Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.155.2019.5.MD
z 29 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2019 r. (data wpływu 12 marca 2019 r.), uzupełnionego w dniach 19 kwietnia oraz 15 maja 2019 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych za nabyciem towaru od podmiotu posiadającego siedzibę w kraju trzecim – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2019 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu dniach 19 kwietnia oraz 15 maja 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych za nabyciem towaru od podmiotu posiadającego siedzibę w kraju trzecim.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

…sp.j. (dalej jako „Spółka”) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jest również zarejestrowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Spółka jest dystrybutorem na Polskę olejów i smarów dla przemysłu spożywczego produkowanych przez amerykańską firmę … INC z siedzibą w USA (dalej jako „firma amerykańska). Firma amerykańska:

• nie jest zarejestrowana dla potrzeb VAT na terytorium RP;
• nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium RP;
• nie jest podatnikiem od wartości dodanej, przez który rozumie się podatek nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług.

Firma amerykańska prowadziła także dystrybucję w Danii przez firmę … ApS (dalej jako „firma duńska”). Firma duńska została zlikwidowana a towar nabyty przez nią w przeszłości przeszedł na własność firmy amerykańskiej.

Po likwidacji firmy duńskiej firma amerykańska poprosiła Spółkę o możliwość przetransportowania towaru pozostałego po likwidacji do jej magazynu, skąd będzie prowadzona wyprzedaż do pozostałych dystrybutorów europejskich. Spółka na to przystała. Towar został przewieziony z magazynu w Danii do siedziby Spółki (magazyn Spółki znajduje się na terenie RP). Potwierdza to dokument CMR wystawiony przez firmę spedycyjną. Firma spedycyjna przewiozła towar na zlecenie firmy amerykańskiej.

Po otrzymaniu zamówienia od jednego z dystrybutorów Spółka odkupiła (w celu odsprzedaży) od firmy amerykańskiej będącej właścicielem towaru jego część. Firma amerykańska nieposiadająca europejskiego nr VAT wystawiła fakturę sprzedaży na rzecz Spółki. Spółka nabyła prawo do rozporządzania częścią towaru w momencie jego zafakturowania przez firmę amerykańską na Spółkę. Miało to miejsce po przemieszczeniu towaru z Danii do magazynu Spółki. Pozostała część towaru jest formalnie własnością firmy amerykańskiej.

Spółka uznała:

1. firmę amerykańską za europejskiego podatnika VAT;
2. transakcję nabycia za wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru;
3. towar dostarczony za CMR za posiadający status towaru unijnego;
4. że, transakcji nie należy wykazywać w deklaracji podsumowującej VAT-UE.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania.

(…).

2. Czy właściwie zakwalifikowano transakcję jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru?

3. Czy właściwe będzie, w związku z brakiem europejskiego nr VAT sprzedawcy, niewykazanie transakcji nabycia w deklaracji podsumowującej VAT-EU, a jedynie w VAT-7?

Zdaniem Spółki:

(…).

Ad 2.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów wystąpi niezależnie od tego czy nabywca i dostawca przedstawią swój numer NIP-UE (nie zależy od rejestracji dla celów wewnątrzwspólnotowych). Nie znając zatem NIP-UE kontrahenta lub gdy kontrahent nie posiada NIP-UE, transakcja powinna być traktowana jako WNT, przy spełnieniu warunków określonych w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad 3.

Transakcję należy uznać za WNT zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie natomiast z art. 100 ust. 8 tej ustawy, informacja podsumowująca powinna zawierać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanych przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.

W związku z powyższym, jeżeli kontrahent nie posiada numeru NIP-UE/przy dokonaniu transakcji nie jest on znany, nie można wpisać tej transakcji w deklaracji VAT-UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez terytorium kraju – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się – co do zasady – terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (pkt 3 ww. artykułu).

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   
   
   
   
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
      – z zastrzeżeniem art. 10;
      
      
      
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m.in. w rozdziale 1 działu V („Miejsce świadczenia”) ustawy, tj. w rozdziale „Miejsce świadczenia przy dostawie towarów”.

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

1. towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy;
2. (….);
3. towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy;

(…).

Według art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów:
   – innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej;
   – innej niż transfer bonów jednego przeznaczenia
   – podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
   
2. nabywcą jest:
   – w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej – podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
   
   – w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem dostawy towarów, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
   
   – w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
   c) dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku (art. 99 ust. 14 ustawy).

Rozporządzenie Ministra Rozwoju z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 856, z późn. zm.) określa m.in. wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7).

W załączniku nr 3 do tego rozporządzenia zawarto „Objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 i VAT-7K)” – dalej jako „Objaśnienia”.

W części C (pkt 1) „Rozliczenie podatku należnego” Objaśnień wskazano, że w tej części wykazuje się wszystkie czynności podlegające opodatkowaniu, dla których obowiązek podatkowy powstał w okresie rozliczeniowym, za który składana jest deklaracja, po uwzględnieniu korekt wynikających z przepisów o podatku od towarów i usług, jeżeli mają wpływ na rozliczenie w okresie, za który składana jest deklaracja. W tej części wykazuje się też czynności wykonywane poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego lub zwrotu podatku naliczonego.

Zgodnie natomiast z pkt 15 zawartym w części C Objaśnień – poz. 32 i 33 wypełnia nabywca, jeżeli jest on podatnikiem z tytułu nabycia towarów zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Według art. 100 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
3. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

– zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Według art. 100 ust. 8 ustawy, informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

1. nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9, który zastosował dla transakcji, o których mowa w ust. 1;
2. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
3. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej – w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
4. łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 – w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka (czynny zarejestrowany podatnik VAT, zarejestrowany również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych) jest dystrybutorem olejów i smarów produkowanych przez firmę amerykańską (która ma siedzibę w USA, nie jest zarejestrowana dla potrzeb VAT w Polsce, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium RP, nie jest podatnikiem od wartości dodanej na terytorium UE). Firma amerykańska prowadziła dystrybucję również w Danii z pośrednictwem firmy duńskiej. Firma duńska została zlikwidowana, a towar nabyty przez nią w przeszłości przeszedł na własność firmy amerykańskiej. Po likwidacji firmy duńskiej firma amerykańska poprosiła Spółkę o możliwość przetransportowania pozostałego towaru do jej magazynu. Towar został przewieziony (firma spedycyjna przewiozła towar na zlecenie firmy amerykańskiej) z magazynu w Danii do magazynu Spółki położonego w Polsce. Po otrzymaniu zamówienia od jednego z dystrybutorów Spółka odkupiła (w celu odsprzedaży) od firmy amerykańskiej część towaru. Spółka nabyła prawo do rozporządzania tą częścią w momencie jej zafakturowania przez firmę amerykańską. Miało to miejsce po przemieszczeniu towaru z Danii do magazynu Spółki. Pozostała część towaru jest własnością firmy amerykańskiej.

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą obowiązku rozpoznania i raportowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium kraju.

Wziąwszy pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług organ interpretacyjny stwierdza, że – wbrew poglądowi Spółki – po jej stronie, na gruncie transakcji opisanej we wniosku, nie mogło wystąpić wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Nie oznacza to jednak, że z tego tytułu Spółki nie dotyczą żadne obowiązki w podatku od towarów i usług. Faktem jest bowiem, że Spółka nabyła towar od firmy amerykańskiej i wskazała przy tym, że prawo własności tego towaru przeszło na nią już po transporcie (w jej siedzibie), co więcej – przewoźnik działał na zlecenie sprzedawcy (firmy amerykańskiej). Wobec tego nabycie tego towaru (ze skutkiem przeniesienie prawa do rozporządzania nim jak właściciel na Spółkę) nie było wynikiem tzw. dostawy ruchomej (co mogłoby implikować wystąpienie po jej stronie WNT), ale wynikiem tzw. dostawy nieruchomej, tzn. takiej, w ramach której dany towar nie jest ani wysyłany, ani nie jest transportowany. A – jak z kolei stanowi art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów niewysyłanych ani nietransportowanych jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy. W niniejszym przypadku oznacza to, że miejscem dostawy towarów, o których mowa we wniosku, było terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zestawienie tego wniosku z podaną przez Spółkę informacją, że sprzedawca (firma amerykańska) ma siedzibę działalności gospodarczej w USA, nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce, musi prowadzić do uznania analizowanej transakcji za tzw. dostawę, dla której podatnikiem jest nabywca (por. art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy).

Mechanizm rozliczenia dostawy, dla której podatnikiem jest nabywca (w niniejszym przypadku Spółka) jest zbliżony do sposobu rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z tym, że odpowiadają tej transakcji inne pozycje w deklaracji VAT.

W tej bowiem sytuacji w deklaracji VAT-7 Spółka powinna wypełnić poz. 32 i 33, a nie odpowiadające WNT poz. 23 i 24.

Ponadto, skoro na gruncie analizowanej stanu faktycznego nie wystąpiła żadna z transakcji wskazanych w art. 100 ust. 1 ustawy, nabycie towarów, o którym mowa w wniosku, nie powinno mieć odzwierciedlenia w informacji podsumowującej VAT-UE.

W rezultacie stanowisko Spółki uznano za nieprawidłowe.

W zakresie pytania o treści „Czy właściwie uznano, że towar przewieziony z Danii nabyty za fakturą od … z siedzibą w USA posiada status towaru unijnego” organ interpretacyjny wydał odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie organ interpretacyjny zaznacza, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.