2019.05.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-3.4012.121.2019.2.MWJ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.121.2019.2.MWJ
z 13 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2019 r. (data wpływu 8 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu 7 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie metody wyliczenia powierzchni użytkowej budynków i lokali mieszkalnych w celu ustalenia części podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług według stawki 8% dla świadczonych usług budowlanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie metody wyliczenia powierzchni użytkowej budynków i lokali mieszkalnych w celu ustalenia części podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług według stawki 8% dla świadczonych usług budowlanych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu 7 maja 2019 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, przeformułowania pytania oraz stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe

(ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Pani prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (dalej jako: Podatnik, Wnioskodawca), która zajmuje się w przeważającej mierze działalnością gospodarczą oznaczoną w PKD 41.20.Z Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane na terenie Polski. Najczęściej powierzchnia użytkowa budynków mieszkalnych nie przekracza 300 m ². Dzięki temu, że te obiekty budowlane zaliczane były do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, do wykonywanych usług Wnioskodawca stosuje stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 8%.

Jednakże w związku ze zmianami rynkowymi, w ostatnim czasie Wnioskodawca obserwuje zwiększone zainteresowanie klientów usługami budowlanymi większych domów mieszkalnych projektowanych indywidualnie, których powierzchnia użytkowa może przekroczyć 300 m². W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy powstały wątpliwości odnośnie właściwego sposobu obliczenia powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego.

Intencją Wnioskodawcy jest przyjęcie dla celów kalkulacji powierzchni użytkowej zasad opisanych w Polskiej Normie PN-ISO 9836:1997 „Właściwości użytkowe w budownictwie - Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych” bądź w Polskiej Normie PN-70B-02365 „Powierzchnie budynków - Podział, określenia i zasady obmiaru”.

W piśmie z dnia 30 kwietnia 2019 r., będącym uzupełnieniem wniosku, wskazano, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Usługi budowlane świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane w ramach dostawy, remontu, modernizacji lub termomodernizacji obiektów budowlanych.

W przypadku niektórych z budynków mieszkalnych lub ich części, w których Wnioskodawca świadczy usługi budowlane, Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że zaliczają się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast istnieją takie budynki mieszkalne lub ich części, co do których klasyfikacji Wnioskodawca ma wątpliwości z uwagi na brzmienie art. 41 ust. 12b ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym Wnioskodawca skierował niniejszy wniosek o indywidualną interpretację podatkową w tej kwestii.

Budynki mieszkalne, w których Wnioskodawca świadczy usługi budowlane, zostały sklasyfikowane na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) jako Budynki mieszkalne (Sekcja I, dział II PKOB).

Polska Norma PN-ISO 9836:1997 i PN-70B-02365, którą Wnioskodawca zamierza przyjąć dla celów powierzchni użytkowej budynków, których dotyczą świadczone przez Wnioskodawcę usługi budowlane, w istocie zdaniem Wnioskodawcy jest metodą najbardziej adekwatną i racjonalną dla wyliczenia powierzchni użytkowej danego budynku.

Wnioskodawca świadcząc usługi budowlane w budynkach mieszkalnych będzie posiadał, jako dowód potwierdzający wielkość powierzchni użytkowej, oświadczenie klienta o powierzchni użytkowej budynku według użytej Polskiej Normy (PN-ISO 9836:1997 lub PN-70B-02365). Dodatkowo w niektórych przypadkach wielkość powierzchni użytkowej według Polskiej Normy (PN-ISO 9836:1997 lub PN-70B-02365) będzie wynikała z projektu budowlanego danego budynku.

Przyjmując Polską Normę PN-ISO 9836:1997 i PN-70B-02365 dla celów kalkulacji powierzchni użytkowej budynków, co do zasady Wnioskodawca nie ogranicza świadczonych usług budowlanych i w przyszłości może świadczyć je w różnych budynkach mieszkalnych jednorodzinnych i lokalach mieszkalnych. Budynki mieszkalne jednorodzinne mogą mieć zarówno powierzchnię użytkową przekraczającą 300 m² jak i nieprzekraczającą 300 m². Podobnie w przypadku lokali mieszkalnych - co do niektórych powierzchnia użytkowa będzie przekraczała 150 m², w niektórych nie. Dotychczas w przeważającej mierze Wnioskodawca świadczył usługi budowlane w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa nie przekraczała 300 m². Obecnie Wnioskodawca ma klientów, u których powierzchnia użytkowa budynków mieszkalnych może przekroczyć 300 m² i ten przypadek jest przedmiotem wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Czy w przypadku świadczenia usług budowlanych na potrzeby budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, na potrzeby prawidłowego wystawienia faktur dokumentujących świadczenie usług i na cele określenia prawidłowej kwoty podatku należnego, Wnioskodawca może ustalić część podstawy opodatkowania, która podlega opodatkowaniu stawką 8%, odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej, obliczając powierzchnię użytkową w oparciu o każdą normę budowlaną prawnie dopuszczalną, w tym Polską Normę PN-ISO 9836:1997 lub PN-70B-02365?

Zdaniem Wnioskodawcy

(ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku świadczenia usług budowlanych na potrzeby budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, na potrzeby prawidłowego wystawienia faktur dokumentujących świadczenie usług i na cele określenia prawidłowej kwoty podatku należnego, Wnioskodawca może ustalić część podstawy opodatkowania, która podlega opodatkowaniu stawką 8%, odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej, obliczając powierzchnię użytkową w oparciu o każdą normę budowlaną prawnie dopuszczalną, w tym Polską Normę PN-ISO 9836:1997 lub PN-70B-02365.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT właściwą stawką dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym jest stawka obniżona, tj. 8%.

Definicja „społecznego programu mieszkaniowego” zawarta jest w ustępie 12c wskazanego przepisu. Zgodnie z nim przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się:

obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych;

lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych.

Dodatkowo, zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy o VAT za obiekty budownictwa mieszkaniowego są budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11, tj.:

Budynki mieszkalne jednorodzinne (grupa 111 PKOB);

Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (grupa 112 PKOB);

Budynki zbiorowego zamieszkania (grupa 113 PKOB).

Stosownie zaś do art. 41 ust. 12b wskazanego artykułu, do zdefiniowanego powyżej budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;

lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Z treści przepisów art. 41 ust. 12b oraz art. 41 ust. 12c ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że prawidłowe ustalenie powierzchni użytkowej ma kluczowe znaczenie dla określenia podstawy opodatkowania czynności opodatkowanej, jaką jest dostawa budynku mieszkalnego jednorodzinnego czy lokali mieszkalnych, do których znajdują zastosowanie poszczególne stawki podatku oraz, w konsekwencji, ustalenia prawidłowej kwoty podatku należnego z tytułu danej transakcji.

W przypadku bowiem, gdy powierzchnia użytkowa budynków mieszkalnych jednorodzinnych przekracza limit przewidziany w art. 41 ust. 12b pkt 2 ustawy o VAT (300 m²), stawka podatku 8% znajdzie zastosowanie tylko do części jego powierzchni (części podstawy opodatkowania) odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej budynku. W pozostałym zakresie transakcja opodatkowana będzie wg stawki 23%.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej pojęcia „powierzchnia użytkowa”. Nie zawiera także odesłania do innego aktu prawnego, w którym pojęcie to byłoby zdefiniowane, pomimo że w polskim systemie prawnym kilka aktów prawnych taką definicję zawiera:

w ustawie z 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - zgodnie z którą powierzchnię użytkową budynku lub jego części stanowi powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe;

w ustawie z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego - zgodnie z którą do powierzchni użytkowej lokalu zalicza się powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów, loggii, antresoli, szaf, schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkami, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału;

w ustawie z 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn - zgodnie z którą za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych), z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów i dźwigów.

Zasady pomiaru powierzchni użytkowej określają także normy budowlane, tj.:

Polska Norma PN-70/B-02365 „Powierzchnia budynków. Podział, określanie i zasady obmiaru” obowiązywała powszechnie do 1999 r.,

PN-ISO 9836:1997 „Właściwości użytkowe w budownictwie. Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych”. Jej stosowanie jest dobrowolne przy dokonywaniu obliczeń powierzchni użytkowej lokalu.

W rezultacie, w sytuacji, gdy ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „powierzchnia użytkowa” dla prawidłowego stosowania art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, stanowiącego istotne kryterium dla zakresu zastosowania obniżonej lub podstawowej stawki VAT, wybór stosowanej definicji powierzchni użytkowej pozostawiono w gestii podatników. Mogą się oni więc posłużyć każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni, która będzie w danym przypadku racjonalna.

Stanowisko takie jest powszechnie akceptowane w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Dla przykładu Wnioskodawca wskazuje w tym miejscu na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2013 r. sygn. akt I FSK 888/12, z dnia 23 maja 2013 r. sygn. akt I FSK 953/12, w którym sąd uznał: „Przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu i budynku na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, podatnicy są uprawnieni do wyliczenia „powierzchni użytkowych” w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej zarówno budynków mieszkalnych jak i lokali mieszkalnych. Wyliczenia „powierzchni użytkowych” można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są one obligatoryjne.”

Identyczne stanowisko NSA potwierdził w wyroku z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. akt I FSK 1719/12.

Takie stanowisko prezentują również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2014 r., sygn. IPPP1/443-683/12/14-5/S/AS, w której stwierdził, że: ,,(…) zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni, w tym z zastosowaniem norm stosowanych w budownictwie, o ile będzie ona adekwatna do rodzaju obiektu dla którego ma być zastosowana. Z powyższych powodów, Spółka uważa za uzasadnione swoje stanowisko, zgodnie z którym w przypadku dostawy poszczególnych lokali mieszkalnych, przy obliczaniu ich powierzchni użytkowej, na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, Spółka jest uprawniona do posłużenia się każdą normą budowalną prawnie dopuszczalną, w tym normą PN-ISO 9836:1997.”

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dn. 21-12-2016 o sygn. 1462- IPPP3.4512.870.2016.l.RD uznał, że: „Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalania takiej powierzchni. Wnioskodawca wskazał że w ramach realizowanej Inwestycji, powykonawczą powierzchnią użytkową lokali mieszkalnych oraz komórek lokatorskich będzie powierzchnia ustalona na podstawie pomiaru wykonanego przez uprawnionego geodetę zgodnie z zasadami określonymi w Polskiej Normie PN-ISO 9836:1997. Organ zgadza się z Wnioskodawcą, że Spółka może posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni, która będzie w danym przypadku racjonalna (również ta przyjęta przez Wnioskodawcę). Jednocześnie należy zauważyć, że wyłącznie Spółka znająca specyfikę danej inwestycji dotyczącej budowy budynków w którym znajdują się m.in. lokale mieszkalne wraz z ogródkami przydomowymi, miejscami postojowymi, komórkami lokatorskimi, lokalami niemieszkalnymi jest w stanie wybrać metodę która będzie najbardziej adekwatna i racjonalna dla danej inwestycji budowlanej, a nie organ w trybie interpretacji indywidualnej.”

Zdaniem Wnioskodawcy brak definicji powierzchni użytkowej w ustawie o VAT, przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia, sprawia, że możliwość zastosowania obniżonej stawki VAT zależy w istocie od dokonania możliwie racjonalnego wyboru jednej z już istniejących definicji. Skoro ustawodawca nie zadbał o zdefiniowane pojęcia „powierzchnia użytkowa” na potrzeby stosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług (VAT), to tym samym zaakceptował sytuację, że tego wyboru będą dokonywać podatnicy, z użyciem dostępnych im środków i wskazówek, także - norm stosowanych w budownictwie m.in. poprzez odwołanie do normy PN-ISO 9836:1997 bądź normy PN-70B-02365. Podobne stanowisko wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia z 8 maja 2013 r., sygn. akt: I FSK 888/12.

Aktualnie w zbiorze norm Polskiego Komitetu Normalizacyjnego znajdują się dwie normy, których tematyką jest obliczanie powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych, jest to norma PN-70/B-02365 „Powierzchnia budynków. Podział, określanie i zasady obmiaru” oraz norma PN- ISO 9836:1997 „Właściwości użytkowe w budownictwie. Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych”. Zdaniem Wnioskodawcy obie normy mogą być stosowane jako równorzędne i dobrowolne niezależnie od faktu, iż norma PN-70/B-02365 jest normą o statusie normy archiwalnej, a norma PN-ISO 9836:1997 jest normą aktualną.

Do 1999 r. powierzchnią obowiązującą była Polska Norma PN 70/B02365 „Powierzchnia budynków. Podział, określenia i zasady obmiaru”. Od wejścia w życie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 4 marca 1999 r. w sprawie wprowadzenia obowiązku stosowania niektórych Polskich Norm (Dz. U. Nr 22, poz. 209), norma ta przestała być obowiązująca, ponieważ nie została uwzględniona w wykazie obowiązujących Polskich Norm, stanowiącym załącznik do tego rozporządzenia. Norma PN70/B02365 została wycofana przez Polski Komitet Normalizacyjny ze zbioru norm, po ustanowieniu przez PKN normy PNISO 9836:1997 „Właściwości użytkowe w budownictwie. Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych”, która zastępuje normę PN70/B02365.

Polska Norma jest normą krajową, przyjętą w drodze konsensu i zatwierdzoną przez krajową jednostkę normalizacyjną, powszechnie dostępną, oznaczoną - na zasadzie wyłączności - symbolem PN. Ponadto art. 5 ust. 3 Ustawy stanowi, iż stosowanie Polskich Norm jest dobrowolne. Odnosząc się do normy PN-ISO 9836:1997 (Właściwości użytkowe w budownictwie - Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych), należy wskazać, iż na obowiązek stosowania tej normy w zakresie obliczania powierzchni w stosunku do budynków mieszkalnych jednorodzinnych i lokali mieszkalnych wskazuje § 11 ust. 2 w związku z § 8 ust. 2 pkt 9 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego wydanym na podstawie art. 34 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.) dalej („Rozporządzenie”). W związku z tym stosowanie normy PN-ISO 9836:1997 jest obligatoryjne jedynie na potrzeby sporządzania projektu budowlanego i nie obejmuje etapów następujących po wykonaniu robót budowlanych, jak w szczególności przygotowanie dokumentacji powykonawczej czy inwentaryzacji na potrzeby wyodrębnienia samodzielnych lokali. Takie jest stanowisko Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów Rzeczpospolitej Polskiej.

Natomiast generalnie Polskie Normy przeznaczone są do dobrowolnego stosowania i mogą być ustanawiane w celu ich wykorzystywania przez powoływanie w umowach (np. między spółdzielnią mieszkaniową i dostawcą c.o.), w projektach budowlanych, instrukcjach, regulaminach itp.; wtedy stają się wiążące dla zainteresowanych stron.

Należy zaznaczyć, że dobrowolność stosowania Polskich Norm oznacza dopuszczenie do powoływania w umowach zarówno najnowszych Polskich Norm, jak i wycofanych przez PKN ze zbioru (tzn. zastąpionych przez normy nowsze).

Jak wynika z powyższego prawidłową metodą zastosowaną do weryfikacji powierzchni użytkowych może być zarówno metoda pomiaru podana w PN70/B02365, jak w PNISO 9836:1997, z zastrzeżeniem, że:

nie dotyczy to zakresu objętego poszczególnymi ustawami i rozporządzeniami, gdzie obowiązują zasady pomiaru i ustalenia dotyczące powierzchni użytkowej lokali podane w tych przepisach, takich jak: ustawa z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali i dodatkach mieszkaniowych, ustawa z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, ustawa z 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych i inne,

stosowane są zalecane powyżej opisane zasady przy wyborze sposobu obliczania powierzchni według normy PNISO 9836 lub normy PN70/B02365,

nie jest to w kolizji z zawartą wcześniej umową, w której strony ustaliły inny sposób obliczania powierzchni (np. według PN70/B02365); w takim przypadku umowa wymaga renegocjacji.

Takie stanowisko również wyraziło Ministerstwo Rozwoju Regionalnego I Budownictwa Departament Architektury Budownictwa, Geodezji I Kartografii nr pisma ….

W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do niej ustawodawca przewidział zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku VAT.

I tak, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast, stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Zgodnie z ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.).

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

–jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Na podstawie art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem; (...).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą oznaczoną w PKD 41.20.Z Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane budynkach mieszkalnych, w których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m². Obiekty budowlane zaliczane były do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług. Usługi budowlane świadczone przez Wnioskodawcę są wykonywane w ramach dostawy, remontu, modernizacji lub termomodernizacji obiektów budowlanych. Budynki mieszkalne, w których Wnioskodawca świadczy usługi budowlane, zostały sklasyfikowane na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) jako Budynki mieszkalne (Sekcja I, dział II PKOB).

Wnioskodawca będzie świadczył usługi budowlane w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, w których powierzchnia użytkowa może przekraczać 300 m² jak i nie będzie przekraczać 300 m². Podobnie w przypadku lokali mieszkalnych - co do niektórych powierzchnia użytkowa będzie przekraczała 150 m², w niektórych nie.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „powierzchni użytkowej”. Przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku VAT, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posługiwać się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni. Pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje m.in w następujących aktach normatywnych:

ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2018 r, poz. 1445),

ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2018 r., poz. 644),

ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1234, z póź. zm.),

rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.).

Zgodnie z przepisami art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych użyte w ustawie określenie - powierzchnia użytkowa budynku lub jego części - oznacza powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Natomiast, w myśl art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) w rozumieniu ustawy uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych, z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów). Powierzchnie pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m - powierzchnię tę pomija się.

Z kolei w świetle art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, przez powierzchnię użytkową lokalu należy rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

W ww. rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, w objaśnieniach wstępnych, w pkt 2 – Pojęcia podstawowe – wskazano budynki mieszkalne. Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Wskazać należy, iż celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, podatnicy są uprawnieni do wyliczenia powierzchni użytkowych w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej zarówno budynków mieszkalnych jak i lokali mieszkalnych. Wyliczenia powierzchni użytkowych można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są obligatoryjne (wyroki NSA z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt I FSK 852/12 oraz I FSK 888/12, lub też z dnia 23 maja 2013 r., sygn. akt I FSK 953/12).

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca, świadcząc usługi budowlane w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, w których powierzchnia użytkowa będzie przekraczać 300 m2 jak i w lokalach mieszkalnych, w których powierzchnia użytkowa będzie przekraczała 150 m2, dla celów kalkulacji powierzchni użytkowej budynków będzie przyjmował Polską Normę PN-ISO 9836:1997 lub PN-70B-02365. Ponadto, Wnioskodawca świadcząc usługi budowlane w budynkach mieszkalnych będzie posiadał, jako dowód potwierdzający wielkość powierzchni użytkowej, oświadczenie klienta o powierzchni użytkowej budynku według użytej Polskiej Normy (PN-ISO 9836:1997 lub PN-70B-02365). Dodatkowo w niektórych przypadkach wielkość powierzchni użytkowej według Polskiej Normy (PN-ISO 9836:1997 lub PN-70B-02365) będzie wynikała z projektu budowlanego danego budynku. Polska Norma PN-ISO 9836:1997 i PN-70B-02365, którą Wnioskodawca zamierza przyjąć dla celów powierzchni użytkowej budynków, których dotyczą świadczone przez Wnioskodawcę usługi budowlane, zdaniem Wnioskodawcy jest metodą najbardziej adekwatną i racjonalną dla wyliczenia powierzchni użytkowej danego budynku.

Wskazać należy, że jako dowód potwierdzający wielkość powierzchni użytkowej, można dopuścić oświadczenie klienta o powierzchni użytkowej obiektu (zakładając, że z dokumentacji podatnika jednoznacznie wynika, którego konkretnie obiektu dotyczyły usługi budowlane, świadczone przez Wnioskodawcę).

Z samego zaś twierdzenia „oświadczenie klienta o powierzchni użytkowej” należy przyjąć, że mowa tu oczywiście o oświadczeniu, którego treść oparta będzie na danych wynikających z dokumentów określających wielkość powierzchni.

Uwypuklenia w tym miejscu wymaga bowiem, że ciężar odpowiedzialności w zakresie wykazania okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki preferencyjnej spoczywa na podatniku. Posiadane przez podatnika dokumenty i dowody mają zatem potwierdzić określony stan faktyczny i tym samym potwierdzać rzetelność preferencyjnego opodatkowania. Weryfikacja jednak zgodności informacji zawartych w zgromadzonej dokumentacji, w tym w oświadczeniu stanowiącym podstawę do obliczenia wielkości powierzchni użytkowej z danymi wynikającymi z dokumentów określających wielkość powierzchni (w postaci np. dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego), potwierdzających spełnienie warunków wynikających ze stosownych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, umożliwiających zastosowanie stawki obniżonej w wysokości 8% do obiektów budownictwa społecznego (art. 41 ust. 12a, 12b, 12c ww. ustawy), a zatem ocena dowodów przedłożonych w sprawie, będzie dokonywana w ramach prowadzonego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej.

Należy podkreślić, że ww. oświadczenie nie będzie mogło stanowić dla podatnika podstawy do zastosowania stawki preferencyjnej, jeżeli z innego dowodu, np. aktu notarialnego obiektywnie potwierdzającego określone fakty będzie wynikać, że wielkość powierzchni użytkowej przekracza ustalone w ustawie limity.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalania takiej powierzchni.

Jak wskazał Wnioskodawca, będzie świadczył usługi budowlane w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych, w których powierzchnia użytkowa będzie przekraczać 300 m² jak i w lokalach mieszkalnych, w których powierzchnia użytkowa będzie przekraczała 150 m², a dla celów kalkulacji powierzchni użytkowej budynków będzie przyjmował Polską Normę PN-ISO 9836:1997 lub PN-70B-02365.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że Wnioskodawca w celu wyliczenia powierzchni użytkowej budynków i lokali mieszkalnych na potrzeby ustalenia części podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczonych usług budowlanych według stawki 8%, może posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni, która będzie w danym przypadku racjonalna (również tymi przyjętymi przez Wnioskodawcę). Jednocześnie należy zauważyć, że wyłącznie Wnioskodawca znający specyfikę swojej działalności gospodarczej, w ramach której będzie świadczył usługi budowlane dotyczące budynków mieszkalnych jednorodzinnych i lokali mieszkalnych, jest w stanie wybrać metodę która będzie najbardziej adekwatna i racjonalna dla danej inwestycji budowlanej, a nie organ w trybie interpretacji indywidualnej. Zatem, Wnioskodawca obliczając powierzchnię użytkową budynków mieszkalnych jednorodzinnych i lokali mieszkalnych może tego wyliczenia dokonać w oparciu o normę budowlaną prawnie dopuszczalną, w tym Polską Normę PN-ISO 9836:1997. Wnioskodawca w celu obliczenia powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych jednorodzinnych i lokali mieszkalnych może również posłużyć się normą PN-70B-02365, pomimo że jest to norma o statusie normy archiwalnej, pod warunkiem jednak, że sposób wyliczenia powierzchni użytkowej przy pomocy ww. normy najbardziej odpowiada rzeczywistości i jest to metoda najbardziej adekwatna i racjonalna dla danej inwestycji budowlanej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi–Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin