Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.137.2019.1.KBR
z 7 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2019 r. (data wpływu 14 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT podziału zysku z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia polegającego na organizacji Zjazdu ... – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT podziału zysku z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia polegającego na organizacji Zjazdu ....

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Towarzystwo (zwane dalej Wnioskodawcą) jest stowarzyszeniem, które ma charakter naukowo-dydaktyczny. Zgodnie ze Statutem Wnioskodawcy celem działalności jest między innymi:

• dążenie do upowszechniania wśród członków - lekarzy ... - najnowszych zdobyczy nauki, podnoszenie poziomu umiejętności zawodowych i zachęcanie do pracy naukowej,
  

• współdziałanie w specjalizacji i dokształcaniu członków Towarzystwa, w porozumieniu z odpowiednimi instytucjami i władzami,
  

• organizowanie współpracy naukowej i specjalistycznej z towarzystwami zagranicznymi oraz reprezentowanie polskiej ... za granicą.
  
  
  

Cele Wnioskodawca realizuje między innymi przez:

1. Organizowanie co dwa lata Zjazdów ...
2. Organizowanie w latach międzyzjazdowych środowiskowych „Dni ….”,
3. Organizowanie zebrań naukowych, sympozjów i innych form działalności szkoleniowo-naukowej.
   
   
   

Członkami Towarzystwa mogą być wyłącznie lekarze specjaliści w zakresie ... oraz lekarze innych specjalności.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Towarzystwo nie jest podatnikiem podatku VAT.

We wrześniu 2017 r. Wnioskodawca zawarł z Centrum … (zwane dalej: Centrum) umowę o współpracy w zakresie organizacji konferencji Zjazdu …. (zwanego dalej Zjazdem). W umowie strony potwierdziły, że Wnioskodawca jest zainteresowany organizacją Zjazdu, zaś Centrum posiada wiedzę, potencjał, możliwości i doświadczenie w organizacji konferencji o tematyce medycznej.

Organizacja Zjazdu została sfinansowana z wpłat uczestników oraz wpłat od sponsorów, w zamian za reklamę i wpłat od wystawców za wynajem powierzchni wystawienniczej.

W ramach realizacji Zjazdu Wnioskodawca zobowiązany był do opracowania wkładu merytorycznego polegającego na opracowaniu szczegółowego programu Zjazdu. Ponadto rolą Wnioskodawcy było wsparcie Centrum przy pozyskiwaniu sponsorów i wystawców, w szczególności poprzez wystawienie listu intencyjnego, ewentualnie przez kontakt telefoniczny lub mailowy.

Zadania Centrum realizowane były w dwóch obszarach. Pierwsza grupa obowiązków to obowiązki związane z organizacyjną i techniczną obsługą zjazdu. Do tych obowiązków Centrum należało między innymi:

1. Zorganizowanie zakwaterowania uczestników Zjazdu,
   
2. Uruchomienie strony internetowej Zjazdu,
   
3. Przeprowadzenie rejestracji uczestników Zjazdu,
   
4. Prowadzenie recepcji i oraz biura Zjazdu,
   
5. Zapewnienie obsługi technicznej całego Zjazdu,
   
6. Zapewnienie oprawy graficznej Zjazdu, projektu logo, plakatów, druków itp.,
   
7. Wyposażenie sal wykładowych,
   
8. Przygotowanie planu zabudowy powierzchni wystawienniczej,
   
9. Ubezpieczenia uczestników Zjazdu oraz zabezpieczenie medyczne Zjazdu.
   
   
   

Drugą grupę zadań stanowiły zadania o charakterze finansowo-księgowym. Wszelkie zagadnienia związane z obrotem pieniężnym, dokumentacyjnym oraz ewidencyjnym spoczywały na Centrum. Do zadań tych należało w szczególności:

1. Zawieranie umów sponsorskich, umów z wystawcami, umów z podwykonawcami,
2. Przyjmowanie wpłat od uczestników Zjazdu,
3. Założenie wydzielonego konta bankowego do obsługi wpłat uczestników i sponsorów,
4. Obsługa księgowa Zjazdu w tym wystawianie dokumentów księgowych i ich księgowanie,
5. Sporządzanie wstępnego budżetu Zjazdu,
6. Sporządzanie raportu finansowego.
   
   

W szczególności strony umówiły się, że wszelkie wpłaty będą wpływały na rachunek bankowy Centrum.

Pomimo nazwania w umowie stron Zleceniobiorcą (Centrum) i Zleceniodawcą (Wnioskodawca) realizacja Zjazdu stanowiła wspólne przedsięwzięcie, w którym Wnioskodawca odpowiadał za wkład w treść merytoryczną Zjazdu, zaś Centrum było odpowiedzialne za pozostałe aspekty organizacji Zjazdu, w tym za stronę rozliczeń księgowo-podatkowych.

Strony umówiły się, że wpływy z tytułu organizacji w pierwszej kolejności pokryją wynagrodzenie Centrum stanowiące równowartość poniesionych i udokumentowanych przez Centrum kosztów organizacji Zjazdu. Mając na uwadze zakres przypisanych w związku z organizacją Zjazdu zadań Wnioskodawca nie przewidywał ponoszenia jakichkolwiek kosztów, które wymagałyby pokrycia z wpływów na rzecz organizacji Zjazdu.

Nadwyżka przychodów z organizacji Zjazdu ponad koszty poniesione przez Centrum, pozostające w bezpośrednim związku z organizacją Zjazdu stanowią zysk, który strony postanowiły podzielić między siebie w równych częściach.

Jednocześnie strony postanowiły, że w przypadku gdyby wpływy z tytułu organizacji Zjazdu nie pokryły kosztów jego organizacji, strony pokryją po 50% wszelkie roszczenia związane z organizacją Zjazdu wobec usługodawców.

W wykonaniu umowy Centrum przyjmowało wpłaty od uczestników, sponsorów i wystawców wystawiając na ich rzecz faktury VAT. Jednocześnie Centrum dokonywało zakupów związanych z organizacją Zjazdu i odliczało podatek VAT od tych zakupów. Powyższe czynności Centrum wykonywało we własnym imieniu, ale na poczet wspólnego przedsięwzięcia.

Po zakończeniu Zjazdu i rozliczeniu związanych z nim przychodów i kosztów strony dokonały podziału wypracowanego zysku. Wnioskodawca wystawił na rzecz Centrum rachunek i otrzymał wpłatę 50% zysku.

W celu potwierdzenia celu, zasad współpracy i wzajemnych rozliczeń po zakończeniu Zjazdu, strony zwarły w dodatkowe Porozumienie. W Porozumieniu strony potwierdziły, że ich wzajemna współpraca miała charakter wspólnego przedsięwzięcia jakim był Zjazd .... W Porozumieniu strony potwierdziły wzajemnie realizowane obowiązki oraz potwierdziły, że nie zgłaszają wzajemnie zastrzeżeń do wykonania obowiązków przez obie strony.

W Porozumieniu dokonano ostatecznego potwierdzenia, że przychody osiągnięte przez Centrum przewyższyły koszty poniesione w związku organizacją Zjazdu, zaś kwota nadwyżki została już między stronami rozliczona. Strony potwierdziły również, że wszelkie działania podejmowane przez nie służyły wyłącznie realizacji wspólnego przedsięwzięcia i żadna ze stron nie świadczyła na rzecz drugiej strony jakichkolwiek usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy rozliczenie stanowiące podział zysku z realizacji wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy stronami tego wspólnego przedsięwzięcia jest poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług i otrzymana w związku z tym kwota stanowiąca część zysku nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie części zysku z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Z kolei na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy stwierdzić, że w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego pomiędzy Uczestnikami nie dochodzi do przeniesienia ekonomicznego władztwa nad żadnymi towarami, a zatem nie ma miejsca odpłatna dostawa towarów, która powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Jednocześnie, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży.

Z powołanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że opodatkowanie operacji gospodarczej podatkiem VAT ma miejsce jedynie, gdy nosi ona cechy dostawy towarów lub świadczenia usług. Przez świadczenie usług rozumie się świadczenie na rzecz osoby trzeciej. „Elementem koniecznym do uznania, że umowa obejmowała świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT, jest wyodrębnienie podmiotu będącego odbiorcą świadczenia” (wyrok WSA w Warszawie z 9 kwietnia 2009 r., III SA/Wa 154/09, LEX nr 493616).

W przypadku podejmowania działań na rzecz realizacji wspólnego celu nie można mówić o świadczeniu usługi, gdyż nie można wskazać beneficjenta tej usługi. Jak stwierdził Adam Bartosiewicz w opublikowanym przez WKP w 2018 roku „VAT. Komentarz wyd. XII” działanie, które nie ma konsumenta „musi pozostać poza sferą objętą opodatkowaniem VAT; podatek ten bowiem obciąża konsumpcję”.

Podobny pogląd wyraził WSA w Białymstoku, który w orzeczeniu z 28 sierpnia 2007 r. (I SA/Bk 254/07, LEX nr 295685) stwierdził, że w przypadku usługi świadczeniobiorca (konsument) musi odnosić z niego, choćby nawet potencjalną, korzyść, musi wystąpić więc „konsumpcja świadczenia”.

W przypadku działania w celu realizacji wspólnego celu - zwanego wspólnym przedsięwzięciem, nie można mówić, że działanie to jest świadczeniem usługi na rzecz współorganizatora takiego wspólnego przedsięwzięcia.

Zauważyć należy, że zawieranie porozumień w postaci umowy o współpracę jest dopuszczalne, w ramach swobody umów. Stosowanie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z perspektywy opodatkowania podatkiem VAT istotny jest zatem cel współpracy podejmowany w ramach wspólnego przedsięwzięcia. W przypadku wskazanego stanu faktycznego podejmowanie działań na rzecz wspólnego przedsięwzięcia nie było świadczeniem przez Wnioskodawcę usług na rzecz Centrum. Wnioskodawca nie dokonywał również świadczenia usług na rzecz uczestników, wystawców i sponsorów Zjazdu. Usługi na ich rzecz wykonało Centrum poprzez sprzedaż praw udziału w Zjeździe, usług marketingowych lub udostępnianie stoisk wystawienniczych.

Zatem w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach obie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem drugiej strony umowy.

Analogiczne rozstrzygnięcia odnaleźć można m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 września 2016 r., znak IPPP1/4512-555/16-2/RK oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 maja 2016 r., znak 1061- IPTPP2.4512.93.2016.3.JS.

Z przywołanych wyżej interpretacji podatkowych, wynika, iż w przypadku umowy wspólnego przedsięwzięcia żadna ze stron nie może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta transakcji. Osiągnięcie celu wspólnego przedsięwzięcia nie wiąże się bowiem bezpośrednio ze świadczeniem na rzecz drugiej strony umowy, a ze świadczeniem na rzecz podmiotu zewnętrznego. Czynności podejmowane w ramach współpracy są zatem jedynie elementem realizacji wspólnego zadania, a bezpośrednim odbiorcą usługi nie jest żaden z podmiotów zaangażowanych we współpracę. W konsekwencji czynności te nie podlegają opodatkowaniu VAT, a zatem nie powinny być dokumentowane fakturami VAT, a innymi dowodami księgowymi, np. notami księgowymi.

Również w orzeczeniach sądów administracyjnych powszechnie prezentowane jest stanowisko, zgodnie z którym do świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu dochodzi dopiero wraz z wykonaniem wspólnego przedsięwzięcia, czyli w momencie, gdy usługa świadczona jest na rzecz odbiorcy zewnętrznego. Przykładowo w wyroku z dnia 12 sierpnia 2015 r., sygn. I FSK 1373/14, NSA podkreślił, że:

„[...] przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jako przedmiotu opodatkowania -świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne lub konsorcjalne), należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu.

(...) Działań podjętych w ramach umów o współpracy nie można dla celów podatku od towarów i usług oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość”.

Tożsame rozstrzygnięcia odnaleźć można m.in. w wyrokach:

• WSA w Poznaniu z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. I SA/Po 1026/15,
  

• NSA z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. I FSK 1108/13,
  

• NSA z dnia 12 czerwca 2013 r., sygn. I FSK 1128/12,
  

• NSA z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. I FSK 562/11.
  
  
  

Kwota otrzymana na mocy umowy o współpracy przez Wnioskodawcę od Centrum nie jest wynagrodzeniem za świadczenie usług, gdyż jak wykazano powyżej do świadczenia usług nie doszło. Kwota otrzymana przez Wnioskodawcę była należna z innego niż świadczenie usług tytułu. Tytułem tym był podział zysku jaki na realizacji wspólnego przedsięwzięcia osiągnęła druga strona umowy i jako taki nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy podkreślić, że z chwilą podejmowania decyzji o organizacji Zjazdu nie był znany ostateczny wynik finansowy ze współdziałania. Gdyby Centrum poniosło stratę na organizacji Zjazdu, Wnioskodawca byłby zobowiązany do pokrycia jej w 50%, tj. w takim samym stosunku w jakim partycypował w zysku.

Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w stanowiskach organów podatkowych.

„Biorąc pod uwagę wyżej wskazane przepisy, stwierdzić należy, iż od zapisów umowy zależy, czy członkowie konsorcjum świadczą usługi na rzecz lidera i mają obowiązek wystawić faktury VAT, czy usług tych nie świadczą i nie mają prawa wystawić faktur. Zauważyć trzeba, że umowy należy oceniać nie według nazwy, a według zapisów, które regulują wzajemne prawa i obowiązki stron umowy.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż przekazanie części wynagrodzenia przez Lidera nie jest wynagrodzeniem za świadczone usługi, stanowi element wzajemnych rozliczeń między stronami umowy. Czynność ta nie rodzi skutków w podatku od towarów i usług, a tym samym nie podlega fakturowaniu.

Biorąc pod uwagę przytoczone unormowania stwierdzić należy, iż wzajemne rozliczenia finansowe pomiędzy Liderem a Członkiem Konsorcjum nie stanowią świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, czynność ta nie powinna być dokumentowana fakturą VAT, lecz innym dowodem księgowym np. notą księgową” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 marca 2010 r., IPPP1-443-57/10-4/AS).

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy otrzymanie kwoty tytułem udziału w zysku z organizacji Zjazdu nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council: „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.

Należy też zwrócić uwagę na wyrok w sprawie C-16/93 Tolsma, gdzie Trybunał wskazał, że czynność: „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Zatem, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
  

• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
  

• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi,
  

• odpłatność za otrzymane świadczenie (usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
  

• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zauważyć w tym miejscu należy, że umowa o współpracy nie występuje ani w prawie cywilnym, ani podatkowym. Stosownie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018, poz. 1025, z późn. zm.) – strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W świetle tego przepisu należy zatem przyjąć, że zawarcie umowy o współpracy w ramach wspólnego przedsięwzięcia jest możliwe na podstawie ww. przepisu, w ramach tzw. swobody umów.

W konsekwencji strony zawierające umowę o współpracy w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia mogą ją ukształtować w sposób dowolny, byleby jej treść lub cel nie sprzeciwiały się ustawie, zasadom współżycia społecznego oraz właściwości takiego stosunku.

Jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawca zawarł z Centrum umowę o współpracy w zakresie organizacji konferencji Zjazdu .... W umowie strony potwierdziły, że Wnioskodawca jest zainteresowany organizacją Zjazdu, zaś Centrum posiada wiedzę, potencjał, możliwości i doświadczenie w organizacji konferencji o tematyce medycznej.

Organizacja Zjazdu została sfinansowana z wpłat uczestników oraz wpłat od sponsorów, w zamian za reklamę i wpłat od wystawców za wynajem powierzchni wystawienniczej.

W ramach realizacji Zjazdu Wnioskodawca zobowiązany był do opracowania wkładu merytorycznego polegającego na opracowaniu szczegółowego programu Zjazdu. Ponadto rolą Wnioskodawcy było wsparcie Centrum przy pozyskiwaniu sponsorów i wystawców, w szczególności poprzez wystawienie listu intencyjnego, ewentualnie przez kontakt telefoniczny lub mailowy.

Zadania Centrum realizowane były w dwóch obszarach. Pierwsza grupa obowiązków to obowiązki związane z organizacyjną i techniczną obsługą zjazdu. Drugą grupę zadań stanowiły zadania o charakterze finansowo-księgowym. Wszelkie zagadnienia związane z obrotem pieniężnym, dokumentacyjnym oraz ewidencyjnym spoczywały na Centrum. W szczególności strony umówiły się, że wszelkie wpłaty będą wpływały na rachunek bankowy Centrum.

Pomimo nazwania w umowie stron Zleceniobiorcą (Centrum) i Zleceniodawcą (Wnioskodawca) realizacja Zjazdu stanowiła wspólne przedsięwzięcie, w którym Wnioskodawca odpowiadał za wkład w treść merytoryczną Zjazdu, zaś Centrum było odpowiedzialne za pozostałe aspekty organizacji Zjazdu, w tym za stronę rozliczeń księgowo-podatkowych.

Strony umówiły się, że wpływy z tytułu organizacji Zjazdu w pierwszej kolejności pokryją wynagrodzenie Centrum stanowiące równowartość poniesionych i udokumentowanych przez Centrum kosztów organizacji Zjazdu. Nadwyżka przychodów z organizacji Zjazdu ponad koszty poniesione przez Centrum, pozostające w bezpośrednim związku z organizacją Zjazdu stanowią zysk, który strony postanowiły podzielić między siebie w równych częściach.

Jednocześnie strony postanowiły, że w przypadku gdyby wpływy z tytułu organizacji Zjazdu nie pokryły kosztów jego organizacji, strony pokryją po 50% wszelkie roszczenia związane z organizacją Zjazdu wobec usługodawców.

Po zakończeniu Zjazdu i rozliczeniu związanych z nim przychodów i kosztów strony dokonały podziału wypracowanego zysku. Wnioskodawca wystawił na rzecz Centrum rachunek i otrzymał wpłatę 50% zysku.

Kwestią budzącą wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie, czy rozliczenie stanowiące podział zysku z realizacji wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy stronami tego wspólnego przedsięwzięcia jest poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług i otrzymana w związku z tym kwota stanowiąca część zysku nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przechodząc zatem do kwestii opodatkowania podatkiem VAT podziału wypracowanego zysku należy wskazać, że okolicznością, która w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy decyduje o opodatkowaniu jest odpłatność za świadczoną usługę, którą należy rozumieć jako wynagrodzenie należne za dane świadczenie. Jest ono najczęściej określane umową pomiędzy stronami transakcji i stanowi skutek określonego przysporzenia.

Trudno taką cechę przypisywać operacji księgowej polegającej na podziale wypracowanego zysku. Rozliczenie ustalonego procenta przychodów przypadającego na każdą ze stron umowy nie będzie stanowić świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy. Jak wynika z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku, osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest organizacja Zjazdu ... nie wiąże się bezpośrednio ze świadczeniem usług przez Wnioskodawcę na rzecz Centrum. Czynności, jakie Wnioskodawca podejmował w celu organizacji Zjazdu w postaci opracowania wkładu merytorycznego oraz wsparcia Centrum przy pozyskiwaniu sponsorów i wystawców, nie mogą zostać uznane za odpłatne świadczenie usług, z tytułu których Wnioskodawca jest uprawniony do partycypacji w wypracowanym zysku.

Rozdział środków stanowiących zysk z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia w odpowiednich proporcjach wynika z mocy zawartej umowy o współpracy, a nie ze świadczenia wzajemnego, do którego zobligowany został Wnioskodawca. W tym miejscu należy raz jeszcze podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność (tj. dostawa towarów lub świadczenie usług), a nie sama płatność.

Podsumowując, płatność w wysokości 50% wypracowanego zysku z tytułu realizacji wspólnego przedsięwzięcia polegającego na organizacji Zjazdu, otrzymana przez Wnioskodawcę nieodnosząca się do żadnych wykonanych przez niego usług a stanowiąca jedynie podział nadwyżki środków finansowych, pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.