Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.167.2019.2.PRP
z 28 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 maja 2019 r. (data wpływu 10 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do dokonania przez Spółkę zwrotu podatku podróżnym na takich samych zasadach jak osoba fizyczna wnosząca aport do Spółki,
  

• prawa do dokonywania zwrotu podatku podróżnym za rok podatkowy 2019 i w latach następnych oraz stawki podatku VAT w wysokości 0%, pomimo braku spełnienia warunków określonych w art. 127 ust. 6 ustawy o VAT
  

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do dokonania przez Spółkę zwrotu podatku podróżnym na takich samych zasadach jak osoba fizyczna wnosząca aport do Spółki,
  

• prawa do dokonywania zwrotu podatku podróżnym za rok podatkowy 2019 i w latach następnych oraz stawki podatku VAT w wysokości 0%, pomimo braku spełnienia warunków określonych w art. 127 ust. 6 ustawy o VAT.
  
  

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 maja 2019 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz przedstawienie własnego stanowiska odnoście części pytania nr 2 wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku).

Spółka (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego z dniem 16 października 2018 roku. 2 stycznia 2019 roku do Spółki został wniesiony aport w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa wspólnika - osoby fizycznej (jednoosobowej działalności gospodarczej), na mocy czego osoba wnosząca aport dokonała podwyższenia swojego wkładu. W skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa wchodziły oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo, koncesja na przewozy drogowe na potrzeby własne, majątek rzeczowy w postaci środków trwałych, majątek rzeczowy w postaci materiałów i towarów znajdujących się w magazynie, wyrobów będących w toku procesu produkcji oraz wyrobów gotowych, prawa i obowiązki wynikające ze stosunków zatrudnienia pracowników, wszelkie prawa, wierzytelności i roszczenia wspólnika wynikające z zawartych przez niego umów, rozliczenia międzyokresowe oraz dokumentacja finansowa. Łączna wartość aportu wyniosła 2 641.484,25 zł netto.

Przed wniesieniem aportu wspólnik Spółki spełniał warunki określone w art. 127 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. jego obrót za poprzedni rok obrotowy wynosił ponad 400 000 tys. zł oraz dokonywał sprzedaży na podstawie procedury TAX FREE.

Spółka kontynuowała działalność gospodarczą wnoszącego aport wspólnika w zakresie sprzedaży hurtowej wyrobów metalowych oraz sprzętu hydraulicznego i grzejnego. Wspólnik zaprzestał prowadzenia działalności w dotychczasowym zakresie, ograniczając się tylko do wynajmowania Wnioskodawcy nieruchomości, na których prowadził uprzednio swoją działalność.

Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz prowadzi ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Część z kontrahentów Spółki to osoby zamieszkujące na stałe na terenie Ukrainy, którzy dokonywali zakupu produktów oferowanych przez Spółkę na terenie Polski, które następnie wywożone były na teren Ukrainy.

Z uwagi na powyższe Spółka postanowiła skorzystać z systemu zwrotu podatku podróżnym określonego w art. 126-130 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka spełnia wszystkie przesłanki skorzystania z tej procedury opisane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. W tym przedmiocie wskazać należy, iż:

1. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Wnioskodawca prowadzi ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.
3. Wnioskodawca zapewnia podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim.
4. Wnioskodawca oznacza punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku.
5. Towary sprzedawane są na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a osoby kupujące nie mają stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej.
6. Towary sprzedawane przez Wnioskodawcę są wywożone w stanie nienaruszonym przez podróżnych poza terytorium Unii Europejskiej w Bagażu Osobistym.
7. Towary są wywożone przez podróżnych nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonywali zakupu towarów.
8. Wnioskodawca wystawia każdorazowo podróżnemu dokumenty, które mają przymocowane wystawione przez sprzedawcę paragony z kas rejestrujących, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług.
9. Przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca otrzymuje dokument zawierający potwierdzenie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej.
10. Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające dokonanie zwrotu kwoty tego podatku w przypadku, gdy zwrot podatku został dokonany w formie polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.
11. Wnioskodawca poinformował na piśmie naczelnika urzędu skarbowego, że jest sprzedawcą w ramach omawianej procedury.
12. Wnioskodawca poinformował na piśmie, że Spółka samodzielnie dokonuje zwrotu podatku oraz o miejscu gdzie podróżny może otrzymać zwrot podatku.
    
    

Wnioskodawca nie zawarł umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku od towarów i usług podróżnym, ponieważ podjął decyzję o tym, że taki zwrot będzie dokonywany przez niego samodzielnie.

W pierwszej kolejności Spółka poinformowała naczelnika urzędu skarbowego na piśmie, że jest sprzedawcą w ramach omawianej procedury, a także o tym, że Spółka samodzielnie dokonuje zwrotu podatku oraz o miejscu gdzie podróżny może otrzymać zwrot podatku.

W odpowiedzi, pismem z dnia 7 marca 2019 roku, Naczelnik Urzędu Skarbowego …. poinformował Spółkę, iż sprzedawcy mogą dokonywać zwrotu pod warunkiem, że ich obroty za poprzedni rok podatkowy wyniosły powyżej 400.000 zł. Zwrotu podatku VAT podróżnym nie może dokonywać sprzedawca nowo rozpoczynający działalność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca po otrzymaniu aportu w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa osoby fizycznej ma prawo dokonywania zwrotu podatku dla podróżnych na takich samych zasadach jak osoba fizyczna wnosząca aport w postaci części swojego przedsiębiorstwa, która spełniała warunki dotyczące wysokości obrotu określone w art. 127 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług i dokonywała sprzedaży korzystając z procedury TAX FREE, mimo iż Wnioskodawca nie spełnia warunku określonego w art. 127 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem Spółka nie istniała w poprzednim roku podatkowym?
2. Niezależnie od odpowiedzi na powyższe pytanie - czy Wnioskodawca, który został wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego z dniem 16 października 2018 roku może samodzielnie dokonywać zwrotu podatku podróżnym korzystając z tzw. procedury tax free za rok podatkowy 2019 i w latach następnych oraz czy może stosować stawkę VAT 0%, mimo że nie spełnia wymagań określonych w art. 127 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku):

Ad. 1

Stosownie do art. 127 ust. 6 ustawy o VAT, sprzedawcy, o których mowa w ust. 5, mogą dokonywać zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1, pod warunkiem że ich obroty za poprzedni rok podatkowy wyniosły powyżej 400.000 zł oraz że dokonują zwrotu podatku wyłącznie w odniesieniu do towarów nabytych przez podróżnego u tego sprzedawcy. Jeżeli takie wymagania spełnił poprzednik prawny Wnioskodawcy, należy uznać za spełnione je także w przypadku jego następcy.

Zagadnienie sukcesji podatkowej reguluje Rozdział 14 - Prawa i obowiązki następców prawnych oraz podmiotów przekształconych ustawy Ordynacja podatkowa. W przepisach tych ustawodawca przedstawił zamknięty katalog przypadków, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych. Stosownie do art. 93a § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, spółka niemająca osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa, wstępuje w przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa wniesionego przedsiębiorstwa, z wyjątkiem tych praw, które nie mogą być kontynuowane na podstawie przepisów regulujących opodatkowanie spółek niemających osobowości prawnej. Oznacza to, że prawo podatkowe przewiduje sukcesję praw i obowiązków w odniesieniu do spółki niemającej osobowości prawnej w zakresie wniesienia do tej spółki przedsiębiorstwa osoby fizycznej.

Tym samym Wnioskodawca - jako spółka niemająca osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła wkład w postaci zorganizowanej części swojego przedsiębiorstwa, jako następca prawny, na podstawie art. 93a § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, wstąpi we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki, w tym również wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług, tj. w zakresie prawa do dokonywania zwrotu podatku VAT podróżnym, które nabyła wcześniej osoba fizyczna wnosząca wkład w postaci przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego do spółki komandytowej.

Oznacza to, że Wnioskodawca, po otrzymaniu aportu w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ma prawo dokonywania zwrotu podatku dla podróżnych na takich samych zasadach jak osoba fizyczna wnosząca zorganizowaną część przedsiębiorstwa (jednoosobowa działalność gospodarcza), bowiem wymagania spełniał wnoszący aport, pomimo, że Wnioskodawca nie spełnia warunku określonego w art. 127 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2

Biorąc pod uwagę aktualne orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich Sądów Administracyjnych, nie powinno budzić wątpliwości, że Wnioskodawca ma prawo do samodzielnego dokonywania zwrotu podatku oraz stosowania stawki VAT 0% korzystając z tzw. procedury tax free, mimo że nie spełnia wymagań określonych w art. 127 ust 6, ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie dotyczącym osiąganego obrotu.

W pierwszej kolejności wskazać należy na treść wyroku TSUE z dnia 28 lutego 2018 r. w sprawie C-307/16. Dotyczyło ono pytania prejudycjalnego Naczelnego Sądu Administracyjnego, który zastanawiał się, czy art. 146 ust. 1 lit. b), art. 147 oraz art. 131 i 273 dyrektywy [VAT] należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniom krajowym wyłączającym zastosowanie zwolnienia w stosunku do podatnika, który nie spełnia warunku osiągnięcia odpowiedniego pułapu obrotów za poprzedni rok podatkowy, jak również nie posiada zawartej umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku podróżnym.

TSUE stwierdził, że ani brzmienie art. 146 ust. 1 lit. b), ani brzmienie art. 147 dyrektywy VAT nie przewidują warunku, że podatnik powinien osiągnąć minimalny pułap obrotów za poprzedni rok podatkowy, lub w braku spełnienia tego warunku, zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym, aby możliwe było zastosowanie zwolnienia w eksporcie przewidzianego w owym art. 146 ust. 1 lit. b) Dodatkowo zauważył, że takie uregulowania nie są niezbędne do osiągnięcia celu polegającego na zapobieżeniu unikaniu opodatkowania i oszustwom podatkowym. W konsekwencji stwierdził, że art. 131, art. 146 ust. 1 lit. b) oraz art. 147 i 273 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, wedle których w ramach dostaw na eksport towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych sprzedawca będący podatnikiem powinien osiągnąć minimalny pułap obrotów za poprzedni rok podatkowy lub zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym, jeżeli sam brak poszanowania tych warunków skutkuje ostatecznym pozbawieniem prawa do zwolnienia tej dostawy z podatku.

Zacytowany wyrok znalazł odzwierciedlenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 maja 2018 roku do sygn. akt I FSK 1605/14 stwierdził, iż „wykładnia prawa unijnego wynikająca z orzeczenia w sprawie Pieńkowski (C-307/16) powoduje, że zastosowanie preferencyjnej 0% stawki VAT w eksporcie, o którym mowa art. 129 ust. 1 u.p.t.u. nie może zostać wyłączone ze względu na niespełnienie przez podatnika przewidzianych w prawie polskim warunków osiągnięcia przez podatnika za poprzedni rok podatkowy obrotów powyżej 400 tys. zł lub zawarcia umowy z uprawnionym podmiotem (art. 127 ust. 6 u.p.t.u.)”.

W następstwie wyroku Trybunału, z którego można wywieść wniosek, że prawo krajowe jest niezgodne z prawem Unii, wszystkie organy tego państwa członkowskiego są zobowiązane do zaradzenia tej sytuacji. Wynika to z zasad pierwszeństwa oraz lojalnej współpracy, zapisanych w art. 4 ust. 3 TSUE. W tym względzie Trybunał konsekwentnie orzeka, że państwa członkowskie mają obowiązek usuwania bezprawnych skutków naruszenia prawa Unii (por. wyrok TS w sprawach połączonych Jonkman i in., od C-231/06 do C-233/06, EU:C:2007:373, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo). Trybunał podkreślił, że zobowiązanie takie ciąży w ramach jego właściwości na każdym organie danego państwa członkowskiego (por. wyrok TS w sprawie Wells, C-201/02, EU:C:2004:12, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo). Od wydania wyroku w sprawie Simmenthal powszechnie wiadomo również, że sędzia sądu krajowego musi odmówić zastosowania sprzecznych z prawem Unii przepisów prawa krajowego. Ten sam obowiązek dotyczy wszystkich organów publicznych (por. opinia RG M. S. do sprawy Sebat Ince, C-336/14, ECLI:EU:C 2015:724, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

W judykaturze zgodnym jest, że organy oceniając prawo podatnika do skorzystania z preferencyjnej 0% stawki VAT nie mogą odmówić skarżącemu statusu podatnika uprawnionego do dokonywania jako sprzedawca bezpośredniego zwrotu podatku VAT podróżnym wyłącznie z tego powodu, iż nie spełnił wynikających z art. 127 ust. 6 ustawy o VAT warunków osiągnięcia przez podatnika za poprzedni rok podatkowy obrotów powyżej 400 tys. zł lub zawarcia umowy z uprawnionym podmiotem. Warunek ten, co wynika z ww. orzeczenia TSUE jest niezgodny z prawem unijnym, a w konsekwencji organy podatkowe zobowiązane są do pominięcia (odmowy zastosowania) sprzecznej z prawem unijnym normy prawa krajowego - art. 127 ust. 6 ust. o VAT (zob. uzasadnienie wyroku do sygn. akt I FSK 1605/14, a także do sygn. akt I FSK 1127/14, I FSK 1594/14). W konsekwencji, Wnioskodawca winien mieć prawo do samodzielnego zwrotu podatku VAT oraz stosowania stawki VAT 0% korzystając z tzw. procedury tax free niezależnie od osiągniętego przez siebie obrotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, osoby fizyczne niemające stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwane dalej „podróżnymi”, mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, stałe miejsce zamieszkania, o którym mowa w ust. 1 ustala się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość.

Warunki, które musi spełnić sprzedawca aby dokonywać zwrotu podatku na rzecz podróżnych zostały wymienione w art. 127 ustawy.

I tak, stosownie do art. 127 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2019 r.), zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej „sprzedawcami”, którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz
2. prowadzą ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz
3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.
   
   

Według art. 127 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2019 r.), zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej „sprzedawcami”, którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz
2. prowadzą ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz
3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.
   
   

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu (art. 127 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 127 ust. 3 ustawy, sprzedawcami nie mogą być podatnicy, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Przepis art. 127 ust. 4 ustawy stanowi, że sprzedawcy są obowiązani:

1. poinformować naczelnika urzędu skarbowego na piśmie, że są sprzedawcami;
2. zapewnić podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim;
3. oznaczyć punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku;
4. poinformować naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u nich zakupu towarów może odebrać podatek, oraz z kim mają zawarte umowy o zwrot podatku, i przedłożyć kopie tych umów.
   
   

Na podstawie art. 127 ust. 5 ustawy, zwrot podatku podróżnym jest dokonywany w złotych przez sprzedawcę lub przez podmioty, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1. Zwrot podatku jest dokonywany w formie wypłaty gotówkowej lub polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.

Sprzedawcy, o których mowa w ust. 5, mogą dokonywać zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1, pod warunkiem że ich obroty za poprzedni rok podatkowy wyniosły powyżej 400.000 zł oraz że dokonują zwrotu podatku wyłącznie w odniesieniu do towarów nabytych przez podróżnego u tego sprzedawcy (art. 127 ust. 6 ustawy).

Według art. 127 ust. 7 ustawy, przepis ust. 6 stosuje się również w przypadku, gdy sprzedawca nie spełnia warunku dotyczącego wysokości obrotów, o którym mowa w tym przepisie, jednakże wyłącznie w odniesieniu do sprzedaży dokonanej podróżnemu w roku podatkowym, w którym spełniał ten warunek.

W art. 128 ust. 1 ustawy wskazano, że zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu.

Na podstawie art. 128 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2019 r.), podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celno-skarbowy potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej, o której mowa w art. 111 ust. 1.

Z kolei art. 128 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2019 r.) stanowi, iż podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celno-skarbowy potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej.

Przepis art. 129 ust. 1 ustawy stanowi, że do dostawy towarów, od których dokonano zwrotu podatku podróżnemu, sprzedawca stosuje stawkę podatku 0%, pod warunkiem że:

1. spełnił warunki, o których mowa w art. 127 ust. 4 pkt 1 i 4, oraz
2. przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument określony w art. 128 ust. 2, zawierający potwierdzenie wywozu tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej;
3. posiada dokumenty, określone odrębnymi przepisami, potwierdzające dokonanie zwrotu kwoty tego podatku - w przypadku gdy zwrot podatku został dokonany w formie polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.
   
   

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 1 pkt 2, nie później jednak niż przed upływem 10 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dokonano dostawy, upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego od tej dostawy w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument (art. 129 ust. 2 ustawy).

Przytoczone regulacje odpowiadają zapisom Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.).

I tak, w rozdziale 6, zatytułowanym „Zwolnienia w eksporcie”, w tytule IX ww. dyrektywy, zawarto art. 146 ust. 1 lit. b), który stanowi, że państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa, z wyłączeniem towarów transportowanych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia w paliwo i ogólnego zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz samolotów turystycznych lub wszelkich innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Według art. 147 ust. 1 dyrektywy, w przypadku gdy dostawa towarów, o której mowa w art. 146 ust. 1 lit. b), dotyczy towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, zwolnienie to ma zastosowanie wyłącznie po spełnieniu następujących warunków:

1. podróżny nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Wspólnoty;
2. towary zostaną przetransportowane poza terytorium Wspólnoty przed końcem trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dostawa została dokonana;
3. całkowita wartość dostawy, wraz z VAT, przekracza kwotę 175 [EUR] lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej ustalaną raz w roku przy zastosowaniu kursu wymiany obowiązującego w pierwszym dniu roboczym października ze skutkiem od 1 stycznia roku następnego.
   
   

Państwa członkowskie mogą jednakże zwolnić dostawę, której całkowita wartość jest niższa od kwoty przewidzianej w akapicie pierwszym lit. c).

Stosownie do ust. 2 cyt. artykułu, do celów ust. 1 przez „podróżnego niemającego siedziby we Wspólnocie” rozumie się podróżnego, którego stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu nie znajduje się na terytorium Wspólnoty. W takim przypadku przez „stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu” rozumie się miejsce wskazane jako takie w paszporcie, dowodzie osobistym lub każdym innym dokumencie potwierdzającym tożsamość uznanym za ważny przez państwo członkowskie, na którego terytorium odbywa się dostawa.

Dowód wywozu stanowi faktura lub inny zastępujący ją dokument, potwierdzony przez urząd celny, przez który towary zostały wywiezione ze Wspólnoty.

Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wzory pieczęci, jakie stosuje w celu wydania potwierdzenia, o którym mowa w akapicie drugim. Komisja przekazuje te informacje organom podatkowym w pozostałych państwach członkowskich.

Zgodnie z art. 273 dyrektywy, państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, pod warunkiem równego traktowania transakcji krajowych i transakcji dokonywanych między państwami członkowskimi przez podatników oraz pod warunkiem, że obowiązki te, w wymianie handlowej między państwami członkowskimi, nie będą prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic.

Możliwość przewidziana w akapicie pierwszym nie może zostać wykorzystana do nałożenia dodatkowych obowiązków związanych z fakturowaniem poza obowiązkami, które zostały określone w rozdziale 3.

Należy wskazać, że w dniu 28 lutego 2018 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C-307/16 Stanisław Pieńkowski przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Lublinie, zgodnie z którym art. 131, art. 146 ust. 1 lit. b) oraz art. 147 i 273 Dyrektywy Rady 2006/112/WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, wedle których w ramach dostaw na eksport towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, sprzedawca będący podatnikiem powinien osiągnąć minimalny pułap obrotów za poprzedni rok podatkowy lub zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku od wartości dodanej podróżnym, jeżeli sam brak poszanowania tych warunków skutkuje ostatecznym pozbawieniem prawa do zwolnienia tej dostawy z podatku.

W orzeczeniu tym Trybunał zauważył, iż z przepisów dyrektywy, a w szczególności z terminu „wysyłane”, użytego w art. 146 ust. 1 lit. b) wynika, że eksport towarów następuje, a zwolnienie dostawy na eksport ma zastosowanie, gdy prawo do rozporządzania tym towarem jak właściciel zostanie przekazane nabywcy, a dostawca wykaże, że towar został wysłany lub przetransportowany poza Unię, i że w następstwie tej wysyłki lub tego transportu opuścił fizycznie terytorium Unii. Jednakże, w przypadku gdy dostawa towarów, o której mowa w art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT, dotyczy towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych, zwolnienie to ma zastosowanie wyłącznie po spełnieniu dodatkowych warunków przewidzianych w art. 147 owej dyrektywy.

W tym kontekście TSUE stwierdził: (29) „ (…) ani brzmienie art. 146 ust. 1 lit. b), ani brzmienie art. 147 dyrektywy VAT nie przewidują warunku, że podatnik powinien osiągnąć minimalny pułap obrotów za poprzedni rok podatkowy lub, w braku spełnienia tego warunku, zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym, aby możliwe było zastosowanie zwolnienia w eksporcie przewidzianego w owym art. 146 ust. 1 lit. b). (30) Ponadto warunki przewidziane w art. 147 dyrektywy VAT dotyczą jedynie nabywców spornych towarów i nie odnoszą się do sprzedawców tych towarów. (31) W konsekwencji zastosowanie art. 146 ust. 1 lit. b) i art. 147 dyrektywy VAT nie może być uzależnione od poszanowania warunków ustanowionych w przepisach krajowych rozpatrywanych w postępowaniu głównym, których nieprzestrzeganie skutkuje ostatecznym pozbawieniem podatnika prawa do zwolnienia w eksporcie. (…) (33) (…) w ramach wykonywania uprawnień przyznanych na mocy art. 131 i 273 państwa członkowskie muszą przestrzegać ogólnych zasad prawa wchodzących w skład porządku prawnego Unii, do których należą w szczególności zasady pewności prawa, proporcjonalności i ochrony uzasadnionych oczekiwań (wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., BDV Hungary Trading, C 563/12, EU:C:2013:854, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo). (…) (36) (…) wedle wyjaśnień przedstawionych przez sąd odsyłający, warunek dotyczący obowiązku osiągnięcia przez podatnika minimalnego pułapu obrotów za poprzedni rok podatkowy nie ma charakteru bezwzględnego, ponieważ wówczas, gdy ów pułap nie zostanie osiągnięty, podatnik ma możliwość skorzystania ze zwolnienia poprzez zawarcie umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu VAT podróżnym. (37) Należy jednak wskazać w tym względzie, że brak poszanowania owego warunku skutkuje odmową zwolnienia w eksporcie nawet wówczas, gdy są spełnione warunki skorzystania z tego zwolnienia przewidziane w art. 146 ust. 1 lit. b) i art. 147 dyrektywy VAT. (38) Tymczasem Trybunał orzekł już, że w sytuacji gdy zostanie wykazane, że warunki zwolnienia w eksporcie określone w art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT, w szczególności wywóz danych towarów z obszaru celnego Unii, są spełnione, od takiej dostawy nie jest należny VAT. W takich okolicznościach nie zachodzi już zasadniczo ryzyko oszustwa podatkowego lub utraty wpływów z podatków mogące uzasadnić opodatkowanie danej transakcji (wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., BDV Hungary Trading, C 563/12, EU:C:2013:854, pkt 40)”.

W tym miejscu wskazać należy, że następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa, jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego.

Zagadnienie sukcesji podatkowej regulują przepisy Działu III, Rozdział 14 – Prawa i obowiązki następców prawnych oraz podmiotów przekształconych regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900). W przepisach tych ustawodawca przedstawił zamknięty katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

1. osób prawnych,
2. osobowych spółek handlowych,
3. osobowych i kapitałowych spółek handlowych

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

Art. 93 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

1. innej osoby prawnej (osób prawnych);
2. osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
   
   

W myśl art. 93a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

Z kolei art. 93a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa określił, że przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

1. osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:
   1. innej spółki niemającej osobowości prawnej,
   2. spółki kapitałowej;
2. (uchylony);
3. stowarzyszenia utworzonego w wyniku przekształcenia stowarzyszenia zwykłego.
   
   

Spółka niemająca osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa, wstępuje w przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa wniesionego przedsiębiorstwa, z wyjątkiem tych praw, które nie mogą być kontynuowane na podstawie przepisów regulujących opodatkowanie spółek niemających osobowości prawnej – art. 93a § 5 ustawy Ordynacja podatkowa.

Na podstawie art. 93c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, osoby prawne przejmujące lub osoby prawne powstałe w wyniku podziału wstępują, z dniem podziału lub z dniem wydzielenia, we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki osoby prawnej dzielonej pozostające w związku z przydzielonymi im, w planie podziału, składnikami majątku.

Przepis § 1 stosuje się, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie - także majątek osoby prawnej dzielonej, stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa (art. 93c § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Należy zauważyć, że wskazane przepisy ustawy Ordynacja podatkowa, regulując kwestię następstwa prawnego na gruncie przepisów prawa podatkowego, stanowią normy lex generali. Oznacza to, że jeżeli w przepisach prawa podatkowego przewidziane zostały inne, bardziej szczegółowe przepisy regulujące ww. kwestię (lex specjalis), to tym samym mają one pierwszeństwo przed normami bardziej ogólnymi (w tym przypadku przed przepisami Ordynacji podatkowej), co wynika z zasady lex specjalis derogat legi generali.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przyjęta w art. 6 pkt 1 ustawy, opcja wyłączenia z opodatkowania zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa wymaga zatem uznania, że w przypadku zbycia tak określonego przedmiotu, jego nabywca traktowany jest jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia.

W konsekwencji, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, istnieje szczególne rozwiązanie, niezależne od unormowań zawartych w Ordynacji podatkowej, regulujące prawa i obowiązki następców prawnych, w sytuacji dotyczącej dostawy przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Unormowanie to, zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy, stanowi lex specialis wobec rozwiązań zawartych w Ordynacji podatkowej. W konsekwencji podatnik, który nabył przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa i nadal je prowadzi jest następcą prawnym zbywcy tego przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa powinien być traktowany jako następca prawny zbywającego. Wprawdzie przepisy ustawy o VAT nie zawierają szczegółowej regulacji w tym zakresie, jednakże jako przepis implementujący kwestie następstwa prawnego można wskazać przepis dotyczący korekty podatku naliczonego (art. 91 ust. 9 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy, w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust, 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Regulacje zawarte w art. 6 pkt 1 i art. 91 ust. 9 ustawy mają na celu zachowanie zasady neutralności VAT, tj. w każdym przypadku odbiorca będzie traktowany jako prawny następca przekazującego, w szczególności co do prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur uzyskanych przez poprzednika. Oznacza to, że w przypadku zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, nabywca powinien być traktowany jako następca prawny.

W szczególności art. 91 ustawy stanowiący w ust. 9 ustawy o kontynuacji korekty podatku naliczonego przez nabywcę przedsiębiorstwa, wprowadza zasadę sukcesji nabywcy przedsiębiorstwa w zakresie podatku VAT po podmiocie, który wcześniej zbył przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca został wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego z dniem 16 października 2018 roku. 2 stycznia 2019 roku do Spółki został wniesiony aport w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa wspólnika - osoby fizycznej (jednoosobowej działalności gospodarczej), na mocy czego osoba wnosząca aport dokonała podwyższenia swojego wkładu. W skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa wchodziły oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo, koncesja na przewozy drogowe na potrzeby własne, majątek rzeczowy w postaci środków trwałych, majątek rzeczowy w postaci materiałów i towarów znajdujących się w magazynie, wyrobów będących w toku procesu produkcji oraz wyrobów gotowych, prawa i obowiązki wynikające ze stosunków zatrudnienia pracowników, wszelkie prawa, wierzytelności i roszczenia wspólnika wynikające z zawartych przez niego umów, rozliczenia międzyokresowe oraz dokumentacja finansowa. Przed wniesieniem aportu wspólnik Spółki spełniał warunki określone w art. 127 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. jego obrót za poprzedni rok obrotowy wynosił ponad 400 000 tys. zł oraz dokonywał sprzedaży na podstawie procedury TAX FREE. Spółka kontynuowała działalność gospodarczą wnoszącego aport wspólnika w zakresie sprzedaży hurtowej wyrobów metalowych oraz sprzętu hydraulicznego i grzejnego. Wspólnik zaprzestał prowadzenia działalności w dotychczasowym zakresie, ograniczając się tylko do wynajmowania Wnioskodawcy nieruchomości, na których prowadził uprzednio swoją działalność. Spółka wskazała, że spełnia wszystkie przesłanki skorzystania z tej procedury opisane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą określenia, czy po otrzymaniu aportu w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa osoby fizycznej ma prawo dokonywania zwrotu podatku dla podróżnych na takich samych zasadach jak osoba fizyczna wnosząca aport, pomimo że nie spełnia warunku określonego w art. 127 ust. 6 ustawy.

Mając na względzie powyższe uregulowania prawne, Wnioskodawca staje się następcą prawnym w podatku VAT osoby fizycznej niezależnie od następstwa określonego przepisami ustawy Ordynacja podatkowa. Tym samym dochodzi do sukcesji podatkowej, w wyniku której Wnioskodawca jest beneficjentem czynności osoby fizycznej, następuje przeniesienie na Wnioskodawcę (nabywcę) zasad dotyczących opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywałyby zbywcę (osobę fizyczną), gdyby do zbycia nie doszło. W konsekwencji Wnioskodawca, który nabył zorganizowaną część przedsiębiorstwa i nadal je prowadzi, może korzystać w zakresie podatku od towarów i usług z uprawnień służących zbywcy zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym Wnioskodawca po otrzymaniu aportu w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa osoby fizycznej, która dokonuje zwrotu podatku VAT podróżnym na podstawie dokumentów TAX FREE, ma prawo dokonywania zwrotu podatku dla podróżnych na takich samych zasadach jak osoba fizyczna wnosząca aport, mimo że Wnioskodawca nie spełnia warunku określonego w art. 127 ust. 6 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do wątpliwości Wnioskodawcy objętych zakresem pytania nr 2 wskazać należy, że – jak wynika z okoliczności sprawy - Spółka została wpisana do rejestru przedsiębiorców KRS w dniu 16 października 2018 r. Jednocześnie Spółka w roku 2018 nie osiągnęła wysokości obrotów, wymienionej w art. 127 ust. 6 ustawy.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności faktycznych, oraz brzmienia powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu treści cyt. orzeczenia TSUE C-307/16, prowadzi do stwierdzenia, że skoro Wnioskodawca jest sprzedawcą towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych niemających miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, to - niezależnie od spełnienia bądź niespełnienia warunku osiągnięcia obrotów, o których mowa w art. 127 ust. 6 ustawy i przy braku zawarcia umowy z podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku podróżnym – Wnioskodawca może dokonywać zwrotu podatku tym podróżnym w 2019 r. i w latach następnych oraz zastosować 0% stawkę podatku VAT, przy założeniu, że spełnione zostaną pozostałe warunki uprawniające do zwrotu podatku, w szczególności o ile nastąpi wywóz tych towarów z obszaru celnego Unii Europejskiej przed końcem trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

W konsekwencji, oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, iż przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków podatkowych dla wspólnika. Dodatkowo nadmienia się, że przejecie praw, o których mowa we wniosku wiąże się z utratą takich praw u podmiotu zbywającego zorganizowaną część przedsiębiorstwa, ponieważ nie jest możliwe dokonywanie zwrotu przez dwa podmioty na podstawie tych samych uprawnień.

Podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Okoliczność, że przedmiotem aportu była zorganizowana część przedsiębiorstwa oraz że wspólnik Spółki dokonywał sprzedaży na podstawie procedury TAX FREE przyjęto jako element opisu sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.