Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.108.2019.1.DS
z 16 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2019 r. (data wpływu 25 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi od 20.08.2015 r. zarejestrowaną działalność gospodarczą pod firmą „Kancelaria Radcy Prawnego (…)”. Przedmiotem działalności jest działalność prawnicza (kod PKD: 69.10.Z).

Jako jedyne miejsce prowadzenia działalności, a zarazem siedziba przedsiębiorcy wskazany jest budynek mieszkalny (…), stanowiący współwłasność Wnioskodawcy od 13.12.2017 r. w udziale 2/3. Na prowadzenie działalności gospodarczej zajęte jest ok. 35,92 m², tj. 20,44% całkowitej powierzchni użytkowej budynku (która wynosi 175,74 m²). Na powyższe składa się 6,37 m² z pomieszczenia gabinetu (w którym znajduje się biurko, szafa na dokumenty i akta oraz urządzenia biurowe), ok. 8 m² z salonu (w którym znajduje się stół i krzesła dla spotkań z klientami oraz regał z literaturą fachową), ok. 21,55 m² z pomieszczeń wspólnych (kuchnia, łazienka i korytarz, z których korzystają klienci Wnioskodawcy). Podana powierzchnia wynika z własnego obmiaru powierzchni wykorzystywanej do celów działalności. Ta część budynku nie została wniesiona do składników majątkowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Rozbudowa i nadbudowa budynku mieszkalnego, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, zostały sfinansowane poprzez zaciągnięcie kredytu bankowego, który jest spłacany wraz z odsetkami. Umowa o kredyt mieszkaniowy została zawarta 13.03.2012 r.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwość, czy zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odsetek tego kredytu przypadających proporcjonalnie na powierzchnię przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca podkreśla, że chodzi wyłącznie o odsetki faktycznie zapłacone w okresie, w którym prowadził działalność gospodarczą we wskazanym budynku.

Wnioskodawca ponosi oprócz odsetek od kredytu mieszkaniowego także koszty utrzymania budynku mieszkalnego, w szczególności koszty energii elektrycznej, wody, gazu, Internetu, podatek od nieruchomości, a także ponosi wydatki na zakup sprzętów, mebli i urządzeń znajdujących się w budynku, a służących do prowadzenia działalności (w tym znajdujących się w pomieszczeniach wspólnych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć faktycznie zapłacone w okresie prowadzenia działalności gospodarczej odsetki od kredytu zaciągniętego na finansowanie rozbudowy i nadbudowy budynku mieszkalnego, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię rozbudowanego i nabudowanego budynku, zajętą do prowadzenia działalności gospodarczej do powierzchni ogółem rozbudowanego i nabudowanego budynku mieszkalnego?
2. Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć część kosztów utrzymania budynku mieszkalnego (w szczególności energia elektryczna, gaz, woda, Internet) proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię budynku mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej?
3. Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć koszty nabycia urządzeń, mebli sprzętów zakupionych celem wyposażania powierzchni budynku mieszkalnego zajętej na prowadzenie działalności gospodarczej, w tym części wspólnych (zajmowanych zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a nie uważa się za koszty uzyskania przychodów na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Przytoczone przepisy w jednoznaczny sposób pozwalają na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych, skapitalizowanych odsetek od kredytów wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej.

W przedstawionym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, że dzięki zaciągniętemu kredytowi możliwe było rozbudowanie i nadbudowanie budynku mieszkalnego, w którym następnie podjęto działalność gospodarczą. Tym samym zaciągnięty kredyt służy w części także prowadzeniu działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając powyższe na uwadze, należy uznać, że część odsetek od tego kredytu przypadająca proporcjonalnie na powierzchnię przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej powinna stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Także ponoszone koszty utrzymania budynku mieszkalnego w części stanowią koszty prowadzenia działalności gospodarczej. Do części budynku, w którym działalność ta jest prowadzona, musi być dostarczona energia elektryczna, woda, jak również ta część budynku musi być ogrzewana. Tym samym, w oparciu o faktury lub inne dokumenty, na podstawie których ponoszone są wydatki na utrzymanie budynku mieszkalnego, Wnioskodawca powinien obliczyć kwotę kosztów utrzymania proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię budynku mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej i zaliczyć ją w koszty uzyskania przychodów.

Ponadto, faktycznie poniesione koszty ponoszone na zakup wyposażenia części wspólnych (wykorzystywanych zarówno dla celów prowadzenia działalności gospodarczej, jak i celów mieszkalnych) sprzętów, mebli lub urządzeń stanowić będzie koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest działalność prawnicza. Miejscem jej prowadzenia, a zarazem siedzibą jest budynek mieszkalny, stanowiący współwłasność Wnioskodawcy w udziale 2/3. Na prowadzenie działalności gospodarczej zajęte jest ok. 20,44% całkowitej powierzchni użytkowej budynku. Na powyższe składa się 6,37 m² z pomieszczenia gabinetu, ok. 8 m² z salonu, ok. 21,55 m² z pomieszczeń wspólnych (kuchnia, łazienka i korytarz, z których korzystają klienci Wnioskodawcy). Podana powierzchnia wynika z własnego obmiaru powierzchni wykorzystywanej do celów działalności. Ta część budynku nie została wniesiona do składników majątkowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Rozbudowa i nadbudowa budynku mieszkalnego, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, zostały sfinansowane przez zaciągnięcie kredytu bankowego, który jest spłacany wraz z odsetkami. Wnioskodawca ponosi oprócz odsetek od kredytu mieszkaniowego także koszty utrzymania budynku mieszkalnego, w szczególności koszty energii elektrycznej, wody, gazu, Internetu, podatku od nieruchomości, a także ponosi wydatki na zakup sprzętów, mebli i urządzeń znajdujących się w budynku, a służących do prowadzenia działalności (w tym znajdujących się w pomieszczeniach wspólnych).

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów m.in. odsetek tego kredytu bankowego przypadających proporcjonalnie na powierzchnię przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu, należy wskazać na brzmienie art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią ww. przepisu: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyżej przytoczonych regulacji należy stwierdzić, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Zatem należy wskazać, że odsetki od kredytu mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej pod warunkiem łącznego spełnienia następujących przesłanek:

• zaciągnięty kredyt pozostaje w związku ze źródłem przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza,
• odsetki zostały zapłacone,
• wydatek musi być należycie udokumentowany.
  
  

Zatem, gdy zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z prowadzonej działalności gospodarczej, to odsetki od tego kredytu – skoro nie zwiększają kosztów inwestycji – stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie zapłaty.

Jednocześnie należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej od klasyfikacji, czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu.

Istotne dla oceny, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej jest np. to, czy spłata kredytu dotyczy składnika majątku nabytego do majątku przedsiębiorstwa lub chociażby majątku osobistego przedsiębiorcy, ale wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów odsetek od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że to na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki zostały przeznaczone na cel związany z przedmiotem prowadzonej działalności.

Skoro budynek jest wykorzystywany w części przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, to odsetki od kredytu bankowego zaciągniętego na rozbudowę i nadbudowę stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię zajętą do prowadzenia działalności gospodarczej do powierzchni ogółem rozbudowanego i nabudowanego budynku mieszkalnego.

Reasumując – Wnioskodawca ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie zapłacone w okresie prowadzenia działalności gospodarczej odsetki od kredytu zaciągniętego na finansowanie rozbudowy i nadbudowy budynku mieszkalnego, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię rozbudowanego i nabudowanego budynku, zajętą do prowadzenia działalności gospodarczej do powierzchni ogółem rozbudowanego i nabudowanego budynku mieszkalnego.

Ponadto Wnioskodawca powziął wątpliwość, co do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów część kosztów utrzymania budynku mieszkalnego (w szczególności energii elektrycznej, gazu, wody, Internetu) proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię budynku mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej oraz koszty nabycia urządzeń, mebli sprzętów zakupionych celem wyposażania powierzchni budynku mieszkalnego zajętej na prowadzenie działalności gospodarczej, w tym części wspólnych (zajmowanych zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych).

W tym miejscu należy mieć na uwadze, że zgodnie z przytoczoną wyżej regulacją art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje osiągnięcie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednak na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w miejscu zamieszkania podatnika, przy określaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów z tej działalności należy uwzględniać fakt ewentualnego wykorzystywania danej nieruchomości oraz jej wyposażenia także do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością (do celów prywatnych). Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie można bowiem zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Ważny jest związek przyczynowo-skutkowy, który w sposób jednoznaczny powinien dowodzić, że dany wydatek został poniesiony w celu realizacji potrzeb wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej, a nie w celu realizacji potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny.

Zatem w sytuacji wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej budynku mieszkalnego, między wydatkami związanymi z jego używaniem i eksploatacją a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją nieruchomości mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie, w jakim ww. nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Reasumując – do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć część kosztów utrzymania budynku mieszkalnego (w szczególności energia elektryczna, gaz, woda, Internet) proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię budynku mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku wydatku poniesionego na nabycie przedmiotu wykorzystywanego w działalności gospodarczej należy podkreślić, że – zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Wobec tego wydatki poniesione na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tej działalności, pod warunkiem że podstawowym celem i sposobem korzystania z nich jest wykorzystywanie w prowadzonej działalności gospodarczej. Ewentualne korzystanie z nich w innych celach (osobistych) może być wyłącznie incydentalne.

Należy podkreślić, że zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na przedmioty, które służą celom prywatnym podatnika, byłoby sprzeczne z zasadą równości wobec prawa, gdyż stawiałoby w uprzywilejowanej sytuacji podmioty prowadzące działalność gospodarczą wobec podatników, którzy takiej działalności nie prowadzą, a którzy również ponoszą wydatki na cele osobiste (np. mieszkaniowe) i nie mogą ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie Organ zwraca uwagę, że to na podatniku ciążą obowiązki należytego udokumentowania faktu wykorzystywania powierzchni nieruchomości, czy wyposażenia na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Badanie faktycznego zakresu korzystania ze składników majątku firmy do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością musi być w każdym przypadku poprzedzone szczegółową analizą działalności podatnika, która może mieć miejsce w ramach postępowania dowodowego prowadzonego w trakcie postępowania podatkowego.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, należy zauważyć, że Wnioskodawca wyjaśnia, że ponosi wydatki na zakup sprzętów, mebli i urządzeń znajdujących się w budynku mieszkalnym, które służą do prowadzenia działalności (w tym znajdujących się w pomieszczeniach wspólnych).

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 728 ze zm.). Zawarte w załączniku Nr 1 do ww. rozporządzenia „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” wskazują, w jakich kolumnach wpisywać określone przychody i koszty.

Należy również zauważyć, że zgodnie z § 3 pkt 7 ww. rozporządzenia: przez wyposażenie należy rozumieć rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

W myśl § 4 ust. 1 pkt 2 niniejszego rozporządzenia: osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej „podatnikami”, prowadzą ewidencję wyposażenia.

Stosownie natomiast do § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia: ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1500 zł.

Należy przy tym zastrzec, że możliwość zaliczenia ww. wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe, jeśli zakupione składniki majątku nie zostaną zaliczone do środków trwałych. W przeciwnym razie Wnioskodawca będzie mógł rozliczyć ich zakup w kosztach uzyskania przychodów jedynie przez odpisy amortyzacyjne.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ustawodawca dopuszcza również – w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 10 000 zł – możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym).

Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zatem w sytuacji, gdy wydatki na nabycie wyposażenia budynku mieszkalnego, wykorzystywanego dla potrzeb prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej będą wyższe niż 10 000 zł, to będą one stanowić środek trwały podlegający amortyzacji. Wówczas kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne. Natomiast, gdy cena nabycia będzie równa lub niższa niż 10 000 zł, zakup ww. składników wyposażenia Wnioskodawca może rozliczyć w następujący sposób:

1. nie zaliczyć poszczególnych składników wyposażenia do podlegających amortyzacji składników majątku, odnosząc ich wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do używania; jednocześnie, gdy wartość tych składników przekracza 1 500 zł, Wnioskodawca jest zobowiązany wpisać je do ewidencji wyposażenia,
2. zaliczyć poszczególne składniki wyposażenia do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, po czym:
   • dokonać jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym,
   • dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jej wartości początkowej zgodnie z art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć koszty nabycia urządzeń, mebli i sprzętów zakupionych celem wyposażania powierzchni budynku mieszkalnego zajętej na prowadzenie działalności gospodarczej, w tym części wspólnych (zajmowanych zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.