Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4019.1.2019.2.MZA
z 24 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 3 marca 2019 r. (data wpływu 6 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z 29 kwietnia (data wpływu 7 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zwrotu osobom fizycznym niektórych wydatków poniesionych w związku z budową pierwszego własnego mieszkania na podstawie ustawy z dnia 27 września 2013 r. o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi w zakresie ustalenia prawa do ubiegania się o zwrot – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zwrotu osobom fizycznym niektórych wydatków poniesionych w związku z budową pierwszego własnego mieszkania na podstawie ustawy z dnia 27 września 2013 r. o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi w zakresie ustalenia prawa do ubiegania się o zwrot .

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 19 kwietnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-2.4019.1.2019.1.MZA wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono 7 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lutego 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem otrzymali w formie darowizny od matki Wnioskodawczyni działkę rolną nr 103/2 wraz z zabudowaniami położoną na wsi. Na ww. działce znajdują się murowane pomieszczenia gospodarcze oraz stary 50-letni dom o powierzchni około 30 m². W dniu 31 maja 2017 r. Wnioskodawczyni wraz mężem otrzymali pozwolenie na budowę domu. Następnie małżonkowie rozpoczęli inwestycję. Wnioskodawczyni wskazała, że aktualnie jest na etapie wykończenia nowego domu a środki finansowe potrzebne do realizacji celu Wnioskodawczyni chciałaby pozyskać ze zwrotu niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym poniesionych od 2 stycznia 2014 r. do 30 września 2018 r.

W dniu 20 lutego 2019 r. Wnioskodawczyni uzyskała informację, że zgodnie z art. 20 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi ww. zwrot nie przysługuje jej. Powodem niezakwalifikowania Wnioskodawczyni do ww. programu było posiadanie w chwili obecnej innego budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Budynek, o którym mowa, w opinii Wnioskodawczyni, nie nadaje się do zamieszkania, posiada zaledwie 30 m² powierzchni użytkowej co zdecydowanie nie jest wystarczające dla czteroosobowej rodziny. W budynku brak jest instalacji wodno-kanalizacyjnej, ściany oraz podłoga posiadają liczne pęknięcia. W dachu znajdują się dziury, czego powodem jest przeciekanie, wilgoć i grzyb. W domu brak jest toalety oraz wentylacji. Okna oraz drzwi są bardzo nieszczelne. Stara kuchnia kaflowa, która jest jedynym źródłem ogrzania pomieszczenia, jest popękana i rozszczelniona, czego powodem jest wydobywanie się w trakcie ogrzewania dużej ilości dymu do wnętrza domu.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że powierzchnia użytkowa domu mieszkalnego (pozwolenie z 31 maja 2017 r.) wynosi 99,65 m². Budynek, którego oceny stanu technicznego dokonał B.G., mający uprawnienia budowlane do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno-budowlanej, nie nadaje się do użytkowania. Koszty remontu, które należałoby ponieść by przywrócić budynek do stanu używalności są niewspółmierne do jego obecnej wartości. Wnioskodawczyni wyjaśniła, że oprócz oceny stanu technicznego budynku mieszkalnego nie posiada innej stosownej dokumentacji, która stanowiłaby podstawę do stwierdzenia, że budynek, którego Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem jest właścicielem, nie jest budynkiem mieszkalnym (gdyż nie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkalnych, przykładowo ze względu na zły stan techniczny). Po otrzymaniu budynku w drodze umowy darowizny nie były przeprowadzane prace remontowe lub modernizacyjne. Wnioskodawczyni wskazała, że koszt prac remontowych czy modernizacyjnych przekracza kilkukrotnie wartość rzeczonej nieruchomości. W związku z czym kwestia remontu czy modernizacji tego budynku dostosowująca go do zamieszkania jest nieopłacalna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Zgodnie z art. 20 ust. 3 pkt 5 ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi do zwrotu części VAT-u uprawniona jest osoba, która m.in. nie jest właścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego.
2. Czy za budynek tego typu uznany będzie również stary, drewniany 50-cio letni domek, którego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu i nie nadaje się do zamieszkania?
3. Czy Wnioskodawczyni jako inwestor może ubiegać się o zwrot VAT-u pomimo, że w świetle prawa posiada już budynek mieszkalny, którego stan techniczny nie nadaje się do zamieszkania?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje jej prawo do uzyskania zwrotu VAT-u, ponieważ nie posiada i nie posiadała budynku, którego stan techniczny zezwalałby na zamieszkanie w nim – tj. budynku mieszkalnego. Remont jak i modernizacja nie jest opłacalny co jasno wynika z rachunku ekonomicznego. Jednakże w przyszłości Wnioskodawczyni wraz z mężem chcieliby dostosować ww. nieruchomość do funkcji budynku gospodarczego, aby uniknąć jego rozbiórki. Wnioskodawczyni wyjaśniła, że stanowi on dla niej i jej rodziny ogromną wartość sentymentalną, gdyż tam się wychowała. Była to ojcowizna matki Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni uważa, że rozpatrując jej sprawę należy przede wszystkim brać pod uwagę, że nigdy małżonkowie nie posiadali ani nie posiadają w chwili obecnej budynku mieszkalnego, którego stan nie zagrażałby bezpieczeństwu oraz nadawałby się do zamieszkania.

Końcowo Wnioskodawczyni zacytowała fragment opinii oceny stanu technicznego budynku mieszkalnego, który brzmi następująco: „Aktualny stan techniczny budynku. Na podstawie przeprowadzonych oględzin budynku stwierdzono:

• nieszczelność obróbek blacharskich,
• brak odprowadzenia wód opadowych z połaci dachowej,
• liczna korozja biologiczna elementów więźby dachowej,
• widoczne zawilgocenia i zagrzybienia stropu nad parterem,
• konstrukcja podłogi uszkodzona, skorodowana, zawilgocona, zagrzybiona,
• niedrożność kanałów wentylacyjnych i spalinowych,
• kuchnia kaflowa – liczne uszkodzenia mechaniczne,
• stolarka okienna, drzwiowa nieszczelna,
• brak instalacji wodno-kanalizacyjnej”.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że niniejsza interpretacja indywidualna wydana została wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Natomiast małżonek Wnioskodawczyni winien zwrócić się z odrębnym wnioskiem o wydanie interpretacji w swojej indywidualnej sprawie, jeżeli jest zainteresowany jej uzyskaniem. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie z art. 38 i art. 39 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 604 ze zm.) – z dniem 1 stycznia 2014 r. straciła moc ustawa z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz.U. Nr 177, poz. 1468 ze zm.) regulująca zasady zwrotu osobom fizycznym części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych przez te osoby w związku z budową i remontem budynku mieszkalnego lub jego części.

Zgodnie natomiast z art. 20 ust. 1 ww. ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi – osoba fizyczna, która po dniu 1 stycznia 2014 r. poniosła wydatki na zakup materiałów budowlanych, ma prawo ubiegać się o zwrot części tych wydatków, zwany dalej „zwrotem wydatków”.

Ponadto – w myśl art. 20 ust. 3 pkt 1-5 ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi – o zwrot wydatków można się ubiegać, jeżeli:

1. wydatki zostały poniesione w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych w związku z:
   
   1. budową domu jednorodzinnego albo
   2. nadbudową lub rozbudową budynku na cele mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) budynku niemieszkalnego, jego części lub pomieszczenia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku których powstał lokal mieszkalny;
2. przedsięwzięcie, o którym mowa w pkt 1, było realizowane na podstawie pozwolenia na budowę wydanego po dniu 1 stycznia 2014 r. albo na podstawie zgłoszenia budowy;
   
3. powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego, o których mowa w pkt 1, nie przekracza odpowiednio:
   
   1. 75 m² i 100 m²,
   2. 85 m² i 110 m² – w przypadku gdy osoba fizyczna w dniu wydania pozwolenia na budowę albo w dniu dokonania zgłoszenia budowy, o których mowa w pkt 2, wychowywała przynajmniej troje dzieci spełniających warunki, o których mowa w art. 7 ust. 1a;
4. osoba fizyczna do końca roku kalendarzowego, w którym wydano pozwolenie na budowę lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego albo dokonano zgłoszenia budowy nie ukończyła 36 lat;
   
5. do dnia złożenia wniosku o zwrot wydatków osoba fizyczna nie była:
   
   1. właścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego lub lokalu mieszkalnego,
   2. osobą, której przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, którego przedmiotem jest lokal mieszkalny lub dom jednorodzinny,
   3. właścicielem lub współwłaścicielem budynku, jeżeli jego udział w przypadku zniesienia współwłasności obejmowałby co najmniej jeden lokal mieszkalny
   • z wyłączeniem domu jednorodzinnego albo lokalu mieszkalnego, o którym mowa w pkt 1.
   
   
   

Zgodnie z art. 21 ww. ustawy – zwrot wydatków dotyczy wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych, które do dnia 30 kwietnia 2004 r. były opodatkowane stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%, a od dnia 1 maja 2004 r. są opodatkowane podatkiem VAT, udokumentowanych fakturami wystawionymi dla osoby fizycznej od dnia wydania pozwolenia na budowę albo dokonania zgłoszenia budowy, o których mowa w art. 20 ust. 3 pkt 2, do dnia 30 września 2018 r.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy – prawo do zwrotu wydatków przysługuje pod warunkiem, że osoba fizyczna lub jej małżonek nie dokonywali czynności, o których mowa w art. 20 ust. 1, jako podatnicy podatku od towarów i usług, w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. W przypadku osoby fizycznej pozostającej w związku małżeńskim w roku kalendarzowym, w którym wydano pozwolenie na budowę lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego albo dokonano zgłoszenia budowy, warunek, o którym mowa w art. 20 ust. 3 pkt 4, dotyczy młodszego z małżonków, a warunek, o którym mowa w art. 20 ust. 3 pkt 5, dotyczy obojga małżonków (art. 22 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi – zwrot wydatków dokonywany jest na wniosek osoby fizycznej złożony w urzędzie skarbowym. Przy czym wniosek o zwrot wydatków osoba fizyczna składa raz, nie później niż do dnia 31 grudnia roku, w którym zgodnie z prawem miało miejsce przystąpienie do użytkowania wybudowanego lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego (art. 23 ust. 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 23 ust. 3 ww. ustawy – jeżeli osoba fizyczna pozostaje w związku małżeńskim, wniosek o zwrot wydatków może być złożony wspólnie z małżonkiem albo odrębnie przez jednego z małżonków. Złożenie wniosku o zwrot wydatków przez jednego z małżonków traktuje się na równi ze złożeniem przez niego oświadczenia o upoważnieniu go przez jego współmałżonka do złożenia wniosku o zwrot wydatków. Oświadczenie to składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

Z treści wskazanych przepisów wynika, że ustawa daje prawo, po spełnieniu wszystkich określonych w niej warunków, do otrzymania zwrotu od Skarbu Państwa niektórych wydatków poniesionych w związku z budową pierwszego własnego mieszkania.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika, że 31 maja 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem otrzymali pozwolenie na budowę domu mieszkalnego. Małżonkowie rozpoczęli inwestycję i aktualnie są na etapie wykończenia nowego domu a środki finansowe potrzebne do realizacji celu chcieliby pozyskać ze zwrotu niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym. W dniu 7 lutego 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem otrzymała od matki działkę rolną nr 103/2 wraz z zabudowaniami. Na ww. działce znajdują się murowane pomieszczenia gospodarcze oraz stary 50-letni dom o powierzchni około 30 m². W opinii Wnioskodawczyni, dom ten nie spełnia jednak warunków do zamieszkania, gdyż posiada zaledwie 30 m² powierzchni użytkowej co zdecydowanie nie jest wystarczające dla czteroosobowej rodziny. W budynku brak jest instalacji wodno-kanalizacyjnej, ściany oraz podłoga posiadają liczne pęknięcia. W dachu znajdują się dziury, czego powodem jest przeciekanie, wilgoć i grzyb. W domu brak jest toalety oraz wentylacji. Okna oraz drzwi są bardzo nieszczelne. Stara kuchnia kaflowa, która jest jedynym źródłem ogrzania pomieszczenia, jest popękana i rozszczelniona, czego powodem jest wydobywanie się w trakcie ogrzewania dużej ilości dymu do wnętrza domu. Ponadto Wnioskodawczyni nie ukończyła 36 lat a powierzchnia użytkowa nowego domu wynosi 99,65 m².

W omawianej sprawie wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą ustalenia czy może ona ubiegać się o zwrot wydatków za zakupione materiały budowalne w związku z tym, że jest właścicielką otrzymanego w darowiźnie starego 50-letniego domu, który – jak wskazała Wnioskodawczyni – nie nadaje się do zamieszkania, ale Wnioskodawczyni chciałaby uniknąć jego rozbiórki i w tym celu w przyszłości planuje dostosować tę nieruchomość do funkcji budynku gospodarczego.

Rozdział 4 zawarty w ustawie o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi zatytułowany jest „Zwrot osobom fizycznym niektórych wydatków poniesionych w związku z budową pierwszego własnego mieszkania”. Głównym założeniem ustawodawcy było zatem stworzenie prawa osobom fizycznym o ubieganie się o zwrot niektórych wydatków w związku z budową pierwszego własnego mieszkania.

Ustawodawca poza wskazaniem w art. 20 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy katalogu wydatków poniesionych w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych w pkt 5 tegoż artykułu zawarł zastrzeżenie, z którego wynika, że warunkiem jest aby osoba fizyczna ubiegająca się o zwrot wydatków do dnia złożenia wniosku nie była m.in. właścicielem budynku mieszkalnego. Z ww. zastrzeżenia wynika zatem, że do dnia złożenia wniosku o zwrot wydatków osoba fizyczna nigdy wcześniej przed złożeniem ww. wniosku nie mogła posiadać żadnego tytułu, o którym mowa w art. 20 ust. 3 pkt 5 ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi. Użycie przez ustawodawcę w tym przepisie zwrotu „do dnia złożenia wniosku” nie oznacza, że Wnioskodawczyni na moment złożenia wniosku o zwrot wydatków nie ma być m.in. właścicielem budynku mieszkalnego, lecz zwrot ten określa, że nigdy wcześniej Wnioskodawczyni, nie mogła posiadać wymienionych powyżej praw. Zatem wybudowany dom musi być pierwszym nabytym na własność jaki będzie posiadać osoba fizyczna chcąca ubiegać się o zwrot wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym.

W art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm.) zawarta została definicja budynku mieszkalnego. Wynika z niej, iż budynek mieszkalny to budynek, który m.in. służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych.

Jeżeli zatem osoba jest właścicielem budynku, którego z uwagi na jego stan techniczny nie może użytkować celem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych to nie można stwierdzić, iż osoba ta jest właścicielem budynku mieszkalnego. W istocie bowiem budynek ten nie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych. Jednakże, jednoznaczne ustalenie czy budynek jest, czy też nie jest budynkiem mieszkalnym nie może być oparte jedynie na subiektywnym odczuciu danej osoby. Byłoby to bowiem zbyt ocenne dla czynienia ustaleń w tym zakresie i wywodzenia z tego określonych skutków podatkowych. Przykładowo bowiem w opinii jednej osoby dany budynek ze względu na jego stan techniczny nie nadawałby się do zamieszkania (dokonana zostałaby jego rozbiórka) podczas gdy dla innej osoby budynek w identycznym stanie technicznym spełniałby funkcje mieszkalne. Ustalenia w tym zakresie winny zatem opierać się na obiektywnych przesłankach popartych odpowiednimi dowodami (np. stosowną dokumentacją wydaną przez uprawnione w tym zakresie Organy, np. powiatowego inspektora nadzoru budowlanego), które stanowiłyby podstawę do stwierdzenia, iż budynek, którego dana osoba jest właścicielem nie jest budynkiem mieszkalnym (gdyż nie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkalnych przykładowo ze względu na zły stan techniczny).

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni jest w posiadaniu opinii dotyczącej stanu technicznego budynku mieszkalnego sporządzonej przez osobę mającą uprawnienia budowlane do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno-budowlanej. Z opinii tej – jak wskazała Wnioskodawczyni – wynika, że na podstawie przeprowadzonych oględzin budynku stwierdzono nieszczelność obróbek blacharskich, brak odprowadzenia wód opadowych z połaci dachowej, liczną korozję biologiczną elementów więźby dachowej, widoczne zawilgocenia i zagrzybienia stropu nad parterem, niedrożność kanałów wentylacyjnych i spalinowych a dodatkowo stwierdzono, że konstrukcja podłogi jest uszkodzona, skorodowana, zawilgocona, zagrzybiona; kuchnia kaflowa ma liczne uszkodzenia mechaniczne a stolarka okienna, drzwiowa jest nieszczelna i brak jest instalacji wodno-kanalizacyjnej. W opinii ww. osoby budynek nie nadaje się do użytkowania. W związku z tym, Wnioskodawczyni stwierdziła, że koszty remontu, które należałoby ponieść by przywrócić budynek do stanu używalności są niewspółmierne do jego obecnej wartości. Wnioskodawczyni wskazała, że koszt prac remontowych czy modernizacyjnych przekracza kilkukrotnie wartość rzeczonej nieruchomości i w związku z tym kwestia remontu czy modernizacji tego budynku dostosowująca go do zamieszkania jest nieopłacalna. Co prawda Wnioskodawczyni wskazała, że po otrzymaniu w drodze umowy darowizny nie były przeprowadzane prace remontowe lub modernizacyjne, jednakże Wnioskodawczyni podkreśliła, iż w przyszłości chciałaby wraz z małżonkiem dostosować ww. nieruchomość do funkcji budynku gospodarczego. W taki sposób małżonkowie chcieliby uniknąć jego rozbiórki, ponieważ stanowi on dla Wnioskodawczyni i jej rodziny ogromną wartość sentymentalną.

Z przedstawionych we wniosku informacji nie wynika natomiast, że stan techniczny ww. budynku jest na tyle zły, aby uzasadniona i konieczna była jego rozbiórka. Wręcz przeciwnie, z wniosku wynika, że możliwe jest przeprowadzenie remontu i modernizacji tego budynku pomimo tego, że – jak stwierdziła Wnioskodawczyni – nie jest to opłacalne, co wynika z rachunku ekonomicznego. Z informacji zawartych we wniosku nie wynika również, aby ww. opinia dotycząca stanu technicznego budynku nakazywała (sugerowała) rozbiórkę budynku.

W obliczu powyższych wyjaśnień stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni jest już właścicielem budynku mieszkalnego, pomimo, że jest to stary, 50-letni dom, znajdujący się w złym stanie technicznym. Co prawda na chwilę obecną budynek ten nie nadaje się do użytkowania, ponieważ wymaga generalnego remontu, który wiąże się z dużymi kosztami, ale jego remont nie jest niemożliwy do przeprowadzenia.

Ponadto z wniosku nie wynika, że istnieją obiektywne przesłanki, które uzasadniałyby stwierdzenie, że stan techniczny ww. budynku jest na tyle zły, że zasadna jest jego rozbiórka.

Skoro zatem Wnioskodawczyni jest już właścicielką budynku mieszkalnego, to nie spełnia ona jednego z podstawowych warunków do ubiegania się o zwrot niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym zawartego w art. 20 ust. 3 pkt 5 lit. a) ww. ustawy, co wynika z literalnej wykładni tego przepisu.

Skoro Wnioskodawczyni nie spełnia jednego z podstawowych warunków do ubiegania się o zwrot, to nie było potrzeby analizowania spełniania pozostałych przesłanek.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.