Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.157.2019.2.HD
z 24 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2019 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 17 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wdowiej otrzymywanej z dobrowolnego systemu ubezpieczeń z Niemiec – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 17 czerwca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wdowiej otrzymywanej z dobrowolnego systemu ubezpieczeń z Niemiec.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2018 r. Wnioskodawczyni zostały przyznane świadczenia po zmarłym mężu (renta wdowia) – pracowniku jednej z rozgłośni radiowej w Niemczech. Wypłacane są one przez XXXX (XXXXX ... nadawca ...) z dobrowolnego systemu ubezpieczeń (nieobowiązkowego).

Renta przekazywana jest na konto w polskim banku.

Niemiecki płatnik od przyznanego Wnioskodawczyni świadczenia pobiera zaliczki na podatek dochodowy.

Polski płatnik – bank w 2018 r. nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy, natomiast pobiera je od 2019 r.

Obecnie zarówno niemiecki, jak i polski płatnik pobierają zaliczki na podatek dochodowy (świadczenie Wnioskodawczyni podlega podwójnemu opodatkowaniu).

W Polsce Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która przysługuje jej zgodnie z przepisami o świadczeniach społecznych.

Wnioskodawczyni posiada adres zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce i jest obywatelem polskim.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymywana niemiecka renta wdowia powinna być opodatkowana tylko i wyłącznie w Polsce?
2. Czy dochody z renty wdowiej otrzymywanej z Niemiec należy wykazywać w rocznym zeznaniu podatkowym za 2018 r.

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 1. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 – wniosek rozpatrzony zostanie odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawczyni, renta wdowia otrzymywana z Niemiec nie powinna być opodatkowana w Polsce, gdyż jest opodatkowana w Niemczech.

Zgodnie z art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako osoba mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Wnioskodawczyni podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce położenia źródła przychodów, w Polsce.

Przepis art. 3 ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy).

W myśl postanowień art. 18 ust. 1 umowy zawartej w dniu 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a tej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na mocy art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z wniosku wynika, że w 2018 r. Wnioskodawczyni zostały przyznane świadczenia po zmarłym mężu (renta wdowia) – pracowniku jednej z rozgłośni radiowej w Niemczech. Wypłacane są one przez XXXXXX (XXXXX ... nadawca ...) z dobrowolnego systemu ubezpieczeń (nieobowiązkowego). Renta przekazywana jest na konto w polskim banku. Niemiecki płatnik od przyznanego Wnioskodawczyni świadczenia pobiera zaliczki na podatek dochodowy. Polski płatnik – bank w 2018 r. nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy, natomiast pobiera je od 2019 r. Obecnie zarówno niemiecki, jak i polski płatnik pobierają zaliczki na podatek dochodowy (świadczenie Wnioskodawczyni podlega podwójnemu opodatkowaniu). W Polsce Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która przysługuje jej zgodnie z przepisami o świadczeniach społecznych. Wnioskodawczyni posiada adres zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce i jest obywatelem polskim.

W związku z powyższym w niniejszej sprawie znajdują zastosowanie uregulowania zawarte w Umowie z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90).

Stosownie do art. 18 ust. 1 ww. Umowy emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 2 ww. Umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż emerytury i podobne świadczenia lub renty otrzymywane z Niemiec, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają – co do zasady – opodatkowaniu tylko w Polsce. Wyjątek dotyczy sytuacji, gdy świadczenie jest wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych. Wtedy – stosownie do art. 18 ust. 2 ww. Umowy – płatności takie podlegają opodatkowaniu tylko w państwie źródła, tj. w Niemczech.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego przedmiotowe świadczenie po zmarłym mężu (renta wdowia) nie jest wypłacane Wnioskodawczyni z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Niemiec – pochodzi bowiem z dobrowolnego systemu ubezpieczeń z Niemiec. Oznacza to, że ww. świadczenie – stosownie do art. 18 ust. 1 ww. Umowy polsko-niemieckiej – podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga obowiązku uwzględnienia ww. świadczeń w rocznym zeznaniu podatkowym za 2018 r. Jak bowiem wskazano pytanie oznaczone we wniosku nr 2 rozpatrzone zostanie odrębnym pismem.

Końcowo wskazać należy, że skoro – jak wskazuje Wnioskodawczyni we wniosku – Niemcy roszczą sobie prawo do opodatkowania omawianego świadczenia, to istnieje możliwość wszczęcia – na wniosek podatnika – procedury wzajemnego porozumiewania się. Tryb postępowania w tej sprawie został uregulowany w art. 26 Umowy polsko-niemieckiej. Jak statuuje art. 26 ust. 1 ww. Umowy, jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy, wówczas może ona niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwemu organowi tego Państwa, w którym ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę, albo jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 25 ustęp 1, właściwemu organowi tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa musi być przedłożona w ciągu trzech lat, licząc od dnia pierwszego zawiadomienia o działaniu, powodującym opodatkowanie niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.