INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2011r. (data wpływu 19 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania napraw gwarancyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania napraw gwarancyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca kupuje ładowarki wielofunkcyjne od producenta z siedzibą w Finlandii, które sprzedaje na rynku polskim. Na zakupione maszyny przysługuje Spółce gwarancja, której udziela ostatecznemu klientowi. W przypadku wystąpienia usterki ładowarka jest naprawiana w siedzibie Wnioskodawcy lub przy pomocy mobilnego serwisu pracownik dojeżdża do klienta. Zdarza się, że spółka kupuje usługi naprawcze od firm zewnętrznych. Części do napraw gwarancyjnych kupowane są dużo wcześniej bezpośrednio u producenta. Zgodnie z warunkami umowy handlowej po dokonaniu naprawy gwarancyjnej spółka będzie zwracać się do producenta z prośbą o akceptacje i rekompensatę kwot napraw. Producent części z siedzibą w Finlandii wystawi credit note (notę kredytową) na zużyte części, która to nota będzie ujmowana w deklaracji VAT ze znakiem minus jako korekta wewnątrzwspólnotowego nabycia. Należność z tytułu noty pomniejszy bieżące zobowiązania Wnioskodawcy wobec producenta. Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawiać faktury sprzedaży na rzecz producenta za dokonane naprawy gwarancyjne jak również za zużyte części do napraw ponieważ świadczy usługi gwarancyjne we własnym imieniu. Wykonana usługa naprawy gwarancyjnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ponieważ zwrot poniesionych kosztów nie stanowi dla spółki wynagrodzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie postępować słusznie nie wystawiając faktury sprzedaży producentowi ładowarek z Finlandii za dokonane naprawy gwarancyjne na terenie Polski a poniesione koszty odzyska w formie rekompensaty w postaci dokumentu noty kredytowej która zmniejsza wewnątrzwspólnotowe nabycie...

Zdaniem Wnioskodawczyni, handluje na terenie Polski ładowarkami zakupionymi w Finlandii. Na zakupione maszyny spółce przysługuje gwarancja producenta, której udziela ostatecznemu klientowi. W przypadku wystąpienia usterki ładowarki są naprawiane w siedzibie Wnioskodawcy lub bezpośrednio u klienta. Po dokonaniu naprawy z własnych części Spółka będzie zwracać się do producenta o akceptację i zwrot kwoty poniesionych kosztów naprawy. Za wykonaną usługę i zużyte części Wnioskodawca nie wystawi faktury sprzedaży producentowi ponieważ otrzyma rekompensatę zużytych części w postaci noty kredytowej. Zwrot poniesionych kosztów nie stanowi wynagrodzenia. Koryguje jedynie wewnątrzwspólnotowe nabycie. Zdaniem Spółki nie będzie ona świadczyć usługi na rzecz producenta, ale we własnym imieniu. Producent jest bowiem gwarantem dla Spółki a Spółka z kolei gwarantem dla klientów. Zwrot kosztów wykonanego świadczenia nie stanowi wynagrodzenia i tym samym czynność ta nie podlega podatkowi od towarów i usług. Wnioskodawca uważa, że będzie postępować słusznie rekompensując sobie koszty poniesionych napraw w postaci noty kredytowej od producenta a nie w postaci faktury sprzedaży. Artykuł 5 ustawy o podatku od towarów i usług mówi, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel gdzie przez towar należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

W myśl art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Stosownie zaś do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Obowiązek wykonania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Z powyższego wynika, że, przysługujące nabywcy uprawnienia z tytułu gwarancji jakości bądź rękojmi są nierozerwalnie związane z transakcją sprzedaży i jako forma zabezpieczenia interesów nabywcy stanowią element stosunku prawnego jaki łączy sprzedawcę i kupującego. Oznacza to, że ewentualne świadczenia sprzedawcy obowiązanego do rękojmi bądź gwaranta wykonywane w razie ujawnienia się wad fizycznych rzeczy w okresie gwarancji bądź rękojmi stanowią jedynie realizację jego zobowiązań z tytułu rękojmi bądź udzielonej gwarancji mających na celu zapewnienie nabywcy rzeczy niezakłóconego korzystania z rzeczy sprzedanej w przypadku, gdy rzecz ta okaże się wadliwa. Świadczenia te nie mogą być więc traktowane jako dodatkowe świadczenia dokonywane na rzecz nabywcy rzeczy w oderwaniu od transakcji sprzedaży rzeczy.

W analizowanym zdarzeniu przyszłym, przedstawionym przez Wnioskodawcę we wniosku mamy do czynienia z sytuacją, w której – jak wskazuje Wnioskodawca – dokonał on od fińskiego dostawcy (producenta) zakupu ładowarek, które następnie były przedmiotem dostawy ostatecznemu klientowi. Jako sprzedający Wnioskodawca stał się gwarantem. W ramach umowy gwarancyjnej Wnioskodawca jest zobowiązany do dokonywania wszelkich napraw objętych gwarancją. Jednocześnie sprzedający (fiński dostawca) stał się gwarantem dla Wnioskodawcy w rozumieniu art. 577-582 Kodeksu cywilnego i podobnie, jest zobowiązany do usuwania wszelkich wad i usterek objętych umową gwarancyjną.

Zauważyć również należy, że z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika aby Wnioskodawca żądał wykonania przez gwaranta – dostawcę z Finlandii – wykonania zobowiązania gwarancyjnego w postaci usunięcia ujawnionych wad nabytego towaru, lecz naprawy gwarancyjnej dokonuje Wnioskodawca wykorzystując części zamienne dostarczone przez dostawcę, a następnie obciążając tegoż dostawcę kosztami robocizny.

Mając powyższe na uwadze zauważyć należy, iż w wyniku wykonania ww. umowy dochodzi do sytuacji, w której dostawca realizuje przez zlecenie tej czynności innemu podatnikowi – Wnioskodawcy, ciążący na nim (jako na podmiocie występującym w charakterze gwaranta) obowiązek usunięcia wady fizycznej sprzedanej rzeczy, w zamian pomniejszenie bieżących zobowiązań. Wnioskodawca natomiast dokonując usunięcia wady fizycznej rzeczy objętej gwarancją, wykonuje de facto obowiązek gwaranta ciążący na dostawcy tej rzeczy, za co pobiera wynagrodzenie w postaci zwrotu kosztów robocizny.

W tej sytuacji, mamy do czynienia ze świadczeniem usługi usunięcia wady fizycznej rzeczy w drodze dokonania jej naprawy (określonej jako gwarancyjna) przez Wnioskodawcę na rzecz dostawcy.

Świadczenie tej usługi ma charakter odpłatny, a zatem podlega ono, w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu tym podatkiem.

W myśl art. 106 ust.1 i 2 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przez sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Mając na uwadze, jak uznano powyżej, że naprawy dokonywane przez Wnioskodawcę stanowią odpłatne świadczenie usług, a tym samym są sprzedażą, która winna być udokumentowana fakturami VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.