Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.100.2019.2.BK
z 10 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 marca 2019 r. (data wpływu 11 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• aby całą wierzytelność dotyczącą spółki cywilnej uznać za udokumentowaną co do nieściągalności w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wystarczy pozyskać orzeczenie o bezskuteczności egzekucji co do części tej wierzytelności i czy takie częściowe orzeczenie będzie uprawniało Spółkę do zarachowania całej wierzytelności jako straty – jest nieprawidłowe,
• na zasadzie analogii udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w rozumieniu ww. przepisów może nastąpić w oparciu o dokumenty z oficjalnego rejestru słowackich spółek Finstat i czy pozyskanie takiego dokumentu będzie uprawniało Spółkę do zarachowania wierzytelności jako straty – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu dokumentowania wierzytelności nieściągalnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) posiada nieściągalne wierzytelności, co do których aktualnie nie ma nadziei na zaspokojenie. Poczynione rozeznania nie pozostawiają wątpliwości, że kontrahenci Spółki są niewypłacalni. Jedyne co Spółce pozostaje to próba rachunkowej i podatkowej optymalizacji zaistniałej sytuacji. W związku z tym Spółka chciałaby te wierzytelności zarachować nie jako przychód - co ma miejsce w tej chwili - a jako koszt, zgodnie z uprawnieniem jakie w tej kwestii daje jej ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a). Problem jaki się pojawia to odpowiednie rozumienie pojęć „wierzytelności” i „udokumentowane”, którym posługuje się ustawa w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) oraz w art. 16 ust. 2. Z jednej strony bowiem dla Wnioskodawcy wykładnia językowa jest względnie jasna, ale z drugiej strony jej wyniki są nie do pogodzenia z powszechnie przyjmowanym systemem wartości oraz naczelnymi zasadami prawa.

Pierwszym z nieuczciwych kontrahentów jest spółka cywilna, która zalega na rzecz Wnioskodawcy z zapłatą łącznej kwoty 70.027,31 zł. Na tę kwotę składa się należność z nieuiszczonej faktury VAT z 31 października 2016 r. oraz z dwóch not - 3.149,32 zł i 16.613,66 zł. Wnioskodawca należności te zarachował jako przychód, od faktury został odprowadzony podatek od towarów i usług. Z uwagi na wiedzę o tym, że wspólnicy spółki cywilnej wyzbyli się całego majątku i wierzytelność Spółki nie zostanie zaspokojona w jakiejkolwiek części, Wnioskodawca zamierza zarachować ją jako koszty. W tym celu Spółka chce zminimalizować wydatki z tym związane, albowiem poniosła je już w wystarczającym stopniu i nie zamierza zwiększać istniejącej szkody.

Drugim z nieuczciwych kontrahentów jest spółka słowacka. W tym przypadku w dniu 7 marca 2018 r. Wnioskodawca zwrócił się w tej sprawie do Ambasady RP w B. i stamtąd 9 marca 2018 r. otrzymał informację, że „spółka z odpowiedzialnością ograniczoną (…) s.r.o. /IĆO: (…)/ jest rejestrowana w Rejestrze Handlowym Republiki Słowackiej. Aktualnie jest właściwym sądem rejestrowym dla (…) s.r.o. z wyżej podanym numerem rejestracyjnym, jest sąd w Ż. W załączonym linku przesyłamy tekst odpisu i, rejestru handlowego (…), z którego wynika, że aktualnie osobą odpowiedzialną za spółkę jest Pan Krzysztof B. (…).

Wysyłamy też informację z publicznie dostępnej bazy danych Finstat, gdzie jest ujawniona sytuacja z zadłużeniem spółki (…)”.

Spółka słowacka zalega Wnioskodawcy na kwotę 436.841,25 zł z tytułu niezapłaconej faktury z 26 września 2016 r. powiększoną o odsetki. Słowacka procedura przewiduje 6% opłaty od pozwu w postępowaniu o europejski nakaz zapłaty. Do tego dochodzą koszty tłumaczeń i pomocy prawnej na Słowacji, albowiem przedstawiciele Wnioskodawcy nie znają ani języka ani prawa słowackiego. Z oficjalnych rejestrów wynika, że Spółka słowacka przyniosła stratę, a Wnioskodawca wie, że jej polski zarząd upłynnił cały majątek nie pozostawiając nic.

Sam prezes tej spółki obecnie działa w Polsce, gdzie prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i odmawia współpracy.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego wskazano również we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wskazano m.in., że w przypadku spółki słowackiej Wnioskodawca dysponuje oficjalnymi danymi z rejestru Finstal, które dokumentują niewypłacalność kontrahenta i chciałby posłużyć się nimi jako dokumentami równoważnymi wobec orzeczeń polskich organów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy aby całą wierzytelność dotyczącą spółki cywilnej uznać za udokumentowaną co do nieściągalności w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wystarczy pozyskać orzeczenie o bezskuteczności egzekucji, co do części z tej wierzytelności i czy takie częściowe orzeczenie będzie uprawniało Wnioskodawcę do zarachowania całej wierzytelności jako straty?
2. Czy na zasadzie analogii, w przypadku spółki słowackiej, udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i art. 16 ust. 2 ww. ustawy może nastąpić w oparciu o dokumenty z oficjalnego rejestru słowackich spółek Finstat i czy pozyskanie takiego dokumentu będzie uprawniało Wnioskodawcę do zarachowania wierzytelności jako straty?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kwestii Spółka stoi na stanowisku, że omawiane przepisy należy rozumieć tak, że „wierzytelność” nie powinna być utożsamiona z konkretną fakturą, czy innym dokumentem lub zdarzeniem. Wierzytelność jest należnością i jeżeli nie może być spłacona w części z uwagi na bezskuteczność egzekucji, to nie może być spłacona również w całości. Jest to logiczne i co więcej, wręcz ujęte w regułę wnioskowania a minori ad maius. Skoro dłużnik nie ma 100 zł, to tym bardziej nie ma i 1000 zł.

Wnioskodawca zna orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 września 2017 r. sygn. akt II FSK 2624/15, ale uznaje, że pójście tokiem rozumowania przyjętym przez NSA jest niewłaściwe. Po pierwsze sąd ten utożsamia wierzytelność z konkretną podstawą, rozgraniczając pomiędzy poszczególnymi tytułami z których wynikają poszczególne należności (wierzytelność nie jest tu zobowiązaniem a konkretnym tytułem prawnym zobowiązania, np. faktura, umowa, rachunek). Tymczasem w ustawie brak jest podstaw, aby uznać, że jest to jedyny dopuszczalny wyznacznik pojęcia wierzytelność (która może oznaczać po prostu zobowiązanie pieniężne jako sytuację finansowej odpowiedzialności jednego podmiotu względem drugiego).

Po drugie, Sąd z niewiadomych przyczyn uznał, że pomiędzy orzekaniem w przedmiocie kilku tytułów wierzytelności może nastąpić zmiana w sytuacji dłużnika i tym samym sytuacja aktualna dla orzekania o jednym tytule może nie być aktualna dla orzekania już o innym tytule. Tym samym orzeczenie o bezskuteczności części egzekucji nie może się automatycznie rozciągać na całą wierzytelność. Jednak argument taki jest chybiony, albowiem okoliczność, że wszak wszystko może się zdarzyć (co jest prawdą znaną nie od dziś) nie może rzutować na ocenę sytuacji niewypłacalnego dłużnika.

Gdy dłużnik nie ma majątku, to go nie ma i wprawdzie może wygrać na loterii albo odziedziczyć spadek, ale są to okoliczności których nikt na serio nie bierze pod uwagę. Komornik nie będzie na nie czekał, sąd upadłościowy nie będzie na nie czekał, a nadto równie dobrze mogą się one zdarzyć już po wielokrotnym stwierdzeniu bezskuteczności egzekucji ze wszystkich tytułów i wówczas nie będą one wcale stanowiły podstawy do unieważnienia orzeczeń o bezskuteczności egzekucji. Stąd okoliczność możliwej zmiany sytuacji majątkowej niewypłacalnego dłużnika nie powinna być brana pod uwagę jako prawnie relewantna.

Po trzecie zaś, proponowana przez NSA wykładnia językowa prowadzi do wniosków trudnych do zaakceptowania. Nakłada ona bowiem na już poszkodowanego wierzyciela dodatkowe koszty i obowiązki celem dowodzenia okoliczności które już są dowiedzione i oczywiste dla wszystkich. Istotą omawianych unormowań jest przecież poprawa sytuacji wierzyciela a nie jej pogorszenie. Nie można interpretować przepisu w taki sposób by był on sprzeczny z celem jego ustanowienia. Jednocześnie wykładnia językowa wcale nie jest taka oczywista, bo jak zaznaczono na wstępie, rozumienie pojęcia wierzytelność może być co najmniej dwojakie.

W ocenie Spółki prawidłowe jest rozumienie jako całości należności, choćby pod wieloma tytułami prawnymi, zaś zgodnie z regułą, a minoriad maius, skoro dłużnik nie może zapłacić choćby części to nie może zapłacić też całości. Takie rozumienie prowadzi do ułatwienia pokrzywdzonemu wierzycielowi skorzystania z przysługujących mu uprawnień i nie przyczynia się do powiększenia szkody, a jedynie pomaga ją zminimalizować.

W drugiej kwestii Spółka ma świadomość, że lista dokumentów ujęta w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma właściwie charakter zamknięty, jednak ocenie organu Wnioskodawca pragnie poddać swoją konkretną sytuację, w której uzyskanie któregokolwiek z tych dokumentów graniczy z cudem. Orzeczenia o bezskuteczności egzekucji albo orzeczenia sądu upadłościowego są typowymi orzeczeniami związanymi z polskim porządkiem prawnym.

Kontrahent podlega prawu słowackiemu i w ogóle uzyskanie tych orzeczeń staje pod znakiem zapytania. Do tego dochodzi kwestia kosztów samego tylko europejskiego nakazu zapłaty, których nikt podatnikowi nie zwróci, albowiem poza sporem pozostaje faktyczna niewypłacalność dłużnika. Już sama opłata od pozwu to ponad 26.000 zł, a to jedynie część kosztów koniecznych do poniesienia.

Podatnik dysponuje oficjalnymi danymi z rejestru Finstat, które dokumentują niewypłacalność kontrahenta i chciałby posłużyć się nimi jako dokumentem równoważnym wobec orzeczeń polskich organów, skoro i tak nie ma w tej sytuacji możliwości zdobycia orzeczeń polskich organów, albowiem jeden z kontrahentów jest wyjęty spod ich jurysdykcji. Taka analogia jest podyktowana względem na ważny interes podatnika oraz wspomnianym już wyżej celem ustanowienia omawianych unormowań, które mają wszak pomóc wierzycielowi minimalizować stratę a nie powodować jej powiększenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada wierzytelności wobec polskiej spółki cywilnej oraz spółki słowackiej, co do których nie ma nadziei na zaspokojenie – kontrahenci są niewypłacalni. Pierwsza ze spółek zalega na rzecz Wnioskodawcy z zapłata łącznej kwoty 70.027,31 zł, na którą składają się należności z nieuiszczonej faktury oraz z dwóch not. Należności te zostały zarachowane do przychodów należnych. Wnioskodawca posiada wiedzę o tym, że wspólnicy spółki cywilnej wyzbyli się całego majątku i posiadana wobec nich wierzytelność nie zostanie zaspokojona w jakiejkolwiek części. Wnioskodawca zamierza zaliczyć te wierzytelności w ciężar kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast w przypadku spółki słowackiej, Wnioskodawca zwrócił się w tej sprawie do Ambasady RP w B., od której pod dwóch dniach otrzymał odpowiedź, z której wynika m.in., że spółka słowacka jest zarejestrowana w Rejestrze Handlowym Republiki Słowackiej, właściwym dla niej sądem rejestrowym jest sąd w Ż. oraz że z publicznie dostępnej bazy danych Finstat wynika, że spółka słowacka posiada zadłużenie. Spółka słowacka zalega Wnioskodawcy na kwotę 436.841,25 zł z tytułu niezapłaconej faktury z 26 września 2016 r. powiększoną o odsetki. Słowacka procedura przewiduje 6% opłaty od pozwu w postępowaniu o europejski nakaz zapłaty. Do tego dochodzą koszty tłumaczeń i pomocy prawnej na Słowacji, albowiem przedstawiciele Wnioskodawcy nie znają ani języka ani prawa słowackiego. Z oficjalnych rejestrów wynika, że Spółka słowacka przyniosła stratę, a Wnioskodawca wie, że jej polski zarząd upłynnił cały majątek nie pozostawiając nic. Sam prezes tej spółki obecnie działa w Polsce, gdzie prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i odmawia współpracy. W tym przypadku Wnioskodawca dysponuje danymi z rejestru Finstat, które dokumentują niewypłacalność kontrahenta.

Odnosząc powyższe na grunt przepisów prawa wskazać należy, że godnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, pod tym jednak warunkiem, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami zatem będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

Z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a updop (o którego interpretację Wnioskodawca wnosi) wynika natomiast, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Art. 16 ust. 2 updop stanowi z kolei, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
   
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
   
3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo


3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane, jako przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 updop oraz ich nieściągalność powinna zostać udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Ustawodawca dokonał więc ścisłego i wyczerpującego wyliczenia, jakimi środkami można udokumentować nieściągalność wierzytelności. Należy również pamiętać, że dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie posiada majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność.

Należy również mieć na uwadze, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 20 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Wyjaśnić należy, że updop nie definiuje pojęcia „postanowienie o nieściągalności”. Z tej też przyczyny dla celów podatkowych musi to być taki dokument (takie postanowienie), którego treść nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, że ocena, czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika. Tak więc, aby wierzytelność mogła być uznana za koszty w rachunku podatkowym, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności. Jednocześnie ustalenia przyjęte przez organ egzekucyjny w trakcie postępowania, powinny odpowiadać stanowi faktycznemu.

W przypadku, gdy podatnik wystąpi do organu egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. Odmiennie traktuje się natomiast sytuację, gdy wierzyciel posiada postanowienie o nieściągalności tylko w odniesieniu do niektórych zaległych wierzytelności, albowiem dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności dotyczy konkretnej należności i powinien być wydany w postępowaniu egzekucyjnym, wszczętym przez konkretnego wierzyciela, któremu ta należność przysługuje.

Co równie istotne, posłużenie się przez ustawodawcę w art. 16 ust. 2 pkt 1 updop terminem „postanowienie o nieściągalności” nie może być utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, albowiem postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego może być wydane również z innych powodów niż brak majątku dłużnika.

Tym samym wierzytelność, co do której wierzyciel nie dysponuje postanowieniem organu egzekucyjnego o nieściągalności, nie spełnia powyższych warunków kwalifikowania jej do kosztów uzyskania przychodów. Zatem w sytuacji, gdy wierzyciel posiada kilka wierzytelności wobec jednego dłużnika i tylko w stosunku do jednej wierzytelności uzyska postanowienie o nieściągalności, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, nie może zakwalifikować pozostałych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ każda z nich, aby mogła być uznana za nieściągalną, powinna być udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 updop.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku polska spółka cywilna zalega Wnioskodawcy z zapłatą łącznej kwoty 70.027,31 zł, na którą składa się należność z nieuiszczonej faktury VAT oraz z dwóch not na kwotę 3.149,32 zł i 16.613.66 zł, to oznacza, że Wnioskodawca posiada w stosunku do ww. spółki trzy wierzytelności. Zatem, w sytuacji, gdy Wnioskodawca posiada kilka wierzytelności wobec jednego dłużnika i tylko w stosunku do jednej wierzytelności uzyska orzeczenie o bezskuteczności egzekucji, co do części jednej z nich (z którego to orzeczenia jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku), to do kosztów podatkowych może zaliczyć tylko tą wierzytelność co do której posiada ww. orzeczenie. Natomiast na podstawie ww. orzeczenia nie może zakwalifikować pozostałych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ każda z nich, aby mogła być uznana za nieściągalną, powinna być udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 updop.

Podkreślić przy tym należy, że w powyższej kwestii wypowiadały się już wielokrotnie sądy administracyjne, w tym wskazany przez Wnioskodawcę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 września 2017 r. sygn. akt II FSK 2624/15, z którego opinią tut. Organ się zgadza.

Odnosząc się natomiast do kwestii braku możliwości pozyskania postanowienia o bezskuteczności egzekucji albo orzeczenia sądu upadłościowego z uwagi na fakt, iż wierzyciel jest spółką słowacką wskazać należy, że powołany powyżej art. 16 ust. 2 updop, wskazuje co prawda, że nieściągalność wierzytelności winna być „udokumentowana postanowieniem sądu”, nie wymaga jednak by podatnik dla dokonania odpisania wierzytelności w koszty był zobowiązany fizycznie posiadać odpis tegoż postanowienia. Powyższe udokumentowanie nieściągalności odpowiednim postanowieniem winno być, w ocenie tut. Organu, rozumiane w ten sposób, że podatnik winien móc wykazać, że takie postanowienie zostało w postępowaniu upadłościowym wydane.

W polskim porządku prawnym informacja o skutkach prowadzonego postępowania upadłościowego publikowana jest w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 22 grudnia 1995 r. o wydawaniu Monitora Sądowego i Gospodarczego (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1795), tworzy się Monitor Sądowy i Gospodarczy, który jest ogólnokrajowym dziennikiem urzędowym przeznaczonym do zamieszczania obwieszczeń lub ogłoszeń. Oznacza to, że dokonane w nim ogłoszenia mają walor dokumentu urzędowego. Prawną podstawę publikacji ogłoszeń o ukończeniu postępowania upadłościowego stanowi art. 1 ust. 3 ustawy o wydawaniu Monitora Sądowego i Gospodarczego oraz art. 368 § 3 w zw. z art. 362 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 498).

Na gruncie polskiego prawa gospodarczego ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym, jako dokument urzędowy, stanowi wystarczające udokumentowanie ukończenia postępowania upadłościowego, skutkującym, przy braku przeciwnego wskazana, możliwością zaliczenia nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów podatkowych.

Natomiast w przypadku polskich podmiotów gospodarczych posiadających wierzytelności wobec podmiotów zagranicznych, z powodu obiektywnej niemożliwości uzyskania jednego z dokumentów wymienionych w art. 16 ust. 2 updop, podstawą do uznania wierzytelności za nieściągalną może być dokument wydany przez zagraniczne organy, o ile odpowiada on merytorycznie dokumentom polskim. Przykładowo dokumentem takim będzie postanowienie sądu innego państwa, jeżeli skutki prawne tego postanowienia będą identyczne jakie na gruncie prawa polskiego rodzi postanowienie sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego.

Nie sposób jednakże uznać za taki dokument wydruku ze słowackiego rejestru Finstat (przy braku innych dokumentów wskazanych w art. 16 ust. 2 updop), w sytuacji, gdy w treści tego rejestru ujawniona jest jedynie informacja o zadłużeniu podmiotu, która nie skutkuje automatyczną jego likwidacją. Tym samym Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów posiadanej wierzytelności wobec spółki słowackiej ponieważ nieściągalność tej wierzytelności nie została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 16 ust. 2 updop.

W świetle powyższego, prezentowane we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.