2019.06.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-3.4012.124.2019.2.OS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.124.2019.2.OS
z 14 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2019 r. (data wpływu 8 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 10, pkt 11 rozporządzenia dla opłat dotyczących lokalu mieszkalnego oraz części wspólnej nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 10, pkt 11 rozporządzenia dla opłat dotyczących lokalu mieszkalnego oraz części wspólnej nieruchomości.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Wnioskodawca - spółka x spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, realizuje inwestycje polegające na budowie budynków wielorodzinnych. Spółka x jest podatnikiem czynnym w podatku od towarów i usług (VAT).

Na podstawie umów deweloperskich spółka będzie zobowiązywać się do wybudowania budynku, wyodrębnienia lokalu mieszkalnego i przeniesienia prawa własności tego lokalu oraz praw niezbędnych do korzystania z lokalu na nabywcę. Z własnością lokalu mieszkalnego związane będą udziały w nieruchomości wspólnej, tj. działki gruntu pod budynkiem oraz udziały we współwłasności tych części budynku i urządzeń, które nie będą służyć do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali. Wyodrębnienie lokalu mieszkalnego i przeniesienie jego własności na nabywcę będzie mieć miejsce na podstawie umowy przeniesienia własności lokalu, zgodnie z postanowieniami umowy deweloperskiej, po spełnieniu świadczeń stron wynikających z tej umowy oraz po protokolarnym odbiorze lokalu przez nabywcę.

Odbiór lokalu mieszkalnego przez nabywcę może mieć miejsce po uzyskaniu przez spółkę ostatecznego pozwolenia na użytkowanie budynku. Zatem zgodnie z umową deweloperską odbiór lokalu będzie mieć miejsce jeszcze przed zawarciem umowy przeniesienia własności lokalu mieszkalnego, a po uiszczeniu przez nabywcę ceny za lokal. Zgodnie z umową deweloperską nabywca będzie wówczas zobowiązany już od dnia protokolarnego odbioru lokalu, a przed zawarciem umowy przeniesienia własności lokalu, do uiszczania opłat eksploatacyjnych związanych z utrzymaniem lokalu mieszkalnego (np. centralne ogrzewanie, zimna woda, podgrzanie wody, odprowadzanie nieczystości, wywóz śmieci) oraz opłat eksploatacyjnych związanych z przypadającym na lokal mieszkalny utrzymaniem nieruchomości wspólnej i części wspólnych (m.in. energia elektryczna, centralne ogrzewanie, zimna woda, podgrzanie wody, odprowadzanie nieczystości, wywóz śmieci, winda, ochrona, wydatki na utrzymanie czystości i porządku, fundusz remontowy).

W budynku, wraz z wyodrębnieniem i przeniesieniem prawa własności pierwszego z lokali, będzie zawiązywać się wspólnota mieszkaniowa. Do czasu przeniesienia własności wszystkich lokali na nabywców, członkiem wspólnoty będzie pozostawać również spółka x jako deweloper.

Wspólnota mieszkaniowa będzie obciążała właścicieli lokali, na których została przeniesiona własność, oraz dewelopera (jako właściciela lokali do czasu przeniesienia ich własności na nabywców) ww. opłatami eksploatacyjnymi. To właściciele lokali ponoszą bowiem wydatki związane z utrzymaniem ich lokali mieszkalnych, jak również przypadające na ich lokale mieszkalne wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej i części wspólnych. Spółka x będzie zatem obciążana opłatami przez wspólnotę w okresie od protokolarnego odbioru lokalu mieszkalnego przez nabywcę do dnia zawarcia z tym nabywcą umowy przeniesienia własności tego lokalu. Obciążenie to będzie odpowiednio dokumentowane przez wspólnotę mieszkaniową.

Mając na uwadze, że zgodnie z postanowieniami umowy deweloperskiej, nabywca będzie zobowiązany już od dnia protokolarnego odbioru lokalu, a przed zawarciem umowy przeniesienia własności lokalu, do uiszczania ww. opłat eksploatacyjnych, spółka x (obciążona tymi opłatami przez wspólnotę mieszkaniową) będzie przenosiła te koszty na nabywcę lokalu mieszkalnego, który protokolarnie odebrał lokal, lecz nie jest jeszcze formalnie jego właścicielem wobec nie zawarcia umowy przenoszącej własność. Wartość przeniesionych na nabywcę kosztów będzie równa kosztom, którymi została w stosunku do danego lokalu mieszkalnego obciążona spółka x. Obciążenie to będzie odpowiednio dokumentowane przez spółkę x. Spółka x nie będzie świadczyła odrębnej usługi na rzecz nabywcy lokalu, lecz jedynie będzie przenosiła koszty za usługę świadczoną przez wspólnotę mieszkaniową. Działania spółki x nie będą odsprzedażą usługi, lecz obciążeniem nabywcy lokalu mieszkalnego kosztami usługi wspólnoty.

Stan faktyczny będący przedmiotem niniejszego wniosku dotyczy „okresu przejściowego” pomiędzy protokolarnym odbiorem lokalu mieszkalnego przez nabywcę a zawarciem umowy przeniesienia własności tego lokalu mieszkalnego i obejmuje przeniesienie na nabywcę ww. kosztów eksploatacyjnych, co do których obowiązek zapłaty powstał w tym „okresie przejściowym”. Spółki x, która nie świadczy żadnej samodzielnej usługi, lecz jedynie przenosi koszty usługi świadczonej przez wspólnotę mieszkaniową na nabywcę lokalu mieszkalnego, nie można uznawać za świadczeniodawcę we wskazanym „okresie przejściowym”.

W uzupełniniu Wnioskodawca wskazał, że:

Lokale mieszkalne objęte zakresem postawionego we wniosku pytania wykorzystywane będą wyłącznie na cele mieszkaniowe.
W odpowiedzi na pytanie: „W związku ze wskazaniem w opisie sprawy przykładowych opłat eksploatacyjnych, należy jednoznacznie wskazać które z wymienionych opłat eksploatacyjnych są objęte zakresem postawionych we wniosku pytań?”, wskazano, że zakresem postawionych we wniosku pytań objęte są następujące opłaty eksploatacyjne:
- Koszty utrzymania nieruchomości wspólnej – koszty eksploatacyjne (sprzątanie, wynagrodzenie zarządcy, wywóz śmieci, koszty bieżących napraw),
- Fundusz remontowy,
- Centralne ogrzewanie,
- Zimna woda,
- Podgrzanie wody.
W odpowiedzi na pytanie: „Czy opłaty eksploatacyjne objęte zakresem wniosku dotyczące lokali wspólnoty mieszkaniowej stanowią/będą stanowiły opłaty niezależne od Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610, z 2017 r. poz. 1442 i 1529 oraz z 2018 r. poz. 374) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 133 i 138)?

Wspólnota mieszkaniowa będzie dokumentować obciążenie Wnioskodawcy opłatami eksploatacyjnymi notami obciążeniowymi albo zestawieniem (specyfikację) opłat. Wspólnota mieszkaniowa nie będzie wystawiać faktur.
Przeniesienie przez wspólnotę mieszkaniową opłat eksploatacyjnych objętych zakresem wniosku na rzecz Wnioskodawcy korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie par. 3 ust. 1 pkt 10 Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień z dnia 20 grudnia 2013 r.
Nabywcy lokali mieszkalnych korzystają z lokali w tzw. „okresie przejściowym” na podstawie umów deweloperskich. Tytułem prawnym do korzystania z lokali jest zatem umowa (tytuł obligacyjny), zezwalająca na korzystanie z lokalu mieszkalnego po protokolarnym odbiorze lokalu przez nabywcę.
Wspólnota mieszkaniowa obciąża kosztami opłat eksploatacyjnych dotyczących bezpośrednio lokalu mieszkalnego oraz dotyczącymi części wspólnych nieruchomości Wnioskodawcę (a nie nabywcę lokalu), ponieważ w momencie obciążenia formalnie właścicielem lokalu jest Wnioskodawca (gdyż nie została jeszcze zawarta umowa przeniesienia własności lokalu na nabywcę), choć faktycznie władztwo nad lokalem po protokolarnym wydaniu sprawuje już jego nabywca. Z tej przyczyny Wnioskodawca napisał o analogicznym do właściciela traktowaniu nabywcy lokalu – na potrzeby interpretacji norm prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca, przenosząc na nabywcę lokalu mieszkalnego (któremu protokolarnie wydano lokal mieszkalny, lecz na którego nie została jeszcze przeniesiona jego własność) opłaty eksploatacyjne za czynności związane z utrzymaniem tego lokalu mieszkalnego, w tym opłaty eksploatacyjne związane z jego utrzymaniem rozumianym jako utrzymanie, w części przypadającej na ten lokal mieszkalny, nieruchomości wspólnej i części wspólnych, powinien w odniesieniu do tych kosztów zastosować zwolnienie od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym to zwolnieniu mowa w par. 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia ministra finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień z dnia 20 grudnia 2013 r.?

Względnie, czy Wnioskodawca we wskazanym zdarzeniu przyszłym, powinien w odniesieniu do tych kosztów zastosować zwolnienie od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na podstawie par. 3 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia ministra finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień z dnia 20 grudnia 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie na nabywcę lokalu mieszkalnego (któremu protokolarnie wydano lokal mieszkalny, lecz na którego nie została jeszcze przeniesiona jego własność) opłat eksploatacyjnych za czynności związane z utrzymaniem tego lokalu mieszkalnego, w tym również opłat eksploatacyjnych związanych z jego utrzymaniem rozumianym jako utrzymanie - w części przypadającej na ten lokal mieszkalny - nieruchomości wspólnej i części wspólnych, korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym to zwolnieniu mowa w par. 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia ministra finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień z dnia 20 grudnia 2013 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynności (tj. przeniesienie kosztów) wykonywane przez spółkę x jako dewelopera w okresie od przekazania mieszkania do czasu przeniesienia własności należy traktować na zasadach przyjętych dla czynności wykonywanych przez wspólnotę mieszkaniową. Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że usługa ta (czynności) prowadzi do realizacji celu tożsamego, jak w przypadku usługi (czynności) wspólnoty mieszkaniowej. Usługa Wnioskodawcy ma więc jedynie charakter usługi pomocniczej, gdzie cel i charakter świadczenia jest wyraźnie zdeterminowany usługą główną świadczoną przez wspólnotę mieszkaniową. Biorąc pod uwagę przedmiotową tożsamość świadczenia przenoszonego na nabywcę lokalu, po protokolarnym odbiorze przez niego mieszkania, ze świadczeniem, którym jest obciążany deweloper, Wnioskodawca nie znajduje przyczyn, dla których jego usługa nie miałaby być kwalifikowana analogicznie jak pierwotna usługa wspólnoty mieszkaniowej świadczona deweloperowi i nie mogła korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług. W ocenie wnioskodawcy deweloper działa tak, jak wspólnota mieszkaniowa, a rozdzielanie celu tych świadczeń miałoby sztuczny charakter. Wnioskodawca nie jest bowiem odrębnym świadczeniodawcą i nie odsprzedaje usługi, a jedynie przenosi jej koszt na nabywcę.

W ocenie Wnioskodawcy nabywcę lokalu mieszkalnego, który odebrał lokal, należy natomiast traktować analogicznie do jego właściciela. Nabywca wraz z protokolarnym odbiorem uzyskuje możliwość korzystania z lokalu mieszkalnego jak właściciel. Zajmuje lokal z wyłączeniem dewelopera lub innych osób trzecich. Nabywca, któremu udostępniono lokal, dysponuje więc faktycznym władztwem w stosunku do odebranego mieszkania i wykorzystuje ten lokal wyłącznie na cele mieszkaniowe. To nabywca w rzeczywistości korzysta z czynności wspólnoty mieszkaniowej, za które ponosi odpłatność, a świadczenia te są związane z używaniem lokalu przez nabywcę, a nie dewelopera.

Status nabywcy po protokolarnym odbiorze mieszkania powinien mieścić się więc w dyspozycji przedmiotowego przepisu, który odnosi się do ekonomicznych aspektów władztwa nad lokalem. Wskazany przepis jest oderwany od przeniesienia własności w rozumieniu prawa cywilnego. Skutki podatkowe należy na jego podstawie oceniać pod kątem faktycznego władztwa nad lokalem, biorąc pod uwagę autonomię prawa podatkowego.

W ocenie Wnioskodawcy przez czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych należy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym rozumieć czynności bezpośrednio związane z utrzymaniem lokalu oraz czynności związane z jego utrzymaniem rozumianym jako utrzymanie (w proporcjonalnej części) nieruchomości i części wspólnych. Udział w częściach wspólnych jest bowiem prawem immanentnie związanym z własnością lokalu mieszkalnego, a czynności go dotyczące służą pełnemu zrealizowaniu czynności dotyczących lokalu mieszkalnego i również służą wyłącznie celom mieszkaniowym. Rozdzielenie takich czynności pomocniczych od czynności głównych jest zatem niecelowe i należy uznawać, że czynności te służą łącznie utrzymaniu lokalu mieszkalnego. Wszystkie opłaty są przecież związane z lokalem mieszkalnym. Tym samym zwolnieniem od VAT powinny być objęte wszelkie opłaty eksploatacyjne wskazane w omawianym zdarzeniu przyszłym.

Stosownie do przepisu § 3 ust. 1 pkt 10 wskazywanego rozporządzenia zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę. Biorąc pod uwagę szereg wskazanych powyżej analogii, ze zwolnienia tego powinien móc korzystać również Wnioskodawca w omawianym „okresie przejściowym”.

Względnie, w ocenie Wnioskodawcy, przeniesienie na nabywcę lokalu mieszkalnego (któremu protokolarnie wydano lokal mieszkalny, lecz na którego nie została jeszcze przeniesiona jego własność) opłat eksploatacyjnych za czynności związane z utrzymaniem tego lokalu mieszkalnego, w tym również opłat eksploatacyjnych związanych z jego utrzymaniem rozumianym jako utrzymanie - w części przypadającej na ten lokal mieszkalny - nieruchomości wspólnej i części wspólnych, może korzystać ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym to zwolnieniu mowa w par. 3 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia ministra finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień z dnia 20 grudnia 2013 r.

Wówczas czynności dewelopera polegające na przenoszeniu na nabywców opłat w „okresie przejściowym” winny być kwalifikowane analogicznie jak czynności wspólnoty mieszkaniowej, lub jak wprost wskazane w tym przepisie czynności właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową. Czynności będą wykonywane na rzecz nabywców lokali, przed formalnym przeniesieniem własności, a więc nabywcy mogliby być uznawani za osoby używające lokal na podstawie innej niż prawo własności (pozostają bowiem przed zawarciem umowy przenoszącej własność; faktycznie będą władać lokalem jak właściciel, ale formalnie właścicielem jeszcze nie będą). Podstawą używania lokalu będą zapisy umowy deweloperskiej - nabywca będzie legitymował się po odbiorze mieszkania obligacyjną podstawą korzystania z lokalu mieszkalnego, na cele wyłącznie mieszkaniowe.

Jednocześnie opłaty przenoszone na nabywcę należy kwalifikować w takiej sytuacji jako opłaty niezależne od właściciela lub analogicznie do tych opłat. Ratio legis przy definiowaniu opłat niezależnych sprowadza się bowiem do braku wpływu właściciela na wysokość odpłatności, ustalenie stawek czy wybór dostawcy. Nabywca lokalu, po protokolarnym odbiorze, nie posiada takiego wpływu, nie będąc jeszcze ani właścicielem, ani członkiem wspólnoty mieszkaniowej. Tym samym przenoszone na niego opłaty są opłatami od niego niezależnymi. W tym kontekście możliwe jest stosowanie zwolnienia, o którym mowa w par. 3 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia ministra finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień z dnia 20 grudnia 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanego należy przede wszystkim zauważyć, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). Podatek od towarów i usług obciąża konsumpcję, czyli dopóki nie ma kogoś, kto odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą, ponieważ nie ma wówczas żadnej konsumpcji. Odbiorcą świadczenia musi być inny podmiot niż wykonujący usługę.

Należy zauważyć, że w świetle art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usługi dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Ponadto, jak stanowi art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zgodnie z cytowanym wyżej art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są między innymi wszelkie postacie energii w tym energii elektrycznej, gazu i energii cieplnej oraz chłodniczej. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych mediów na gruncie podatku od towarów i usług będziemy mieć do czynienia z dostawą towarów. Jeśli chodzi o inne media (objęte zakresem opodatkowania), będzie to świadczenie usług.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Analizując bowiem powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Przy czym zwolnienia te mogą mieć charakter podmiotowy – dotyczyć wymienionych w przepisach podatników lub grup podatników – albo też przedmiotowy (określony m.in. w art. 43 ustawy).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku „usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe”.

Zatem, z ww. przepisów wynika, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkalne.

Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia łącznie ww. przesłanek, tj.:

świadczenie usługi na własny rachunek,

charakter mieszkalny nieruchomości,

cel mieszkaniowy najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia.

Natomiast stosownie do dyspozycji zawartej w art. 82 ust. 3 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne niż określone w art. 43-81 zwolnienia od podatku, a także określić szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień, uwzględniając:

specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami;
przebieg realizacji budżetu państwa;
potrzebę uzyskania dostatecznej informacji o towarach będących przedmiotem zwolnienia;
przepisy Unii Europejskiej.

Odpowiednio do zapisu § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 701), dalej rozporządzenie, zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę.

Podkreślić należy, że zwolnienie od podatku w oparciu o ww. przepis możliwe jest wyłącznie w odniesieniu do opłat pobieranych przez Wspólnotę od członków tej wspólnoty lub innych użytkowników zamieszkujących w lokalach będących własnością członków tej wspólnoty.

Natomiast, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia, zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610, z 2017 r. poz. 1442 i 1529 oraz z 2018 r. poz. 374) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 133 i 138), jeżeli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wskazać należy, że zastosowanie zwolnienia od podatku w oparciu o cyt. wyżej przepisy uzależnione jest od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru danego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia tego lokalu (cel mieszkaniowy). Zatem zwolnieniem określonym w ww. przepisach rozporządzenia objęto tylko towary i usługi związane z lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi wyłącznie na cele mieszkaniowe. Użyty przez ustawodawcę w ww. przepisie zwrot „wyłącznie” wskazuje, że warunkiem koniecznym do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest wykorzystywanie lokali na cele mieszkaniowe.

Wyjaśnić przy tym należy, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1, 2, 8 oraz 8a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r., o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1234, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o:

lokatorze – należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (pkt 1);

właścicielu – należy przez to rozumieć wynajmującego lub inną osobę, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu (pkt 2);

opłatach niezależnych od właściciela – należy przez to rozumieć opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych (pkt 8);

kosztach utrzymania lokalu – należy przez to rozumieć koszty, ustalane proporcjonalnie do powierzchni użytkowej lokalu w stosunku do powierzchni użytkowej wszystkich lokali w danym budynku, obciążające właściciela, obejmujące: opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu, podatek od nieruchomości oraz koszty (pkt 8a):
1. konserwacji, utrzymania należytego stanu technicznego nieruchomości oraz przeprowadzonych remontów,
2. zarządzania nieruchomością,
3. utrzymania pomieszczeń wspólnego użytkowania, windy, anteny zbiorczej, domofonu oraz zieleni,
4. ubezpieczenia nieruchomości,
5. inne, o ile wynikają z umowy.

Natomiast, przez opłaty pośrednie w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r., poz. 2356, z późn. zm.), należy rozumieć opłaty za energię cieplną, elektryczną, gaz, wodę oraz odbiór nieczystości stałych i płynnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, realizuje inwestycje polegające na budowie budynków wielorodzinnych. Na podstawie umów deweloperskich spółka będzie zobowiązywać się do wybudowania budynku, wyodrębnienia lokalu mieszkalnego i przeniesienia prawa własności tego lokalu oraz praw niezbędnych do korzystania z lokalu na nabywcę. Zgodnie z umową deweloperską odbiór lokalu będzie mieć miejsce jeszcze przed zawarciem umowy przeniesienia własności lokalu mieszkalnego, a po uiszczeniu przez nabywcę ceny za lokal. Zgodnie z umową deweloperską nabywca będzie wówczas zobowiązany już od dnia protokolarnego odbioru lokalu, a przed zawarciem umowy przeniesienia własności lokalu, do uiszczania opłat eksploatacyjnych związanych z utrzymaniem lokalu mieszkalnego oraz opłat eksploatacyjnych związanych z przypadającym na lokal mieszkalny utrzymaniem nieruchomości wspólnej i części wspólnych. Lokale mieszkalne będą wyłącznie na cele mieszkaniowe. W skład opłat eksploatacyjnych objętych zakresem wniosku wchodzą: koszty utrzymania nieruchomości wspólnej – koszty eksploatacyjne (sprzątanie, wynagrodzenie zarządcy, wywóz śmieci, koszty bieżących napraw); fundusz remontowy; centralne ogrzewanie; zimna woda; podgrzanie wody. Wszystkie wymienione powyżej opłaty eksploatacyjne dotyczą lokali mieszkalnych i części wspólnych nieruchomości, stanowią opłaty niezależne od Wnioskodawcy, a także opłaty niezależne od nabywców lokali, w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. W budynku, wraz z wyodrębnieniem i przeniesieniem prawa własności pierwszego z lokali, będzie zawiązywać się wspólnota mieszkaniowa. Do czasu przeniesienia własności wszystkich lokali na nabywców, członkiem wspólnoty będzie pozostawać również spółka jako deweloper. Wspólnota mieszkaniowa będzie obciążała właścicieli lokali, na których została przeniesiona własność, oraz dewelopera (jako właściciela lokali do czasu przeniesienia ich własności na nabywców) ww. opłatami eksploatacyjnymi. Nabywca będzie zobowiązany już od dnia protokolarnego odbioru lokalu, a przed zawarciem umowy przeniesienia własności lokalu, do uiszczania ww. opłat eksploatacyjnych, spółka (obciążona tymi opłatami przez wspólnotę mieszkaniową) będzie przenosiła te koszty na nabywcę lokalu mieszkalnego, który protokolarnie odebrał lokal, lecz nie jest jeszcze formalnie jego właścicielem wobec nie zawarcia umowy przenoszącej własność. Wartość przeniesionych na nabywcę kosztów będzie równa kosztom, którymi została w stosunku do danego lokalu mieszkalnego obciążona spółka. Obciążenie to będzie odpowiednio dokumentowane przez spółkę. Spółka nie będzie świadczyła odrębnej usługi na rzecz nabywcy lokalu, lecz jedynie będzie przenosiła koszty za usługę świadczoną przez wspólnotę mieszkaniową. Działania spółki nie będą odsprzedażą usługi, lecz obciążeniem nabywcy lokalu mieszkalnego kosztami usługi wspólnoty. Wspólnota mieszkaniowa będzie dokumentować obciążenie Wnioskodawcy opłatami eksploatacyjnymi notami obciążeniowymi albo zestawieniem (specyfikację) opłat. Wspólnota mieszkaniowa nie będzie wystawiać faktur. Nabywcy lokali mieszkalnych korzystają z lokali w tzw. „okresie przejściowym” na podstawie umów deweloperskich. Tytułem prawnym do korzystania z lokali jest zatem umowa (tytuł obligacyjny), zezwalająca na korzystanie z lokalu mieszkalnego po protokolarnym odbiorze lokalu przez nabywcę. Wspólnota mieszkaniowa obciąża kosztami opłat eksploatacyjnych dotyczących bezpośrednio lokalu mieszkalnego oraz dotyczącymi części wspólnych nieruchomości Wnioskodawcę (a nie nabywcę lokalu), ponieważ w momencie obciążenia formalnie właścicielem lokalu jest Wnioskodawca (gdyż nie została jeszcze zawarta umowa przeniesienia własności lokalu na nabywcę), choć faktycznie władztwo nad lokalem po protokolarnym wydaniu sprawuje już jego nabywca.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla opłat dotyczących lokalu mieszkalnego oraz części wspólnej nieruchomości w pierwszej kolejności wskazać należy, że w odniesieniu do ww. opłat nie jest możliwe zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie § 3 ust. 1 pkt 10 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień dla dostawy mediów do lokali gminnych położonych w budynkach wspólnot mieszkaniowych, gdyż zwolnienie od podatku na podstawie ww. przepisu możliwe jest wyłącznie w odniesieniu do opłat pobieranych przez wspólnotę od jej członków.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest właścicielem wskazanych w opisie sprawy lokali mieszkalnych, nie występuje natomiast w charakterze wspólnoty mieszkaniowej. W konsekwencji do wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności polegających na przenoszeniu na przyszłych nabywców lokali przedmiotowych opłat nie będzie miał zastosowania przepis § 3 ust. 1 pkt 10 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2015 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

W tej sytuacji należy rozważyć, czy ww. czynności będą korzystać ze zwolnienia przewidzianego w powołanym wcześniej przepisie § 3 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia Ministra Finansów w powiązaniu z art. 2 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Jak wskazano wyżej, z przepisów rozporządzenia wynika, że zwalnia się od podatku od towarów i usług czynności wykonywane m.in. przez właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, jeżeli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe. Przy czym opłaty niezależne od właściciela to opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych (art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego).

Należy również wskazać, że Prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres zarządu nieruchomością wspólną określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2019 r., poz. 737).

W myśl art. 6 ww. ustawy, wspólnotę mieszkaniową tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości. Wspólnota może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Przepis ten nadaje wspólnocie mieszkaniowej przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Wspólnota mieszkaniowa jest odrębnym od członków wspólnoty podmiotem praw i obowiązków, a tym samym działając w ramach przyznanej zdolności prawnej, może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku.

Jednostka, która powstała w oparciu o przepis art. 6 ww. ustawy o własności lokali, posiada określoną strukturę, w której skład wchodzą właściciele lokali, którzy są zobowiązani do określonych zachowań oraz czynności wynikających z tej ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 powołanej ustawy, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Z ww. przepisu wynika, że istnieją dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty mieszkaniowej:

związane z nieruchomością wspólną,

związane z odrębną własnością lokalu.

Jak stanowi art. 14 ustawy o własności lokali, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali, właściciele zobowiązani są do uczestnictwa w kosztach zarządu związanych z nieruchomością wspólną – na ich pokrycie uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat oraz do ponoszenia wydatków związanych z utrzymaniem własnych lokali (m.in. za wodę, ciepło, gaz, energię elektryczną, odprowadzanie ścieków).

W przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną, Wspólnota będąc jednostką odrębną od właścicieli lokali, nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli, ponieważ w takim wypadku działa w imieniu własnym i na własny rachunek. Działa wtedy jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną, którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych mających udziały w nieruchomości wspólnej – m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ustawy o własności lokali.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w tzw. „okresie przejściowym” obciąża przyszłych nabywców lokali mieszalnych opłatami eksploatacyjnymi dotyczącymi utrzymania lokali mieszkalnych oraz utrzymania nieruchomości wspólnych i części wspólnych.

Wskazać w tym miejscu należy, że do opłat niezależnych od właściciela, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego zalicza się wyłącznie opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych, a nie jak twierdzi Wnioskodawca wszystkie objęte zakresem wniosku opłaty, którymi obciąża on przyszłych nabywców lokali.

Mając na względzie przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane przepisy należy wskazać, że w sytuacji gdy Wnioskodawca jako właściciel lokali mieszkalnych w tzw. „okresie przejściowym” przenosi na przyszłych nabywców tych lokali koszty opłat eksploatacyjnych związanych z utrzymaniem lokali mieszkalnych, dotyczące centralnego ogrzewania oraz dostawy wody (zimna woda, podgrzanie wody), to uznać należy, że takim przypadku Wnioskodawca nabywa towary i usługi w swoim imieniu, jednakże na rzecz osób korzystających z lokali. Wnioskodawca nabywając towary i usługi, które przyporządkowuje następnie do poszczególnych lokali, dokonuje ich odsprzedaży przyszłym nabywcom tych lokali. W sytuacji takiej środki, które są uiszczane przez przyszłych nabywców poszczególnych lokali na ich utrzymanie, stanowią zapłatę za odsprzedawane im przez Wnioskodawcę towary i usługi. W związku z tym, w odniesieniu do kosztów utrzymania lokali mieszkalnych, zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Przeniesienie ww. opłat będzie zatem podlegało opodatkowaniu, a Wnioskodawca w tym zakresie wystąpi w roli podatnika.

W świetle powyższego wskazać należy, że dla świadczonych przez Wnioskodawcę czynności polegających na obciążaniu w tzw. „okresie przejściowym” przyszłych nabywców lokali mieszkalnych opłatami związanymi z utrzymaniem tych lokali, dotyczącymi centralnego ogrzewania oraz dostawy wody (zimna woda, podgrzanie wody) zostaną spełnione przesłanki warunkujące zwolnienie od podatku w oparciu o przepis § 3 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia. Wskazać należy bowiem, że opłaty te stanowią opłaty niezależne o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Czynności te wykonywane są przez właściciela lokali mieszkalnych tworzącego w tej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową oraz usługi te są świadczone na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale, a ponadto przedmiotowe lokale wykorzystywane są przez przyszłych nabywców tych lokali wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W konsekwencji powyższego, w przypadku obciążania przez Wnioskodawcę kosztami opłat dotyczących centralnego ogrzewania oraz dostawy wody (zimna woda, podgrzanie wody) dostarczanych do lokali mieszkalnych będących formalnie jeszcze własnością Zainteresowanego, a które są już odebrane przez przyszłych nabywców, stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie mógł zastosować dla tych czynności zwolnienie od podatku od towarów i usług na podstawie § 3 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia Ministra Finansów w powiązaniu z art. 2 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Odnosząc się natomiast do opłat dotyczących kosztów utrzymania części wspólnych nieruchomości tj. kosztów eksploatacyjnych (sprzątanie, wynagrodzenie zarządcy, koszty bieżących napraw), kosztów funduszu remontowego, centralnego ogrzewania oraz dostaw wody (zimna woda, podgrzanie wody), oraz kosztów funduszu remontowego związanego bezpośrednio z lokalem mieszkalnym należy stwierdzić, że opłaty te nie zostały wymienione w przepisie art. 2 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, jako opłaty niezależnie od właściciela, w konsekwencji czego do opłat tych nie ma zastosowania zwolnienie wynikające z ww. przepisu § 3 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia Ministra Finansów. Wskazać należy że opłaty te są opłatami, które właściciel lokalu zobowiązany jest ponosić, ale nie mają związku z jego indywidualnym zużyciem (tak jak w przypadku dostawy wody, centralnego ogrzewania dostarczanych do lokalu).

Wobec powyższego oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin