Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.138.2019.1.ŁS
z 12 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku złożonym dnia 12 kwietnia 2019 r., uzupełnionym w dniu 29 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania części kwoty wydzielonej ze sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 29 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania części kwoty wydzielonej ze sprzedaży nieruchomości.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 2 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w ….. ogłosił wobec Wnioskodawczyni upadłość konsumencką (sygn. akt …….). Postanowienie o ogłoszeniu upadłości konsumenckiej uprawomocniło się 18 czerwca 2015 r. Na podstawie art. 491¹³ ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze w dniu 21 marca 2018 r. została Wnioskodawczyni wypłacona kwota 19 440 zł tytułem „przelew środków finansowych 24-miesięczny czynsz dla upadłej wydzielony z kwoty uzyskanej ze sprzedaży domu przez komornika sygn. akt ……..”. Nieruchomość, którą Wnioskodawczyni nabyła w 2007 r. w drodze umowy sprzedaży, została sprzedana przez komornika w drodze egzekucji. W dniu 23 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w …..., postanowieniem sygn. akt ……… przesądził własność nieruchomości Wnioskodawczyni położonej w ……. na rzecz J. i M. w udziałach po 1/2 części każdemu z nich za cenę 236 133,33 zł. Postanowieniem tym Wnioskodawczyni została również zobowiązana do wydania ww. nieruchomości nowym właścicielom. W uzasadnieniu postanowienia o przesądzeniu własności nieruchomości Sąd wskazał, że postanowienie o przybiciu na rzecz licytantów uprawomocniło się w dniu 23 kwietnia 2015 r., a licytanci wykonali warunki licytacyjne – zapłacili w zakreślonym terminie cenę nabycia. Ponadto w uzasadnieniu Sąd powołał się na art. 998 § 1 K.p.c. oraz art. 146 ust. 1 zd. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze. Uzyskana kwota ze sprzedaży przez komornika nieruchomości weszła do składu masy upadłości. W okresie rozpatrywania wniosku o ogłoszenie wobec Wnioskodawczyni upadłości konsumenckiej wynajmowała Ona lokal mieszkalny i pokrywała koszty czynszu najmu w wysokości 810 zł miesięcznie. Wydatki zostały prawidłowo udokumentowane zwarciem umowy najmu oraz dowodami zapłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy kwota 19 440 zł otrzymana przez Wnioskodawczynię na podstawie art. 491¹³ ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze w dniu 21 marca 2018 r. stanowi przychód w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy kwota zapłaconych przez Wnioskodawczynię czynszów za okres 24 miesięcy stanowiąca równowartość kwoty otrzymanej, o której mowa w pytaniu 1 stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów. Art. 10 ust. 1 pkt 9 określa jako źródło przychodów „inne źródła”. Oznacza to, że katalog źródeł przychodów jest katalogiem otwartym. W konsekwencji powyższego każdy uzyskany przychód stanowi podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, chyba że z mocy innego przepisu zostanie z tego podatku zwolniony. Z uwagi, że otrzymane świadczenie nie jest zawarte w katalogu przychodów wolnych od podatku, a contrario należy uznać – w opinii Wnioskodawczyni - że stanowi ono przychód w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy. Ponadto, zdaniem Wnioskodawczyni zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Nie ulega wątpliwości, że istnieje bezpośredni związek przyczynowo-skutkowym pomiędzy uzyskanym przychodem, a poniesionymi kosztami. Związek wyraża się tym, że gdyby Wnioskodawczyni nie poniosła kosztów uzyskania przychodów w postaci zapłaconego czynszu nie uzyskałaby przychodu określonego orzeczeniem sądu. Związek ten wyraża się tym, że kwota przychodu została określona na podstawie poniesionych wcześniej wydatków i w wysokości poniesionych wydatków. Należy też dodać, że poniesione koszty nie znajdują się w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 23 ustawy i zostały prawidłowo udokumentowane zawartą umową najmu oraz potwierdzeniami przelewu. Tym samym zapłacone raty czynszu za okres 24 miesięcy, w kwocie 19 440 zł stanowią – zdaniem Wnioskodawczyni - koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 komentowanej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wskazane w pkt 9 tego przepisu inne źródła.

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak wynika z powyższego przepisu katalog przychodów zaliczanych do tzw. przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym, do którego jednakże należy zaliczyć tylko te przychody, które nie mogą zostać zakwalifikowane do pozostałych kategorii źródeł, szczegółowo wymienionych w treści art. 10 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowanego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c- przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 2 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w ….. ogłosił wobec Wnioskodawczyni upadłość konsumencką (sygn. akt …….). Postanowienie o ogłoszeniu upadłości konsumenckiej uprawomocniło się 18 czerwca 2015 r. Na podstawie art. 491¹³ ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze w dniu 21 marca 2018 r. została Wnioskodawczyni wypłacona kwota 19 440 zł tytułem „przelew środków finansowych 24-miesięczny czynsz dla upadłej wydzielony z kwoty uzyskanej ze sprzedaży domu przez komornika sygn. akt ……..”. Nieruchomość, którą Wnioskodawczyni nabyła w 2007 r. w drodze umowy sprzedaży, została sprzedana przez komornika w drodze egzekucji. W dniu 23 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w …..., postanowieniem sygn. akt ……… przesądził własność nieruchomości Wnioskodawczyni położonej w ……. na rzecz J. i M. w udziałach po 1/2 części każdemu z nich za cenę 236 133,33 zł. Postanowieniem tym Wnioskodawczyni została również zobowiązana do wydania ww. nieruchomości nowym właścicielom. W uzasadnieniu postanowienia o przesądzeniu własności nieruchomości Sąd wskazał, że postanowienie o przybiciu na rzecz licytantów uprawomocniło się w dniu 23 kwietnia 2015 r., a licytanci wykonali warunki licytacyjne – zapłacili w zakreślonym terminie cenę nabycia. Ponadto w uzasadnieniu Sąd powołał się na art. 998 § 1 K.p.c. oraz art. 146 ust. 1 zd. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze. Uzyskana kwota ze sprzedaży przez komornika nieruchomości weszła do składu masy upadłości. W okresie rozpatrywania wniosku o ogłoszenie wobec Wnioskodawczyni upadłości konsumenckiej wynajmowała Ona lokal mieszkalny i pokrywała koszty czynszu najmu w wysokości 810 zł miesięcznie. Wydatki zostały prawidłowo udokumentowane zwarciem umowy najmu oraz dowodami zapłaty.

W związku z powyższym, wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 998 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1360 ze zm.) po uprawomocnieniu się przybicia i wykonaniu przez nabywcę warunków licytacyjnych lub postanowienia o ustaleniu ceny nabycia i wpłaceniu całej ceny przez Skarb Państwa sąd wydaje postanowienie o przysądzeniu własności.

Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów. Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń bez potrzeby nadania mu klauzuli wykonalności. Przepis art. 791 stosuje się odpowiednio (art. 999 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego).

W myśl natomiast art. 156 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 498) w przypadku ogłoszenia upadłości powołuje się syndyka.

Stosownie do art. 75 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe z dniem ogłoszenia upadłości upadły traci prawo zarządu oraz możliwość korzystania z mienia wchodzącego do masy upadłości i rozporządzania nim.

Natomiast jak stanowi art. 62 ww. ustawy w skład masy upadłości wchodzi majątek należący do upadłego w dniu ogłoszenia upadłości oraz nabyty przez upadłego w toku postępowania upadłościowego, z wyjątkami określonymi w art. 63-67a.

Z kolei art. 146 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe stanowi, że postępowanie egzekucyjne skierowane do majątku wchodzącego w skład masy upadłości, wszczęte przed dniem ogłoszenia upadłości, ulega zawieszeniu z mocy prawa z dniem ogłoszenia upadłości. Postępowanie to umarza się z mocy prawa po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości. Zawieszenie postępowania egzekucyjnego nie stoi na przeszkodzie przysądzeniu własności nieruchomości, jeżeli przybicia prawomocnie udzielono przed ogłoszeniem upadłości, a nabywca egzekucyjny wpłaci w terminie cenę nabycia.

Sumy uzyskane w zawieszonym postępowaniu egzekucyjnym, a jeszcze niewydane, przelewa się do masy upadłości po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości (art. 146 ust. 2 ww. ustawy).

Sumy uzyskane ze sprzedaży w postępowaniu egzekucyjnym składników majątkowych obciążonych rzeczowo traktuje się w postępowaniu upadłościowym jak sumy uzyskane z likwidacji obciążonych rzeczowo składników masy upadłości (art. 146 ust. 2a ustawy Prawo upadłościowe).

Przepis art. 173 ustawy Prawo upadłościowe stanowi, że syndyk niezwłocznie obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem go przez osoby postronne oraz przystępuje do jego likwidacji.

W myśl art. 160 ust. 1 ww. ustawy w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności w imieniu własnym na rachunek upadłego.

Zgodnie z art. 311 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe likwidacji masy upadłości dokonuje się przez sprzedaż z wolnej ręki lub w drodze przetargu lub aukcji przedsiębiorstwa upadłego w całości lub jego zorganizowanych części, nieruchomości i ruchomości, wierzytelności oraz innych praw majątkowych wchodzących w skład masy upadłości albo przez ściągnięcie wierzytelności od dłużników upadłego i wykonanie innych jego praw majątkowych.

Sprzedaż dokonana w postępowaniu upadłościowym ma skutki sprzedaży egzekucyjnej. Nabywca składników masy upadłości nie odpowiada za zobowiązania podatkowe upadłego, także powstałe po ogłoszeniu upadłości (art. 313 ust. 1 ww. ustawy).

Z kolei w części trzeciej ustawy Prawo upadłościowe uregulowany został tytuł V - Postępowanie upadłościowe wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

I tak, w myśl art. 491¹ ww. ustawy przepisy niniejszego tytułu stosuje się wobec osób fizycznych, których upadłości nie można ogłosić zgodnie z przepisami działu II tytułu I części pierwszej.

W sprawach nieuregulowanych w niniejszym tytule przepisy o postępowaniu upadłościowym stosuje się odpowiednio, z tym że przepisów art. 13, art. 21, art. 22a, art. 25, art. 32 ust. 5, art. 36, art. 38, art. 38a, art. 40, art. 74, art. 163, art. 164, art. 307 ust. 1 i art. 361 nie stosuje się (art. 491² ustawy Prawo upadłościowe).

Zgodnie z art. 491¹³ ust. 1 ww. ustawy jeżeli w skład masy upadłości wchodzi lokal mieszkalny albo dom jednorodzinny, w którym zamieszkuje upadły, a konieczne jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych upadłego i osób pozostających na jego utrzymaniu, z sumy uzyskanej z jego sprzedaży wydziela się upadłemu kwotę odpowiadającą przeciętnemu czynszowi najmu lokalu mieszkalnego w tej samej lub sąsiedniej miejscowości za okres od dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy.

Z cytowanych wyżej przepisów Prawa upadłościowego wynika, że syndyk obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem przez osoby postronne oraz przystępuje do jego likwidacji. W skład masy upadłości wchodzi majątek należący do upadłego w dniu ogłoszenia upadłości oraz nabyty przez upadłego w toku postępowania upadłościowego. Ponadto w skład masy upadłości wchodzą również sumy uzyskane zgodnie z tokiem egzekucji na podstawie definitywnych czynności egzekucyjnych. W przypadku egzekucji z nieruchomości taką definitywną czynnością jest prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności. Sumy uzyskane przez organ egzekucyjny w zawieszonym postępowaniu i niewydane wierzycielowi organ egzekucyjny przelewa do masy upadłości po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości. Powyższe sumy organ egzekucyjny przekazuje do masy upadłości z urzędu.

Mimo że upadły z mocy prawa traci zarząd oraz możliwość korzystania i rozporządzania majątkiem należącym do niego, to nie zostaje pozbawiony statusu podatnika, do którego to stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych. We wszelkich postępowaniach stroną w znaczeniu materialnym pozostaje upadły, to on jest podmiotem praw i obowiązków, natomiast syndykowi przysługuje legitymacja formalna do występowania w tych postępowaniach, jest on stroną w znaczeniu formalnym. W zakresie prawnopodatkowym działanie syndyka należy potraktować jako działanie przez pełnomocnika z wszystkimi konsekwencjami prawnymi tego stanu rzeczy. Syndyk w sprawach dotyczących masy upadłości działa jako zastępca pośredni upadłego, podejmując za upadłego i na jego rachunek wszystkie czynności prawne i procesowe.

Ogłoszenie upadłości nie pozbawia upadłego podmiotowości prawnej ani prawa do własnego majątku, powoduje jedynie brak możliwości zarządu oraz możności korzystania i rozporządzania tym majątkiem. Oznacza to, że obowiązek uiszczenia podatku dochodowego od dochodu z tytułu sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych nie może być przypisany syndykowi masy upadłości i spoczywa na osobach fizycznych będących uprzednio właścicielami nieruchomości lub praw majątkowych.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że z uwagi na to, że źródłem otrzymanej kwoty pieniężnej jest odpłatne zbycie nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi ona – jak wskazuje Wnioskodawczyni – przychodu z innych źródeł w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sprzedaż nieruchomości nabytej przez Wnioskodawczynię w 2007 r., własność której przysądzona została postanowieniem z dnia 23 czerwca 2015 r., z której otrzymana kwota weszła w skład masy upadłości, nie stanowi również źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ okresu pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie, a tym samym kwota ta nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota pieniężna wydzielona z sumy uzyskanej ze sprzedaży ww. nieruchomości na podstawie art. 491¹³ ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe nie powoduje obowiązku uiszczenia podatku dochodowego.

Odnosząc się natomiast do pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte w zacytowanym wyżej przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są tylko takie wydatki, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.

Ponadto, wyjaśnienia wymaga, że w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z art. 22 ust. 6c-6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 22 ust. 6c ww. ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Zatem definicję kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych nabytych odpłatnie ustawodawca precyzuje poprzez bezpośrednie wskazanie, że koszty takie stanowią wyłącznie m.in. udokumentowane koszty nabycia tej nieruchomości lub prawa majątkowego oraz udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość nieruchomości i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Zatem jest to katalog zamknięty.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że wydatek w postaci kwoty zapłaconych przez Wnioskodawczynię czynszów za okres 24 miesięcy stanowiącej równowartość kwoty otrzymanej, o której mowa w pytaniu 1 nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu ww. przepisu. Ponadto, Wnioskodawczyni w związku ze zbyciem nieruchomości nie uzyskała przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mógłby być pomniejszony o koszt uzyskania przychodu i uzyskany z tego tytułu dochód podlegałby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.