2019.06.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.175.2019.1.KS
z 12 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2019 r. (data wpływu 15 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług pośrednictwa kredytowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2019 r. r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług pośrednictwa kredytowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca jest wpisany do rejestru pośredników kredytowych, w dziale II: rejestrze pośredników kredytu konsumenckiego. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa finansowego. Określony w umowie spółki przedmiot działalności Wnioskodawcy według Polskiej Klasyfikacji Działalności obejmuje m.in.:

66.19.Z Pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych,

64.19.Z Pozostałe pośrednictwo pieniężne,

64.92.Z Pozostałe formy udzielania kredytów,

66.29.Z Pozostała działalność wspomagająca ubezpieczenia i fundusze emerytalne,

66.22.Z Działalność agentów i brokerów ubezpieczeniowych.

Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę wypełniają definicję pośrednika kredytowego w rozumieniu art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2018 r., poz. 993, ze zm.).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera ze swoimi klientami umowy o świadczenie usługi pośrednictwa kredytowego. W ramach zawartych umów Wnioskodawca zobowiązuje się do podejmowania wszelkich czynności faktycznych i prawnych związanych z przygotowaniem i oferowaniem kredytu lub pożyczki pieniężnej, których skutkiem ma być uzyskanie przez klienta Wnioskodawcy środków finansowych z tytułu udzielonego kredytu lub pożyczki pieniężnej. W szczególności w ramach realizacji zawartej umowy, Wnioskodawca zobowiązuje się do:

przedstawienia klientowi rzetelnej informacji o produktach oferowanych przez banki lub instytucje finansowe oraz warunkach udzielenia kredytu lub pożyczki pieniężnej,
rekomendowania klientowi wyboru produktu najbardziej odpowiadającego możliwościom i potrzebom klienta,
przygotowania wniosku kredytowego oraz dokonania jego wstępnej weryfikacji na podstawie dokumentów i informacji przekazanych przez klienta,
zbierania od klientów wszelkich informacji i dokumentów potrzebnych do zawarcia umowy pomiędzy klientem a bankiem lub instytucją finansową, przekazywania dokumentów klienta do banku i dokumentów sporządzonych przez bank lub instytucję finansową do klienta,
przesłania wypełnionego i podpisanego przez klienta wniosku kredytowego wraz z pełną dokumentacją kredytową do wytypowanego przez Wnioskodawcę oraz zaakceptowanego przez klienta banku lub instytucji finansowej w celu pozyskania wybranego produktu dla klienta,
zabezpieczenia i przechowywania dokumentacji klienta w sposób chroniący przed jej utratą.

Wnioskodawca nie jest stroną umów zawieranych pomiędzy klientem a bankiem lub instytucją finansową, a działalność Wnioskodawcy różni się zasadniczo od typowych czynności wykonywanych przez bank lub instytucję kredytową. Wnioskodawca nie ma wpływu na treść umowy zawartej ostatecznie pomiędzy klientem a bankiem lub instytucją kredytową. To klient decyduje, ile potrzebuje środków finansowych, zaś bank (lub instytucja kredytowa) decyduje, czy klient spełnia kryteria zdolności kredytowej i czy należy mu udzielić kredytu/pożyczki w określonej kwocie. Wnioskodawca co do zasady nie negocjuje umów w imieniu i na rzecz klienta, lecz wybiera pasujące dla klienta oferty i opisuje koszty udzielenia kredytu/pożyczki opierając się na cennikach banków lub instytucji finansowych. Niemniej jednak mogą wystąpić sytuacje, w których możliwe jest negocjowanie przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz klienta wysokości prowizji banku lub instytucji kredytowej.

Z tytułu czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz klientów, Wnioskodawcy przysługuje od klientów wynagrodzenie prowizyjne. Wynagrodzenie prowizyjne jest ustalane w wysokości zależnej od wartości udzielonego kredytu/pożyczki. Przy czym wynagrodzenie przysługuje wyłącznie, gdy bank lub instytucja finansowa udzieli klientowi kredytu lub pożyczki pieniężnej – gdy klient w efekcie pośrednictwa Wnioskodawcy zawrze z bankiem lub instytucją finansową umowę kredytu lub pożyczki.

Usługi Wnioskodawcy są świadczone na rzecz osób nieposiadających żadnych zobowiązań kredytowych lub pożyczkowych, jak również na rzecz osób posiadających już zobowiązania kredytowe lub pożyczkowe. W przypadku klientów posiadających już zobowiązania kredytowe lub pożyczkowe usługi Wnioskodawcy mogą prowadzić do uzyskania kredytu/pożyczki pozwalających na spłatę dotychczasowego zadłużenia (konsolidacja „chwilówek”, pozyskanie kredytu konsolidacyjnego). Niemniej jednak każdorazowo efektem działań Wnioskodawcy będzie pozyskanie przez klientów nowego finansowania.

Wnioskodawca nie jest powiązany w żaden sposób z bankami i instytucjami kredytowymi oferującymi kredyty lub pożyczki. W szczególności Wnioskodawcy nie łączy z ww. podmiotami żadna umowa, a z tytułu wykonywanych czynności Wnioskodawcy nie przysługuje żadne wynagrodzenie od banku lub instytucji finansowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie przez Wnioskodawcę opisanych usług korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług przewidzianego dla usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie przez niego opisanych usług korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług przewidzianego dla usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Na mocy art. 43 ust. 15 Ustawy o VAT, ww. zwolnienie nie ma zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa, usług w zakresie leasingu.

Przepisy Ustawy o VAT nie zawierają definicji pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych. Zgodnie z definicją językową (Słownik Języka Polskiego PWN) pośrednictwo to „działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu i na rzecz innego podmiotu, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym podmiotem a podmiotem trzecim. Działanie „w imieniu” oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, natomiast działanie „na rzecz” oznacza działanie na czyjąś korzyść.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, warto odnieść się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 (Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde), w którym TSUE stwierdził, że „w istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Wykonane usługi powinny tworzyć odrębną całość, która wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy” (pkt 23 wyroku). „Pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy” (pkt 38 wyroku).

Natomiast w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. W sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy”.

Podkreślić należy, iż zwolnieniem opisanym w art. 41 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT objęte są usługi udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa niezależnie od tego przez jaki podmiot są wykonywane. Zwolnienie to ma charakter przedmiotowy (por. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 października 2016 r., sygn. III SA/Wa 2471/15), zatem jego stosowanie nie jest uzależnione od charakteru czy rodzaju podmiotu świadczącego takie usługi. Ustawodawca położył szczególny nacisk na charakter przedmiotowy świadczonych usług, nie dokonując zawężenia opisanego zwolnienia do określonej grupy podmiotów, dlatego istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia będzie rodzaj świadczonej usługi oraz cechy które ją odróżniają. Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, iż:

„zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą”.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że istotne dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT w przypadku usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych jest to, aby całokształt czynności wykonywanych przez pośrednika (stanowiących odrębną całość, za którą pośrednik otrzymuje wynagrodzenie), był świadczony na rzecz strony transakcji finansowej, która za świadczoną usługę wypłaca wynagrodzenie, zmierzał do zawarcia umowy kredytu lub pożyczki (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy) i jednocześnie nie ograniczał się do czynności wyłącznie technicznych.

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy,
uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,
prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów kredytowych, których celem będzie doprowadzenie do zawarcia umów kredytowych stanowią pośrednictwo finansowe w udzielaniu kredytów zwolnione od podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe w ocenie Wnioskodawcy, świadczone przez niego czynności spełniają przesłanki do uznania ich za usługę pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek.

przedstawienia klientowi rzetelnej informacji o produktach oferowanych przez banki lub instytucje finansowe oraz warunkach udzielenia kredytu lub pożyczki pieniężnej,
rekomendowania klientowi wyboru produktu najbardziej odpowiadającego możliwościom i potrzebom klienta,
przygotowania wniosku kredytowego oraz dokonania jego wstępnej weryfikacji na podstawie dokumentów i informacji przekazanych przez klienta,
zbierania od klientów wszelkich informacji i dokumentów potrzebnych do zawarcia umowy pomiędzy klientem a bankiem lub instytucją finansową, przekazywania dokumentów klienta do banku i dokumentów sporządzonych przez bank lub instytucję finansową do klienta,
przesłania wypełnionego i podpisanego przez klienta wniosku kredytowego wraz z pełną dokumentacją kredytową do wytypowanego przez Wnioskodawcę oraz zaakceptowanego przez klienta banku lub instytucji finansowej w celu pozyskania wybranego produktu dla klienta,
zabezpieczenia i przechowywania dokumentacji klienta w sposób chroniący przed jej utratą.

Z tytułu czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz klientów, Wnioskodawcy przysługuje od klientów wynagrodzenie prowizyjne. Przy czym wynagrodzenie przysługuje wyłącznie, gdy bank lub instytucja finansowa udzieli klientowi kredytu lub pożyczki pieniężnej – gdy klient w efekcie pośrednictwa Wnioskodawcy zawrze z bankiem lub instytucją finansową umowę kredytu lub pożyczki. Z tytułu wykonywanych czynności Wnioskodawcy nie przysługuje żadne wynagrodzenie od banku lub instytucji finansowej.

W kontekście powołanych powyższej przepisów prawa oraz orzecznictwa TSUE wykonywane przez Wnioskodawcę czynności, które mają na celu uzyskanie przez klienta Wnioskodawcy środków finansowych z tytułu udzielonego kredytu lub pożyczki pieniężnej, stanowią usługę pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych.

Zasadniczym celem pośrednictwa jest spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby instytucja kredytowa i klient zawarli ze sobą umowę. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę mają na celu doprowadzenie do zawarcia umowy z instytucją kredytową i mają realny wpływ na zawarcie takiej umowy. Działalność Wnioskodawcy nie ogranicza się do wykonywania jedynie pojedynczych czynności faktycznych związanych z umową. Wnioskodawca w zakresie pośrednictwa w imieniu i na rachunek klientów będzie wykonywać czynności, o których mowa wyżej, polegające m.in. na przedstawieniu klientowi informacji o produktach oferowanych przez instytucje finansowe, przygotowaniu wniosku kredytowego i dokonaniu jego wstępnej weryfikacji, przesłaniu wniosku kredytowego do instytucji finansowej.

Efektem podejmowanych przez Wnioskodawcę czynności jest doprowadzenie do zawarcia przez klienta umowy kredytu czy pożyczki z instytucją finansową. Zatem celem Wnioskodawcy jest uczynienie wszystkiego co możliwe, aby strony umowy kredytu lub pożyczki zawarły umowę.

Wnioskodawca nie jest stroną umów zawieranych pomiędzy klientem a bankiem lub instytucją finansową, a działalność Wnioskodawcy różni się zasadniczo od typowych czynności wykonywanych przez bank lub instytucję kredytową. Wnioskodawca nie ma wpływu na treść umowy zawartej ostatecznie pomiędzy klientem a bankiem lub instytucją kredytową. To klient decyduje, ile potrzebuje środków finansowych, zaś bank (lub instytucja kredytowa) decyduje, czy klient spełnia kryteria zdolności kredytowej i czy należy mu udzielić kredytu/pożyczki w określonej kwocie. Wnioskodawca co do zasady nie negocjuje umów w imieniu i na rzecz klienta, lecz wybiera pasujące dla klienta oferty i opisuje koszty udzielenia kredytu/pożyczki opierając się na cennikach banków lub instytucji finansowych. Mogą wystąpić sytuacje, w których w ramach świadczonej usługi pośrednictwa możliwe jest negocjowanie przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz klienta wysokości prowizji banku lub instytucji kredytowej.

Z tytułu czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz klientów, Wnioskodawcy przysługuje od klientów wynagrodzenie prowizyjne. Wynagrodzenie prowizyjne jest ustalane w wysokości zależnej od wartości udzielonego kredytu/pożyczki. Przy czym wynagrodzenie przysługuje wyłącznie, gdy bank lub instytucja finansowa udzieli klientowi kredytu lub pożyczki pieniężnej. Wnioskodawca otrzymuje zatem wynagrodzenie za efekt podejmowanych działań w postaci zawarcia umowy kredytu/pożyczki przez klienta Wnioskodawcy. Z tytułu wykonywanych czynności Wnioskodawcy nie przysługuje żadne wynagrodzenie od banku lub instytucji finansowej.

Przedmiotem umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a klientami, są czynności zmierzające do pozyskania przez klienta środków finansowych z tytułu udzielonego klientowi przez instytucję finansową kredytu lub pożyczki.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi pośrednictwa mają kompleksowy charakter, w ramach którego można wyróżnić pomniejsze czynności jak np.: rekomendowanie klientowi wyboru produktu najbardziej odpowiadającego możliwościom i potrzebom klienta, zabezpieczenie i przechowywanie dokumentacji klienta w sposób chroniący przed jej utratą (świadczenia pomocnicze). Niemniej jednak wszystkie wykonywane przez Wnioskodawcę czynności łączą się w jedną całość, tj. czynności mające na celu pośrednictwo w zawarciu przez klientów umów kredytu lub pożyczki pieniężnej, w wyniku których klienci otrzymają finansowanie.

Okoliczność, iż podatnik rekomenduje klientom wybór produktu najbardziej odpowiadającego możliwościom i potrzebom klienta nie stanowi przeszkody dla stwierdzenia istnienia usługi pośrednictwa kredytowego, m.in. ze względu na fakt, że:

Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za wykonane świadczenia wyłącznie pod warunkiem, że jego klienci zawrą umowę kredytu lub pożyczki,
pośrednictwo finansowe stanowi świadczenie decydujące dla klienta Wnioskodawcy (kredytobiorcy/pożyczkobiorcy), ponieważ czynności rekomendowania produktu z oferty banków lub instytucji finansowych mają miejsce jedynie w fazie wstępnej i ograniczają się do pomagania klientowi w wyborze tych spośród różnych produktów finansowych, które są najlepiej dostosowane do jego sytuacji i potrzeb.

Pomniejsze czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, tj. rekomendowanie klientowi wyboru produktu najbardziej odpowiadającego możliwościom i potrzebom klienta, zabezpieczenie i przechowywanie dokumentacji klienta w sposób chroniący przed jej utratą, stanowią element usługi pośrednictwa finansowego, która jako usługa kompleksowa korzysta ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT.

Takie stanowisko potwierdza orzecznictwo TSUE, z którego wynika, że jeżeli świadczenie nie stanowi dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania świadczenia głównego, to świadczenia pomocnicze dzielą reżim świadczenia głównego. Przykładowo w odniesieniu do usług pośrednictwa kredytowego w wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 (Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde) TSUE orzekł, że „okoliczność, iż podatnik analizuje sytuację majątkową samodzielnie wyszukanych klientów w celu uzyskania dla nich kredytów, nie stanowi przeszkody dla stwierdzenia istnienia usługi pośrednictwa kredytowego zwolnionej zgodnie z art. 13 część B lit. d) pkt 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, jeśli w świetle poprzedzających wskazówek interpretacyjnych usługę pośrednictwa kredytowego oferowaną przez tego podatnika należy uznać za świadczenie główne, w stosunku do którego doradztwo majątkowe ma charakter pomocniczy z tym skutkiem, że to ostatnie dzieli los prawny pośrednictwa kredytowego”.

Również w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-44/11 (Finanzamt Frankfurt am Main V-Hochst v. Deutsche Bank AG) TSUE wskazał, że „decydowanie o najlepszym podejściu w zakresie nabywania, zbywania lub zatrzymywania papierów wartościowych byłoby bezcelowe w kontekście usługi zarządzania portfelem inwestycji, gdyby decyzje te nie były wdrażane. Podobnie dokonywanie czynności nabycia i zbycia lub ich niepodejmowanie, zależnie od wypadku, bez wiedzy i bez uprzedniej analizy rynku także byłoby bezcelowe. W kontekście usługi zarządzania portfelem inwestycji spornej przed sądami krajowymi te dwa elementy są nie tylko nierozdzielnie ze sobą powiązane, ale także muszą być jednakowo traktowane. Oba są niezbędne w celu wykonania usługi jako całości, tak iż nie jest możliwe przyjęcie poglądu, że jeden z elementów można uznać za usługę główną, a drugi – za poboczną. W konsekwencji elementy te należy uznać za tak ściśle z sobą powiązane, że obiektywnie tworzą one jednolite świadczenie gospodarcze, którego podział byłby sztuczny”.

Z uwagi na powyższe w przedstawionym stanie faktycznym nie znajduje zastosowania wyłączenie od zwolnienia z podatku przewidziane w art. 43 ust. 15 pkt 2 Ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, literalne brzmienie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT nie ogranicza jego zastosowania do sytuacji świadczenia usług pośrednictwa bezpośrednio na podstawie umów zawartych z bankami lub instytucjami parabankowymi. W przedstawionym stanie faktycznym usługi wykonywane są bezpośrednio na podstawie umowy z klientem (kredytobiorcą/pożyczkobiorcą) i w takiej konfiguracji również dochodzi do pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych. Potwierdza to m.in. definicja pośrednika kredytowego z art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z tym przepisem pośrednikiem kredytowym jest przedsiębiorca, inny niż kredytodawca, który w zakresie swojej działalności gospodarczej uzyskuje korzyści majątkowe, w szczególności wynagrodzenie od konsumenta, dokonując czynności faktycznych lub prawnych związanych z przygotowaniem, oferowaniem lub zawieraniem umowy o kredyt.

W konsekwencji czynności wykonywane przez Wnioskodawcę – jako czynności mające na celu doprowadzenie do zawarcia umów kredytowych (pożyczkowych) w imieniu i na rzecz danego klienta Wnioskodawcy – stanowią usługi pośrednictwa finansowego w udzielaniu kredytów (pożyczek), a tym samym korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe w zakresie w jakim świadczenie przez Wnioskodawcę opisanych usług korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług przewidzianego dla usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnośnie powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego należy zauważyć, że nie może on wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że jest on rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

&podpis&

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin