Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.246.2019.1.MD
z 16 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2019 r. (data wpływu 12 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 kwietnia 2019 r. (data wpływu 25 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z ubezpieczeniem samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z czym pismem z dnia 18 kwietnia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.128.2019.1.MD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP - w dniu 18 kwietnia 2019 r. - identyfikator poświadczenia doręczenia … (data doręczenia 18 kwietnia 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 24 kwietnia 2019 r., które wpłynęło w dniu 25 kwietnia 2019 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca prowadzący samodzielną działalność gospodarczą pod firmą: ….., wykonuje posadzki w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych, na terenie całego kraju. Jest On podatnikiem czynnym w zakresie podatku od towarów i usług, zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, jako przedsiębiorca, był zobowiązany w 2018 r. do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Wnioskodawca dla działalności gospodarczej prowadzi także księgi rachunkowe w 2019 r. oraz przewiduje, że dla ww. działalności będzie także prowadzić księgi rachunkowe w następnych latach podatkowych. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych wg stawki podatkowej w wysokości 19%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych opłaca miesięcznie.

I.

Według stanu na dzień 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawca utworzył w księgach rachunkowych następujące odpisy aktualizujące wierzytelności (zwane dalej w skrócie odpisami aktualizującymi), które to odpisy zostały także zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w kwotach opisanych poniżej, a mianowicie:

1. na kwotę 8 360,98 zł, w tym w koszty uzyskania przychodu w 2007 r. zaliczono kwotę w wysokości 9 723,28 zł, w związku z wszczęciem egzekucji przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w ...., zwanego dalej Komornikiem, na podstawie wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w .... z dnia 15 stycznia 2007 r., sygn. akt ..... Ww. postępowanie egzekucyjne jest kontynuowane przez Komornika na dzień złożenia wniosku.

Powód rozwiązania odpisu aktualizacyjnego – dłużnicy nie posiadają jakiegokolwiek majątku, duża ilość wierzycieli, jacy mogą uczestniczyć w trakcie wszczętego ponownie postępowania egzekucyjnego, uzyskiwane niewielkie kwoty podczas postępowania egzekucyjnego od szeregu lat nie pokrywają nawet w części kosztów ponoszonych na jego prowadzenie.

2. na kwotę 58 541,85 zł, w tym do kosztów uzyskania przychodu do 2017 r. została zaliczona kwota w wysokości 47 585,00 zł, w związku z wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w ....., zwanego dalej Komornikiem, na podstawie wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy w ...... z dnia 18 maja 2017 r., sygn. akt ...... Postępowanie egzekucyjne zostało w dniu 29 grudnia 2017 r. umorzone przez Komornika na podstawie art. 824 K.p.c. Spółka, ani członkowie jej zarządu nie posiadają jakiegokolwiek majątku.

Powód rozwiązania odpisu aktualizacyjnego – z oceny przeprowadzonej przez Wnioskodawcę wynika, że koszty na dalsze prowadzenie postępowania egzekucyjnego nie będą skutkować uzyskaniem jakichkolwiek kwot w trakcie postępowania egzekucyjnego, z których będzie można sfinansować w przyszłości wydatki.

3. na kwotę 23 940,82 zł, z tego do kosztów uzyskania przychodu w 2012 r. została zaliczona kwota w wysokości 19 623,62 zł, w związku wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla ....., zwanego dalej Komornikiem, na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanego przez Sąd Rejonowy w ..... w dniu 7 stycznia 2010 r., sygn. akt....... Komornik prowadzone postępowanie egzekucyjne umorzył w dniu 28 września 2011 r. na podstawie art. 824 K.p.c.

Powód rozwiązania odpisu aktualizacyjnego – dłużnik nie posiada jakiegokolwiek majątku, duża ilość wierzycieli jacy mogą uczestniczyć w trakcie wszczętego ponownie postepowania egzekucyjnego.

4. na kwotę 58 259,29 zł, z tego do kosztów uzyskania przychodu w 2018 r., zaliczono kwotę w wysokości 27 498,61 zł, w związku z otworzeniem przez Sąd Rejonowy w ........ na podstawie postanowienia z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. akt ......., postępowania restrukturyzacyjnego na podstawie ustawy z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2017 r., poz. 1508, z późn. zm.), a w którym to postępowaniu restrukturyzacyjnym Wnioskodawca zgłosił powyżej opisane wierzytelności, a które to postępowanie nie zostało zakończone do dnia złożenia wniosku.

Powód rozwiązania odpisu aktualizacyjnego – zakończenie postępowania restrukturyzacyjnego, z uwagi na niewyrażenie zgody przez wierzycieli na obniżenie kwoty należnych wierzytelności od dłużnika, zgłoszonych w trakcie postępowania oraz wyszczególnionych przez nadzorcę sądowego w liście wierzytelności oraz brak zgody wierzycieli na dalsze kontynuowanie działalności przez dłużnika oraz niespłacanie zgłoszonych wierzytelności.

Wnioskodawca zamierza w 2019 r. i w następnych latach podatkowych rozwiązać ww. odpisy aktualizujące ze względu na nieopłacalność kontynuowania postępowania egzekucyjnego lub przedawnienie, czy też zakończenie postępowania restrukturyzacyjnego.

W piśmie z dnia 24 kwietnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca odnośnie poszczególnych kontrahentów podaje daty utworzenia poszczególnych odpisów aktualizacyjnych oraz wskazuje okoliczności związane z ich utworzeniem, i tak:

1. Data utworzenia odpisu – 31 maja 2007 r. – podstawą utworzenia odpisu było wydanie tytułu wykonawczego przez Sąd Rejonowy w ......, dotyczącego zaocznego wyroku z dnia 15 stycznia 2007 r., złożenie ww. tytułu do Komornika i wszczęcie przez Komornika postępowania egzekucyjnego wobec dłużnika oraz dokonanie czynności egzekucyjnej w zakresie zajęcia rachunku bankowego dłużnika.
2. Data utworzenia odpisu – 31 grudnia 2017 r. – podstawą utworzenia odpisu było wydanie tytułu wykonawczego przez Sąd Rejonowy w ......, dotyczącego wyroku z dnia 18 maja 2017 r., złożenie ww. tytułu wykonawczego do Komornika i wszczęcie przez Komornika postępowania egzekucyjnego wobec dłużnika oraz dokonanie czynności egzekucyjnej w zakresie zajęcia rachunku bankowego dłużnika.
3. Data utworzenia odpisu – 31 grudnia 2012 r. – podstawą utworzenia odpisu było wydanie tytułu wykonawczego przez Sąd Rejonowy w ......, dotyczącego wyroku z dnia 7 stycznia 2010 r., złożenie ww. tytułu wykonawczego do Komornika i wszczęcie przez Komornika postępowania egzekucyjnego wobec dłużnika oraz dokonanie czynności egzekucyjnej w zakresie zajęcia rachunku bankowego dłużnika.
4. Data utworzenia odpisu – 31 grudnia 2018 r. – podstawą utworzenia odpisu było otworzenie przez Sąd Rejonowy w ....... z dniem 10 kwietnia 2018 r. postępowania restrukturyzacyjnego oraz zgłoszenie w trakcie ww. postępowania wierzytelności z tytułu wykonanych na rzecz dłużnika robót budowlanych do nadzorcy sądowego dłużnika wraz z wnioskiem o wpisanie ww. wierzytelności na listę.
   
   

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że powodem wydania wyroku przez Sąd Rejonowy w ..... było złożenie przez Wnioskodawcę pozwu o zapłatę długu przez dłużnika..... za wykonane roboty budowlane według właściwości ogólnej, tj. art. 34 K.p.c., tj. do sądu powszechnego według siedziby Wnioskodawcy, w którym umowa winna być wykonana, która to siedziba znajduje się w ...... Wskazać należy że sprawach gospodarczych sądem właściwym dla miasta ...... jest Sąd Rejonowy w ...... Natomiast postępowanie egzekucyjne było prowadzone według siedziby dłużnika.

Wnioskodawca wykorzystuje przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochody osobowe, które są Jego własnością lub też są użytkowane na podstawie umowy leasingu. Wnioskodawca podpisał umowy ubezpieczenia opisanych poniżej samochodów osobowych oraz opłacił składki na ubezpieczenie OC i AC oraz NW od niniejszych pojazdów, a mianowicie:

1. samochód osobowy marki L, nr rej. ....., użytkowany na podstawie umowy leasingu, zwany dalej w skrócie samochodem osobowym marki L. Umowa ubezpieczenia zawarta w dniu 29 listopada 2018 r. na okres od dnia 29 listopada 2018 r. do dnia 28 listopada 2019 r. Suma ubezpieczenia w zakresie AC w kwocie 1 406 000,00 zł, należna składka AC za okres ubezpieczenia 31 987,00 zł, należna składka OC 1 225,00 zł, należna składka NW 66,00 zł, wartość 20 000,00 EURO na dzień ubezpieczenia - 86 762,00 zł, pierwsza rata ubezpieczenia zapłacona w dniu 3 stycznia 2019 r. w kwocie 8 319,50 zł. Wnioskodawca postanowił, że wydatki z tytułu ubezpieczenia będą zaliczane w koszty proporcjonalnie do upływu okresu ubezpieczenia,
2. samochód osobowy marki B, nr rej. ....., użytkowany przez Wnioskodawcę na podstawie umowy leasingu, zwany dalej w skrócie samochodem marki B. Umowa ubezpieczenia zawarta w dniu 30 sierpnia 2018 r. na okres od dnia 21 września 2018 r. do dnia 20 września 2019 r. Suma ubezpieczenia w zakresie AC 407 000,00 zł, należne składki za okres ubezpieczenia: OC 704,00 zł, AC 8 001,00 zł, NW 50,00 zł, wartość 20 000,00 EURO na dzień ubezpieczenia - 86 642,00 zł, składki w całości zapłacone w dniu 20 września 2018 r. Wnioskodawca postanowił, że wydatki z tytułu ubezpieczenia będą zaliczane w koszty proporcjonalnie do upływu okresu ubezpieczenia. I tak w 2018 r. do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca zaliczył kwotę w wysokości 465,97 zł, do kosztów operacyjnych niestanowiących kosztu uzyskania przychodu w 2018 r. zaliczono kwotę w wysokości 1 722,81 zł. Na dzień 1 stycznia 2019 r. pozostała do rozliczenia kwota ww. wydatku w wysokości 6 566,22 zł,
3. samochód osobowy marki M, nr rej. ......, właścicielem samochodu jest Wnioskodawca, samochód zwany dalej w skrócie samochodem osobowym marki M. Umowa ubezpieczenia zawarta w dniu 31 października 2018 r., na okres od dnia 1 listopada 2018 r. do 31 października 2019 r. Suma ubezpieczenia w zakresie AC 138 000,00 zł, należne składki za okres ubezpieczenia: OC 800,00 zł, AC 3 726,00 zł, NW 40,00 zł, HCA 410,00 zł, KR 414,00 zł, wartość 20 000,00 EURO na dzień ubezpieczenia - 87 422,00 zł, składki płatne dwóch ratach. Do dnia 21 listopada 2018 r. I rata w kwocie 2 695,00 zł, zapłacona w dniu 15 listopada 2018 r., II rata w kwocie 2 695,00 zł płatna do dnia 1 maja 2019 r. Wnioskodawca postanowił, że wydatki z tytułu ubezpieczenia będą zaliczane w koszty proporcjonalnie do upływu okresu ubezpieczenia. I tak w 2018 r. do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca zaliczył kwotę w wysokości 569,13 zł, do kosztów operacyjnych niestanowiących kosztu uzyskania przychodu w 2018 r. zaliczono kwotę w wysokości 329,27 zł. Na dzień 1 stycznia 2019 r. pozostała do rozliczenia kwota ww. wydatku w wysokości 1 796,60 zł,
4. samochód osobowy marki MD nr rej. ....., właścicielem samochodu jest Wnioskodawca, samochód zwany dalej w skrócie samochodem osobowym marki MD. Umowa ubezpieczenia zawarta w dniu 31 października 2018 r., na okres od dnia 1 listopada 2018 r. do 31 października 2019 r. Suma ubezpieczenia w zakresie AC 90 000,00 zł, należne składki za okres ubezpieczenia: OC 800,00 zł, AC 4 050,00 zł, NW 70,00 zł, HCA 410,00 zł, KR 450,00 zł, wartość 20 000,00 EURO na dzień ubezpieczenia - 87 422,00 zł, składki płatne dwóch ratach. Do dnia 21 listopada 2018 r. I rata w kwocie 2 890,00 zł, zapłacona w dniu 15 listopada 2018 r., II rata w kwocie 2 890,00 zł płatna do dnia 1 maja 2019 r. Wnioskodawca postanowił, że wydatki z tytułu ubezpieczenia będą zaliczane w koszty proporcjonalnie do upływu okresu ubezpieczenia. I tak w 2018 r. do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca zaliczył kwotę w wysokości 935,74 zł, do kosztów operacyjnych niestanowiących kosztu uzyskania przychodu w 2018 r. zaliczono kwotę w wysokości 27,56 zł. Na dzień 1 stycznia 2019 r. pozostała do rozliczenia kwota ww. wydatku w wysokości 1 926,70 zł.
   
   

W piśmie z dnia 24 kwietnia 2019 r., Wnioskodawca wskazał, że niżej wymienione samochody osobowe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w dniach:

• M, nr rej…… – w dniu 16 marca 2012 r.,
  

• MD, nr rej. ….. – w dniu 25 października 2013 r.
  
  

Natomiast samochody osobowe: L, nr rej. ….. oraz B nr rej. ….., nie są wprowadzone przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdyż użytkowane są przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu, zawartych odpowiednio w dniach: 27 listopada 2018 r. i 20 września 2016 r.

Samochody osobowe użytkowane przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu, spełniają warunki wskazane w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Samochody osobowe stanowiące własność Wnioskodawcy i użytkowane przez Niego na podstawie umów leasingu są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą.

Z uwagi na fakt, że usługi budowlane są wykonywane przez Wnioskodawcę na terenie całego kraju, Wnioskodawca oraz zatrudnieni przez Niego pracownicy wykorzystują opisane we wniosku cztery samochody osobowe między innymi do poszukiwania kontrahentów na terenie kraju, dotarcia do kontrahentów, celem zawarcia umowy na wykonanie posadzek, dotarcia na teren budowy, celem nadzoru nad wykonywanymi pracami budowlanymi, dotarcia do kontrahenta, celem podpisania protokołów odbioru, przewozu części zamiennych w przypadku awarii sprzętu budowalnego oraz szeregu innych czynności koniecznych oraz niezbędnych w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Pojazdy opisane we wniosku są samochodami osobowymi w myśl art. 5 ust. l pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca dla opisanych we wniosku samochodów osobowych nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca dla opisanych we wniosku samochodów osobowych nie jest zwolniony z prowadzenia ww. ewidencji na podstawie w art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto wyjaśniono, że pytanie Nr 2 dotyczy wydatków na ubezpieczenie samochodów osobowych, które zostały poniesione na podstawie umów zwartych przez Wnioskodawcę z ubezpieczycielami w 2018 r., a należne składki zostały przez Wnioskodawcę opłacane w części w 2018 r. oraz zostaną w części lub też w całości w przypadku samochodu marki L opłacone w 2019 r.

Wyjaśniono również, że pytanie Nr 1 w sprawie opisów aktualizujących dotyczy zdarzenia przyszłego. Natomiast zakres pytania Nr 2 oraz dodanego pytania Nr 3 dotyczy także zdarzenia przyszłego związanego z umowami ubezpieczenia samochodów osobowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytania Nr 2 i 3 ostatecznie sformułowano w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy na Wnioskodawcy będzie spoczywać w przypadku rozwiązania w roku podatkowym 2019 lub też w latach podatkowych następnych, powyżej opisanych odpisów aktualizujących, obowiązek zaliczenia do przychodów z działalności gospodarczej, podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych wartości odpisów aktualizujących wierzytelności zaliczonych przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu do dnia 31 grudnia 2018 r.?
2. Czy Wnioskodawcy przysługuje od dnia 1 stycznia 2019 r. prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu całości wydatków związanych z ubezpieczeniem wyżej opisanych trzech samochodów osobowych, których to część wydatków na ubezpieczenia została wydatkowana przez Wnioskodawcę w 2018 r., a część wydatków z tytułu ubezpieczenia w przypadku samochodu osobowego marki M oraz samochodu osobowego marki MD będzie wydatkowana przez Wnioskodawcę w 2019 r.?
3. Czy Wnioskodawcy przysługuje od dnia 1 stycznia 2019 r. prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu całości wydatków związanych z ubezpieczeniem samochodu osobowego marki L, które to wydatki w całości będą poniesione przez Wnioskodawcę w 2019 r.?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych Nr 2 i 3, natomiast w zakresie pytania Nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku:

Ad. 2)

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się od dnia 1 stycznia 2019 r. za koszty uzyskania przychodu składek na ubezpieczenie samochodów osobowych wykorzystywanych przez podatników przy prowadzeniu działalności gospodarczej, naliczanych od wartości początkowej przewyższającej kwotę 150 000,00 zł.

Zauważyć należy, że wartość ubezpieczenia opisanych powyżej samochodów osobowych przekraczała 20 000,00 EURO, ale w przypadku dwóch samochodów nie przekracza ona na dzień 1 stycznia 2019 r. kwoty ww. ograniczenia w wysokości 150 000,00 zł. Wskazać także należy, że ustawodawca w przepisach przejściowych w ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) nie wskazał, że składki na ubezpieczenie samochodów osobowych ubezpieczonych do 31 grudnia 2018 r., będą mogły być zaliczone po dniu 1 stycznia 2019 r. do kosztów uzyskania przychodu, jedynie tylko od wartości ubezpieczenia nieprzekraczającej 20 000,00 EURO.

Dlatego też reasumując powyższe, Wnioskodawca jest zdania, że przysługuje Mu od dnia 1 stycznia 2019 r. prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu całości wydatków związanych z ubezpieczeniem samochodu osobowego marki M oraz samochodu osobowego marki MD, gdyż wskazana w 2018 r. w polisach ubezpieczeniowych wartość ubezpieczenia powyżej opisanych samochodów osobowych nie przekraczała kwoty w wysokości 150 000,00 zł.

W przypadku natomiast samochodu osobowego marki B od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczenia wszystkich składek na ubezpieczenie ww. samochodu (tj. AC, OC i NW) w wysokości nieprzekraczającej ich części, ustalonej w takiej proporcji w jakiej kwota w wysokości 150 000,00 zł pozostaje do wartości ubezpieczenia ww. samochodu osobowego określonej w polisie na kwotę 407 000,00 zł.

Ad. 3)

Ponownie wskazać należy, że stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się od dnia 1 stycznia 2019 r. za koszty uzyskania przychodu składek na ubezpieczenie samochodów osobowych wykorzystywanych przez podatników przy prowadzeniu działalności gospodarczej, naliczanych od wartości początkowej przewyższającej kwotę 150 000,00 zł. Zauważyć należy, że wartość ubezpieczenia opisanego powyżej samochodu osobowego przekraczała 20 000,00 EURO. Wskazać także należy, że ustawodawca w przepisach przejściowych w ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) nie wskazał, że składki na ubezpieczenie samochodów osobowych ubezpieczonych do 31 grudnia 2018 r., będą mogły być zaliczone po dniu 1 stycznia 2019 r. do kosztów uzyskania przychodu, jedynie tylko od wartości ubezpieczenia nieprzekraczającej 20 000,00 EURO.

Dlatego też w przypadku samochodu osobowego marki L, zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał On prawo, z uwagi na fakt zapłacenia pierwszej raty ubezpieczenia w dniu 3 stycznia 2019 r., do zaliczenia wszystkich składek na ubezpieczenie ww. samochodu (tj. AC, OC i NW) w wysokości nieprzekraczającej ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota w wysokości 150 000,00 zł pozostaje do wartości ubezpieczenia ww. samochodu osobowego, określonej w polisie na kwotę 1 406 000,00 zł. Wnioskodawca jest zdania, że opisane powyżej ograniczenie obejmuje wszystkie składki na ubezpieczenie samochodu osobowego marki L, gdyż ustawodawca w znowelizowanej z dniem 1 stycznia 2019 r. treści art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na składki na ubezpieczenie samochodu osobowego, a nie na składki na dobrowolne ubezpieczenie samochodu osobowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Należy zaznaczyć, że wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wykorzystuje przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochody osobowe, które są Jego własnością lub też są użytkowane na podstawie umowy leasingu. Wnioskodawca podpisał umowy ubezpieczenia opisanych poniżej samochodów osobowych oraz opłacił składki na ubezpieczenie OC i AC oraz NW od niniejszych pojazdów, a mianowicie:

1. samochód osobowy marki L, nr rej. ....., użytkowany na podstawie umowy leasingu, zwany dalej w skrócie samochodem osobowym marki L. Umowa ubezpieczenia zawarta w dniu 29 listopada 2018 r. na okres od dnia 29 listopada 2018 r. do dnia 28 listopada 2019 r. Suma ubezpieczenia w zakresie AC w kwocie 1 406 000,00 zł, należna składka AC za okres ubezpieczenia 31 987,00 zł, należna składka OC 1 225,00 zł, należna składka NW 66,00 zł, wartość 20 000,00 EURO na dzień ubezpieczenia - 86 762,00 zł, pierwsza rata ubezpieczenia zapłacona w dniu 3 stycznia 2019 r. w kwocie 8 319,50 zł. Wnioskodawca postanowił, że wydatki z tytułu ubezpieczenia będą zaliczane w koszty proporcjonalnie do upływu okresu ubezpieczenia,
2. samochód osobowy marki B, nr rej. ......., użytkowany przez Wnioskodawcę na podstawie umowy leasingu, samochód zwany dalej w skrócie samochodem marki B. Umowa ubezpieczenia zawarta w dniu 30 sierpnia 2018 r. na okres od dnia 21 września 2018 r. do dnia 20 września 2019 r. Suma ubezpieczenia w zakresie AC 407 000,00 zł, należne składki za okres ubezpieczenia: OC 704,00 zł, AC 8 001,00 zł, NW 50,00 zł, wartość 20 000,00 EURO na dzień ubezpieczenia - 86 642,00 zł, składki w całości zapłacone w dniu 20 września 2018 r. Wnioskodawca postanowił, że wydatki z tytułu ubezpieczenia będą zaliczane w koszty proporcjonalnie do upływu okresu ubezpieczenia. I tak w 2018 r. do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca zaliczył kwotę w wysokości 465,97 zł, do kosztów operacyjnych niestanowiących kosztu uzyskania przychodu w 2018 r. zaliczono kwotę w wysokości 1 722,81 zł. Na dzień 1 stycznia 2019 r. pozostała do rozliczenia kwota ww. wydatku w wysokości 6 566,22 zł,
3. samochód osobowy marki M, nr rej. ......, właścicielem samochodu jest Wnioskodawca, samochód zwany dalej w skrócie samochodem osobowym marki M. Umowa ubezpieczenia zawarta w dniu 31 października 2018 r., na okres od dnia 1 listopada 2018 r. do 31 października 2019 r. Suma ubezpieczenia w zakresie AC 138 000,00 zł, należne składki za okres ubezpieczenia: OC 800,00 zł, AC 3 726,00 zł, NW 40,00 zł, HCA 410,00 zł, KR 414,00 zł, wartość 20 000,00 EURO na dzień ubezpieczenia - 87 422,00 zł, składki płatne dwóch ratach. Do dnia 21 listopada 2018 r. I rata w kwocie 2 695,00 zł, zapłacona w dniu 15 listopada 2018 r., II rata w kwocie 2 695,00 zł płatna do dnia 1 maja 2019 r. Wnioskodawca postanowił, że wydatki z tytułu ubezpieczenia będą zaliczane w koszty proporcjonalnie do upływu okresu ubezpieczenia. I tak w 2018 r. do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca zaliczył kwotę w wysokości 569,13 zł, do kosztów operacyjnych niestanowiących kosztu uzyskania przychodu w 2018 r. zaliczono kwotę w wysokości 329,27 zł. Na dzień 1 stycznia 2019 r. pozostała do rozliczenia kwota ww. wydatku w wysokości 1 796,60 zł,
4. samochód osobowy marki MD nr rej. ......, właścicielem samochodu jest Wnioskodawca, samochód zwany dalej w skrócie samochodem osobowym marki MD. Umowa ubezpieczenia zawarta w dniu 31 października 2018 r., na okres od dnia 1 listopada 2018 r. do 31 października 2019 r. Suma ubezpieczenia w zakresie AC 90 000,00 zł, należne składki za okres ubezpieczenia: OC 800,00 zł, AC 4 050,00 zł, NW 70,00 zł, HCA 410,00 zł, KR 450,00 zł, wartość 20 000,00 EURO na dzień ubezpieczenia 87 422,00 zł, składki płatne dwóch ratach. Do dnia 21 listopada 2018 r. I rata w kwocie 2 890,00 zł, zapłacona w dniu 15 listopada 2018 r., II rata w kwocie 2 890,00 zł płatna do dnia 1 maja 2019 r. Wnioskodawca postanowił, że wydatki z tytułu ubezpieczenia będą zaliczane w koszty proporcjonalnie do upływu okresu ubezpieczenia. I tak w 2018 r. do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca zaliczył kwotę w wysokości 935,74 zł, do kosztów operacyjnych niestanowiących kosztu uzyskania przychodu w 2018 r. zaliczono kwotę w wysokości 27,56 zł. Na dzień 1 stycznia 2019 r. pozostała do rozliczenia kwota ww. wydatku w wysokości 1 926,70 zł.
   
   

W piśmie z dnia 24 kwietnia 2019 r., Wnioskodawca wskazał, że niżej wymienione samochody osobowe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

• M, nr rej. ….. – w dniu 16 marca 2012 r.,
  

• MD, nr rej. ….. – w dniu 25 października 2013 r.
  
  

Natomiast samochody osobowe: L, nr rej. …… oraz B nr rej. ……, nie są wprowadzone przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdyż użytkowane są przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu, zawartych odpowiednio w dniach: 27 listopada 2018 r. i 20 września 2016 r.

Samochody osobowe użytkowane przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu, spełniają warunki wskazane w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Samochody osobowe stanowiące własność Wnioskodawcy i użytkowane przez Niego na podstawie umów leasingu są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą.

Z uwagi na fakt, że usługi budowlane są wykonywane przez Wnioskodawcę na terenie całego kraju, podatnik oraz zatrudnieni przez Niego pracownicy wykorzystują opisane we wniosku cztery samochody osobowe między innymi do poszukiwania kontrahentów na terenie kraju, dotarcia do kontrahentów celem zawarcia umowy na wykonanie posadzek, dotarcia na teren budowy celem nadzoru na wykonywanymi pracami budowlanymi, dotarcia do kontrahenta celem podpisania protokołów odbioru, przewozu części zamiennych w przypadku awarii sprzętu budowalnego oraz szeregu innych czynności koniecznych oraz niezbędnych z zakresem prowadzonego przedsiębiorstwa.

Pojazdy samochodowe opisane we wniosku są samochodami osobowymi w myśl art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca dla opisanych we wniosku samochodów osobowych nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie jest również zwolniony z prowadzenia ww. ewidencji na podstawie w art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,

1. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
2. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
3. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Zatem zgodnie z definicją samochodu osobowego zawartą w ww. ustawie, aby samochód (którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony) na gruncie tej ustawy nie został uznany za samochód osobowy (tylko za ciężarowy), musi spełniać przesłanki, o których mowa w cytowanym art. 5 pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, aby móc stwierdzić, że samochód jest samochodem ciężarowym, podatnik musi posiadać zaświadczenie (o którym mowa w art. 5d ust. 1 tej ustawy) wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, że ww. samochód jest samochodem ciężarowym wraz z odpowiednią adnotacją o spełnieniu ww. wymagań, zawartą w dowodzie rejestracyjnym pojazdu. Jednakże powyższe wymogi dokumentacyjne odnoszą się jedynie do pojazdów wymienionych w art. 5a pkt 19a lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 ww. ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których:

1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
   
   

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Stosownie z art. 23 ust. 1 pkt 47a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 5g cyt. ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dotyczy zatem wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik zobowiązany jest prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, potwierdzającą wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej. W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej jednak nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślić należy, że od 1 stycznia 2019 r. do kosztów zyskania przychodów nie zalicza się składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000,00 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Ograniczenie to ma zastosowanie tylko do składek na ubezpieczenie, którego wysokość zależy od wartości samochodu.

Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że wydatki na ubezpieczenie AC samochodów osobowych (tj. składki na ubezpieczenie liczonej od wartości samochodu), które są zaliczone do środków trwałych lub używane na podstawie umowy leasingu, poniesione od 1 stycznia 2019 r., będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000,00 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego przyjętej dla celów ubezpieczenia. W sytuacji, gdy wartość samochodu przyjęta dla celów ubezpieczenia nie przekracza kwoty 150 000,00 zł wówczas poniesiony wydatek na ubezpieczenie AC w 100% będzie stanowił koszt uzyskania przychodu.

Natomiast odnośnie wydatków poniesionych od 1 stycznia 2019 r. na ubezpieczenie OC i NW samochodów osobowych zaliczonych do środków trwałych lub używanych na podstawie umowy leasingu stwierdzić należy, że wydatki takie będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w 100%, o ile składka na ubezpieczenie tych samochodów jest ponoszona przez podatnika.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano jednak za nieprawidłowe, z uwagi na to, że Wnioskodawca wskazał, że ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy wszystkich składek na ubezpieczenie.

W związku ze wskazaniem przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego, że podpisał umowy ubezpieczenia opisanych samochodów osobowych oraz opłaciła składki na ubezpieczenie OC, AC i NW od tych pojazdów, należy uznać, że niniejsza interpretacja dotyczy wskazanych przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.