Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB4/4511-118/15/19-5/S/JM
z 23 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1890/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 22 marca 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2015 r. (data wpływu do tut. Organu 30 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu „Mobilność Plus” – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2015 r. do tut. Organu został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu „Mobilność Plus”.

Wniosek zawierał braki formalne, w związku z czym pismem z dnia 4 marca 2015 r. Nr IPPB4/4511-118/15-2/JK (data nadania 5 marca 2015 r., data doręczenia 10 marca 2015 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 10 marca 2015 r. (data nadania 12 marca 2015 r., data wpływu 16 marca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 20 kwietnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację Nr IPPB4/4511-118/15-4/JK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, wskazując, że wyjazd za granicę uczestnika programu nie jest tożsamy z odbyciem podróży służbowej pracownika, a tym samym środki utrzymane przez Wnioskodawcę nie mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za powyższym również przemawia fakt, że Wnioskodawcy na czas pobytu w ośrodku zagranicznym udzielony został urlop bezpłatny.

Interpretacja została doręczona Wnioskodawcy w dniu 28 kwietnia 2015 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca, wniósł pismem z dnia 5 maja 2015 r. (data wpływu 11 maja 2015 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 9 czerwca 2015 r. Nr IPPB4/4511-1-41/15-2/JK (skutecznie doręczonym w dniu 12 czerwca 2015 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca, na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 20 kwietnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-118/15-4/JK, złożył skargę z dnia 3 czerwca 2015 r. (data wpływu 9 czerwca 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 16 czerwca 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1890/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 20 kwietnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-118/15-4/JK. Od powyższego wyroku została złożona skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, która została wycofana pismem z dnia 16 listopada 2018 r. Nr 0110-KWR3.4021.146.2018.1.KW.

W związku z powyższym, wyrok z dnia 16 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1890/15 stał się prawomocny od dnia 14 listopada 2018 r. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wraz z aktami wpłynął do tut. Organu w dniu 22 marca 2019 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 201 r., poz. 1302, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawcę środków finansowych w związku z realizacją programu „Mobilność Plus” wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jako pracownik naukowy zatrudniony na podstawie umowy o pracę na Uniwersytecie, Wnioskodawca bierze udział w programie badawczym Mobilność Plus – III edycja (przypadającym na lata 2014 – 2016) prowadzonym w zagranicznym ośrodku – (USA). Na podstawie decyzji z dnia 20 grudnia 2013 r. Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego została zawarta w dniu 21 stycznia 2014 r. umowa pomiędzy Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego a Uniwersytetem określająca warunki finansowania i realizacji uczestnictwa w programie Mobilność Plus – III edycja. W celu realizacji powyższej umowy w dniu 17 lipca 2014 r. Uniwersytet zawarł z Wnioskodawcą odrębną umowę o finansowanie uczestnictwa w programie Mobilność Plus – III edycja. Zgodnie z jej przedmiotem Uniwersytet kieruje Wnioskodawcę (i Jego żonę) na wyjazd służbowy do ośrodka w USA, w celu realizacji zadań badawczych związanych z wykonywaniem umowy zawartej pomiędzy Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego a Uniwersytetem. Na czas wykonywania projektu Wnioskodawca pozostaje w stałym zatrudnieniu na Uniwersytecie, w kwestii formalnej jednak przebywa na urlopie bezpłatnym.

W uzupełnieniu z dnia 10 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.) Wnioskodawca doprecyzował, że nie posiada adresu zamieszkania w Polsce. Rozliczenia podatkowe w okresie będącym przedmiotem zapytania, złożone zostaną w urzędzie właściwym płatnikowi, tj. Uniwersytetowi oraz właściwym według ostatniego miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tj. Urząd Skarbowy w X. Na terytorium Stanów Zjednoczonych Wnioskodawca przebywa wraz z żoną od dnia 30 września 2014 r. Jego pobyt w USA związany jest wyłącznie z udziałem w programie „Mobilność Plus”. W okresie będącym przedmiotem zapytania, tj. od roku 2014 – 2016, sytuacja przedstawia/będzie przedstawiała się w sposób następujący:

1. w roku 2014 Wnioskodawca przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, tj. od stycznia do końca września,
2. w roku 2015 i 2016 Wnioskodawca nie będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni.
   
   

W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawca nie będzie (nie jestem teraz) rezydentem Stanów Zjednoczonych. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawca nie będzie posiadał (nie posiada obecnie) certyfikatu rezydencji USA. W USA Wnioskodawca przebywa na podstawie dokumentu wiza J-1. Środki otrzymane w ramach programu „Mobilność Plus”, przyznane zostało na podstawie następujących przepisów:

1. ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615 oraz z 2011 r. Nr 84, poz. 455 i Nr 185, poz. 1092),
2. ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.),
3. Komunikat Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. o ustanowieniu programu pod nazwą „Mobilność Plus” (Monitor Polski, dnia 30 kwietnia 2012 r., poz. 254).
   
   

Środki z programu „Mobilność Plus” pokrywają koszty podróży oraz koszty pobytu Wnioskodawcy oraz Jego żony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w odniesieniu do środków otrzymywanych z Uniwersytetu na realizację projektu badawczego Mobilności Plus – III edycja, stosuje się zwolnienie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), jednakże tylko do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13?

Zdaniem Wnioskodawcy, pozostając w stosunku pracy (umowa o pracę), otrzymuje od swojego pracodawcy (Uniwersytetu) – na podstawie odrębnej umowy, środki przeznaczone na finansowanie zleconego Mu wyjazdu służbowego. Środki te stanowią dla Niego przychód ze stosunku pracy – albowiem odpowiada to definicji przychodu zawartej w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.).

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, środki pieniężne, które Wnioskodawca otrzymuje podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego, gdyż w myśl tego artykułu wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika jednak tylko do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) nie wyjaśnia explicite pojęcia „podróż służbowa”. Definicja ta pojawia się w art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. 1974 r., Nr 24, poz. 141) i ona będzie tutaj wiążąca. Jak wynika bowiem z tej ostatniej, podróż służbowa to podróż, którą pracownik wykonuje na polecenie pracodawcy w ramach wykonywanej pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Warunki, na jakich Wnioskodawca został skierowany do zagranicznego ośrodka odpowiadają tej definicji. Do udziału w projekcie Wnioskodawca został wyznaczony przez swojego pracodawcę – Uniwersytet, aby realizować określone przez niego zadanie, tj. udział w programie badawczym przez określony czas poza miejscem stałego zatrudnienia.

Na czas wykonywania projektu Wnioskodawca pozostaje formalnie na urlopie bezpłatnym. Jest to bowiem wymóg konieczny dotyczący wszystkich osób kierowanych za granicę w celu prowadzenia badań naukowych, a więc także tych, które otrzymują środki w ramach programu „Mobilność Plus” (na podstawie § 1 pkt oraz § 9 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 12 października 2006 r. w sprawie warunków kierowania osób za granicę w celach naukowych, dydaktycznych i szkoleniowych oraz szczególnych uprawnień tych osób oraz na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym stanowiącym upoważnienie do wydania rozporządzenia).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1890/15.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 i 9 ww. ustawy – źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta, a także inne źródła.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiący, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się między innymi osobę pozostającą w stosunku pracy (art. 12 ust. 4).

W myśl art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

W wyroku z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt II FSK 309/11 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że z przepisów regulujących zasady finansowania programu „Wsparcie międzynarodowej mobilności naukowców” wynika, że środki finansowe na pokrycie kosztów podróży i kosztów pobytu uczestnika programu za granicą mogą być uzyskane tylko dla pracownika jednostki naukowej i tylko pracownik tej jednostki może je otrzymać. Jednostka odpowiada także za należyte wykonanie programu przez uczestnika. Wypłata pieniężna, której dokonuje ostatecznie na rzecz uczestnika programu jego pracodawca może być w związku z tym dokonana wyłącznie na rzecz osoby, która pozostaje z jednostką naukową w stosunku pracy. Przychód ten stanowić będzie ze stosunku pracy, odpowiada bowiem definicji tego przychodu zawartej w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie, środki uzyskane w ramach uczestnictwa w programie „Mobilność Plus” należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.

Program pod nazwą „Mobilność Plus” został ustanowiony komunikatem Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. (M.P. z 2012 r., poz. 254) na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2010 r., Nr 96, poz. 615, z późn. zm.).

Celem programu pod nazwą „Mobilność Plus” jest umożliwienie młodym naukowcom, zwanym dalej „uczestnikami programu”, udziału w badaniach naukowych prowadzonych w renomowanych zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców o międzynarodowym autorytecie w danej dziedzinie nauki. Program zapewnia finansowanie pobytu uczestnika programu w jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe, zwanej dalej „zagranicznym ośrodkiem”, oraz podróży między miejscem zamieszkania uczestnika programu a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. Program ma pomóc uczestnikom programu w dalszym rozwoju kariery naukowej przez zdobycie doświadczenia i wiedzy dzięki udziałowi w badaniach naukowych lub pracach rozwojowych realizowanych przy wykorzystaniu aparatury i metod niedostępnych w kraju.

Uczestnikiem programu może być naukowiec, który spełnia łącznie następujące warunki:

• jest zatrudniony w jednostce naukowej na podstawie umowy o pracę lub mianowania,
  
• uzyskał stopień naukowy doktora w okresie nie dłuższym niż 7 lat przed złożeniem wniosku o przyznanie środków finansowych na uczestnictwo w programie
  
• nie uczestniczył w okresie 2 lat przed złożeniem wniosku w realizowanym za granicą i trwającym dłużej niż 6 miesięcy pobycie naukowym związanym z udziałem w stażu, stypendium naukowym lub projekcie obejmującym badania naukowe lub prace rozwojowe.
  
  

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o zasadach finansowania nauki, Minister przyznaje środki finansowe na zadania określone w art. 5 pkt 4-7 oraz pkt 9-11 i 13 w drodze decyzji, na podstawie wniosków złożonych przez uprawnione podmioty, po zasięgnięciu opinii właściwego zespołu, o którym mowa w art. 52 ust. 1-3.

Stosownie do art. 26 ust. 1 ww. ustawy, finansowanie programów lub przedsięwzięć ustanawianych przez Ministra obejmuje działania dotyczące realizacji określonych przez Ministra zadań wynikających z polityki naukowej i naukowo – technicznej państwa.

Minister właściwy do spraw nauki w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” ogłasza komunikaty o ustanowieniu programu i przedsięwzięcia, z zastrzeżeniem ust. 3 (art. 26 ust. 2 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 26 ust. 3 cyt. ustawy o zasadach finansowania nauki, Minister właściwy do spraw nauki określi, w drodze rozporządzenia, programy lub przedsięwzięcia, w ramach których będzie udzielana pomoc publiczna, w tym:

1. przeznaczenie pomocy,
   
2. rodzaje kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą,
   
3. sposób kumulowania pomocy,
   
4. maksymalne wielkości pomocy

- z uwzględnieniem celów polityki naukowej, naukowo – technicznej i innowacyjnej państwa.

Środki finansowe przeznaczone na finansowanie programów lub przedsięwzięć, o których mowa w ust. 2 i 3, są przekazywane jednostce naukowej lub innemu uprawnionemu podmiotowi na podstawie umowy (art. 26 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13 (niemającego zastosowania w tej sprawie).

Jak wskazał w swym wyroku z dnia 16 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1890/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia podróży służbowej. Przyjmuje się, odwołując do pojęcia podróży służbowej zawartego w 77⁵ Kodeksu pracy, że podróż służbowa charakteryzuje się tym, że jest odbywana poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, na polecenie pracodawcy, w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2008 r., sygn. I PK 208/07, OSNP z 2009 r., Nr 11-12, poz. 134).

Warunki, na jakich skierowano Wnioskodawcę do prac badawczych w ośrodku w USA, odpowiadają warunkom, jakim powinna odpowiadać podróż służbowa. Wnioskodawca został bowiem wyznaczony do udziału w programie przez swojego pracodawcę (pracodawca wydał polecenie wyjazdu), miał wykonywać określone przez niego zadanie (udział w programie badawczym) przez określony czas poza miejscem stałego zatrudnienia. Udział w programie badawczym miał w związku z tym cechy podróży służbowej.

Przyjęciu tej tezy nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że na czas pobytu w USA podatnikowi udzielono urlopu szkoleniowego. Taki wymóg wynikał bowiem z przepisów dotyczących zasad kierowania pracowników naukowych do badań naukowych za granicę. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 12 października 2006 r. w sprawie warunków kierowania osób za granicę w celach naukowych, dydaktycznych i szkoleniowych oraz szczególnych uprawnień tych osób (Dz. U. Nr 190, poz. 1405) osoby, mające stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mogą być kierowane za granicę w celu prowadzenia badań naukowych. Osoba pozostająca w zatrudnieniu w celu skierowania jej za granicę musi uzyskać zgodę pracodawcy i urlop szkoleniowy lub bezpłatny (§ 9 ust. 1 rozporządzenia z dnia 12 października 2006 r.). Wymóg ten dotyczy, jak wynika z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.), stanowiącego upoważnienie do wydania rozporządzenia z dnia 12 października 2006 r., wszystkich osób kierowanych za granicę w celu prowadzenia badań naukowych, a więc także tych, które otrzymują środki w ramach programu „Wsparcie międzynarodowej mobilności naukowców”. Udzielenie urlopu szkoleniowego nie jest w związku z tym tożsame ze zwolnieniem z obowiązku wykonywania polecenia pracodawcy w okresie trwania urlopu szkoleniowego, którego udzielono w celu realizacji celu, wyznaczonego przez pracodawcę, ale jest warunkiem formalnym, związanym z takim skierowaniem. Będąc na urlopie szkoleniowym uczestnik programu wypełniał wyłącznie polecenie pracodawcy i obowiązany był do wykonywania określonych obowiązków, m.in. do składania sprawozdań z przebiegu projektu. Pracodawca odpowiadał za należyte wykorzystanie środków finansowych przez uczestnika, nieskładanie sprawozdań bądź ich negatywna ocena skutkować mogły bowiem obowiązkiem zwrotu środków finansowych przez uczelnię.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie stwierdzić zatem należy, że środki finansowe otrzymane przez Wnioskodawcę na realizację projektu w ramach programu „Mobilność Plus” stanowią dla Niego przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.