Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.257.2019.2.ICZ
z 24 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usługi dzierżawy budynku mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi pozarolniczą działalności gospodarczej pod firmą Hotel S.

Wnioskodawca jest na zasadach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, właścicielem budynku mieszkalnego wielorodzinnego położonego w (…). Budynek ma charakter mieszkalny. Potwierdza to ewidencja gruntów i budynków, zgodnie z którą budynek został zakwalifikowany do działu 11, grupy 113, klasy 1130 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, tj. jako budynek mieszkalny zbiorowego zamieszkania. Klasa ta obejmuje w szczególności; budynki zbiorowego zamieszkania, w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np. domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych itp. W budynku od 2012 r. nie jest prowadzona przez Wnioskodawcę jakakolwiek działalność gospodarcza. Takowej działalności nie prowadzi w budynku również jego małżonka.

Przedmiotowy budynek został wydzierżawiony zgodnie z jego przeznaczeniem na cele mieszkalne podatnikowi C. Sp. z o.o. Spółka od 2013 roku na zlecenie Miasta prowadzi w budynku Dom Pomocy Społecznej. Dzierżawiony budynek zgodnie z umową może być wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe. Dzierżawca nie prowadzi w wydzierżawionym budynku działalności gospodarczej, lecz kwateruje tam osoby fizyczne na podstawie decyzji Prezydenta Miasta (w ramach działalności pożytku publicznego). Mieszkańcami są tylko i wyłącznie osoby skierowane przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w (…). Budynek zabezpiecza cele mieszkaniowe osób w nim przebywających. Osoby zakwaterowane przenoszą tam swoje potrzeby mieszkaniowe i życiowe w całości. Dzierżawiony budynek jest więc miejscem stałego zamieszkania dla osób w nim przebywających. W budynku znajdują się wyłącznie pomieszczenia zabezpieczające potrzeby bytowe mieszkańców. Część z mieszkańców (około 20 osób) jest zameldowanych w budynku na pobyt stały. W budynku tym nie mieszczą się biura Spółki, nie jest także prowadzona jakakolwiek inna działalność.

Obok zaspokojenia celów mieszkaniowych Spółka pomaga mieszkańcom organizując pomoc pielęgniarską, bytową, opiekuńczą. Mieszkańcy nie mają wpływu na osoby lub podmioty, które biorą udział w dodatkowej pomocy. Mieszkańcy nie są obciążani kosztami dodatkowej pomocy. Bez zaspokojenia celów mieszkaniowych, nie jest realizowana dodatkowa pomoc.

Świadczone przez Wnioskodawcę wraz z małżonką usługi dzierżawy posiadają symbol PKWiU 68.20.11.0 „Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi lub dzierżawionymi”. Przedmiotem dzierżawy jest cały budynek, a nie poszczególne lokale w ramach tegoż budynku.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, świadczone przez Wnioskodawcę usługi dzierżawy budynku mieszkalnego będą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. zwalnia od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że ze zwolnienia od podatku korzystają usługi wynajmowania lub wydzierżawiania spełniające łącznie trzy warunki:

1. przedmiotem najmu lub dzierżawy jest nieruchomość (część nieruchomości) o charakterze mieszkalnym,
2. usługi są świadczone na własny rachunek,
3. najem lub dzierżawa są dokonywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.
   
   

Analizując je po kolei, należy stwierdzić, że odnośnie pierwszej przesłanki mieszkalny charakter nieruchomości potwierdza jej odpowiednia klasyfikacja według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Budynek, stanowiący własność Wnioskodawcy, został zaklasyfikowany do działu 11, grupy 113, klasy 1130 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, jest jako budynek mieszkalny zbiorowego zamieszkania. Niewątpliwie zatem, przedmiotem dzierżawy będzie nieruchomość o charakterze mieszkalnym. Klasa ta obejmuje w szczególności: budynki zbiorowego zamieszkania, w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np. domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych itp.

Odnośnie drugiej przesłanki; Wnioskodawca świadczy usługi na własny rachunek. W taki także sposób została zawarta umowa dzierżawy. Wnioskodawca sam zajmuje się wszelkimi sprawami związanymi z wydzierżawianym budynkiem. Bezsprzecznie należy uznać, że przesłanka została spełniona.

Trzecia przesłanka w przedstawionym stanie faktycznym została również spełniona. Celem dzierżawy jest wyłącznie realizacja celu mieszkalnego osób zamieszkałych w dzierżawionym budynku. W tym budynku realizowane są przez te osoby ich podstawowe potrzeby mieszkaniowe. Budynek ten jest dla nich miejscem stałego zamieszkania (spora cześć z nich posiada tam meldunek). C. sp. z o.o. umożliwia zamieszkanie w budynku osobom, w stosunku do których wydano decyzję administracyjną.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 listopada 2018 r. o sygn. 0114-KDIP1- 1.4012.682.2018.1.KBR, w której stwierdził: „uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że przedmiotem usługi objętej zapytaniem jest wynajem lokali mieszkalnych wyłącznie w celach mieszkalnych, spełnione zostaną wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Dla zastosowania zwolnienia nie ma znaczenia rodzaj i forma prawna zarówno podmiotu wynajmującego, jak i najemcy. Istotny jest cel, na jaki lokal jest wynajmowany przez Wnioskodawcę, a w rozpatrywanej sprawie - wynajmowany jest podnajemcy z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe. Tak więc, w przypadku wynajmu lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe, zastosować należy zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, o ile w umowie najmu podnajemca zobowiąże się do wykorzystywania wynajmowanego lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe”.

Podobnie stwierdzono w interpretacji indywidualnej z dnia 3 listopada 2017 r. o sygn. 0114- KDIP4.4012.530.2017.2.BS: „Uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że Wnioskodawca zawarł ze spółką kilkuletnia umowę wynajmu budynku mieszkalnego na cele mieszkaniowe pracowników Spółki (ich zakwaterowanie) wyłącznie w celach mieszkalnych, spełnione są wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy”.

Starsze interpretacje, także potwierdzają stanowisko wnioskodawcy, przykładowo w interpretacji wydanej przez Ministerstwo Finansów z dnia 3 lipca 2014 r. o sygn. PT8/033/124/440/12/WCX/14/RD-61110, stwierdzono: „Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.”. Takie samo stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w piśmie z dnia 10 września 2014 r. o sygn. IPTPP4/443-537/14-5/ALN.

Podsumowując świadczona przez Wnioskodawcę usługa dzierżawy budynku mieszkalnego korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. C. sp. z o.o. działająca na zlecenie gminy kwateruje w budynku osoby, które tego wymagają. Natomiast w ramach realizacji celów mieszkaniowych mieści się także udostępnienie mieszkań osobom w stosunku do których zapadła decyzja o zakwaterowaniu. Zatem charakter wydzierżawionego budynku nie uległ zmianie - Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy budynku mieszkalnego i dzierżawca zakwaterował w nim osoby w celach mieszkaniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ponadto należy zauważyć, że w myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji, gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są m.in. usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości – obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny), dzierżawionej nieruchomości (budynek mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu, nieruchomości (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania/wydzierżawiania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie - na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu

(cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Wskazany przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę jak i od podmiotu nabywającego tę usługę. Nie odnosi się również do czasu wynajmowania/wydzierżawiania nieruchomości oraz klasyfikacji statystycznych. W związku z tym nie można uznać, iż każda usługa wynajmu/wydzierżawienia budynku mieszkalnego, która nie została sklasyfikowana przez GUS do grupy PKWiU 55 korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

O ile identyfikacja istnienia pozostałych elementów nie stanowi problemu, o tyle zwrócić uwagę należy na cel świadczonej usługi. Realizacja celu wynajmu/wydzierżawiania następuje poprzez wykorzystanie lokalu (budynku) przez najemcę/dzierżawcę. Tym samym zasadniczą kwestią dla opodatkowania czy zwolnienia z podatku świadczonej usługi pozostaje cel realizowany przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w świadczeniu usługi. W przypadku kiedy najemcą jest podmiot gospodarczy wykorzystujący budynek mieszkalny lub jego część w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (np. podmiot w oparciu o przepisy o pomocy społecznej będzie prowadził dom pomocy społecznej cel zawsze będzie finansowy (gospodarczy)).

Zatem w takim przypadku podmiot świadczący na własny rachunek usługę wynajmu lub dzierżawy nieruchomości mieszkalnej na cele gospodarcze podmiotu gospodarczego, nie korzysta ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Tym samym winien świadczoną usługę opodatkować według stawki 23%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest na zasadach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, właścicielem budynku mieszkalnego wielorodzinnego. Budynek ma charakter mieszkalny. Potwierdza to ewidencja gruntów i budynków, zgodnie z którą budynek został zakwalifikowany do działu 11, grupy 113, klasy 1130 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, tj. jako budynek mieszkalny zbiorowego zamieszkania. Przedmiotowy budynek został wydzierżawiony zgodnie z jego przeznaczeniem na cele mieszkalne podatnikowi C. Sp. z o.o. Spółka od 2013 roku na zlecenie Miasta prowadzi w budynku Dom Pomocy Społecznej. Obok zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych Dzierżawca pomaga mieszkańcom organizując pomoc pielęgniarską, bytową i opiekuńczą.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dla usługi dzierżawy budynku mieszkalnego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy podatku.

Jak już wcześniej wskazano, celem innym niż mieszkaniowy jest np. prowadzenie przez najemcę/dzierżawcę działalności gospodarczej na potrzeby, której budynek lub jego części są wynajmowane/wydzierżawiane, co ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Cel mieszkaniowy nie jest w niniejszej sprawie zrealizowany, wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca, dzierżawi on budynek Spółce na cele niemieszkalne. Spółka w dzierżawionym budynku prowadzi działalność gospodarczą tj. świadczy w nim usługi w zakresie opieki społecznej, poprzez prowadzenie Domu Pomocy Społecznej i zapewnienie osobom w nim zakwaterowanym pomoc pielęgniarską, bytową i opiekuńczą. Zatem nie można przyjąć za Wnioskodawcą, że budynek jest dzierżawiony przez Spółkę wyłącznie w celach mieszkaniowych. Bez wpływu pozostaje, że osoby zameldowane, nie są obciążane dodatkowymi kosztami.

Ponadto okoliczność, że Wnioskodawca klasyfikuje swoje usługi pod symbolem PKWiU 68.20.11 „Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi i dzierżawionymi” nie ma w rozpoznawanej sprawie znaczenia, bowiem przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 nie odsyła do klasyfikacji statystycznej świadczonej usługi. Istotny jest jedynie cel, jaki ma być spełniony przy wynajmie nieruchomości mieszkalnej.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione wyżej opisane przesłanki, w związku z czym przedmiotowa dzierżawa budynku przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki prowadzącej Dom Pomocy Społecznej na zlecenie Miasta, w którym świadczy usługi pomocy społecznej, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym Wnioskodawca powinien świadczoną usługę opodatkować według stawki 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Ponadto należy zauważyć, iż Wnioskodawca na poparcie własnego stanowiska przywołał interpretacje indywidualne wydane dla innych podmiotów prawa, które poruszały również kwestię opodatkowania czynności najmu budynku mieszkalnego. Przedstawione interpretacje zostały wydane na podstawie innego stanu faktycznego (np. zakwaterowania pracowników spółki) wobec tego nie mogą mieć zastosowania w niniejszej sprawie.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.