Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.190.2019.2.KB
z 24 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2019 r. (data wpływu 23 kwietnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 maja 2019 r. (data wpływu 31 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia limitu małego podatnika przy prowadzeniu działalności polegającej na pośrednictwie w sprzedaży usług turystycznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia limitu małego podatnika przy prowadzeniu działalności polegającej na pośrednictwie w sprzedaży usług turystycznych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 maja 2019 r. (data wpływu 31 maja 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest działalność agentów turystycznych (PKD 79.11.A). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. Rozlicza podatek w formie miesięcznej. U Wnioskodawcy wartość sprzedaży w poprzednim roku podatkowym nie przekroczyła kwoty wyrażonej w złotych polskich odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro. Z uwagi na powyższe Wnioskodawca spełnia kryterium wyrażone w art. 2 pkt 25 ustawy o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji zamierza zmienić formę rozliczenia podatku z miesięcznej na kwartalną.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że otrzymuje on wynagrodzenie w formie prowizyjnej. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę organizowane są na terenie Unii Europejskiej, jak również poza terytorium Unii. Wnioskodawca świadczy usługi sprzedaży imprez turystycznych na zasadzie agencji turystycznej, na podstawie przepisów art. 758 i następnych ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., nr 16, poz. 93, ze zm.) oraz przepisów UoUT. Wynagrodzenie Wnioskodawcy za sprzedaż imprez turystycznych określone jest jako prowizja. Prowizja należna jest za rozpoczęte przez klientów imprezy turystyczne lub zarezerwowane oraz opłacone przed wyjazdem programy dodatkowe, takie jak np. dodatkowe wycieczki w miejscu pobytu.

W ubiegłym roku Wnioskodawca uzyskał wynagrodzenie wraz z kwotą podatku, przekraczające równowartość 45 tysięcy euro.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prowadząc działalność polegającą na pośrednictwie w sprzedaży usług turystycznych na podstawie PKD 79.11.A – działalność agentów turystycznych, Wnioskodawcę obowiązuje limit wartości sprzedaży 1 200 000 euro czy 45 000 euro, przy ustalaniu czy jest małym podatnikiem podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, na zadane pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Przez świadczenie usług turystyki należy rozumieć usługę, w wyniku której nabywca – turysta jest beneficjentem a wykonawca usługi otrzymuje wynagrodzenie tytułem wykonanego zobowiązania. Wykonawcą takiej usługi turystycznej jest niewątpliwie organizator imprezy turystycznej oraz pośrednio również Wnioskodawca, który dostarcza organizatorowi imprezy turystycznej klientów.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę organizowane są na terenie Unii Europejskiej, jak również poza terytorium Unii. Termin „usługa turystyki” nie został zdefiniowany ani w ustawie o VAT, ani w innych obowiązujących przepisach podatkowych. W szczególności usługa turystyki nie jest w ustawie o VAT definiowana za pomocą odwołania do klasyfikacji statystycznych.

W konsekwencji, w związku z brakiem definicji legalnej w ustawie o VAT pojęcia „usługi turystyki”, w celu ustalenia zakresu znaczeniowego tego pojęcia można pomocniczo odwołać się do definicji z innych powszechnie obowiązujących aktów prawnych, a także pomocniczo do definicji „turystyki”:

• w znaczeniu potocznym, a zatem pomocna w tym zakresie będzie definicja z powszechnie dostępnych słowników języka polskiego,
• w znaczeniu nadanym przez organizacje międzynarodowe pomocnicze względem podmiotów działających na rynku usług turystycznych lub regulujące ten rynek,
• w znaczeniu nadanym przez literaturę przedmiotu, ze szczególnym uwzględnieniem typologii określonych rodzajów aktywności turystycznych.
  
  

Omawiane czynności/usługi świadczone na rzecz klientów Zainteresowanego będą posiadały wszelkie cechy aktywności turystycznej zarówno w znaczeniu potocznym, jak i w znaczeniu nadanym temu pojęciu przez organizacje turystyczne oraz literaturę przedmiotu.

Na podstawie art. 758 § ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu.

Z kolei według definicji art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2361, z późn. zm.) przez agenta turystycznego rozumie się przedsiębiorcę turystycznego innego niż organizator turystyki, który na podstawie umowy agencyjnej sprzedaje lub oferuje do sprzedaży imprezy turystyczne utworzone przez organizatora turystyki.

Zgodnie z definicją art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – dalej u.p.t.u. – przez małego podatnika rozumie się podatnika podatku od towarów i usług:

1. u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro,
2. prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, zarządzającego alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, będącego agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu – jeżeli kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzenia za wykonane usługi (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 45 000 euro.
   
   

Wykładnia językowa definicji małego podatnika określonej w art. 2 pkt 25b dotyczy maklerów, zarządzających funduszami inwestycyjnymi lub alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi oraz podmiotów którzy tego rodzaju działalność gospodarczą wykonują na podstawie umowy agencyjnej, zlecenia lub innej. Ustawodawca celowo ujął formy wykonywania działalności takie jak zlecenia, pośrednictwo etc. w punkcie b, gdyż odnoszą się one bezpośrednio do określonej w tymże punkcie działalności gospodarczej. Za powyższym przemawia również fakt, iż w punkcie 25a art. 2 nie dodano ograniczenia co do przedsiębiorców prowadzących działalność o innym przedmiocie niż określone w punkcie b w formie umowy zlecenia, czy umowy agencyjnej. Gdyby zatem ustawodawca chciał ograniczyć definicję małego podatnika do przedsiębiorców prowadzących działalność w ramach umowy agencyjnej i podobnych uwzględniłby to redagując punkt a. Skoro zaś działalność agentów została ujęta w odniesieniu do maklerów oraz zarządzających funduszami inwestycyjnymi, to przepis ten nie ma zastosowania do agentów turystycznych. Wobec powyższego do działalności gospodarczej Wnioskodawcy należy stosować limit sprzedaży nieprzekraczający kwoty 1 200 000 euro.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) − zwanej dalej ustawą − podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez małego podatnika – w myśl art. 1 pkt 25 ustawy – rozumie się podatnika podatku od towarów i usług:

1. u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro,
2. prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, zarządzającego alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, będącego agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu – jeżeli kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzenia za wykonane usługi (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 45 000 euro

– przy czym przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Przez sprzedaż – na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak stanowi art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Mali podatnicy, którzy wybrali metodę kasową, składają w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym kwartale – art. 99 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 99 ust. 3 ustawy – mali podatnicy, którzy nie wybrali metody kasowej, mogą również składać deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 2, po uprzednim pisemnym zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego, najpóźniej do 25. dnia drugiego miesiąca kwartału, za który będzie po raz pierwszy złożona kwartalna deklaracja podatkowa.

Stosownie do art. 99 ust. 3a ustawy – przepisów ust. 2 i 3 nie stosuje się do podatników:

1. rejestrowanych przez naczelnika urzędu skarbowego jako podatnicy VAT czynni – przez okres 12 miesięcy począwszy od miesiąca, w którym dokonana została rejestracja lub
2. którzy w danym kwartale lub w poprzedzających go 4 kwartałach dokonali dostawy towarów, o których mowa w załączniku nr 13 do ustawy, chyba że łączna wartość tych dostaw bez kwoty podatku nie przekroczyła, w żadnym miesiącu z tych okresów, kwoty 50 000 zł.
   
   

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą której przedmiotem jest działalność agentów turystycznych (PKD 79.11.A). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT i rozlicza podatek w formie miesięcznej. U Wnioskodawcy wartość sprzedaży w poprzednim roku podatkowym nie przekroczyła kwoty wyrażonej w złotych polskich odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro, natomiast w ubiegłym roku uzyskał on wynagrodzenie wraz kwotą podatku, przekraczające równowartość 45 000 euro.

Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w formie prowizyjnej. Świadczy on usługi sprzedaży imprez turystycznych na zasadzie agencji turystycznej, na podstawie przepisów art. 758 i następnych ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny oraz przepisów UoUT. Wynagrodzenie Wnioskodawcy za sprzedaż imprez turystycznych określone jest jako prowizja. Prowizja należna jest za rozpoczęte przez klientów imprezy turystyczne lub zarezerwowane oraz opłacone przed wyjazdem programy dodatkowe, takie jak np. dodatkowe wycieczki w miejscu pobytu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy prowadząc działalność polegającą na pośrednictwie w sprzedaży usług turystycznych na podstawie PKD 79.11.A – działalność agentów turystycznych, Wnioskodawcę obowiązuje limit wartości sprzedaży 1 200 000 euro czy 45 000 euro, przy ustalaniu czy jest małym podatnikiem podatku VAT.

Z powołanego powyżej art. 2 pkt 25 lit. a ustawy wynika, że aby podatnik podatku od towarów i usług spełniał definicję małego podatnika wartość dokonanej przez niego sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie może przekroczyć, w poprzednim (do badanego okresu) roku podatkowym, wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro. Przy czym w przypadku podatnika prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, zarządzającego alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, będącego agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu, podatnik podatku od towarów i usług spełnia definicję małego podatnika jeżeli kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzenia za wykonane usługi (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 45 000 euro, co wynika z art. 2 pkt 25 lit. b ustawy.

Podkreślić należy, że w art. 2 pkt 25 lit. b ustawy wymieniono dwie kategorie podatników, dla których limit małego podatnika został określony na niższym poziomie, tj. w kwocie 45 000 euro, a mianowicie:

• podatników prowadzących przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzających funduszami inwestycyjnymi, zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi,
• podatników będących agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu.
  
  

Z powyższego przepisu wynika, że każdy podatnik będący agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu, jest objęty limitem małego podatnika w wysokości 45 000 euro. Limit ten – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nie dotyczy podatników będących agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze i prowadzących jednocześnie przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzających funduszami inwestycyjnymi, zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, ale każdego podatnika będącego agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, niezależnie od rodzaju wykonywanej działalności. Ustawodawca w art. 2 pkt 25 lit. b ustawy wskazał na podatników będących agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu, nie określając jednocześnie, że podatnik będący agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze ma jednocześnie prowadzić przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzać funduszami inwestycyjnymi lub zarządzać alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi. Zaznaczyć także należy, że zwrot „lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze” nie dotyczy usług podobnych do usług prowadzenia przedsiębiorstwa maklerskiego, zarządzania funduszami inwestycyjnymi, zarządzania alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, ale dotyczy usług podobnych do wykonywanych przez agenta czy zleceniobiorcę.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że podatnik będący agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu, wykonujący działalność inną niż prowadzenie przedsiębiorstwa maklerskiego, zarządzanie funduszami inwestycyjnymi lub zarządzanie alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, spełnia definicję małego podatnika, jeżeli kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzenia za wykonane usługi (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 45 000 euro.

Zauważyć należy, że w odniesieniu do art. 2 pkt 25 lit. b ustawy dla uznania, czy dany podmiot może być uznany za małego podatnika istotny jest rodzaj zawartej umowy na świadczenie usług oraz forma wynagrodzenia za te usługi.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest działalność agentów turystycznych. Świadczy on usługi sprzedaży imprez turystycznych na zasadzie agencji turystycznej, na podstawie przepisów art. 758 i następnych ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym – oraz przepisów UoUT. Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w formie prowizyjnej. Wynagrodzenie Wnioskodawcy za sprzedaż imprez turystycznych określone jest jako prowizja. Prowizja należna jest za rozpoczęte przez klientów imprezy turystyczne lub zarezerwowane oraz opłacone przed wyjazdem programy dodatkowe, takie jak np. dodatkowe wycieczki w miejscu pobytu.

Zgodnie z art. 758 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego – przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. Do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie.

Zatem umowa agencyjna jest szczegółowo uregulowaną w Kodeksie cywilnym umową obrotu profesjonalnego (obie strony muszą być przedsiębiorcami), opartą o zasadę lojalności (zaufania). Zobowiązanie agenta obejmuje samodzielne (w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa), stałe działanie (pośredniczenie) na rachunek dającego zlecenie oraz za wynagrodzeniem – przy zawieraniu z osobami trzecimi (klientami) umów na rzecz dającego zlecenie albo polegające na zawieraniu takich umów w imieniu dającego zlecenie (§ 1). Jednocześnie do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz odbierania w jego imieniu oświadczeń woli wymagane jest umocowanie agenta (§ 2). Taka treść wyznacza elementy przedmiotowo istotne umowy agencyjnej – zobowiązanie do stałego działania na rzecz dającego zlecenia na jego rachunek, ewentualnie w jego imieniu w zamian za wynagrodzenie (zasadniczo prowizję).

Natomiast jak stanowi art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 548) – ilekroć w ustawie jest mowa o agencie turystycznym należy przez to rozumieć przedsiębiorcę turystycznego innego niż organizator turystyki, który na podstawie umowy agencyjnej sprzedaje lub oferuje do sprzedaży imprezy turystyczne utworzone przez organizatora turystyki.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz przedstawione okoliczności zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca świadczy usługi pośrednictwa w świadczeniu usług turystycznych działając jako agent (na podstawie powołanych przepisów Kodeksu cywilnego oraz ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych), za które otrzymuje on wynagrodzenie w formie prowizji, to spełnione są dwie przesłanki, od zaistnienia których ustawodawca uzależnia uznanie podatnika podatku od towarów i usług za małego podatnika w świetle powołanego wyżej przepisu art. 2 pkt 25 lit. b ustawy.

W konsekwencji, Wnioskodawcy – jako agentowi – mógłby przysługiwać status małego podatnika oraz związane z tym statusem uprawnienia, w sytuacji gdyby łączna wartość prowizji (wraz z kwotą podatku) z tytułu świadczenia usług pośrednictwa w sprzedaży usług turystycznych, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 45 000 euro, tj. kwoty o której mowa w art. 2 pkt 25 lit. b ustawy.

Skoro zatem w ubiegłym roku Wnioskodawca uzyskał wynagrodzenie wraz kwotą podatku, przekraczające równowartość 45 000 euro, to nie będzie mógł on zmienić sposobu składania deklaracji VAT z miesięcznych na kwartalne, zgodnie z art. 99 ust. 2 i 3 ustawy, ponieważ nie spełnia on definicji małego podatnika, o której mowa w art. 2 pkt 25 ustawy.

Odpowiadają zatem na pytanie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że prowadząc działalność polegającą na pośrednictwie w sprzedaży usług turystycznych na podstawie PKD 79.11.A – działalność agentów turystycznych, Wnioskodawcę będzie obowiązywał limit wartości sprzedaży 45 000 euro, przy ustalaniu czy jest małym podatnikiem podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.