Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.339.2019.1.AKU
z 13 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2019 r. (data wpływu 5 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 maja 2019 r. (data wpływu 23 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazaniem upominków pracownikom – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2019 r. do Organu podatkowego został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z powyższym pismem z dnia 10 maja 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.247.2019.1.ACZ, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 10 maja 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 maja 2019 r.). W dniu 23 maja 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 20 maja 2019 r. (data nadania 22 maja 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Ze względu na problem z pozyskaniem pracowników na stanowisko elektro-automatyka, jaki od pewnego czasu dominuje na rynku pacy, Wnioskodawca razem z Centrum Kształcenia Ustawicznego. postanowił zorganizować dla swoich pracowników kwalifikowany kurs zawodowy w zawodzie technik automatyk, którego ukończenie pozwala na uzyskanie kwalifikacji w zakresie:

1. montażu i uruchamiania urządzeń automatyki przemysłowej (EE.17),
2. przeglądów, konserwacji, diagnostyki i naprawy instalacji automatyki przemysłowej (EE.18).
   
   

W ten sposób Wnioskodawca chce zabezpieczyć się przed ryzykiem związanym z utratą ciągłości zatrudnienia (pracownicy przechodzą na emeryturę).

Aby zachęcić pracowników do uczestnictwa w kursie, Wnioskodawca na podstawie art. 103³ Kodeksu pracy postanowił przyznać stypendium naukowe na materiały szkolne i pomoce naukowe, pokrycie kosztów dojazdu, dodatkowo stypendium ma motywować pracowników do nauki. Warunkiem otrzymania stypendium jest udział w zajęciach (frekwencja), następnie przystąpienie do egzaminu i ukończenie kursu w przewidzianym terminie oraz obowiązek przepracowania na rzecz Wnioskodawcy okresu 3 lat po ukończeniu kursu.

Mając na uwadze powyższe został stworzony Regulamin przyznania stypendium, który określa wszystkie zasady dot. wypłaty stypendium oraz ewentualnego zwrotu. Stypendium będzie przysługiwać w kwocie 250 zł za każdy miesiąc nauki, będzie wypłacane z dołu po wcześniejszym zweryfikowaniu frekwencji na zajęciach. Pracownik nie zachowuje prawa do stypendium za okresy przerw w nauce, tj. okres wakacji oraz absencji pracownika uniemożliwiającej udział w zajęciach.

Na kurs zgłosili się pracownicy z różnych wydziałów/działów – Magazynu Surowców, Spiekalni i Kwasu Siarkowego, Pieca Szybowego, Kontroli Jakości, Gospodarki Wodno-Ściekowej, Elektro-Automatyki. Ukończenie kursu daje pracownikom możliwość awansu i zmiany stanowiska pracy (w szczególności pracownikom produkcyjnym). Kurs będzie trwał 3 lata, jest bezpłatny, dodatkowo pracownicy będą mogli w trakcie kursu uzyskać uprawnienia elektro-energetyczne SEP, koszty egzaminu pokryje pracodawca. Uprawnienia SEP są konieczne w tym zawodzie, wykonywane są pod kątem obsługi maszyn i urządzeń znajdujących się w zakładzie pracodawcy. Zarówno stypendium, jak i sfinansowanie egzaminu pozwalającego uzyskać uprawnienia elektryczno-energetyczne SEP Wnioskodawca traktuje jako dodatkowe świadczenia, o których mowa w art. 103³ Kodeksu pracy.

Wnioskodawca podczas obchodów święta hutniczego – Dnia Hutnika, które odbyło się 9 maja 2019 r., obdarował pracowników, którzy osiągnęli wieloletni staż pracy (ponad 20 lat) i ze względu na ich zasługi dla Wnioskodawcy, upominkiem w postaci zegarka z grawerem na odwrocie (logo firmy i rok). Zegarki zostaną wręczone wraz z dyplomami oraz odznakami „zasłużony dla (…)” podczas uroczystości Dnia Hutnika. Co roku wyróżnia się 10 osób (zatrud. ponad 700).

Wnioskodawca uznał, iż wręczenie pracownikom prezentów okolicznościowych w postaci zegarka w związku z osiągnięciem określonego stażu pracy oraz ze względu na szczególne zasługi dla firmy, nie stanowi dla obdarowanych przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast stanowi dla nich korzyść w postaci darowizny (jednostronne obdarowanie zasłużonych). W konsekwencji, wartość tego świadczenia nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym Wnioskodawca nie był obowiązany jako płatnik obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy, gdyż u obdarowanych nie wystąpił przychód ze stosunku pracy.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że pracownicy Wnioskodawcy (Spółki), dla których zorganizowano kurs, są zatrudnieni u Wnioskodawcy na podstawie umowy o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy. Kurs zawodowy w zawodzie technik automatyk odbywa się z inicjatywy Wnioskodawcy oraz za jego zgodą, pokrycie kosztów m.in. egzaminu i stypendium będzie się odbywało również z inicjatywy Wnioskodawcy i za Jego zgodą. Wnioskodawca zamierza zawrzeć na piśmie z pracownikami podnoszącymi kwalifikacje zawodowe poprzez uczestnictwo w kursie zawodowym technik automatyk umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki; umowy z pracownikami Wnioskodawcy powinny zostać zawarte do 31 maja 2019 r. (zgodnie z art. 103⁴ Kodeksu pracy).

Kurs zawodowy w zawodzie technik automatyk jest bezpłatny. Podstawy prawne organizowania Kwalifikacyjnych Kursów Zawodowych w Centrum Kształcenia Ustawicznego (gdzie pracownicy Wnioskodawcy uczęszczają na kurs w zawodzie technik automatyk) podlegających pod system oświaty regulują:

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 sierpnia 2017 r. w sprawie kształcenia ustawicznego w formach pozaszkolnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1632),
  

• ustawa z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 59),
  

• ustawa z dnia 21 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy o systemie informacji oświatowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2017, poz. 949).
  
  

Oznacza to, iż biorący w nim udział pracownicy nie ponieśli żadnych dodatkowych kosztów związanych z uczestnictwem w kursie w postaci opłaty wpisowej lub czesnego, toteż Wnioskodawca nie pokrywa kosztów uczestnictwa pracowników.

Stypendium, które Wnioskodawca zamierza przyznać pracownikom za uczestnictwo w kursie zawodowym będzie skierowane wyłącznie do pracowników Wnioskodawcy, z którymi łączy Wnioskodawcę stosunek pracy. Stypendium, które będzie wypłacane pracownikom Wnioskodawcy oraz sfinansowanie egzaminu pozwalającego na uzyskanie uprawnień elektro-energetycznych SEP stanowią, według Wnioskodawcy, świadczenia dodatkowe w związku z podnoszeniem kwalifikacji przez pracowników, co oznacza, iż będą dla pracowników Wnioskodawcy stanowiły przychód ze stosunku pracy korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stypendium oraz sfinansowanie egzaminu SEP nie będą włączone do wynagrodzeń pracowników jako element wynagrodzenia ze stosunku pracy, gdyż nie stanowią formy wynagradzania pracownika za pracę, a są dodatkowym świadczeniem przyznanym pracownikom w związku z podnoszeniem przez nich kwalifikacji zawodowych – za uczestnictwo w kursie, z przeznaczeniem na zakup materiałów, podręczników oraz pokrycia kosztów przejazdu, zgodnie z art. 103³ Kodeksu pracy.

Stypendia, które będą przyznawane za uczestnictwo w kursie zawodowym w zawodzie technik automatyk będą wypłacane wyłącznie z budżetu Wnioskodawcy, również z tego samego źródła będzie sfinansowany egzamin SEP pozwalający na nabycie uprawnień elektro-energetycznych. Oznacza to, iż stypendia oraz opłaty za egzamin nie będą wypłacane na podstawie ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1668, z późn. zm.), a także nie będą finansowane z Funduszu Pracy, ani też z udziałem środków europejskich.

Natomiast, przekazane przez Wnioskodawcę upominki w postaci zegarków dla pracowników, którzy osiągnęli wieloletni staż (co najmniej 20 letni) i ze względu na ich zasługi, są formą przekazania wdzięczności i nie stanowią elementu wynagrodzenia, do zapłaty którego zobowiązany jest Wnioskodawca na podstawie umowy o pracę. Otrzymanie przez pracowników upominków w postaci zegarków dla pracowników, którzy osiągnęli wieloletni staż i ze względu na ich zasługi nie wynika z zawartych umów o pracę, regulaminu bądź innych aktów wewnętrznych. U Wnioskodawcy istnieje Regulamin Zakładowej Odznaki „Zasłużony dla (…)”, który reguluje zasady przyznania odznaki, a także opis i wzór graficzny odznaki oraz legitymacji dla zasłużonego. Sam fakt przyznania upominku nie został uregulowany w żadnych przepisach wewnętrznych Wnioskodawcy, ani też nie istnieje żaden regulamin w tej sprawie. Wręczanie zegarków pracownikom Wnioskodawcy nastąpiło (uroczystość wręczenia odbyła się 9 maja br.) tytułem darowizny (zgodnie z art. 888 § l ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny), jednak ze względu na nieznaczną wartość przedmiotów darowizny (wartość 1 zegarka kształtuje się pomiędzy 582 zł – 700 zł brutto) umowa nie została zawarta w formie aktu notarialnego, a jej wykonanie nastąpiło w ramach firmowej uroczystości za zgodą obdarowanych. Dokonanie planowanych darowizn nie było związane z łączącym Wnioskodawcę z obdarowanym stosunkiem pracy.

Podstawa prawna przyznania upominków w postaci zegarków: od kilkudziesięciu lat istnieje u Wnioskodawcy taka tradycja wręczania upominków w postaci zegarków, która nie została zapisana w żadnym regulaminie, jednak od bardzo dawna jest kontynuowana przez kolejne zarządy reprezentujące Spółkę (Wnioskodawcę). Wartość wręczanych zegarków kształtuje się pomiędzy 580 zł a 700 zł brutto. Wnioskodawca nadmienił, że istnieje Regulamin Zakładowej Odznaki „Zasłużony dla (…)”, który reguluje zasady przyznania samej odznaki (regulamin zawiera także opis i wzór graficzny odznaki) oraz legitymacji dla zasłużonego. Odznakę może otrzymać pracownik huty, były pracownik huty (emeryt lub rencista) jak również osoba spoza huty, która wniosła istotny wkład w rozwój i dobre wyniki ekonomiczne spółki, goście honorowi. Zegarki natomiast stanowią formę upominku, podziękowania i zgodnie z tradycją są skierowane tylko i wyłącznie do pracowników (oraz byłych pracowników – emerytów/rencistów) Wnioskodawcy, którzy zostali odznaczeni Odznaką Zasłużony dla (…). Wręczanie zegarków pracownikom Wnioskodawcy nastąpiło tytułem darowizny (zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny), której wykonanie nastąpiło w ramach firmowej uroczystości (która się odbyła 9 maja br.) za zgodą obdarowanych.

Pracownikom Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało roszczenie wobec Wnioskodawcy o wydanie upominków w postaci zegarków.

Koszty związane z zakupem upominków w postaci zegarków dla pracowników zostały sfinansowane ze środków finansowych Wnioskodawcy (zegarki zostały zakupione na uroczystość, która miała miejsce 9 maja 2019 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (przeformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy przyznanie i wypłacenie stypendium pracownikom uczestniczącym w kursie zawodowym w związku z podnoszeniem przez nich kwalifikacji będzie stanowiło dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy na podstawie art. 31 tej ustawy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu?
2. Czy sfinansowanie w ramach kursu technik automatyk egzaminu dot. zdobycia uprawnień SEP w związku z podnoszeniem przez pracowników kwalifikacji zawodowych będzie stanowiło dla pracowników uczestniczących w kursie przychód ze stosunku pracy korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy na podstawie art. 31 tej ustawy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu?
3. Czy Wnioskodawca przyjął prawidłowe stanowisko nie uznając za przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy (o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) wręczonych pracownikom upominków w postaci zegarków w związku z osiągnięciem określonego stażu pracy oraz zasługami na rzecz firmy, a tym samym nie pobrał i nie odprowadził zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, traktując wręczone zegarki jako korzyść w postaci darowizny na rzecz obdarowanych?
   
   

Niniejsza interpretacja stanowi udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 3, natomiast w zakresie pytań nr 1 i nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wręczenie pracownikom prezentów okolicznościowych w postaci zegarków w związku z osiągnięciem określonego stażu pracy oraz zasługami na rzecz firmy nie stanowi dla nich przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek wynikający z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, iż Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych.

Według Wnioskodawcy, wręczenie zegarków stanowi jednostronne obdarowanie zasłużonych pracowników. W konsekwencji, darowizny na rzecz pracowników będą podlegać opodatkowaniu na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r., poz. 86, z późn. zm.), a na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W aktualnej ocenie Wnioskującego, u obdarowanych pracowników nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), gdyż obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego nie jest spełnione. To pracodawca chce podziękować zasłużonym pracownikom i wręczyć im upominek podczas uroczystości firmowej, co prawda za zgodą obdarowanego (odebranie wręczonego upominku), jednak po stronie pracownika nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzonego wydatku, gdyż nie można założyć, że gdyby się uroczystość nie odbyła to pracownik wydałby własne pieniądze na zakup zegarka.

Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenie aktywów lub uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

Mając na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) Wnioskodawca uważa, iż przychód po stronie pracownika nie wystąpił, gdyż nie zostały spełnione łącznie wszystkie 3 warunki, jakie wymienił w swoim wyroku Trybunał Konstytucyjny. Wręczenie upominku w postaci zegarka stanowi formę wdzięczności Wnioskodawcy wobec pracownika i było spełnione w interesie Wnioskodawcy, a nie pracownika. W przypadku, gdyby pracownik nie otrzymał upominku w postaci zegarka, sam nie dokonałby takiego zakupu. Pracownicy, którzy zostali wytypowani jako zasłużeni, są wybierani przez kierowników wydziałów/działów (6 osób), przez organizacje związkowe Wnioskodawcy (3 osoby), przez zarząd spółki (1 osoba), co następnie zostaje zatwierdzone uchwałą zarządu. Osoby są zapraszane na uroczystość – święto hutnicze, jednak nie wiedzą, z jakiego powodu zostały zaproszone, gdyż często osoby te obchodzą jubileusz pracy u Wnioskodawcy, tak więc otrzymują listy gratulacyjne i medale od Wnioskodawcy na okoliczność jubileuszu. Przyznanie odznaki następuje oddzielnie. Wyczytanie, przekazanie oficjalnych podziękowań, a następnie uhonorowanie pracowników zakładową odznaką Zasłużony dla (…), wręczenie legitymacji oraz drobnego upominku w postaci zegarka, stanowi dla pracowników prawdziwe zaskoczenie (obdarowany nie ma świadomości czy darowizna będzie miała miejsce i co będzie jej przedmiotem). Pomimo tego, iż można określić, które osoby otrzymały upominek, to jednak trudno stwierdzić, że przekazanie nastąpiło za ich zgodą w rozumieniu Trybunału Konstytucyjnego. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Mając na uwadze przypadek – wręczenie zegarków podczas uroczystości firmowej w związku z uzyskaniem określonego stażu i ze względu na jego zasługi dla firmy – nie zostało spełnione obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast wręczenie zegarków w ocenie Wnioskującego będzie stanowić korzyść dla pracowników w postaci darowizny podlegającej opodatkowaniu na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r., poz. 86, z późn. zm.). Według Wnioskodawcy wręczenie zegarków stanowi jednostronne obdarowanie zasłużonych pracowników. W konsekwencji, darowizny na rzecz pracowników będą podlegać opodatkowaniu na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r., poz. 86, z późn. zm.), a na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiot darowizny w postaci zegarka nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną pracę i nie jest również dodatkowym świadczeniem pieniężnym uzyskiwanym nieodpłatnie. Celem planowanej darowizny nie jest motywowanie obdarowanego do bardziej efektywnej pracy, ale uszanowanie wieloletniej pracy i zasług pracownika na rzecz Wnioskodawcy. Darowizna nie jest zdarzeniem powtarzalnym w stosunku do obdarowanego – odznaczenie odznaką, a co za tym idzie wręczenie upominku pracownikowi może zostać dokonane tylko 1 raz (wydanie drugiej odznaki może nastąpić tylko w wypadku utracenia lub uszkodzenia pierwotnie wręczonej odznaki, co nie przekłada się na wręczenie kolejnego upominku). Dokonywanie drobnych darowizn (580 – 700 zł brutto) związanych z osiągnięciem wymaganego stażu u Wnioskodawcy oraz zasług na rzecz Wnioskodawcy, stanowi mocno zakorzenioną tradycję, która znajduje swój wyraz w sytuacjach opisanych we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy – wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt TK 7/13, stwierdził, że „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”
  
  

W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie o podatku od spadków i darowizn. A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku”.

Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że w art. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidziane zostały sytuacje, w których uzyskanie korzyści majątkowej mieszczącej się w definicji przychodu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród wyłączeń wskazanych w tym przepisie ust. 1 pkt 3 wskazane zostały przychody podlegające przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Zacytowany przepis dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jego rolą jest zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie majątkowe powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego w dwóch podatkach, czego skutkiem byłoby podwójne opodatkowanie tego samego przysporzenia majątkowego. Przy czym zaznaczyć należy, że wyłączeniu temu podlega jedynie nabycie na podstawie jednego z tytułów wskazanych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, które faktycznie miało miejsce.

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2018 r., poz. 644, z późn. zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny, polecenia darczyńcy.

W myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca podczas obchodów święta hutniczego – Dnia Hutnika obdarował pracowników, mających wieloletni staż pracy oraz ze względu na ich zasługi dla Wnioskodawcy, upominkiem w postaci zegarka z grawerem na odwrocie (logo firmy i rok). Zegarki zostały wręczone wraz z dyplomami oraz odznakami „zasłużony dla (…)” podczas uroczystości Dnia Hutnika w dniu 9 maja 2019 r.

Otrzymanie przez pracowników upominków w postaci zegarków nie wynika z zawartych umów o pracę, regulaminu bądź innych aktów wewnętrznych. Wręczanie zegarków pracownikom Wnioskodawcy nastąpiło w drodze darowizny, jednak ze względu na nieznaczną wartość przedmiotów darowizny (wartość 1 zegarka kształtuje się pomiędzy 582 zł – 700 zł brutto) umowa nie została zawarta w formie aktu notarialnego, a jej wykonanie nastąpiło w ramach firmowej uroczystości za zgodą obdarowanych. Dokonanie planowanych darowizn nie było związane z łączącym Wnioskodawcę z obdarowanym stosunkiem pracy.

Pracownikom Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało roszczenie wobec Wnioskodawcy o wydanie upominków w postaci zegarków.

Koszty związane z zakupem upominków w postaci zegarków dla pracowników zostały sfinansowane ze środków finansowych Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, uznać należy, że okolicznościowe upominki wręczane pracownikom przez Wnioskodawcę (pracodawcę) z uwagi na ich długoletni staż pracy oraz zasługi dla Wnioskodawcy, jako darowizny nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy ze względu na charakter planowanej czynności mającej na celu nieekwiwalentne i jednostronne obdarowanie pracowników. W konsekwencji, darowizny te będą podlegać opodatkowaniu na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2018 r., poz. 644, z późn. zm.) i z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą stanowić dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (lub opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (lub zdarzenia przyszłego). Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.