Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.187.2019.1.WH
z 3 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2019 r. (data wpływu 3 kwietna 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest firmą francuską specjalizującą się w projektowaniu, wytwarzaniu i sprzedaży części i podzespołów samochodowych. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik podatku VAT w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa towary od polskich podmiotów i dostarcza je przede wszystkim do kontrahentów z Unii Europejskiej. Głównym typem transakcji jakich Spółka obecnie dokonuje i będzie dokonywać w przyszłości jest wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Transport towaru jest zlecany wyspecjalizowanym przewoźnikom.

W przypadku, gdy towary są transportowane do innych niż Polska krajów UE w wykonaniu dostawy przez Spółkę towarów na rzecz podmiotów zarejestrowanych dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w tych krajach UE, transakcje te stanowią dla Spółki wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej: WDT). Dostawy te są wykazywane przez Wnioskodawcę jako opodatkowane stawką 0% VAT, jeżeli w wymaganym przez ustawę o VAT terminie Spółka posiada dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Uwzględniając treść przepisu art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, Spółka stara się uzyskać od przewoźników odpowiedzialnych za wywóz towarów z terytorium kraju dokumenty przewozowe dotyczące dokonywanych dostaw (np. stosowany w międzynarodowym transporcie drogowym list przewozowy CMR).

Jednak w praktyce zdarzają się również przypadki, że:

1. Spółka ma problem z uzyskaniem podpisanej kopii listu przewozowego potwierdzonego przez odbiorcę towaru ze względu na to, iż praktyka kraju członkowskiego UE, do którego wywożony jest towar, nie nakazuje podpisywania listu przewozowego przez odbiorcę.
2. Z przyczyn niezależnych od Spółki nie otrzymuje oryginału dokumentu przewozowego. Powyższe dotyczy w szczególności dostaw, w ramach których transport zlecany jest przez inny podmiot niż Spółka. W konsekwencji, otrzymywanie potwierdzonych dokumentów CMR przez Wnioskodawcę od przewoźnika (dla którego Spółka nie jest bezpośrednim zleceniodawcą) może być utrudnione.
   
   

W przypadku:

1. braku na dokumencie CMR potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę na terytorium innego kraju UE, albo
   
2. braku dokumentu CMR lub istotnych trudności z jego pozyskaniem w ustawowym terminie, do zastosowania stawki 0% VAT przy WDT, potwierdzeniem dostarczenia towaru do nabywcy w innym kraju UE jest komplet następujących dokumentów:
   
   

Przypadek I

1. faktura VAT zawierająca ogólną specyfikację poszczególnych sztuk ładunku
   
2. dokument przewozowy, na którym brak jest jednak potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę na terytorium innego kraju UE
   
3. co najmniej jeden z poniższych dokumentów:
   1. elektroniczne (e-mailowe) potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE,
      
   2. potwierdzenie zapłaty za dostarczony towar (przy formie płatności po dostawie),
      
      
      

Przypadek II

1. faktura VAT zawierająca ogólną specyfikację poszczególnych sztuk ładunku
   
2. co najmniej jeden z poniższych dokumentów:
   1. elektroniczne (e-mailowe) potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE,
      
   2. potwierdzenie zapłaty za dostarczony towar (przy formie płatności po dostawie),
      
      
      

Na podstawie wyżej wymienionych dokumentów Spółka zamierza wykazywać przedmiotowe dostawy w deklaracji za dany okres rozliczeniowy jako opodatkowane stawką 0% VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka dokonując transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów jest uprawniona do zastosowania stawki 0%, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym miała miejsce przedmiotowa transakcja (powstał obowiązek podatkowy) posiada zestaw dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium kraju do innego państwa członkowskiego UE, na który składają się dokumenty wymienione w opisie Przypadku I?
   
2. Czy Spółka dokonując transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów jest uprawniona do zastosowania stawki 0%, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym miała miejsce przedmiotowa transakcja (powstał obowiązek podatkowy) posiada zestaw dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium kraju do innego państwa członkowskiego UE, na który składają się dokumenty wymienione w opisie Przypadku II?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opinii Spółki, przedstawione w opisie Przypadku l stanu faktycznego wniosku dokumenty potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium innego niż Polska kraju UE. Są to dokumenty zapewniające spełnienie przez Wnioskodawcę warunku, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju). Tym samym, na ich podstawie Spółka może wykazywać przedmiotowe dostawy (WDT) w deklaracji za dany okres rozliczeniowy jako opodatkowane stawką 0% VAT.

Zgodnie z treścią art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 42 ust. 3 ustawy o VAT):

• dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego kraju UE -w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi), oraz
  

• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
  
  
  

Jednocześnie, stosownie do treści art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy powyższe dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy w innym kraju UE, dowodami dokonania WDT mogą być również inne dokumenty, takie jak:

• korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
  

• dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
  

• dokument potwierdzający zapłatę za towar,
  

• dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE.
  
  
  

Z brzmienia wskazanych przepisów ustawy o VAT wynika, iż prawo podatnika do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% przy realizacji WDT uzależnione jest m.in. od posiadania dokumentów potwierdzających, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go na terytorium innego kraju UE. Z przepisów tych nie wynika, że posiadanie przez podatnika oryginału listu przewozowego (np. stosowanego w międzynarodowym transporcie drogowym listu przewozowego CMR), na którym brak jest jednak potwierdzenia (np. w formie podpisu) odbioru towaru przez nabywcę stanowi warunek konieczny do zastosowania stawki VAT 0% przy realizacji WDT. W konsekwencji, jeżeli podatnik otrzymał dokumenty transportowe od przewoźnika, które nie potwierdzają jednoznacznie odbioru towaru przez nabywcę, podstawą do zastosowania preferencyjnych zasad opodatkowania VAT mogą być inne dokumenty potwierdzające dokonanie dostawy do innego kraju UE.

W powyższym zakresie należy przede wszystkim zwrócić uwagę, iż Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale podjętej w składzie 7 sędziów (orzeczenie z 11 października 2010 r. o sygn. I FPS 1/10), dokonując wykładni przepisu art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wskazał, iż „(...) wprawdzie w przepisach art. 42 ust. 3 i 4 ma miejsce ustawowe określenie dokumentów dowodzących, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, lecz z uwagi na treść art. 42 ust. 11, pozwalającego na dowodzenie tej okoliczności również innymi - nie tylko wymienionymi w tym przepisie - dowodami, ustawowy katalog dowodowy określony w ust. 3 i 4, nie może być uznany za zamknięty, a tym samym nie wyłącza w tym zakresie stosowania normy art. 180 § 1 O.p., zwłaszcza w sytuacji braku jednoznacznego unormowania formy i trybu pozyskiwania na dokumentach określonych w art. 42 ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy, potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (Polski). W takim przypadku mamy wprawdzie do czynienia z ustawowymi dowodami wykazania danej okoliczności, jednak w zakresie tylko takim, w jakim przepisy ustawy określają te dowody oraz dane, które powinny one zawierać. Z uwagi jednak na to, że przepisy te nie precyzują jednoznacznie pod względem normatywnym sposobu i formy pozyskania na tych dokumentach potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 3 pkt 1) lub do nabywcy w innym kraju członkowskim niż Polska (art. 42 ust. 4 pkt 4), nie można ich uznać za wyczerpująco określające żądane dowody, w sposób który pozwalałby wymienionym w tych przepisach dokumentom na jednoznaczne wykazanie dowodzonej nimi okoliczności”.

W konsekwencji NSA w podjętej uchwale ocenił, iż dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. W przedstawionej uchwale NSA zaprezentował więc stanowisko, iż podatnik posiada pewną swobodę w doborze dokumentów, którymi może udowodnić realizację transakcji WDT. Dokumenty takie muszą jednak łącznie potwierdzać fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stanowisko zaprezentowane przez NSA w powyższej uchwale potwierdzane jest w późniejszych wyrokach wydawanych przez sądy administracyjne (m.in. w wyroku WSA w Gdańsku z 9 października 2012 r., sygn. I SA/Gd 893/12, wyroku NSA w Warszawie z 28 października 2011 r., sygn. I FSK 1538/10, wyroku NSA w Warszawie z 21 października 2011 r., sygn. I FSK 1549/10, wyroku NSA w Warszawie z 6 grudnia 2012 r., sygn. I FSK 163/12, wyroku NSA w Warszawie z 20 grudnia 2012 r., sygn. I FSK 133/12).

Analogiczne stanowisko prezentują również organy podatkowe. Dla przykładu, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 8 stycznia 2014 r. (sygn. ILPP4/443-465/13-6/ISN), wskazuje, że dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z kolei w interpretacji z 23 kwietnia 2018 r., nr S-ILPP4/443-357/14/17-S/EWW Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że w sytuacji gdy Wnioskodawca ma problem z uzyskaniem listu przewozowego potwierdzonego przez odbiorcę towaru, dysponuje natomiast fakturą sprzedaży zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz innymi dodatkowymi dokumentami, potwierdzającymi dokonanie wywozu towarów do innego kraju Unii Europejskiej, a w szczególności: potwierdzeniem indywidualnym/zbiorczym przesłanym mailem przez kontrahenta o odbiorze towarów lub potwierdzeniem zapłaty przelewem całej faktury lub potwierdzeniem kompensaty wzajemnych należności i zobowiązań z kontrahentem, to Wnioskodawca posiada dokumenty uprawniające do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Również w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 lipca 2015 r. (sygn. IBPP4/4512-191/15/EK) organ podatkowy zgodził się z wnioskodawcą, iż wiadomość e-mail może potwierdzać otrzymanie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, a zatem należy traktować ją jako dokument uzupełniający, zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Takie rozumienie przepisów VAT potwierdzają również orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach C-409/04 Teleos pic i in. przeciwko Commisioners of Customs Excise oraz C-146/05 Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn, w których Trybunał stwierdził, że oczywistym jest, że warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy WDT (w Polsce: stawki 0%) określa ustawodawstwo wewnętrzne państwa Wspólnoty, jednakże warunki te nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej, zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny.

Reasumując, zgodnie z prawidłową wykładnią przepisów ustawy o VAT dotyczących dokumentacji WDT, dla udowodnienia prawa podatnika do stosowania stawki 0% VAT wystarczające jest posiadanie dokumentów łącznie potwierdzających, że dostawa wewnątrzwspólnotowa faktycznie nastąpiła. Takimi dokumentami mogą być w szczególności przedstawione w Przykładzie I opisu stanu faktycznego wniosku dokumenty potwierdzające fakt wywiezienia i dostarczenia do innego kraju UE towarów będących przedmiotem WDT.

W opinii Spółki, przedstawione w Przykładzie II opisu stanu faktycznego wniosku dokumenty potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium innego niż Polska kraju UE. Są to dokumenty zapewniające spełnienie przez Wnioskodawcę warunku, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju). Tym samym, na ich podstawie Spółka może wykazywać przedmiotowe dostawy (WDT) w deklaracji za dany okres rozliczeniowy jako opodatkowane stawką 0% VAT.

Wskazuje na to zarówno treść cytowanych wyżej przepisów art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy o VAT jak i treść powołanej wcześniej uchwały 7 sędziów NSA z 11 października 2010 r. o sygn. I FPS 1/10 oraz ww. wyroków sądów administracyjnych.

Z brzmienia wskazanych przepisów ustawy o VAT i orzeczeń sądów wynika, iż prawo podatnika do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% przy realizacji WDT uzależnione jest m.in. od posiadania dokumentów potwierdzających, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go na terytorium innego kraju UE. Z przepisów tych nie wynika jednak, że posiadanie przez podatnika oryginału listu przewozowego (np. stosowanego w międzynarodowym transporcie drogowym listu przewozowego CMR) stanowi warunek konieczny do zastosowania stawki VAT 0% przy realizacji WDT. W konsekwencji, jeżeli podatnik nie otrzymał oryginałów dokumentów transportowych od przewoźnika, podstawą do zastosowania preferencyjnych zasad opodatkowania VAT mogą być inne dokumenty potwierdzające dokonanie dostawy do innego kraju UE.

Stanowisko takie prezentują również organy podatkowe. Dla przykładu, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji 4 lipca 2014 r. (sygn. ILPP4/443-169/14-2/BA) potwierdził wprost, że podatnik nie musi posiadać dokumentu CMR. Ważne jest jedynie to, aby inne zgromadzone przez Spółkę dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Z kolei w interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 27 lipca 2017 r. nr 0111-KDIB3-3.4012.43.2017.1.LG czytamy: „Tym samym (...) należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 4 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W sprawie Wnioskodawca posiada następujące dokumenty (dowody) potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów:

1. fakturę VAT zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku
   
2. elektroniczne potwierdzenie odbioru towaru przez nabywcę, (...).

Mając na uwadze opis sprawy i powołane przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada dowody potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa unijnego innego niż Polska”.

Tak samo:

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 13 czerwca 2017 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.94.2017.1.AP i
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 4 stycznia 2016 r., nr IBPP2/4512-890/15/KO
  
  

Reasumując, zgodnie z prawidłową wykładnią przepisów ustawy o VAT dotyczących dokumentacji WDT, dla udowodnienia prawa podatnika do stosowania stawki 0% VAT wystarczające jest posiadanie dokumentów łącznie potwierdzających, że dostawa wewnątrzwspólnotowa faktycznie nastąpiła. Takimi dokumentami mogą być w szczególności przedstawione w Przykładzie II opisu stanu faktycznego wniosku dokumenty potwierdzające fakt wywiezienia i dostarczenia do innego kraju UE towarów będących przedmiotem WDT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jednocześnie stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
   
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Według ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. (uchylony),
   
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
   
4. (uchylony),

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W świetle art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Z cytowanych przepisów wynika, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. W związku z powyższym ważne jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Trzeba przy tym zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument można uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Należy wskazać, że w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. sygn. akt. I FPS 1/10, NSA podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W rozpatrywanej kwestii należy odwołać się także do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – dalej Dyrektywa – zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powołanych przepisów Dyrektywy wyprowadzić można wniosek, że zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (ewentualnie stawki 0%) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w tych przepisach Dyrektywy.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik podatku VAT w Polsce. Głównym typem transakcji jakich Spółka obecnie dokonuje i będzie dokonywać w przyszłości jest wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Transport towaru jest zlecany wyspecjalizowanym przewoźnikom. Spółka stara się uzyskać od przewoźników odpowiedzialnych za wywóz towarów z terytorium kraju dokumenty przewozowe dotyczące dokonywanych dostaw (np. stosowany w międzynarodowym transporcie drogowym list przewozowy CMR). Jednak w praktyce zdarzają się również przypadki, że Spółka ma problem z uzyskaniem podpisanej kopii listu przewozowego potwierdzonego przez odbiorcę towaru ze względu na to, iż praktyka kraju członkowskiego UE, do którego wywożony jest towar, nie nakazuje podpisywania listu przewozowego przez odbiorcę lub z przyczyn niezależnych od Spółki, nie otrzymuje oryginału dokumentu przewozowego. Powyższe dotyczy w szczególności dostaw, w ramach których transport zlecany jest przez inny podmiot niż Spółka. W konsekwencji, otrzymywanie potwierdzonych dokumentów CMR przez Wnioskodawcę od przewoźnika (dla którego Spółka nie jest bezpośrednim zleceniodawcą) może być utrudnione.

W przypadku braku na dokumencie CMR potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę na terytorium innego kraju UE, albo braku dokumentu CMR lub istotnych trudności z jego pozyskaniem w ustawowym terminie, do zastosowania stawki 0% VAT przy WDT, potwierdzeniem dostarczenia towaru do nabywcy w innym kraju UE jest komplet następujących dokumentów:

Przypadek I

1. faktura VAT zawierająca ogólną specyfikację poszczególnych sztuk ładunku
   
2. dokument przewozowy, na którym brak jest jednak potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę na terytorium innego kraju UE
   
3. co najmniej 1 z poniższych dokumentów:
   1. elektroniczne (e-mailowe) potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE,
      
   2. potwierdzenie zapłaty za dostarczony towar (przy formie płatności po dostawie),
   
   
   

Przypadek II

1. faktura VAT zawierająca ogólną specyfikację poszczególnych sztuk ładunku
   
2. co najmniej 1 z poniższych dokumentów:
   1. elektroniczne (e-mailowe) potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE,
      
   2. potwierdzenie zapłaty za dostarczony towar (przy formie płatności po dostawie).
      
   
   
   

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy posiadany zestaw dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium kraju do innego państwa członkowskiego UE, na który składają się dokumenty wymienione w opisie Przypadku I i Przypadku II uprawnia do zastosowania stawki VAT 0% do WDT.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, należy ponownie wskazać, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest m.in. od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju Unii Europejskiej. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem transakcji zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Ponadto powołane przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie posiadał zestaw dokumentów, na który składają się dokumenty wymienione w opisie Przypadku I, tj. faktura VAT zawierająca ogólną specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, dokument przewozowy, na którym brak jest potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę oraz co najmniej jeden z następujących dokumentów: elektroniczne (e-mailowe) potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE, potwierdzenie zapłaty za dostarczony towar (przy formie płatności po dostawie). Natomiast w Przypadku II Wnioskodawca będzie posiadał zestaw dokumentów, na który składają się: faktura VAT zawierająca ogólną specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz co najmniej jeden z poniższych dokumentów: elektroniczne (e-mailowe) potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE, potwierdzenie zapłaty za dostarczony towar (przy formie płatności po dostawie).

Zatem mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, iż skoro zestaw dokumentów, na który składają się dokumenty wymienione w opisie Przypadku I oraz Przypadku II potwierdza jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE Wnioskodawca na podstawie tych dokumentów może do transakcji stanowiących wewnątrzwspólnotową dostawę towarów stosować stawkę podatku w wysokości 0% na podstawie art. 41 ust. 3 w zw. z art. 42 ustawy.

Wobec powyższych ustaleń, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zaznacza się, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Zatem okoliczność, czy posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może być zweryfikowana jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto trzeba podkreślić, że w niniejszej sprawie, w oparciu o informacje przedstawione przez Wnioskodawcę, jako element stanu faktycznego przyjęto, że Wnioskodawca realizuje wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz Nabywców z innych niż Polska krajów członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym wydana interpretacja nie rozstrzyga, czy faktycznie dostawy dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywców stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018, poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.