2019.05.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.86.2019.2.MM
z 9 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2019 r. (data wpływu 28 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 kwietnia 2019 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 15 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem nr 0115-KDIT2-2.4011.86.2019.1.MM z dnia 2 kwietnia 2019 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 10 kwietnia 2019 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 15 kwietnia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest chory na SLA, postać stwardnienia rozsianego bocznego o dużej aktywności choroby. W związku z tym jest leczony komórkami macierzystymi z Galarety Whartona. Dotychczas Wnioskodawca otrzymał 9 podań komórek macierzystych i uiścił opłatę za kolejne 3 podania. W sumie za 12 podań Wnioskodawca zapłacił 157.000 zł.

Urząd Skarbowy w … nie jest w stanie wskazać, czy wymienione komórki macierzyste stosowane w jego leczeniu należy zaliczyć do grupy leków. Jednocześnie Wnioskodawca informuje, że medycyna nie zna leku konwencjonalnego. Zatem jedynym dostępnym sposobem leczenia jest terapia indywidualna komórkami macierzystymi prowadzona przez I. S.A. w X.

Wnioskodawca uzyskuje dochody opodatkowane według skali podatkowej - emeryturę. Wnioskodawca posiada orzeczenie Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 14 grudnia 2017 r., znak …. zaliczające go do znacznego stopnia niepełnosprawności oraz orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 16 stycznia 2018 r., nr akt ….

Ponadto Wnioskodawca posiada faktury „objęte zwolnieniem z VAT” potwierdzające poniesione wydatki za opisaną wyżej usługę medyczną (które wg Wnioskodawcy stanowią wydatki na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych).

Część ww. wydatków – w kwocie 9.530 zł 84 gr - została sfinansowana ze środków ….

Dwuletnia terapia spowalnia rozwój choroby. Aktualnie Wnioskodawca sam porusza się na wózku inwalidzkim, a przed terapią poruszał się tylko przy pomocy osób trzecich, poprawiła się też zdolność komunikowania się z rodziną. Zmniejszyła się w znacznym stopniu potrzeba korzystania z respiratora. Przerwanie terapii miałoby destrukcyjny wpływ na stan zdrowia Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w kontekście przedstawionego stanu znajduje zastosowanie przepis art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zarówno do kosztów leczenia już przeprowadzonego, jak też terapii komórkami macierzystymi, które będą ordynowane w toku dalszego leczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje zastosowanie w przedmiotowej sprawie w pełnym zakresie, w tym również do zdarzeń przyszłych. Literalne brzmienie opisanego wyżej przepisu nie wymaga dokonywania wykładni językowej, bądź gramatycznej. Z ostrożności procesowej Wnioskodawca przedstawia wykładnię, jakiej dokonują przedstawiciele nauki prawa poprzez glosy do orzeczeń Sądu Najwyższego, Trybunału Konstytucyjnego, jak też opracowania naukowe.

Konstytucja RP choć wprost tego nie formułuje, to jednak należy uznać, że stanowi źródło prawa człowieka dla bezpiecznej opieki zdrowotnej. Prawo to jest pochodną występujących w Konstytucji wartości, takich jak m.in. ochrona życia, ochrona zdrowia, poszanowanie godności. Zgodnie z art. 68 ust. 1 Konstytucji RP, każdy ma prawo do ochrony zdrowia. Pozostałe ustępy art. 68 Konstytucji tworzą system gwarancji uzyskania środków – świadczeń, co stanowi przejaw troski państwa o obywateli i zapewnienie im możliwie najlepszego stanu zdrowia. Jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 23 marca 1999 r., sygn. akt K2/98 prawo do ochrony zdrowia sprowadza się do stworzenia poszczególnym jednostkom realnej możliwości korzystania z systemu ochrony zdrowia, funkcjonalnie ukierunkowanego na zwalczanie i zapobieganie chorobom i niepełnosprawności. W ocenie Wnioskodawcy zważyć należy, że art. 68 Konstytucji nie sposób interpretować bez odniesienia jego treści do art. 30 Konstytucji RP, która stanowi, że przyrodzona i niezbywalna godność człowieka jest źródłem wolności i praw człowieka. Godność wymaga, aby każdy człowiek był traktowany sprawiedliwie, tj. w sposób równy w procesie udzielania świadczeń zdrowotnych, gwarantujących mu najwyższą jakość świadczonych usług medycznych, a terapia komórkami macierzystymi – w ocenie Wnioskodawcy - jest właśnie taką usługą medyczną. Prawo do godności i bezpieczeństwa trafnie uzasadnia także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 lutego 2008 r. sygn. akt I CSK 358/07.

Wnioskodawca uważa, że prawo podatkowe powinno nadążać za postępem w medycynie, bowiem rozwiązanie wątpliwości organu podatkowego w drodze interpretowania przepisów na niekorzyść podatnika jest podejściem profiskalnym, godzącym w powszechnie przyjęte zasady interpretowania przepisów podatkowych.

Konkludując Wnioskodawca podtrzymuje stanowisko, że opisana wyżej terapia jest wydatkiem na cele rehabilitacyjne, czyli lekiem, a wydatki poniesione na ten cel podlegają odliczeniu od dochodu w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy wydatkiem w danym miesiącu, a kwotą 100 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2019 r. - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do ww. przepisu – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca jest chory na SLA, postać stwardnienia rozsianego bocznego o dużej aktywności choroby. W związku z tym jest leczony komórkami macierzystymi z Galarety Whartona. Dotychczas Wnioskodawca otrzymał 9 podań komórek macierzystych i uiścił opłatę za kolejne 3 podania. W sumie za 12 podań Wnioskodawca zapłacił 157.000 zł.

Wnioskodawca uzyskuje dochody opodatkowane według skali podatkowej - emeryturę. Wnioskodawca posiada orzeczenie Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 14 grudnia 2017 r., znak … zaliczające go do znacznego stopnia niepełnosprawności oraz orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 16 stycznia 2018 r., nr akt ….

Część ww. wydatków – w kwocie 9.530 zł 84 gr - została sfinansowana ze środków Opolskiego Stowarzyszenia Rehabilitacyjnego.

Rozpatrując, czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na terapię indywidualną komórkami macierzystymi podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że katalog wydatków zawarty w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W kwestii możliwości zakwalifikowania wydatków na terapię indywidualną komórkami macierzystymi do kategorii wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności, która chce skorzystać z odliczenia przewidzianego przez ustawodawcę w treści tego przepisu musi spełnić następujące warunki:

dokonać zakupu produktów mających cechy „leku”,
ponieść w danym miesiącu wydatki na zakup leków powyżej kwoty 100 zł,
posiadać dokument potwierdzający poniesienie wydatku (np. faktury) – dowód poniesienia tegoż wydatku powinien być wystawiony na imię i nazwisko osoby niepełnosprawnej, jeśli to ona chce dokonać odliczenia,
posiadać potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconych leków.

W związku z tym, że w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku”, zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2211 z późn. zm.).

Z zawartych w art. 2 pkt 10, 11, 12 i 32 ww. ustawy definicji wynika, że:

lekiem aptecznym – jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece;
lekiem gotowym – jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu;
lekiem recepturowym – jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego – na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;
produktem leczniczym – jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.

Wykaz produktów posiadających cechy „leku” na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został natomiast zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (opublikowanym w Dz. Urz. MZ z 2017 r., poz. 45 oraz w Dz. Urz. MZ z 2018 r., poz. 23).

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wydatki związane z zakupem leków mogą podlegać odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej o ile rzeczywiście stanowią leki w rozumieniu ustawy Prawo farmaceutyczne, a lekarz specjalista w wydanym zaświadczeniu lub innym stosownym dokumencie stwierdzi, że podatnik powinien stosować je stale lub czasowo. Kolejnym warunkiem dokonania odliczenia wydatków jest posiadanie dokumentów, które oprócz danych identyfikujących sprzedającego i kupującego, zawierają informację o rodzaju zakupionego towaru (leku) oraz kwotę zapłaty.

W opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że dokumentem potwierdzającym poniesione wydatki jest faktura VAT, z której wynika, że poniósł on wydatki na usługę medyczną. Skoro zatem na ww. fakturze wystawca nie wskazał, że Wnioskodawca zakupił określony lek, a co za tym idzie nie podał ceny jednostkowej tego leku, to ww. wydatku – wbrew temu do twierdzi Wnioskodawca - nie sposób zakwalifikować do wydatków na zakup leku, uprawniających do odliczenia w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Reasumując stwierdzić należy, że skoro z posiadanej przez Wnioskodawcę dokumentacji nie wynika/nie będzie wynikało, że poniósł/poniesie on wydatki na zakup leków, to wydatków na usługę medyczną w postaci terapii komórkami macierzystymi nie może/nie będzie mógł odliczyć od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, zwłaszcza, że nie sposób ich zakwalifikować do żadnej innej kategorii wydatków rehabilitacyjnych wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uprawniających do odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że wyrażone w powołanych przez Wnioskodawcę przepisach Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady zostały ujęte jako zasady polityki państwa, nie tworzą one jednak bezpośrednio praw podmiotowych i roszczeń po stronie obywatela, a wynikające z nich obowiązki państwa, jako adresowane do ustawodawcy, muszą znaleźć odpowiednią konkretyzację w ustawach zwykłych. Przepis Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w kontekście udzielania preferencji i ulg podatkowych nie może być natomiast odczytywany jako obligujący do ich udzielenia każdej osobie borykającej się z problemami zdrowotnymi, w tym osobie niepełnosprawnej, w każdym przypadku i to niezależnie od faktycznej treści danego przepisu. Niedopuszczalne jest zatem domaganie się od organu wydającego interpretację przepisów prawa podatkowego, aby ten pominął korzystające z domniemania konstytucyjności regulacje prawne o randze ustawowej i przyjął za podstawę rozstrzygnięcia przepisy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Tutejszy organ nie może bowiem, wkraczając w sferę zastrzeżonych dla ustawodawcy uprawnień, kształtować sytuacji prawnej podatnika, wyłącznie w oparciu o zasady wyrażone w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków stwierdzić należy, że nie zapadły one w odniesieniu do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących ulgi rehabilitacyjnej, a rozstrzygnięcia w nich zawarte odnosiły się do zasad wyrażonych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Podkreślić przy tym należy, że organ wydający interpretację indywidualną ma obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia w procesie wydawania interpretacji indywidualnych, a orzecznictwo sądowe nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów, zwłaszcza w sytuacji, gdy organ uznaje, że prezentowana przez niego wykładnia jest prawidłowa, a powołane orzecznictwo nie odnosi się do interpretowanych przepisów prawa podatkowego.

Ustosunkowując się zaś do stwierdzenia Wnioskodawcy, z którego wynika, że interpretowanie przepisów na niekorzyść podatnika jest podejściem profiskalnym godzącym w powszechnie przyjęte zasady interpretowania przepisów podatkowych wskazać należy na zasadę interpretacyjną in dubio pro tributario, która wyraża się w formule, zgodnie z którą nie dające się usunąć wątpliwości nie mogą być tłumaczone na niekorzyść podatnika. Zasada ta dotyczy sytuacji, gdy istnieją rzeczywiste, nie dające się usunąć wątpliwości. Należy podkreślić, że zasada in dubio pro tributario nie może być rozumiana, w ten sposób, że w przypadku wątpliwości interpretacyjnych organy podatkowe są zobowiązane przyjąć punkt widzenia podatnika. Zasada ta bowiem ma zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy wykładnia przepisu prawa nie daje zadowalających rezultatów, co w sprawie przedstawionej przez Wnioskodawcę nie miało miejsca.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin