Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.63.2019.1.ASZ
z 7 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 28 lutego 2019 r. (data wpływu – 11 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki kryptowaluty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki kryptowaluty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni (osoba fizyczna) zawarła umowę pożyczki z zagranicznym podmiotem, w walucie wirtualnej − kryptowalucie. Kryptowaluty znajdowały się na tzw. portfelu zagranicznego podmiotu niemającego miejsca zamieszkania ani siedziby na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Portfel ten jest zarejestrowany za granicą. Wnioskodawczyni pragnąc pozyskać kryptowaluty zawarła z zagranicznym podmiotem umowę pożyczki. Umowa została podpisana przez Wnioskodawczynię i wysłana do podmiotu zagranicznego, gdzie zostanie ona podpisana przez przedstawiciela podmiotu zagranicznego za granicą. W tym momencie umowa zostanie uprawomocniona.

Z adresu portfela kryptowalutowego podmiotu zagranicznego zostanie przelana ustalona ilość kryptowaluty zgodnie z umową pożyczki na portfel osoby fizycznej znajdujący się w Polsce.

Podatek od czynności cywilnoprawnej został zapłacony, lecz podatnik nie jest pewny czy takiej czynności musiał dokonać.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni od umowy pożyczki zawartej z podmiotem zagranicznym na określoną ilość kryptowalut powinna zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie musi ona płacić podatku od czynności cywilnoprawnych. Wynika to z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych., zgodnie z którym czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Przesłanki:

1. Rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą − przesłanka jest spełniona, bo pieniądze (tut. kryptowaluty) znajdują się za granicą.
2. Nabywca ma miejsce zamieszkania w Polsce − przesłanka spełniona.
3. Czynność cywilnoprawna została dokonana w RP − przesłanka niespełniona, jeżeli podpisanie umowy będzie poza RP.
   
   

Z literalnego brzmienia przepisu wynika, że przesłanki muszą być spełnione łącznie (mamy spójnik „i”).

W związku z powyższym Wnioskodawczyni, z racji niespełnienia wszystkich przesłanek, które powodują obowiązek zapłacenia podatku od czynności cywilnoprawnych, uważa, że nie ma obowiązku zapłacić ww. podatku od umowy pożyczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zatem inne, nie wymienione w tym przepisie, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy przedmiotem opodatkowania są umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

W myśl art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy lub tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Zgodnie z art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę i stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy podstawę opodatkowania przy umowie pożyczki – stanowi kwota lub wartość pożyczki, a w przypadku umowy określającej, że wypłata środków pieniężnych nastąpi niejednokrotnie i ich suma nie jest znana w chwili zawarcia umowy – kwota każdorazowej wypłaty środków pieniężnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy stawka podatku od umowy pożyczki wynosi – 2%, z zastrzeżeniem ust. 5.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni zawarła umowę pożyczki z zagranicznym podmiotem, w walucie wirtualnej − kryptowalucie. Kryptowaluty znajdowały się na tzw. portfelu zagranicznego podmiotu niemającego miejsca zamieszkania ani siedziby na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Portfel ten jest zarejestrowany za granicą. Wnioskodawczyni pragnąc pozyskać kryptowaluty zawarła z zagranicznym podmiotem umowę pożyczki. Umowa została podpisana przez Wnioskodawczynię i wysłana do podmiotu zagranicznego, gdzie zostanie ona podpisana przez przedstawiciela podmiotu zagranicznego za granicą. W tym momencie umowa zostanie uprawomocniona.

Z adresu portfela kryptowalutowego podmiotu zagranicznego zostanie przelana ustalona ilość kryptowaluty zgodnie z umową pożyczki na portfel osoby fizycznej znajdujący się w Polsce.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych waluty wirtualne traktowane są jako prawo majątkowe.

Wobec braku definicji legalnej pojęcia „prawa majątkowego”, należy odnieść się do ustaleń orzecznictwa oraz doktryny.

Najogólniej rzecz ujmując, prawa majątkowe to prawa podmiotowe pozostające w ścisłym związku z ekonomicznym interesem uprawnionego, związane z jego majątkiem charakteryzujące się dwoma podstawowymi cechami, tj.:

• działalnością (mogą być przedmiotem obrotu),
• posiadaniem określonej wartości majątkowej.
  
  

Do tej kategorii należy zatem zaliczyć te wszystkie uprawnienia, które nie przyjmują postaci rzeczy a stanowią jednocześnie wymierne korzyści, którymi można rozporządzać, albo z których można czerpać korzyści.

Skoro zatem – jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego − przedmiotem umowy pożyczki były kryptowaluty zaliczane do kategorii praw majątkowych, to zawarcie wskazanej umowy pożyczki, nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Z powołanego powyżej art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jasno wynika, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają wyłącznie umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Kryptowaluty nie są natomiast pieniędzmi ani rzeczami oznaczonymi co do gatunku. W związku tym, stwierdzić należy, że skoro wskazana we wniosku umowa pożyczki nie została wymieniona w ustawowym katalogu czynności, określonym w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, to nie podlega opodatkowaniu wymienionym podatkiem. Tym samym na Wnioskodawczyni nie ciążył obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawartej umowy pożyczki.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem bezpodstawne jest rozpatrywanie ww. czynności pod kątem spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazano we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja podatkowa to odpowiedź na konkretne pytanie dotyczące podatników, dlatego wywołuje ona wyłącznie skutki w sferze podatkowej, a nie żadnej innej. Zgodnie z przepisami organ podatkowy jest przy tym związany treścią wniosku, nie ma uprawnień ani nawet możliwości badania prawdziwości faktów czy stwierdzeń, podawanych przez wnioskodawcę. Formułując odpowiedź organ podatkowy polega więc wyłącznie na tym, co pisał podatnik we wniosku i nie sprawdza legalnych aspektów działalności wnioskodawcy. Uzyskanie interpretacji podatkowej nie rozstrzyga więc o legalności danej działalności.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.