INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2011 r. (data wpływu 19 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości prowadzenia księgi przychodów i rozchodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości prowadzenia księgi przychodów i rozchodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, obywatelką Ukrainy, posiada kartę pobytu oraz miejsce zameldowania w Polsce (rodzaj wydanego zezwolenia - osiedlenie się). Dokonała wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Adres siedziby dla wykonywanej działalności w Polsce jest taki, jak adres zameldowania Wnioskodawczyni. Przedmiotem prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jest towarowy transport drogowy (49.41.Z). Wnioskodawczyni wybrała prowadzenie dokumentacji rachunkowej w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy osoba fizyczna, obywatel Ukrainy, mający kartę pobytu i miejsce zameldowania (zamieszkania) w Polsce, może w związku z zarejestrowaną w Polsce pozarolniczą działalnością gospodarczą, prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów...

Zdaniem Wnioskodawczyni, może Ona prowadzić dokumentację w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 24a ust. 1, nakłada na osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą obowiązek prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ksiąg rachunkowych, w celu zapewnienia prawidłowych rozliczeń podatkowych. Obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy wyłącznie osób fizycznych, jeżeli ich przychody za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości.

Art. 24a ust. 5 ww. ustawy, daje możliwość dobrowolnego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Wnioskodawczyni dodaje, iż rozpoczęła prowadzenie działalności od dnia 1 listopada 2011 r. Do dnia 6 grudnia 2011 r. nie osiągnęła żadnych przychodów i nie przewiduje ich osiągnięcia nawet w pierwszych miesiącach 2012 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jedynym kryterium obligującym do prowadzenia ksiąg rachunkowych jakie zawiera ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wysokość przychodu ze sprzedaży.

Ponadto, ustawa o swobodzie działalności gospodarczej, zapewnia obywatelom innych państw, którzy posiadają w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na osiedlenie się, podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawiera ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy o rachunkowości, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., przepisy tej ustawy, stosuje się z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

• osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 Euro,

• osób zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.
  
  

Stosownie natomiast do art. 5 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447), przez osobę zagraniczną rozumie się osobę fizyczną nieposiadającą obywatelstwa polskiego.

Z powyższego wynika, że osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego (bez względu na miejsce zamieszkania, czy też posiadanie zezwolenia na osiedlenie się), jest w świetle ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osobą zagraniczną, zobowiązaną w świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy o rachunkowości, do prowadzenia ksiąg rachunkowych bez względu na wysokość przychodu netto osiągniętego przez tę osobę z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zasada ta nie dotyczy obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, w myśl bowiem postanowień Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, mając na uwadze zasadę równego traktowania obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej uznano, iż osoby fizyczne będące obywatelami tych państw, nieposiadające obywatelstwa polskiego powinny być traktowane tak jak obywatele polscy.

W związku z tym, zastosowanie do nich znajduje art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o rachunkowości, na podstawie którego, osoby te są zobowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych dopiero po osiągnięciu, za poprzedni rok obrotowy, przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wynoszących co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 Euro.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest obywatelem Ukrainy, prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą na terytorium Polski w zakresie transportu drogowego. Dokumentację rachunkową prowadzi w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Ukraina jest państwem nienależącym do Unii Europejskiej, nie mają więc w tym konkretnym przypadku zastosowania postanowienia Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Reasumując, stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni posiadając obywatelstwo ukraińskie, nie jest obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, zobowiązana jest zatem do prowadzenia ksiąg rachunkowych jako osoba zagraniczna, bez względu na wysokość przychodu netto osiągniętego z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, iż w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą może prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.