2019.06.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.242.2019.3.MD
z 24 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2019 r. (data wpływu 19 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 28 maja 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2019 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 28 maja 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na mocy umowy darowizny zawartej w dniu … 2016 r. (akt notarialny sporządzony przed notariuszem … w …, Repertorium A nr …/2016) Wnioskodawczyni nabyła od swoich rodziców prawo własności nieruchomości położonych w …, tj:

nieruchomości objętej księgą wieczystą …, obejmującej niezabudowane działki nr: 159/29, 159/30, 159/31, 159/32, 159/33, 159/34, 159/35, 159/36, 159/38 i 159/39, łącznego obszaru 1,7849 ha; darczyńcy (rodzice Wnioskodawczyni) nabyli tę nieruchomość w 2004 r.;
nieruchomości objętej księgą wieczystą …, tj. działki nr 318/2 obszaru 0,5200 ha, 319/4 obszaru 0,2800 ha i 320 obszaru 0,5000 ha, przy czym tylko działka nr 320 jest działką zabudowaną budynkiem mieszkalnym i na tej działce została ustanowiona na rzecz darczyńców służebność osobista mieszkania. Darczyńcy (rodzice Wnioskodawczyni) nabyli tę nieruchomość w latach 1988-1994.

Strony określiły wartość darowizny na kwotę … zł. Ww. nieruchomości weszły do majątku osobistego Wnioskodawczyni. Wykorzystywane były na cele prywatne.

W związku z powiększeniem rodziny i koniecznością polepszenia sytuacji mieszkaniowej Wnioskodawczyni zdecydowała się sprzedać część ww. nieruchomości. Nie podejmowała przy tym żadnych czynności przygotowawczych z tym związanych. Przed rozpoczęciem sprzedaży nie dokonywała podziałów działek, ani nie zlecała żadnych prac geodezyjnych. Nie dokonywała żadnych przyłączy mediów, zmian przeznaczenia działek. Wnioskodawczyni poszukiwała kupujących przez ogłoszenia w mediach, portalach ogłoszeniowych i nie korzystała z pośredników, ani biur nieruchomości.

Nieruchomość została podzielona przez darczyńców jeszcze w 2010 r.

We wrześniu 2016 r. – a więc już po rozpoczęciu sprzedaży działek – Wnioskodawczyni dokonała podziału jednej działki, tj. działki nr 159/39 o powierzchni 0,9348 ha. Działka została podzielona na cztery działki, tj. 159/40, 159/41,159/42,159/43, które były wykorzystywane na cele prywatne.

Ostatecznie Wnioskodawczyni zbyła następujące działki, które na moment sprzedaży były niezabudowane i zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla Gminy … były to grunty przeznaczone pod zabudowę:

w dniu … lipca 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała działkę 159/32 o powierzchni 0,1052 ha za cenę …zł;
w dniu … lipca 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała działkę 159/30 o powierzchni 0,1059 ha za cenę …zł;
w dniu … października 2017 r. Wnioskodawczyni sprzedała działkę 159/33 o powierzchni 0,1003 ha i 159/42 o powierzchni 0,0006 ha za łączną cenę …zł;
w dniu … listopada 2018 r. Wnioskodawczyni sprzedała działkę 159/34 o powierzchni 0,1198 ha za cenę …zł; dodatkowo na rzecz tych samych kupujących Wnioskodawczyni w dniu … listopada 2018 r. umową darowizny dokonała darowizny udziału 675/10000 w działce 159/40 o powierzchni 0,1635 ha;
w dniu … stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni sprzedała działkę 159/31 o powierzchni 0,1236 ha za cenę …zł i udział 675/10000 w działce 159/40 o powierzchni 0,1635 ha za cenę …zł;
w dniu … lutego 2019 r. Wnioskodawczyni sprzedała działkę 159/41 o powierzchni 0,1265 ha za cenę 58.200 zł i udział 764/10000 w działce 159/40 o powierzchni 0,1635 ha za cenę 2.500 zł;
w dniu … lutego 2019 r. Wnioskodawczyni sprzedała działkę 159/35 o powierzchni 0,1009 ha za cenę …zł.

Wnioskodawczyni nie planuje sprzedaży innych nieruchomości nabytych na podstawie opisanej wyżej umowy darowizny z dnia … marca 2016 r.

Wnioskodawczyni nie była i nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, nie wykonywała ani nie wykonuje działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie jest obecnie, ani nie była nigdy w przeszłości rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o VAT. Wnioskodawczyni była i jest zatrudniona na umowę o pracę.

Wnioskodawczyni nabyła odpłatnie łącznie siedem nieruchomości lokalowych: jeden lokal w 2009 r., dwa lokale w 2011 r., jeden lokal w 2014 r., dwa lokale w 2016 r. oraz jeden lokal w 2018 r. Obecnie Wnioskodawczyni posiada pięć lokali mieszkalnych oraz jeden budynek mieszkalny/dom rodzinny. Nie planuje sprzedawać posiadanych nieruchomości. Stanowią one formę zabezpieczenia majątkowego Wnioskodawczyni, które nabyła z własnych środków pieniężnych pochodzących z pracy, w ramach stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisane sprzedaże działek gruntu położonych w … podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Opisane sprzedaże działek gruntu położonych w … nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT).

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

W myśl art. 46 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na gruncie opisanego stanu faktycznego stwierdzić należy, że mimo, iż grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, z okoliczności sprawy nie wynika, aby Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży ww. nieruchomości działała w charakterze handlowca. W uznaniu Wnioskodawczyni ich sprzedaż mieści się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym. Zatem dokonane czynności sprzedaży pozostają w ramach działania w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania unormowania ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, nieruchomości nabyte w darowiźnie od rodziców weszły do majątku osobistego Wnioskodawczyni, a decyzja o sprzedaży części nabytych nieruchomości została podjęta w związku z powiększeniem rodziny Wnioskodawczyni i koniecznością polepszenia sytuacji mieszkaniowej.

Wnioskodawczyni nie podejmowała przy tym żadnych czynności przygotowawczych w związku ze sprzedażą. Przed rozpoczęciem sprzedaży nie dokonywała podziałów działek, ani nie zlecała żadnych prac geodezyjnych, nie dokonywała żadnych przyłączy mediów, zmian przeznaczenia działek. Wnioskodawczyni poszukiwała kupujących poprzez ogłoszenia w mediach, portalach ogłoszeniowych i nie korzystała z pośredników, ani biur nieruchomości. Wnioskodawczyni nie była i nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Nie wykonywała ani nie wykonuje działalności gospodarczej.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawczyni uznać należy, że dokonane sprzedaże opisanych działek nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, że powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. W szczególności odpowiednio zastosować można twierdzenia wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), które to orzeczenie wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu VAT. Żeby taka czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika VAT.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwana dalej „Dyrektywą” – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to TSUE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu warto jeszcze się odwołać do orzeczenia TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10. Wynika z niego, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem TSUE – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił TSUE – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z krajowego orzecznictwa sądowoadministracyjnego wynika, że stwierdzenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Istotna jest więc ocena, czy z dokonanych w danej sprawie ustaleń wynika, że strona dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się tak jak handlowiec (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: w składzie 7 sędziów z dnia 29 października 2007 r., I FPS 3/07; z dnia 22 października 2013 r., I FSK 1323/12; z dnia 14 marca 2014 r., I FSK 319/13; z dnia 16 kwietnia 2014 r., I FSK 781/13; z dnia 11 września 2014 r., I FSK 1352/13; z dnia 8 lipca 2015 r., I FSK 729/14).

Podkreślenie wymaga – na co wskazują sądy administracyjne – że jakie działania sprzedającego mogą zostać uznane za „aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami” jest przedmiotem badania w każdej indywidualnej sprawie, ponieważ ani przepisy, ani wspomniany wyrok nie wymieniają katalogu takich czynności. Jedynie bowiem jako przykładowe działania TS wymienił uzbrojenie terenu albo działania marketingowe (np. wyrok NSA z dnia 21 sierpnia 2014 r., sygn. akt I FSK 1290/13, z dnia 21 kwietnia 2017 r., sygn. akt I FSK 2077/15).

Z treści złożonego wniosku wynika, że w marcu 2016 r. Wnioskodawczyni nabyła od swoich rodziców w drodze darowizny m.in. prawo własności niezabudowanych działek nr 159/29, 159/30, 159/31, 159/32, 159/33, 159/34, 159/35, 159/36, 159/38, 159/39, 318/2 oraz 319/4. Weszły one do jej majątku osobistego i były wykorzystywane na cele prywatne. We wrześniu 2016 r. Wnioskodawczyni podzieliła działkę nr 159/39 na cztery działki nr 159/40, 159/41, 159/42, 159/43, które były wykorzystywane na cele prywatne. Ponadto w 2009 r. Wnioskodawczyni nabyła odpłatnie jeden lokal, dwa lokale w 2011 r., jeden lokal w 2014 r., dwa lokale w 2016 r. oraz jeden lokal w 2018 r. W lipcu 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała działki nr 159/32 oraz 159/30, w październiku 2017 r. działki nr 159/33 oraz 159/42, w listopadzie 2018 r. działkę nr 159/34; w styczniu 2019 r. działkę nr 159/31 i udział w działce nr 159/40, w lutym 2019 r. działkę nr 159/41, udział w działce nr 159/40 oraz działkę 159/35. Nie podejmowała przy tym żadnych czynności przygotowawczych z tym związanych. Przed rozpoczęciem sprzedaży nie dokonywała zmian przeznaczenia działek. Nie dokonywała żadnych przyłączy mediów. Kupujących poszukiwała przez ogłoszenia w mediach, portalach ogłoszeniowych i nie korzystała z pośredników, ani biur nieruchomości. Na moment sprzedaży ww. działki były niezabudowane i zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego były przeznaczone pod zabudowę. Wnioskodawczyni nie planuje sprzedaży innych nieruchomości nabytych na podstawie ww. umowy darowizny. Aktualnie Wnioskodawczyni posiada pięć lokali mieszkalnych oraz jeden budynek mieszkalny/dom rodzinny. Nie planuje sprzedawać posiadanych nieruchomości. Stanowią one formę zabezpieczenia majątkowego Wnioskodawczyni, które nabyła z własnych środków pieniężnych pochodzących ze stosunku pracy. Wnioskodawczyni nie była i nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, nie wykonywała ani nie wykonuje działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie jest obecnie, ani nie była nigdy w przeszłości rolnikiem ryczałtowym.

Na tym tle Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość dotyczącą obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę.

Analiza przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego, a także kluczowego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), prowadzi do stwierdzenia, że trudno uznać, aby sprzedaż niezabudowanych działek (udziałów w nich), których dotyczy wniosek (działki nr 159/32, 159/30, 159/33, 159/42, 159/34; 159/31, 159/41, 159/35 oraz udziały w działce nr 159/40) miała miejsce w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby Wnioskodawczyni podejmowała aktywne działania zmierzające do przygotowania tych gruntów do sprzedaży, w takim zakresie w jakim podejmują je handlowcy (np. przez nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, złożone działania marketingowe, itp.). Ponadto, na terenie działek pierwotnych, jak i działek wydzielonych Wnioskodawczyni nie prowadziła, ani nie prowadzi działalności gospodarczej, skoro były wykorzystywane na cele prywatne. Wszystko to zatem wyklucza handlowe tło zrealizowanych sprzedaży działek gruntu. W tej konkretnej sprawie aktywność Wnioskodawczyni (mimo, że sprzedaż działek miała charakter częstotliwy) nie jest porównywalna do działań handlowców podejmowanych w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Zatem w odniesieniu do tych czynności Wnioskodawczyni nie wystąpiła w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Czynności sprzedaży mieściły w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, do których – jak zasadnie uznał Wnioskodawczyni – unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają.

W rezultacie przedstawione stanowisko uznano za prawidłowe.

Jednocześnie organ interpretacyjny zaznacza, że:

niniejsza interpretacja została wydana na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Oznacza, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych;
niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin