2019.06.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.229.2019.1.RK
z 4 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2019 r. (data wpływu 16 kwietnia 2019 r), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług przewozu osób - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2019 r wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług przewozu osób.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Gmina [dalej: Gmina] jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług [dalej: VAT] oraz organizatorem publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) i b) ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym [Tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 2016 ze zm.; dalej: Ustawa TZ] na obszarze Gminy.

Sp. z o.o. [dalej: Wnioskodawca lub PUK lub Spółka] jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT oraz spółką prawa handlowego, której jedynym udziałowcem jest Gmina. PUK jest również podmiotem wewnętrznym w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz.UE.L Nr 315 ze zm.) [dalej: Rozporządzenie].

Spółka prowadzi różnorodną działalność obejmującą m.in. (i) świadczenie usług związanych z odbiorem i zagospodarowaniem odpadów oraz oczyszczaniem miasta, (ii) kompleksowe usługi budowlane oraz sprzedaż materiałów budowlanych.

Ponadto PUK świadczy usługi w zakresie przewozu (transportu) osób. W tym zakresie 30 kwietnia 2018 r. Spółka oraz Gmina zawarły umowę wykonawczą [dalej: Umowa], której przedmiotem jest świadczenie przez PUK usług przewozu regularnego osób w krajowym transporcie drogowym w komunikacji miejskiej. Usługi przewozu osób są świadczone przez Spółkę na podstawie Umowy w granicach administracyjnych Gminy oraz poza nimi tj. na obszarze innych gmin, które to gminy zawarły porozumienia z Gminą na wykonywanie przewozów osób na ich obszarze. W tym względzie na mocy Umowy Gmina powierzyła Spółce - jako podmiotowi wewnętrznemu w rozumieniu Rozporządzenia - wykonanie zadania własnego w zakresie lokalnego transportu zbiorowego, o którym to zadaniu mowa w art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym [Tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 506].

W ramach Umowy PUK zobowiązał się m.in. do:

wykonywania przewozów osób według załączonych do Umowy rozkładów jazdy i aktualnej taryfy,

przeznaczania odpisów amortyzacyjnych na odtworzenie taboru autobusowego,

emisji i dystrybucji biletów,

zapewnienia sprawności technicznej eksploatowanych pojazdów,

zapewnienia właściwej jakości obsługi pasażerów pod względem komfortu podróży,

zapewnienia wewnętrznej i zewnętrznej czystości taboru,

umieszczania w środkach transportowych informacji dotyczących przepisów porządkowych i taryf przewozowych,

zapewnienia odpowiedniego personelu do świadczenia usług,

świadczenia usług przewozowych wyłącznie autobusami oznakowanymi zewnętrznie zgodnie z wymaganiami określonymi przez Gminę,

wprowadzenia komunikacji zastępczej w przypadkach wystąpienia zakłóceń na liniach komunikacyjnych,

przekazywania Gminie raportów miesięcznych z rzeczywiście wykonanych wozokilometrów,

przedkładanie Gminie danych księgowych niezbędnych do monitorowania kosztów działalności związanej z przewozami według zapotrzebowania Gminy.

Z kolei Gmina na mocy zawartej Umowy zobowiązała się m.in. do:

wprowadzania zmian przebiegu linii autobusowych w celu optymalnego zaspokojenia potrzeb przewozowych mieszkańców, na pisemny i uzasadniony wniosek Spółki, wraz z projektem zmian przebiegu linii,

zawierania porozumień z gminami sąsiednimi na wykonywanie przewozów na ich terenie,

kontroli rzetelności realizacji przewozów, właściwej jakości usług przewozowych oraz emisji i dystrybucji biletów,

ustalania rozkładów jazdy na pisemny wniosek Spółki wraz z projektem,

określania zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych zarządzanych przez Gminę,

określenia sposobu oznakowania środków transportu wykorzystywanych w komunikacji miejskiej.

Ponadto, na mocy Umowy, w związku ze świadczeniem usług przewozu osób przez Spółkę Gmina zobowiązała się do ustalania i wypłacania na rzecz Spółki rekompensaty [dalej: Rekompensata], która stanowi iloczyn liczby wozokilometrów zrealizowanych przez PUK w ramach Umowy i obliczonej stawki za wozokilometr. Stawka za wozokilometr kalkulowana jest zgodnie z następującym wzorem:

Swkm = (K+Z-S)/W

gdzie:

Swkm - to stawka za kilometr w zł,

K - zakładane koszty działalności przewozowej w danym roku, na które składają się następujące pozycje:

amortyzacja środków trwałych,

energia,

zużycie paliwa (według ustalonych norm) i materiałów przez środki transportowe,

usługi obce (badania techniczne pojazdów, ubezpieczenia),

wynagrodzenia (kierowców i nadzoru) z narzutami,

podatki i opłaty (podatek transportowy, opłaty środowiskowe),

remonty środków transportowych,

koszty ogólne (utrzymanie bazy, administracja itd.).

Z - zakładany zysk na działalności przewozowej w danym roku.

S - zakładane wpływy ze sprzedaży w danym roku, na które składają się:

wpływy ze sprzedaży biletów,

wpływy z opłat dodatkowych (mandatów),

przychody z reklam na przystankach i środkach transportowych.

W - rozkładowa liczba wozokilometrów w danym roku.

Jednocześnie należy podkreślić, że na podstawie uchwały Rady Gminy przejazdy transportem pasażerskim na terenie Gminy od dnia 16 października 2018 r. są bezpłatne, a więc osoby korzystające z transportu nie kupują biletów. Przed ww. datą zasadniczo przejazdy transportem pasażerskim na terenie Gminy były odpłatne, ponieważ przejazd odbywał się na podstawie biletów.

Wysokość Rekompensaty, przysługującej Spółce w związku ze świadczeniem usług przewozu osób na mocy Umowy, nie może przekroczyć kwoty rekompensaty ustalonej na zasadach przewidzianych w Rozporządzeniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługi przewozu osób świadczone przez Spółkę na podstawie Umowy stanowią i będą stanowić odpłatne świadczenie usług opodatkowane VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez nią na podstawie Umowy usługi przewozu osób stanowią i będą stanowić odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu VAT, podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przy tym w myśl art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami są zaś stosownie do art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT).

Zgodnie z przyjętą praktyką, wypracowaną m.in. na bazie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: TSUE], świadczenie usług za wynagrodzeniem, które podlega VAT, występuje w przypadkach, w których łącznie spełnione są następujące warunki: (i) istnieje związek między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego występuje świadczenie wzajemne, (ii) wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy, (iii) istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie nabywcy usługi, (iv) odpłatność pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana VAT i (v) istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 sierpnia 2015 r. sygn. akt I FSK 1373/14).

Stosownie do art. 29a ust. 1 Ustawy o VAT podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle przywołanych powyżej przepisów, aby odpowiedzieć na postawione w niniejszym wniosku pytania należy przeanalizować, czy Spółka - w związku z otrzymaniem Rekompensaty i realizacją Umowy - może zostać uznana za podatnika świadczącego na rzecz Gminy usługę, za którą zapłatę stanowi Rekompensata.

Zatem, odnosząc się kolejno do wskazanych powyżej przesłanek, wypracowanych na bazie orzecznictwa TSUE należy stwierdzić, że:

pomiędzy Spółką a Gminą istnieje bezpośredni związek, w ramach którego występuje świadczenie wzajemne - zgodnie z Umową PUK świadczy usługi przewozu osób, w zamian za co Gmina wypłaca Spółce określoną kwotę w postaci Rekompensaty;

Rekompensata stanowi w ocenie Spółki wynagrodzenie faktycznie przekazywane PUK za świadczenie usług przewozu osób na mocy Umowy;

po stronie Gminy z tytułu świadczonych przez PUK usług istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść w postaci prawidłowego wykonywania zadań własnych Gminy, których konieczność wykonywania wynika z przepisów prawa;

Rekompensata pozostaje w bezpośrednim związku z świadczonymi usługami przewozu osób, tj. bez świadczenia ww. usług do wypłat Rekompensaty w ogóle by nie dochodziło;

wartość usług przewozu osób, świadczonych przez PUK, jest wyrażana w pieniądzu - Rekompensata jest bowiem wypłacana w złotych.

Tym samym w ocenie Spółki należy przyjąć, że na podstawie Umowy PUK świadczy na rzecz Gminy odpłatne usługi podlegające VAT tj. usługi przewozu osób, za które Spółka otrzymuje wynagrodzenie w postaci Rekompensaty (która zgodnie z treścią art. 29a ust. 1 Ustawy o VAT stanowi podstawę opodatkowania tych usług).

W rezultacie, w ocenie Spółki, świadczone przez nią na podstawie Umowy usługi przewozu osób stanowią i będą stanowić odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT.

Prawidłowość powyższego stanowiska PUK znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w okolicznościach zbliżonych do przypadku Spółki, w tym m.in. w:

interpretacji indywidualnej z 14 lutego 2019 r. o sygn. 0114-KDIP1-1 .4012.9.2019.1.KOM;

interpretacji indywidualnej z 27 lutego 2019 r. o sygn. 0112-KDIL1-1.4012.16.2019.l.MJ;

interpretacji indywidualnej z 10 grudnia 2018 r. o sygn. 0115-DIT1-1.4012.779.2018.1.MN.

Prawidłowość powyższego poglądu została potwierdzona również m.in. w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 7 marca 2018 r. (sygn. akt I SA/Bk 1754/17) - zapadłym na gruncie stanu faktycznego zbliżonego do przedstawionego w niniejszym wniosku, w którym Sąd zważył, iż: „Zapłatą za świadczone usługi jest zapłata za bilety oraz owa rekompensata, stanowiącą w istocie dopłatę do ceny świadczonych przez Spółkę usług publicznego transportu zbiorowego. Dlatego też w pełni należy podzielić konkluzje organu, że otrzymana rekompensata na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego stanowi wynagrodzenie za wykonanie konkretnych usług zleconych przez Gminę i stanowi element podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 u.p.t.u. (...).Na charakter otrzymywanych rekompensat nie wpływa też okoliczność, że Spółka jest tzw. podmiotem wewnętrznym”.

Mając na uwadze przedstawione wyżej argumenty, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a ustawy.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Podkreślenia wymaga, że na gruncie podatku od towarów i usług dana czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca wykonując opisane we wniosku czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Wskazać również należy, że dla uzyskania statusu podatnika VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Podatnikiem będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na to, czy przynosi ona zyski. Podatnikami VAT są również podmioty, których cel działalności nie jest związany z prowadzeniem działalności komercyjnej nastawionej na osiąganie zysków lub też przeznaczające uzyskane zyski na cele społecznie użyteczne (charytatywne, kulturalne, naukowe itd.).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że gdyby nawet podatnik nie osiągnął z tytułu prowadzonej działalności dochodu, to nie zmienia faktu, że wykonując czynności będące przedmiotem działalności gospodarczej wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT – bowiem będzie świadczył w tym zakresie usługi, które podlegają VAT. Oznacza to w konsekwencji, że jeżeli podmiot uzyska jakąkolwiek zapłatę za te usługi w sensie ekonomicznym (nawet bilansując tylko poniesione w związku z nim wydatki), to owe wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według właściwych reguł.

Zasady finansowania przewozów o charakterze publicznym użyteczności publicznej zostały uregulowane w ustawie z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2016, z późn. zm.).

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest:

gmina:
1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.

W myśl art. 50 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, finansowanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej może polegać w szczególności na:

pobieraniu przez operatora lub organizatora opłat w związku z realizacją usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
przekazaniu operatorowi rekompensaty z tytułu:
1. utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, lub
2. utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora, o ile zostały ustanowione, lub
3. poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
udostępnianiu operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Na podstawie art. 50a ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, rada gminy może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w gminnych przewozach pasażerskich.

W myśl art. 52 ust. 1 ustawy, operatorowi przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą poniesionej straty z tytułu realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego są utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, proporcjonalnie do poniesionej straty.

W myśl art. 52 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, w ramach rekompensaty, w części, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. c, operatorowi przysługuje rozsądny zysk, o którym mowa w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.

W świetle art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 cyt. ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy.

I tak, stosownie do ww. przepisu podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Art. 29a ust. 7 ustawy stanowi, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z powyższych przepisów wynika, że - co do zasady - podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Przepis art. 29a ust. 6 i ust. 7 wymienia elementy, które powinny być wliczane bądź nie powinny być wliczane do podstawy opodatkowania.

Włączenie do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze ma miejsce tylko wówczas, gdy jest to dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze związana bezpośrednio z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. Do podstawy opodatkowania zaliczane są tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które są bezpośrednio przeznaczone na dofinansowanie konkretnego towaru czy też konkretnego rodzaju usługi. Nie jest więc podstawą opodatkowania ogólna dotacja (subwencja, inna dopłata o podobnym charakterze) uzyskana przez podatnika, niezwiązana z dostawą towaru lub świadczeniem usługi.

Zatem, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne – na pokrycie kosztów działalności nie zwiększa podstawy opodatkowania, a tym samym nie podlega opodatkowaniu.

Istotne znaczenie dla ustalenia, czy konkretne dotacje podlegają opodatkowaniu ma orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. W szczególności wyroki w sprawach C-184/00 (Office des products wallons ASBL v. Belgian State) oraz C-353/00 (Keeping Newcastle Warm Ltd. v. Commisioners OD Customs and Excise, w skrócie KNW).

W wyroku C-184/00 Trybunał stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio związanych z ceną należy interpretować jako obejmujące wyłącznie subwencję, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, a które są wypłacane przez podmiot trzeci w stosunku do sprzedawcy lub świadczącego. Trybunał argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, cena towarów i usług musi, co do zasady, być ustalana nie później, niż w momencie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi korelat, jakim jest prawo beneficjenta do jej otrzymania, ponieważ dokonał on dostawy podlegającej opodatkowaniu. Ten związek pomiędzy dotacją a ceną musi być jednoznacznie widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego wynagrodzenia. Z drugiej strony nie jest konieczne, aby cena towarów lub usług bądź część tej ceny została ustalona. Wystarczy by możliwe było jej ustalenie. Cena jaką płaci nabywca musi być ustalana w taki sposób, że zmniejsza się ona w proporcji do dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, co zatem stanowi element ustalenia ceny, jakiej żąda ten ostatni. Trybunał w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wskazał sądowi odsyłającemu szereg wskazówek, stwierdzając, że sąd krajowy musi zbadać obiektywnie, czy fakt, iż dotacja jest wypłacana sprzedawcy lub świadczącemu pozwala mu sprzedawać towary lub świadczyć usługi po cenie niższej, niż musiałby on żądać w braku takiej dotacji. Nie jest konieczne, by dotacja odpowiadała bezpośrednio zmniejszeniu ceny dostarczanych towarów, wystarczy by relacja pomiędzy zmniejszeniem ceny a dotacją, która może być wyrażona ryczałtowo, była istotna (por. J. Martini, Ł. Karpesiuk, „VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości”, C. H. Beck Warszawa 2005 r. s. 265 i nast.).

W wyroku C-353/00 Trybunał wyraził pogląd, że niezależnie od tego czy dofinansowanie spełnia warunek bezpośredniego związku z ceną, czy też nie spełnia takiego warunku, zwiększać będzie podstawę opodatkowania, jeśli osoba trzecia (także organ władzy publicznej) wpłaca pewną kwotę pieniędzy na poczet usług świadczonych na rzecz osoby fizycznej. Orzeczenie to dotyczyło dopłat wypłacanych firmie zajmującej się usługami związanymi z doradztwem w dziedzinie energetyki.

Związek dotacji z ceną nie został szczegółowo przeanalizowany w tym wyroku. Szersze uwagi na ten temat znalazły się natomiast w opinii rzecznika generalnego oraz pisemnym stanowisku rządu Wielkiej Brytanii, które zaaprobował Trybunał. Jak wskazuje rzecznik, dotacje mogą mieć różną formę i charakter. Zwykle przez dotacje (subwencje) rozumie się sumy wypłacane danemu podmiotowi z funduszy publicznych w interesie ogólnym. W praktyce dotacje mogą mieć postać dopłat ogólnych do działalności przedsiębiorstwa (i wówczas nie podlegają opodatkowaniu) albo też stanowić subsydia do konkretnych dostaw lub usług, umożliwiając nabycie ich ostatecznemu odbiorcy po niższej cenie (lub w ogóle bez odpłatności z jego strony). W tym ostatnim przypadku podlegają podatkowi VAT.

Jeżeli otrzymywana dotacja jest w sposób zindywidualizowany i policzalny związana z ceną danego świadczenia (tj. świadczenie dzięki dotacji ma cenę niższą o konkretną kwotę), taka dotacja podlega VAT. Jeżeli natomiast związek tego rodzaju nie występuje i równocześnie dotacja nie jest elementem wynagrodzenia związanego z danymi dostawami towarów lub usług, wówczas można – i należy – potraktować ją jako płatność niepodlegającą podatkowi VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Sp. z o.o. jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT oraz spółką prawa handlowego, której jedynym udziałowcem jest Gmina. Spółka prowadzi różnorodną działalność obejmującą m.in. (i) świadczenie usług związanych z odbiorem i zagospodarowaniem odpadów oraz oczyszczaniem miasta, (ii) kompleksowe usługi budowlane oraz sprzedaż materiałów budowlanych.

Na mocy Umowy, w związku ze świadczeniem usług przewozu osób przez Spółkę Gmina zobowiązała się do ustalania i wypłacania na rzecz Spółki rekompensaty, która stanowi iloczyn liczby wozokilometrów zrealizowanych przez PUK w ramach Umowy i obliczonej stawki za wozokilometr.

Na podstawie uchwały Rady Gminy przejazdy transportem pasażerskim na terenie Gminy od dnia 16 października 2018 r. są bezpłatne, a więc osoby korzystające z transportu nie kupują biletów. Przed ww. datą zasadniczo przejazdy transportem pasażerskim na terenie Gminy były odpłatne, ponieważ przejazd odbywał się na podstawie biletów.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy usługi przewozu osób świadczone przez Spółkę na podstawie Umowy stanowią i będą stanowić odpłatne świadczenie usług opodatkowane VAT.

Odnosząc przedstawiony opis sprawy do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, że otrzymywana przez Wnioskodawcę od Gminy rekompensata z tytułu świadczenia usług przewozu osób w zakresie komunikacji miejskiej stanowi dopłatę w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, mającą bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z Umową, Gmina będzie wypłacać Wnioskodawcy rekompensatę uwzględniającą koszt oraz zakładany przez Wnioskodawcę zysk związany z wykonywaniem działalności przewozowej. Rekompensata otrzymywana będzie w związku ze świadczeniem przez Wnioskodawcę usług przewozu osób, które są wyodrębnione z ogólnej działalności Wnioskodawcy. Zatem, nie można uznać, że rekompensata wypłacana jest na ogólne koszty funkcjonowania Wnioskodawcy. Wskazany we wniosku sposób wyliczenia rekompensaty wskazuje także, że jest ona bezpośrednio związana ze świadczeniem przez Wnioskodawcę usług przewozu osób. Otrzymywana kwota rekompensaty ma zatem bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez Wnioskodawcę, gdyż dzięki rekompensacie Wnioskodawca świadczy nieodpłatnie usługi przewozu osób.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie otrzymana przez Wnioskodawcę rekompensata, którą Wnioskodawca otrzymuje od Gminy z tytułu umowy na świadczenie przez Spółkę usług przewozu regularnego osób w krajowym transporcie drogowym w komunikacji miejskiej, stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i będzie to należność za wykonanie powierzonego zadania, a więc czynność opodatkowaną podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy znać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawyz dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin