2019.06.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.243.2019.1.AS
z 28 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2019 r. (data wpływu 17 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania usług polegających na finansowaniu działalności określonych podmiotów poprzez model finansowania oparty na modelu sekurytyzacyjnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania usług polegających na finansowaniu działalności określonych podmiotów poprzez model finansowania oparty na modelu sekurytyzacyjnym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką akcyjną z siedzibą w Rzeczypospolitej Polskiej, posiadającą rezydencję podatkową na terenie kraju. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in., finansowa działalność usługowa oraz działalność wspomagająca usługi finansowe. Spółka specjalizuje się w świadczeniu usług polegających na dostarczaniu instytucjom pożyczkowym finansowania na wykonywanie działalności na podstawie modelu opartego o schemat sekurytyzacji wierzytelności (dalej: „Usługi”).

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę opierają się na założeniach, które Wnioskodawca przedstawia poniżej.

Spółka finansuje działalność instytucji pożyczkowych poprzez nabywanie pakietów wierzytelności pracujących (dalej: „Wierzytelności”) przysługujących instytucjom pożyczkowym z tytułu umów pożyczek konsumenckich. W rezultacie instytucja pożyczkowa wyzbywa się części swojego portfela Wierzytelności, otrzymuje środki finansowe na główną działalność operacyjną (dalej: „Model Finansowania”).

Spółka pozyskuje środki na świadczenie Usług poprzez emisję obligacji oraz akcji. Zasadniczo emisje obligacji nie są przeprowadzane w celu finansowania konkretnej transakcji z danym podmiotem, jednakże Spółka nie wyklucza, że w przyszłości emisje mogą być związane z nabywaniem określonych pakietów wierzytelności.

Spółka podejmując współpracę z danym podmiotem (dalej: „Klient”) przeprowadza badanie typu „due diligence” Klienta, polegające na weryfikacji zapisów umów pożyczkowych, badaniu kondycji finansowej potencjalnego Klienta oraz jakości posiadanego przez niego portfela wierzytelności.

Spółka zawiera z poszczególnymi Klientami umowy ramowe (dalej: „Umowa Sprzedaży Wierzytelności”). Spółka uzgadnia warunki nabycia Wierzytelności, a także sposób obsługi ich spłat i zasad postępowania na wypadek braku terminowych spłat wynikających z tych Wierzytelności. Wierzytelności przenoszone są na podstawie przelewu zdefiniowanego w art. 509 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.).

W ramach świadczonego przez Spółkę Modelu Finansowania, planowana jest modyfikacja dokumentacji wykorzystywanej przez Spółkę. W związku z tym, Spółka planuje wdrożenie umowy o sekurytyzację (dalej „Umowa o sekurytyzację”), która określa zasady świadczonej Usługi, w szczególności warunki nabywania wierzytelności, warunki jakościowe nabywanych portfeli.

Po zawarciu Umowy Sprzedaży Wierzytelności albo Umowy o sekurytyzację, Klienci Wnioskodawcy nadal zobowiązani są do wykonywania czynności obsługi spłat wierzytelności w imieniu Wnioskodawcy. Dłużnicy Klientów nie są powiadamiani o dokonanym przelewie Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy. Wszelkie świadczenia wynikające z Wierzytelności nadal spełniane są przez Dłużników na rachunki bankowe Klientów wskazane w Umowach Pożyczki.

Na podstawie Umowy Sprzedaży Wierzytelności albo Umowy o sekurytyzację, Klienci zobowiązują się do sprzedaży i przeniesienia na Spółkę Wierzytelności wskazanych każdorazowo w formularzu sprzedaży zawierającym listę Wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży na rzecz Spółki, wraz z harmonogramem ich płatności przez dłużników. Spółka natomiast uzyskuje prawo do nabywania Wierzytelności od Klientów za cenę równą wartości nominalnej wierzytelności z odpowiednim dyskontem. Uzgodnione z Klientami dyskonto stanowi wynagrodzenie Spółki za świadczenie Usługi.

W przypadku, gdy zaistnieje przynajmniej jedno określonych Umową Sprzedaży Wierzytelności albo Umową o sekurytyzację zdarzeń w szczególności opóźnienie w spłacie danej Wierzytelności, Klient zobowiązuje się do bezwarunkowego zapłacenia określonej w umowie wartości Wierzytelności, a Spółka przenosi daną Wierzytelność na rzecz Klienta.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, co do kwalifikacji podatkowej świadczonych przez Wnioskodawcę usług na gruncie podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze świadczeniem przez Wnioskodawcę usług polegających na finansowaniu działalności określonych podmiotów poprzez stosowany przez Wnioskodawcę Model Finansowania oparty na modelu sekurytyzacyjnym, po stronie Spółki występuje obowiązek zapłaty podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze stosowanym przez Wnioskodawcę Modelem Finansowania opartym na modelu sekurytyzacyjnym po stronie Spółki nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku VAT.

Zdaniem Spółki, stosowanie przez Wnioskodawcę Modelu Finansowania w wykonaniu Umowy Sprzedaży Wierzytelności albo Umowy o sekurytyzacji nie będzie się wiązało z koniecznością zapłaty należnego podatku VAT przez Spółkę, gdyż usługi świadczone przez Wnioskodawcę będą wchodzić skład kompleksowej usługi w zakresie długów świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów, która to usługa będzie podlegała zwolnieniu z VAT.

Zakres opodatkowania VAT

W ocenie Spółki świadczone przez Spółkę Usługi mieszczą się w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej w związku z czym stanowią odpłatne świadczenie usług podlegające ustawie o podatku od towarów i usług, przy czym jednocześnie Usługi te podlegają zwolnieniu z podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) (dalej ustawa o VAT), opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Podstawową stawką podatku VAT w Polsce mającą zastosowanie do świadczenia usług jest stawka 23%. Niemniej jednak ustawa o VAT wprowadza również szereg zwolnień z podatku VAT w odniesieniu do poszczególnych usług lub też przewiduje ich opodatkowanie według stawki obniżonej.

W celu kwalifikacji świadczonych przez Spółkę usług jako usług opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT, Wnioskodawca pragnie w pierwszej kolejności wskazać na bogate orzecznictwo (zarówno Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - dalej „TSUE” jak i sądów polskich), określające warunki niezbędne do stwierdzenia, że określona transakcja stanowi usługę w rozumieniu VAT. Zgodnie z jednolitym stanowiskiem organów i sądów w tym zakresie, co do zasady, warunkami koniecznymi do uznania świadczenia za usługę dla celów VAT są:

działanie w charakterze podatnika w ramach danej transakcji, czyli konieczność uznania danej czynności za wykonaną w ramach działalności gospodarczej,
odpłatność, czyli istnienie bezpośredniego związku między świadczeniem a płatnością,
istnienie konsumenta danej usługi, czyli podmiotu odnoszącego korzyść w wyniku jej wyświadczenia,
istnienie stosunku prawnego będącego podstawą realizacji danej usługi (por. m.in. w komentarzu „VAT 2010" J. Martini, P Skorupa, M Wojda, C.H. Beck, Warszawa 2010, str. 70).

Analiza przedstawionego w opisie stanu faktycznego świadczenia w postaci usług finansowania opartych na modelu sekurytyzacyjnym prowadzi do wniosku, że wszystkie wymienione wyżej przesłanki wymagane do uznania sekurytyzacji za usługę w rozumieniu ustawy o VAT zostają spełnione.

Ad. 1) Wnioskodawca jest podmiotem profesjonalnie zajmującym się świadczeniem usług finansowania, a świadczenie usług przedstawionych w opisie zaistniałego stanu faktycznego sprawy na rzecz Klientów Wnioskodawcy bezwzględnie będzie miało miejsce w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca poprzez dokonywane emisje akcji i obligacji oraz nabywanie Wierzytelności organizuje finansowanie, które następnie przekazywane jest Klientom tytułem ceny za Wierzytelności, podmiotem świadczącym przedmiotową usługę jest Wnioskodawca.

Ad. 2) W ramach wykonywanych przez Wnioskodawcę usług wystąpi również element odpłatności, gdyż Wnioskodawca uzyskuje od Klientów korzyść ekonomiczną za przystąpienie i zaangażowanie w usługę finansowania. Wynagrodzenie to przyjmuje formę dyskonta realizowane na każdorazowej transakcji w ramach wykonywanej Usługi.

Ad. 3) W ramach wykonywanych przez Wnioskodawcę usług, jego zadaniem jest zapewnianie finansowania Klientom Spółki przed datą wymagalności Wierzytelności. Finansowanie to zapewniane jest poprzez odpłatne nabycie Wierzytelności przez Wnioskodawcę od jego Klientów. Klienci uzyskując przedmiotowe środki finansowe, są nabywcami usługi świadczonej przez Wnioskodawcę.

Ad. 4) Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie długów mającej na celu finansowanie działalności Klientów w oparciu o zawartą przez strony umowę.

Konkludując Wnioskodawca świadczy na rzecz swoich Klientów usługę - usługę finansowania opartą na modelu sekurytyzacji. Pomimo wielości składających się na tą usługę czynności (w tym procesu odpłatnego nabywania Wierzytelności), z punktu widzenia VAT będzie ona w istocie stanowiła jedno kompleksowe świadczenie.

Kompleksowość Usługi

W ocenie Spółki świadczona Usługa stanowi jednorodną i kompleksową usługę finansowania instytucji pożyczkowych a poszczególne elementy, w szczególności nabywanie pakietów wierzytelności stanowią jedynie środek w celu dostarczenia środków finansowych Klientom Spółki.

Kompleksowość świadczeń na gruncie VAT była przedmiotem wielu rozstrzygnięć sądów i organów podatkowych, gdzie wielokrotnie wskazywane było, że jeżeli dwa lub więcej świadczeń (czynności) dokonanych przez podatnika na rzecz usługobiorcy są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w sensie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. Stanowisko takie zostało wyrażone m.in. w orzeczeniu w sprawie C-349/96, w których TSUE stwierdził, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej”.

Pogląd ten znajduje również potwierdzenie w wyroku TSUE w sprawie C-2/95, jak też w wyroku C-41/04. Także w wyroku z 15 maja 2001 r. w sprawie C-34/99 skład orzekający stwierdził: „(...) z orzecznictwa Trybunału wynika, że w przypadku, gdy transakcja składa się z kilku elementów, stanowią one jedną dostawę, w szczególności w przypadku, gdy jeden element należy postrzegać jako stanowiący usługę podstawową, podczas gdy pozostałe należy traktować jako usługi pomocnicze, traktowane pod względem podatkowym tak jak usługa podstawowa”. Konkluzje przedstawione przez Trybunał w tym wyroku mogą znaleźć bezpośrednie przełożenie na opisane przez Spółkę zdarzenie przyszłe.

Zasadniczym elementem usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest zapewnienie Klientom finansowania, podczas gdy pozostałe elementy mają w stosunku do niego jedynie charakter pomocniczy. Mając na uwadze wykładnię Trybunału uznać należy, że w takim przypadku ma miejsce jedna usługa kompleksowa.

Kwestię rozróżnienia zasadniczego i pomocniczego charakteru poszczególnych czynności TSUE podniósł m.in. w uzasadnieniu wyroku w sprawie C-572/07, gdzie wskazano, że: „(...) w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne”. W opinii TSUE, powyższe znajduje zastosowanie np. „w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (...)”.

W ocenie Wnioskodawcy, jak już wskazano powyżej, zaprezentowana w opisie zaistniałego stanu faktycznego usługa pośrednictwa finansowego będzie stanowić jedną kompleksową usługę finansową świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów, albowiem poszczególne czynności wchodzące w ramach Usługi, w szczególności cesja wierzytelności nie stanowią celu samego w sobie, lecz służą dostarczeniu finansowania Klientowi Spółki.

Powyższa konkluzja znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych, jak i rozstrzygnięciach organów podatkowych, zapadłych w sprawach wprost dotyczących sekurytyzacji. Tytułem przykładu wskazać można:

(1) Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z 2 grudnia 2010 r. (sygn. akt: I FSK 669/10), w którym Sąd uznał, że usługi świadczone przez spółkę nabywającą wierzytelności w ramach procesu sekurytyzacji, jako usługi finansowe podlegają zwolnieniu od podatku VAT. NSA pokreślił także kompleksowy charakter sekurytyzacji stwierdzając: „Mając na uwadze powyższe oraz przedstawiony przez podatnika stan faktyczny, stwierdzić należy, że realizowane przez spółkę celową C. czynności w ramach wskazanego we wniosku o udzielenie interpretacji procesu stanowią kompleksową usługę o złożonym charakterze. Organ w wydanej interpretacji, koncentrując uwagę przede wszystkim na aspekcie cesji wierzytelności, nie uwzględnił wszystkich elementów stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, które mogły mieć wpływ na określenie właściwego charakteru usług świadczonych przez Spółkę celową na rzecz V.”

(2) Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Warszawie z dnia 18 lipca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 39/14 (podobnie: wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2009 r., sygn. akt: I SA/Wr 1564/09),w którym stwierdzono, że „Wyjaśniając w największym skrócie pojęcie sekurytyzacji, należy wskazać, że jest to proces ekonomiczny, którego celem jest emisja papierów wartościowych na podstawie zespołu wierzytelności” (patrz: 1. Raczkowska, Sekurytyzacja wierzytelności bankowych, Warszawa 2001 r. s. 13-14). Jak z tego wynika, czynności podejmowane przez spółkę celową w ramach sekurytyzacji nie sprowadzają się do samego nabycia wierzytelności w ramach cesji, lecz cesja stanowi jedynie element - świadczonej przez spółkę celową - szerszej (kompleksowej) usługi pośrednictwa finansowego, związanego z nabywaniem wierzytelności oraz redystrybucją środków finansowych i ograniczeniem ryzyka niewypłacalności dłużników.”

(3) Wyroki WSA w Warszawie z 29 sierpnia 2012 r. (sygn. akt: III SA/Wa 3030/11) oraz z 6 sierpnia 2012 r. (sygn. akt: III SA/Wa 3009/11) prezentujące stanowisko analogiczne do powyższego.

(4) Interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 lipca 2013 r. (nr ILPP4/443-185/13-4/EWW) dotyczącą transakcji sekurytyzacyjnej, w której spółka nabywająca wierzytelności brała udział w sekurytyzacji wierzytelności. W odpowiedzi na zapytanie podatnika organ jednoznacznie wskazał, że: „Ekonomicznym celem opisanej transakcji jest bowiem nabycie wierzytelności, które stanowić będą podstawę dokonanej emisji papierów wartościowych (obligacji), a więc pozyskanie środków na rynku kapitałowym. W istotny sposób odróżnia to taką transakcję cesji wierzytelności od nabycia wierzytelności zrealizowanej w celu odzyskania reprezentowanych przez nie wartości pieniężnych. /.../ W związku z powyższym stwierdzić należy, że import usług świadczonych przez SPV na rzecz Wnioskodawcy w ramach umowy sekurytyzacji stanowić będzie usługi finansowe w zakresie długów, zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.”

(5) Powyższe stanowisko powtórzono w późniejszych rozstrzygnięciach organów podatkowych, np. interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 stycznia 2014 r. (nr ILPP4/443-500/13-2/BA) oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 stycznia 2015 r. (nr IPPP3/443-1099/14-2/JF), które prezentują identyczne stanowisko do wyżej przedstawionego. Należy przy tym podkreślić, że interpretacje te dotyczą analogicznej transakcji do tej, która jest planowana przez Spółkę, tj. sekurytyzacji wierzytelności.

Zwolnienie podatkowe

Zdaniem Spółki świadczone przez nią usługi będą podlegały zwolnieniu z podatku VAT. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Jednocześnie, jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy o VAT powyższe zwolnienie nie ma zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Charakter czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz jego Klientów w ramach kompleksowej usługi finansowania wskazuje, że celem świadczenia Wnioskodawcy nie jest wyłącznie nabywanie Wierzytelności w celu ich odzyskania od dłużników. Przez nabycie Wierzytelności, Wnioskodawca zapewnia Klientom środki niezbędne do ich funkcjonowania na rynku i poprawę ich płynności finansowej. W konsekwencji, usługę którą Wnioskodawca świadczy, polegającą na nabyciu wierzytelności i zapewnieniu Klientom finansowania potraktować należy jako usługę korzystającą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Do powyższej usługi nie będzie miało zastosowania wyłączenie wskazane w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. Wymieniony artykuł wyłącza możliwość zastosowania zwolnienia z VAT w zakresie „czynności ściągania długów, w tym factoringu”. Oznacza to, że opodatkowanie VAT przewidziano jedynie dla zdarzeń, z którymi wiąże się podejmowanie czynności mających na celu ściągnięcie długu, albowiem w ramach Usługi czynności związane z obsługą spłat oraz ściąganiem długów (tj. Wierzytelności) są wykonywane przez Klientów Spółki.

Dodatkowo należy zauważyć, że w ramach Usługi na Spółkę nie przechodzi ryzyko niewypłacalności dłużników Klienta albowiem w przypadku opóźnienia w spłacie Wierzytelności Klienci mają obowiązek odkupienia danej Wierzytelności. W rezultacie w ocenie Spółki nie można twierdzić, że świadczona Usługa stanowi usługę ściągania długów, w tym factoringu. Spółka podkreśla, że celem Usługi jest dostarczenie finansowania instytucjom pożyczkowym.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w interpretacjach organów podatkowych. Tytułem przykładu można wskazać następujące interpretacje:

(l) Interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 kwietnia 2017 r. (nr 1462-IPPP1.4512.110.2017.1.MPE): „W analizowanej sprawie charakter czynności wykonywanych przez SPV na rzecz Spółki wskazuje, że SPV poprzez nabycie wierzytelności udziela Spółce finansowania i poprawia jej płynność finansową. W efekcie przeprowadzonej sekurytyzacji upłynnione zostaną wierzytelności w stosunku do leasingobiorców poprzez ich wprowadzenie do obrotu w zmienionej formie - w postaci papierów wartościowych. Zatem celem transakcji zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką nie będzie czynność zbycia wierzytelności (uwolnienie się od konieczności odzyskania środków pieniężnych od dłużników), lecz uzyskanie przez Spółkę finansowania. W konsekwencji, usługę świadczoną przez SPV polegającą na nabyciu wierzytelności i zapewnieniu Spółce finansowania potraktować należy jako usługę w zakresie długów, która korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Do powyższej usługi nie mają zastosowania wyłączenia wskazane w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT.”

(2) Interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 marca 2017 r. (nr 3063- ILPP1-

3.4512.52.2017.1.KB) wydaną dla polskiej spółki występującej w charakterze inicjatora sekurytyzacji. Organ potwierdził, że zakup wierzytelności przez SPV w ramach transakcji sekurytyzacji podlega zwolnieniu opodatkowania VAT.

(3) Interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 maja 2017 r. (nr 0114-KD1P1-2.4012.93.2017.1.IG) oraz Interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 czerwca 2017 r. (nr 0114-KDIP4.4012.114.2017.1.KR), wydane w stanach faktycznych bardzo podobnych do zdarzenia przyszłego opisanego w niniejszym wniosku, gdzie organ podatkowy potwierdził, że spółka celowa powołana dla celów sekurytyzacji świadczy na rzecz banku usługę zwolnioną od VAT.

Reasumując, w związku z nabywaniem przez Wnioskodawcę za wynagrodzeniem pakietów Wierzytelności w wykonaniu Umowy Sprzedaży Wierzytelności albo Umowy o sekurytyzację, po stronie Spółki nie wystąpi obowiązek zapłaty należnego podatku VAT, gdyż:

nabywanie pakietów Wierzytelności będzie wchodziło w skład kompleksowej usługi finansowania, stanowiącej usługę w zakresie długów, świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz jego Klientów na podstawie Umowy Sprzedaży Wierzytelności albo Umowy o sekurytyzację.
usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz jego Klientów będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W ramach opisanego stanu faktycznego, Wnioskodawca świadczy na rzecz Klientów usługę w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w ramach której następuje w szczególności, nabywanie przez Wnioskodawcę od Klientów pakietów Wierzytelności. Usługi te jako element kompleksowej usługi finansowania podmiotów gospodarczych opartej na modelu sekurytyzacyjnym, zdaniem Wnioskodawcy korzystają ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. finansowa działalność usługowa oraz działalność wspomagająca usługi finansowe. Spółka specjalizuje się w świadczeniu usług polegających na dostarczaniu instytucjom pożyczkowym finansowania na wykonywanie działalności na podstawie modelu opartego o schemat sekurytyzacji wierzytelności.

Spółka finansuje działalność instytucji pożyczkowych poprzez nabywanie pakietów wierzytelności pracujących przysługujących instytucjom pożyczkowym z tytułu umów pożyczek konsumenckich. W rezultacie instytucja pożyczkowa wyzbywa się części swojego portfela Wierzytelności, otrzymuje środki finansowe na główną działalność operacyjną (dalej: „Model Finansowania”).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia z opodatkowania usług polegających na finansowaniu działalności określonych podmiotów poprzez stosowany przez Wnioskodawcę Model Finansowania oparty na modelu sekurytyzacyjnym.

Sekurytyzacja, czyli operacja finansowa, której zasadniczym celem jest pozyskiwanie kapitału, polega – generalnie rzecz ujmując – na emisji dłużnych papierów wartościowych pod zastaw należności, którymi są najczęściej wierzytelności. Transakcja sekurytyzacyjna stanowi złożony proces, na który składa się szereg czynności, np. wyodrębnienie jednolitej puli aktywów przez inicjatora sekurytyzacji, przeniesienie tych aktywów na rzecz podmiotu emisyjnego (np. cesja wierzytelności), emisja papierów wartościowych przez podmiot emisyjny. Zaznaczyć należy, że przeniesienie wierzytelności inicjatora sekurytyzacji może nastąpić w drodze cesji (sprzedaży) lub subpartycypacji (przeniesienia wszystkich otrzymywanych przez inicjatora świadczeń (pożytków) z określonej puli wierzytelności, przy czym inicjator pozostaje nadal właścicielem portfela wierzytelności).

Należy wskazać, że pomimo złożonego charakteru sekurytyzacji nie można pominąć faktu, że w ramach tych transakcji, które ostatecznie zmierzają do pozyskania kapitału dochodzi do nabycia wierzytelności. Ekonomicznym celem nabycia wierzytelności, które będą stanowić podstawę do emisji papierów wartościowych oferowanych inwestorom jest wprawdzie pozyskanie środków finansowych na rynku kapitałowym, jednakże nie zmienia to faktu, że dochodzi do nabycia wierzytelności. Przy czym taką transakcję cesji wierzytelności należy odróżnić od nabycia wierzytelności zrealizowanej w celu odzyskania reprezentowanych przez nie wartości pieniężnych.

Mając na uwadze powyższe, w celu rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności przywołać definicję wierzytelności. I tak, wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), zwanej dalej k.c.

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 k.c. – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu – wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 k.c. – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Zaznaczyć należy, że do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też innego jej wykorzystania do celów prawno-gospodarczych. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie natomiast o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Zatem usługą na rzecz cedenta jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Powyższe rozumienie przelewu wierzytelności jako usługi znajduje potwierdzenie w wyrokach polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2010 r., sygn. akt 1766/99 wskazano: „Tymczasem w przypadku cesji wierzytelności podmiot, który wstąpił w prawa i obowiązki wierzyciela może dokonać na swoją rzecz windykacji nabytej należności, może też podjąć inne czynności takie jak potrącenie wierzytelności czy też konwersja wierzytelności na inne prawa majątkowe czy też wreszcie dokonać dalszej cesji wierzytelności. (…) Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. W żadnym razie z wniosku nie wynika natomiast, by Skarżąca zobowiązała się do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu. Jest to zresztą logiczne, skoro nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe podatnik wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą wykonana zostaje transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Ewentualne podjęcie przez Skarżącą działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący nadal dług Skarżąca będzie ściągała dla siebie, a nie dla innego podmiotu”.

Podkreślenia wymaga, że analiza wierzytelności w ramach dokonywanych transakcji powinna dotyczyć rodzaju wierzytelności będących przedmiotem cesji, tj. skutkować oceną, czy przedmiotowe transakcje nie dotyczą tzw. wierzytelności trudnych, czyli takich, co do których istnieje poważna wątpliwość, że zostaną zaspokojone. Nabycie bowiem na własne ryzyko wierzytelności uznanych za trudne, których cena (niższa od wartości nominalnej) odzwierciedla faktyczną, ekonomiczną ich wartość, będzie pozostawało poza zakresem podatku od towarów i usług, co potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wyrok w sprawie C-93/10 GFKL Financial Services).

W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Z powołanego wyżej orzeczenia wynika zatem, że o ile ustalona przez strony umów przelewu (cesji) wierzytelności cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W analizowanej sprawie w przypadku usługi świadczonej przez Wnioskodawcę, nie będzie miała miejsca transakcja obejmująca wyłącznie nabycie wierzytelności. Nabycie wierzytelności będzie stanowiło element szerszej usługi finansowej, której celem jest zapewnienie finansowania instytucjom pożyczkowym. Instytucja pożyczkowa wyzbywa się części swojego portfela wierzytelności, otrzymując środki finansowe na główną działalność operacyjną. Wnioskodawca pozyskuje środki na świadczenie usług poprzez emisję obligacji oraz akcji. Po zawarciu umowy sprzedaży wierzytelności albo umowy o sekurytyzację klienci Wnioskodawcy nadal zobowiązani są do wykonywania czynności obsługi spłat wierzytelności w imieniu Wnioskodawcy. Na podstawie ww. umów klienci zobowiązują się do przeniesienia na Spółkę wierzytelności wraz z harmonogramem spłat, Spółka natomiast uzyskuje prawo do nabywania wierzytelności od klientów za cenę równą wartości nominalnej wierzytelności z odpowiednim dyskontem. Uzgodnione z klientami dyskonto stanowi wynagrodzenie Spółki za świadczenie usługi.

Jak wynika z wniosku Spółka będzie nabywała wierzytelności niewymagalne. W przypadku, gdy zaistnieje przynajmniej jedno z określonych umową sprzedaży wierzytelności albo umową o sekurytyzację zdarzeń, w szczególności opóźnienie w spłacie danej wierzytelności, klient zobowiązuje się do bezwarunkowego zapłacenia określonej w umowie wartości wierzytelności, a Spółka przenosi daną wierzytelność na klienta. Zatem na Spółkę nie przechodzi ryzyko niewypłacalności dłużników klienta, albowiem w przypadku opóźnienia w spłacie wierzytelności Klienci mają obowiązek odkupienia danej wierzytelności.

Odnosząc się zatem do usługi świadczonej przez Wnioskodawcę, polegającej na zapewnieniu finansowania w ramach której dochodzi do nabycia wierzytelności jeszcze niewymagalnych, których termin płatności określono w umowie w harmonogramie spłat należy stwierdzić, że czynności te na gruncie podatku od towarów i usług stanowią usługę zdefiniowaną w art. 8 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy – zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Ponadto, jak stanowi art. 41 ust. 15 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112. W myśl art. 135 ust. 1 Dyrektywy 112 – państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne – wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych (lit. a), transakcje udzielania kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę (lit. b).

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

W analizowanej sprawie charakter czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę wskazuje na realizację złożonej transakcji finansowej, której elementem jest przeniesienie wierzytelności jeszcze niewymagalnych. Celem Wnioskodawcy nie jest faktyczne nabycie wierzytelności i w konsekwencji próba dochodzenia należności od dłużników, lecz zapewnienie finansowania instytucjom pożyczkowym i poprawa ich płynności finansowej. Zatem wyłącznie wskazane w art. 43 ust. 15 ustawy nie mają zastosowania do świadczonej usługi.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę polegające na finansowaniu działalności określonych podmiotów poprzez stosowany przez Wnioskodawcę model finansowania oparty na modelu sekurytyzacyjnym, stanowią usługę finansową w zakresie długów, korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Wrocławiu , ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin