Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.308.2019.2.SŻ
z 16 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu 10 maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lipca 2019 r. (data wpływu 3 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 21 czerwca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.308.2019.1.SŻ, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 21 czerwca 2019 r. (data doręczenia 26 czerwca 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 2 lipca 2019 r. (data wpływu 3 lipca 2019 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w zeznaniu podatkowym PIT-37 za 2018 r. skorzystał z prawa do zastosowania ulgi rehabilitacyjnej, dotyczącej poniesionych przez osobę niepełnosprawną kosztów zakupu leków, w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy poniesionymi wydatkami w miesiącach: lutym, marcu, czerwcu, wrześniu i grudniu 2018 r., a kwotą 100 zł w danym miesiącu (zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wnioskodawca w związku z chorobą nowotworową po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, przebywając na świadczeniu rehabilitacyjnym przy niepewnych rokowaniach odzyskania zdrowia, wystąpił w dniu 20 listopada 2017 r. z wnioskiem do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 18 stycznia 2018 r. ustaliła, że podatnik jest trwale częściowo niezdolny do pracy i niezdolność powstała we wrześniu 2017 r. Podatnik otrzymał orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS o częściowej niezdolności do pracy, które jest równorzędne z orzeczeniem wymienionym w art. 26 ust. 7d pkt 1 ww. ustawy. Na podstawie ww. orzeczenia Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w … przyznał z dniem 26 grudnia 2017 r. Wnioskodawcy rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy (wymienioną w art. 26a ust. 7d pkt 2 ww. ustawy, mogącą stanowić warunek niezbędny do odliczenia poniesionych wydatków). W tej samej decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych, w związku z ukończeniem przez Wnioskodawcę w dniu 4 grudnia 2017 r. 65 lat, z urzędu zamienił przyznaną rentę na emeryturę (na podstawie art. 24a ustawy emerytalnej, emeryturę z urzędu przyznaje się osobie, która pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy i osiągnęła powszechny wiek emerytalny).

Podstawowym schorzeniem, na podstawie którego zostało wystawione orzeczenie jest choroba nowotworowa - rak prostaty, który spowodował trwałą dysfunkcję układu moczowo-płciowego, skutkiem czego jest naruszenie sprawności całego organizmu.

Wydatki poniesione przez podatnika na zakup leków w żadnej formie nie zostały Mu zrefundowane lub zwrócone. Wszystkie koszty poniósł ze środków własnych. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie płaci podatku w formie ryczałtowej i nie rozliczył wydatków poniesionych na zakup leków w kosztach uzyskania przychodu. Wszystkie leki stanowią leki, na podstawie polskiego prawa farmaceutycznego i spełniają cechy „leku” na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, zostały zakupione w koncesjonowanej aptece, przy zakupie została wystawiona faktura VAT dla Wnioskodawcy jako nabywcy/kupującego. Wszystkie zakupione leki posiadają pozwolenie i dopuszczenie do obrotu  znajdują się w Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (opublikowanym w Dz. Urz. MZ z dnia 6 kwietnia 2016 r., poz. 39). Wszystkie zakupione leki są dopuszczone do obrotu w kraju, z którego pochodzą i posiadają aktualne pozwolenie dopuszczenia do obrotu (nr pozwolenia znajduje się na każdym opakowaniu leku). Większość leków jest dostępna wyłącznie z przepisu lekarza, na podstawie recepty. Są one stosowane w leczeniu schorzeń, na które cierpi Wnioskodawca. Leki zostały przepisane przez lekarza specjalistę chorób wewnętrznych, który dodatkowo potwierdził na każdej fakturze konieczność zażywania wszystkich leków, których koszty zostały przez Wnioskodawcę odliczone.

Podatnik jest emerytem, w 2018 r. osiągnął dochody pozwalające na skorzystanie z ulgi na zakup leków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, na podstawie przedstawionych dokumentów jest osobą niepełnosprawną, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym miał prawo w zeznaniu podatkowym za 2018 r. zastosować ulgę rehabilitacyjną?

Zdaniem Wnioskodawcy, miał on prawo zastosować ulgę rehabilitacyjną i w związku z tym zeznanie podatkowe PIT-37 za 2018 r. uważa za sporządzone prawidłowo.

Wnioskodawca uznał, że:

• posiada orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, które jest równorzędne z orzeczeniem wymienionym w art. 26 ust. 7d pkt 1, stanowiącym warunek niezbędny do odliczenia poniesionych wydatków lub/i
  

• posiada decyzję przyznającą rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, wymienioną w art. 26 ust. 7d pkt 2, mogącą stanowić warunek niezbędny do odliczenia poniesionych wydatków.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt przyznania emerytury z urzędu w związku z osiągnięciem określonego wieku nie zmienia stanu faktycznego, że jest osobą niepełnosprawną i niezdolną do pracy. W orzeczeniu Komisji Lekarskiej stwierdzono trwałą niezdolność Wnioskodawcy i na tej podstawie została wydana decyzja o rencie na czas nieokreślony, natomiast zmiana rodzaju wypłacanego świadczenia nie zmieniła stanu zdrowia Wnioskodawcy, a przecież to stanowi przesłankę do skorzystania z ulgi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

Jak stanowi art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi powinny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego.
   
   

Natomiast, w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w zeznaniu podatkowym PIT-37 za 2018 r. skorzystał z prawa do zastosowania ulgi rehabilitacyjnej, dotyczącej poniesionych przez osobę niepełnosprawną kosztów zakupu leków, w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy poniesionymi wydatkami w miesiącach: lutym, marcu, czerwcu, wrześniu i grudniu 2018 r., a kwotą 100 zł w danym miesiącu.

Wnioskodawca w związku z chorobą nowotworową po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, przebywając na świadczeniu rehabilitacyjnym przy niepewnych rokowaniach odzyskania zdrowia, wystąpił w dniu 20 listopada 2017 r. z wnioskiem do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 18 stycznia 2018 r. ustaliła, że podatnik jest trwale częściowo niezdolny do pracy i niezdolność powstała we wrześniu 2017 r. Podatnik otrzymał orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS o częściowej niezdolności do pracy, które jest równorzędne z orzeczeniem wymienionym w art. 26 ust. 7d pkt 1 ww. ustawy. Na podstawie ww. orzeczenia Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w … przyznał z dniem 26 grudnia 2017 r. Wnioskodawcy rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W tej samej decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych, w związku z ukończeniem przez Wnioskodawcę w dniu 4 grudnia 2017 r. 65 lat, z urzędu zamienił przyznaną rentę na emeryturę.

Podstawowym schorzeniem, na podstawie którego zostało wystawione orzeczenie jest choroba nowotworowa - rak prostaty, który spowodował trwałą dysfunkcję układu moczowo-płciowego, skutkiem czego jest naruszenie sprawności całego organizmu.

Wydatki poniesione przez podatnika na zakup leków w żadnej formie nie zostały Mu zrefundowane lub zwrócone. Wszystkie koszty poniósł ze środków własnych. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie płaci podatku w formie ryczałtowej i nie rozliczył wydatków poniesionych na zakup leków w kosztach uzyskania przychodu. Wszystkie leki stanowią leki, na podstawie polskiego prawa farmaceutycznego i spełniają cechy „leku” na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, zostały zakupione w koncesjonowanej aptece, przy zakupie została wystawiona faktura VAT dla Wnioskodawcy jako nabywcy/kupującego. Wszystkie zakupione leki posiadają pozwolenie i dopuszczenie do obrotu  znajdują się w Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Większość leków jest dostępna wyłącznie z przepisu lekarza, na podstawie recepty. Są one stosowane w leczeniu schorzeń, na które cierpi Wnioskodawca. Leki zostały przepisane przez lekarza specjalistę chorób wewnętrznych, który dodatkowo potwierdził na każdej fakturze konieczność zażywania wszystkich leków, których koszty zostały przez Wnioskodawcę odliczone.

Podatnik jest emerytem, w 2018 r. osiągnął dochody pozwalające na skorzystanie z ulgi na zakup leków.

Jak wynika z ww. przepisów w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki związane z zakupem leków, podlegają odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności, spełni następujące warunki:

• dokona zakupu produktów mających cechy „leku”,
  

• poniesie w danym miesiącu wydatki na ich zakup powyżej kwoty 100 zł,
  

• posiada imienny dokument potwierdzający poniesienie wydatku (np. faktury),
  

• posiada potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconego leku (leków).
  
  

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku”, a zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2211, z późn. zm.). Z definicji zawartych w art. 2 ww. ustawy wynika, że:

• lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydawania w tej aptece (pkt 10),
  

• lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu (pkt 11),
  

• lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej (pkt 12),
  

• produktem leczniczym – jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne (pkt 32).
  
  

Wykaz produktów spełniających cechy „leku” na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem, podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z ww. przepisami jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności bądź posiadanie decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, chyba że w decyzji tej wskazano, że niezdolność ta datowana jest wcześniej niż data wydania decyzji. W takiej sytuacji podatnik, który posiada ww. decyzję może odliczyć wydatki poniesione od dnia wskazanego w decyzji.

Jak wynika z treści wniosku, w dniu 18 stycznia 2018 r. wydano decyzję przyznającą Wnioskodawcy rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Decyzję wydano na czas nieokreślony. W decyzji tej ustalono, że Wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy od września 2017 r.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiadający decyzję przyznającą rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy wydaną na czas nieokreślony przez Komisję Lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawca rozliczając się w zeznaniu za rok podatkowy 2018 może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej – wydatki na cele rehabilitacyjne, tj. wydatki poniesione w 2018 r. na zakup leków w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odliczenie to dotyczy wydatków poniesionych na zakup leków, zaleconych przez lekarza specjalistę, który w rozumieniu ustawodawstwa polskiego posiada specjalizację w określonej dziedzinie medycyny i który to lekarz stwierdził w wydanym zaświadczeniu lub innym stosownym dokumencie, spełniającym wyżej wskazane wymogi (wydanym przed czy też po poniesieniu wydatku), że Wnioskodawca powinien stosować określone leki (stale lub czasowo). Podstawą do odliczenia jest posiadanie imiennych dowodów (faktur) poniesienia wydatków. Wnioskodawca może odliczyć od dochodu kwotę poniesioną na zakup wyłącznie tych leków, które stanowią leki w rozumieniu ustawy Prawo farmaceutyczne i zostały wymienione w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące odliczenia wydatku poniesionego na zakup leków należało uznać za prawidłowe.

W związku z załączeniem przez Wnioskodawcę do wniosku dokumentów należy zaznaczyć, że Organ wydając interpretację w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie dokonuje analizy i oceny załączonych do wniosku dokumentów, a jedynie opiera się na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.