INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 23 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 18 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• skutków podatkowych otrzymania depozytu pieniężnego – jest prawidłowe,
• podstawy prawnej przedstawionego stanowiska Wnioskodawcy – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania depozytu pieniężnego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 4 listopada 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-850/11/BK, IBPBI/1/415-851/11/BK, IBPP1/443-1349/11/BM, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 18 listopada 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, której przedmiotem działalności jest wynajem lokali użytkowych pod działalność gospodarczą. W celu ustalenia warunków najmu sporządzona jest umowa określająca szczegółowo warunki najmu. Jest to umowa zawierana na okres 5 lat. Umowa zawiera postanowienia co do czynszu podstawowego, dodatkowego, jak i kosztów mediów dostarczonych do lokalu. W celu zabezpieczenia płatności do uiszczenia których najemca jest zobowiązany na podstawie umowy najmu, najemca przekazuje, nie później niż w dacie przekazania lokalu, nieoprocentowany depozyt w równowartości trzymiesięcznego czynszu podstawowego i 14% czynszu dodatkowego w wartości brutto. W ww. umowie zawarto zapis, iż po 30-dniowym opóźnieniu w zapłacie czynszu, wynajmujący ma prawo do zaspokojenia swoich należności z kwoty depozytu, po czym najemca uzupełnia brakującą kwotę depozytu do wskazanej w umowie wysokości również w przypadku aktualizacji cen za wynajem. Kwota depozytu zwracana jest najemcy po upływie 3 miesięcy od rozwiązania umowy, po potrąceniu ewentualnych zaległych płatności oraz innych wierzytelności. Najemca nie może żądać pokrycia swoich zobowiązań z wpłaconego depozytu. Kwota depozytu wpłacana jest na odrębne oprocentowane konto bankowe.

W uzupełnieniu wniosku, dokonanym pismem z dnia 14 listopada 2011 r., Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że właścicielem rachunku bankowego na którym gromadzone będą środki pieniężne w postaci depozytów jest spółka jawna, której wspólnikiem jest Wnioskodawca. Jest to dodatkowy rachunek bankowy prowadzony w ramach rachunku podstawowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwota wpłaconego depozytu stanowi przychód z działalności gospodarczej...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, wpłata środków na odrębny rachunek bankowy (depozytów), wyklucza możliwość potraktowania ich jako zaliczki, zadatku które wpłacane są do dyspozycji bieżącej. W przypadku wpłaty depozytu na wyodrębniony rachunek bankowy zastosowanie znajduje art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wyklucza możliwość zaliczenia depozytów do przychodów z działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych precyzyjnie określają sposób ustalenia momentu powstania przychodu z ww. źródła przychodów.

W myśl art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Zgodnie z art. 14 ust. 1e cytowanej ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Przepis ust. 1e stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego (art. 14 ust. 1h).

Z kolei w myśl art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Jednocześnie art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że do przychodów, w tym z działalności gospodarczej nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych pożyczek i kredytów oraz zwróconych pożyczek, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek.

Powyższe oznacza, że co do zasady otrzymane pieniądze nie są przychodami w rozumieniu ustawy podatkowej, jeżeli nie stanowią zapłaty za wykonane świadczenie, a jedynie zadatek, przedpłatę lub zaliczkę na poczet przyszłych świadczeń. Tym samym przysporzenia majątkowe, kwalifikowane jako przychody muszą mieć charakter definitywny, a więc nie mogą podlegać zwrotowi w żadnej formie. O zaliczeniu do przychodów z działalności gospodarczej depozytu, pobranego w celu zabezpieczenia zobowiązania wynikającego z umowy najmu lokalu użytkowego, zawartej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje fakt, czy ten depozyt (właściwe będzie nazwanie tak zdeponowanych pieniędzy kaucją) ma charakter definitywny. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia depozytu (kaucji). Posługując się definicją słownikową, kaucja – jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania (Słownik języka polskiego, PWN Warszawa, 2002 r.). Z istoty zabezpieczającego charakteru depozytu (kaucji) wynika, iż nie ma on (ona) natury świadczenia definitywnego. Jest on (ona) świadczeniem zwrotnym.

Zatem fakt przyjęcia depozytu, który ze swej istoty ma charakter zwrotny, nie powoduje powstania przychodu w rozumieniu przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Depozyt, który nie jest zapłatą za wykonanie świadczenia, jest neutralny podatkowo, tzn. nie jest ani kosztem ani przychodem podatkowym.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że zaliczenie depozytu na poczet zaległych należności z tytułu świadczonych usług najmu również nie będzie generowało u Wnioskodawcy przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, bowiem zgodnie z cytowanymi wyżej przepisami przychód z tytułu świadczenia usług najmu Wnioskodawca winien co do zasady wykazywać nie później niż w dniu wystawienia faktury, natomiast w sytuacji, gdy postanowienia umowy najmu, która jest wykonywana ciągle, w dłuższym – określonym bądź nieokreślonym czasie, będą przewidywały, iż czynsz regulowany będzie w okresach rozliczeniowych, to przychód powstaje zawsze w ostatnim dniu okresu wskazanego w umowie (lub na fakturze) jako okres rozliczeniowy.

Zatem co do zasady przychód z tytułu świadczonych usług najmu powstaje nie później niż w dniu wystawienia faktury lub w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego. W konsekwencji zarachowanie depozytu na poczet zaległych należności z tytułu świadczonych usług najmu nie generuje ponownie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej (rozpoznanego uprzednio jako przychód należny).

Dodatkowo wskazać należy, iż ze złożonego wniosku nie wynika, aby środki pieniężne pochodzące z depozytu wykorzystywane były na potrzeby prowadzonej w ramach spółki jawnej działalności gospodarczej. Zauważyć bowiem należy, iż gdyby spółka, której Wnioskodawca jest wspólnikiem dysponowała ww. depozytami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, tj. wykorzystywała środki z nich pochodzące na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to uzyskałaby świadczenie polegające na możliwości efektywnego (ekonomicznego) wykorzystania nieodpłatnie źródła finansowania prowadzonej działalności gospodarczej, a to oznacza zaistnienie zdarzenia powodującego powstanie przychodu. Zatem wyżej scharakteryzowane świadczenie stanowiłoby dla Wnioskodawcy (proporcjonalnie do posiadanych udziałów w spółce jawnej), przychód ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, zgodnie bowiem z art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Wartość tego świadczenia równa byłaby przy tym odsetkom, które wspólnicy spółki jawnej musieliby zapłacić, gdyby chcieli pozyskać na rynku kapitał o wartości pozostawionych jej do dyspozycji depozytów.

Mając zatem na względzie stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołane przepisy prawne należy stwierdzić, że sam fakt zdeponowania depozytu nie powoduje u wynajmującego powstania przychodu z działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, że wpłata środków na odrębny rachunek bankowy depozytów nie skutkuje przychodem z działalności gospodarczej należało uznać za prawidłowe. Jednakże twierdzenia tego, wbrew stanowisku Wnioskodawcy nie uzasadnia powołany we wniosku art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co uzasadnia twierdzenie, iż stanowisko to jest w tym zakresie nieprawidłowe.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• skutków podatkowych otrzymania depozytu pieniężnego – jest prawidłowe,
• podstawy prawnej przedstawionego stanowiska Wnioskodawcy – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerami 1, 2 i 4 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35–016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.