wysyłki) towarów, zgodnie z wymaganiami i standardami klienta,
8. zarządzanie zwrotami uprzednio zautoryzowanych towarów z punktu dostawy do magazynu w (...),
9. dostawa opakowań i innych materiałów niezbędnych do zapewnienia właściwego świadczenia usług przez A, włączając w to m.in. korzystanie z systemów informatycznych klientów poprzez ich strony internetowe,
10. kontrola poszczególnych partii towarów oraz palet w celu zapewnienia ich identyfikowalności („traceability”),
11. raportowanie stanów magazynowych oraz ruchów towarów na magazynie do klienta wg wymogów i harmonogramu ustalonego wcześniej przez tego klienta,
12. otrzymywanie i przetwarzanie w systemie magazynowym zamówień od klienta,
13. w zakresie towarów przeznaczonych na tzw. aftermarket: przepakowywanie i konfekcjonowanie, mechaniczne lub ręczne usuwanie fabrycznych numerów seryjnych, usuwanie tabliczek znamionowych i etykiet oraz umieszczanie na towarach nowych oznaczeń (etykiet), tworzenie zestawów części zamiennych oraz produktów (np. kompresorów) zgodnie z wymaganiami oraz zamówieniami klienta,
14. zapewnienie implementacji działań przynoszących wartość dodaną klientowi, zgodnie z jego oczekiwaniami i wymaganiami,
15. świadczenie innych usług stowarzyszonych, dodających wartości.
    
    

Wnioskodawca uważa, że świadczona przez niego usługa jest usługą magazynowania.

Według definicji zawartej w „Słowniku języka polskiego PWN”, magazynować oznacza „składać, przechowywać coś w jakimś pomieszczeniu” (W-wa 2005 r., s. 434).

Natomiast logistyka jest terminem opisującym proces planowania, realizowania i kontrolowania sprawnego i efektywnego ekonomicznie przepływu surowców, materiałów, wyrobów gotowych oraz odpowiedniej informacji z punktu pochodzenia do punktu konsumpcji w celu zaspokojenia wymagań klienta. Działania logistyczne mogą obejmować (choć nie muszą się do nich ograniczać): obsługę klienta, prognozowanie popytu, przepływ informacji, kontrolę zapasów, czynności manipulacyjne, realizowanie zamówień, czynności reparacyjne i zaopatrywanie w części, lokalizację zakładów produkcyjnych i składów, procesy zaopatrzeniowe, pakowanie, obsługę zwrotów, gospodarowanie odpadami, transport i składowanie. Jednym z elementów usługi logistyki może być magazynowanie towarów.

Usługa logistyczna polega na zarządzaniu towarem. Koncentrowana jest ona przede wszystkim na umożliwieniu usługobiorcy wykonywania obrotu towarem w sposób możliwie efektywny, oszczędny, minimalizujący ewentualne straty (wpisane z zasady w obrót towarów). Jest to zatem proces takiego zarządzania przepływem towarów, by zostały one sprawnie dostarczone do wskazanego odbiorcy we wskazanym czasie.

W przedmiotowej sprawie na usługę świadczoną przez Wnioskodawcę składa się wiele czynności (w tym usługa magazynowania towarów), które zdaniem tutejszego organu składają się na jedną usługę logistyki. W ramach realizacji przedmiotowej usługi Wnioskodawca wykonuje cały szereg czynności, które wykraczają poza zakres usługi magazynowania towarów. Świadczona usługa logistyczna realizuje w pełni cel, który chce osiągnąć B, na który składa się oprócz czynności magazynowania również cały szereg czynności niezbędnych dla prawidłowego i sprawnego przepływu towarów B.

Zatem A na rzecz B świadczy usługę logistyczną.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy ‒ na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku ‒ rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6;
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej wynikającej z art. 15 ust. 2. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państwa członkowskich Unii Europejskiej oraz państwa trzecich.

Jak wynika z opisu sprawy, B spełnia definicję podatnika, o której mowa w art. 28a ustawy.

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast w myśl art. 28b ust. 2 ustawy – w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym.

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanym dalej rozporządzeniem 282/2011. Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
   1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
   2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. – art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
   3. do 31 grudnia 2014 r. – art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
   4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
   
   

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) – wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tutejszego organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Zatem wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

W niniejszej sprawie B spełni przesłanki do uznania opisanej we wniosku działalności w zakresie sprzedaży towarów, realizowanej w oparciu o infrastrukturę osobowo-rzeczową A oraz świadczone przez A usługi logistyczne, za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) w przedmiotowej sprawie wynika z zaangażowania w zadania związane z nabywaniem towarów, ich kompleksową obsługą logistyczną i sprzedażą w ramach prowadzonej działalności w Polsce. Jak wynika z okoliczności rozpatrywanej sprawy odbiorcą produkowanych przez A towarów jest B będący stuprocentowym udziałowcem A. B pełni w grupie rolę dystrybutora, a magazyn, w którym są magazynowane i przechowywane towary B stanowi pierwsze w Europie centrum logistyczne grupy. Działalność B w Polsce polega w głównej mierze na nabywaniu kompresorów od A i dokonywaniu ich sprzedaży (w ramach dostaw krajowych, wewnątrzwspólnotowych lub eksportu), a w mniejszym stopniu na handlu innymi towarami (np. oleje smarowe do kompresorów) i sporadycznie na nabywaniu urządzeń produkcyjnych od swoich klientów i sprzedawaniu ich do A, lub nabywaniu takich urządzeń od A i sprzedawaniu ich do swoich klientów (tooling). Zatem działalność B w Polsce obejmuje czynności polegające na sprzedaży towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, przy wykorzystaniu magazynu najmowanego przez A i nabywanych od A usług logistycznych.

Jednocześnie, B do prowadzenia działalności na terytorium Polski dysponuje odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu przez B stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego – podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Istotne jest w tym przypadku ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu w sposób ciągły.

W przedmiotowej sprawie zauważyć należy, że A świadczy usługę logistyczną wyłącznie na rzecz B, a w wynajmowanym przez A budynku (połączonym tunelem z zakładem produkcyjnym A) znajdują się tylko towary B. B decydując się na sprzedaż towarów z magazynu położnego na terytorium Polski w ramach dostaw krajowych, wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów lub eksportu, wykorzystuje zaplecze techniczne i personalne A w sposób ciągły – B przysługuje porównywalna kontrola nad zapleczem technicznym i personalnym A. Skoro A świadczy usługę logistyczną wyłącznie na rzecz B, to należy uznać, że zlecając A wykonanie tej usługi B zleca pracownikom A realizację wszelkich zgodnych z jej wymaganiami czynności w celu sprzedaży towarów stanowiących przedmiot działalności B, począwszy od magazynowania, poprzez odprawę celną towarów, kontrolę towarów, przygotowywanie towarów do wysyłki, zarządzanie zwrotami, raportowanie o stanach magazynowych, przetwarzanie zamówień, skończywszy na podejmowaniu działań przynoszących wartość dodaną zgodnie z wymaganiami i oczekiwaniami B oraz świadczeniu innych usług stowarzyszonych dodających wartości. Ponadto B zleca w odniesieniu do towarów przeznaczonych na tzw. aftermarket – przepakowywanie i konfekcjonowanie, a także mechaniczne lub ręczne usuwanie fabrycznych numerów seryjnych, usuwanie tabliczek znamionowych i etykiet oraz umieszczanie na towarach nowych oznaczeń (etykiet), tworzenie zestawów części zamiennych oraz produktów (np. kompresorów) zgodnie z wymaganiami oraz zamówieniami klienta. Dodatkowo należy wskazać, że B posiada dostęp do magazynu w celu dokonywania audytów (kontroli jakości wykonywanych usług magazynowania) w dowolnym czasie bez dodatkowego upoważnienia.

Zatem przedstawione okoliczności wskazują, że B posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym i personalnym A, ponieważ odpowiednio wykorzystuje je przy nabywaniu i sprzedaży towarów. Opisane usługi logistycznej nabywane od A, są „konsumowane” w Polsce dla celów prowadzonej działalności związanej ze sprzedażą towarów. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe A, wykorzystywane przez B, pozostaje w ścisłym związku z dokonywaniem przez nią czynności podlegających opodatkowaniu.

Z punktu widzenia prowadzonej przez B działalności na terytorium kraju polegającej na sprzedaży towarów posiada ona zasoby techniczne i personalne – mimo, że są one zewnętrzne – niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Tym samym, należy stwierdzić, że zaplecze którym dysponuje B w kraju, umożliwia mu prowadzenie niezależnej działalności na terytorium kraju polegającej na sprzedaży towarów. B jest w stanie nabywać towary do magazynu, gdzie A zajmuje się ich kompleksową obsługą logistyczną. B w sposób zorganizowany i ciągły prowadzi na terytorium Polski działalność, w ramach której dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza umożliwiają B prowadzenie niezależnej działalności.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy należy stwierdzić, że zostały spełnione przez B kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której ma miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należy stwierdzić, że B posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W konsekwencji do przedmiotowej usługi magazynowania mają więc zastosowanie zasady wynikające z art. 28b ustawy. Jednocześnie charakter tej usługi oraz jej zakres, jak również okoliczności jej świadczenia wskazuje, że jest ona świadczona dla znajdującego się w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, miejsce świadczenia i opodatkowania tej usługi należy ustalić zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 2 ustawy, tj. miejscem opodatkowania jest terytorium Polski.

Podsumowując, w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, działalność B na terytorium kraju determinuje obowiązek rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski i w konsekwencji A nieprawidłowo uznaje, że świadczone usługi magazynowania są opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, czyli w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy B.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.