INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27.12.2011r. (data wpływu 29.12.2011r.) uzupełnionego pismem z dnia 01.02.2012 r. (data wpływu 06.02.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie art. 12 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Cypru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 4 czerwca 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 117, poz. 523, dalej także: UPO) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dnu 29.12.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie art. 12 UPO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (zwana dalej „Spółką”) jest spółką z siedzibą w Polsce, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie rybołówstwa dalekomorskiego. Spółka zawarła umowę, której przedmiotem był czarter (tj. najem bez załogi) statku morskiego eksploatowanego w rybołówstwie dalekomorskim. Właścicielem- wynajmującym statek jest spółka z siedzibą na Cyprze. Spółka-wnioskodawca jest najemcą statku.

Z tytułu umowy czarteru, Spółka płaci wynajmującemu comiesięczny czynsz najmu. Statek rybacki, będący przedmiotem umowy czarteru (najmu), jest używany do połowów na akwenach dalekomorskich, w wyłącznych strefach ekonomicznych państw innych niż Polska i Cypr a także na wodach międzynarodowych. Złowione ryby Spółka sprzedaje na rzecz różnych podmiotów, pochodzących przeważnie z państw innych niż Polska i Cypr.

Zgodnie z Art. 12 Umowy o UFO, od należności licencyjnych powstałych na terytorium Polski i płatnych podmiotom cypryjskim, podatek u źródła nie może przekroczyć 5% kwoty brutto tych należności. Jednak zgodnie z Art. 8 ust. 1 tejże Umowy o UPO, „Zyski pochodzące z eksploatacji statków, samolotów lub pojazdów drogowych w komunikacji międzynarodowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się siedziba prawna przedsiębiorstw.” Zostało to uszczegółowione w ust. 2 tegoż artykułu: „W rozumieniu niniejszego artykułu zyski pochodzące z eksploatacji w komunikacji międzynarodowej statków i barek lub samolotów obejmują zyski pochodzące z pełnej dzierżawy z załogą lub bez załogi statków i barek lub samolotów eksploatowanych przez najemcę w komunikacji międzynarodowej”. W wersji angielskiej sformułowanie to brzmi „profits derived from the rental on a full or bareboat basis of ships”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwoty zapłacone przez Sp. z o.o. jako czynsz za używanie statku morskiego eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej na rzecz spółki z siedzibą prawną na Cyprze wynajmującej statek mogą być opodatkowane jedynie na Cyprze ...

Zdaniem Wnioskodawcy kwoty zapłacone przez Sp. z o.o. jako czynsz za używanie statku morskiego eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej na rzecz spółki z siedzibą prawną na Cyprze wynajmującej statek mogą być opodatkowane jedynie na Cyprze. Jest oczywiste, że podatek u źródła określony w art. 21 Ustawy o CIT należy traktować jako podatek nakładany w wysokości maksymalnej jedynie w przypadku płatności na rzecz podmiotów z jurysdykcji, które nie mają zawartej z Polską umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. O nadrzędności umów międzynarodowych stanowi wprost art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT. Dla ustalenia sposobu i stawki opodatkowania kluczowa jest więc analiza zapisów konkretnej umowy.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 12 Umowy o UPO, „należności licencyjne” w przypadku, gdy wypłaca je podmiot polski podmiotowi cypryjskiemu mogą być opodatkowane stawką do 5% brutto tych należności. Zaś według definicji zawartej w ustępie 2 tego artykułu, do „należności licencyjnych” należą „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane (...) za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego”.

Artykuł 8 tej samej Umowy o UPO statuuje jednak inną zasadę. Przepis ten zatytułowany jest „Transport morski i inny”. Jego ustęp 1 postanawia ogólnie, że „Zyski pochodzące z eksploatacji statków, samolotów lub pojazdów drogowych w komunikacji międzynarodowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się siedziba prawna przedsiębiorstw.” Ustęp 2 wyjaśnia i uszczegóławia tę zasadę, poprzez wskazanie, że: „W rozumieniu niniejszego artykułu zyski pochodzące z eksploatacji w komunikacji międzynarodowej statków i barek lub samolotów obejmują zyski pochodzące z pełnej dzierżawy z załogą lub bez załogi statków i barek lub samolotów eksploatowanych przez najemcę w komunikacji międzynarodowej lub korzyści związane z zyskami opisanymi w ustępie 1”.

W ocenie Spółki-wnioskodawcy, zasada z art. 12, dotycząca wszelkich „należności licencyjnych” — w tym należności za użytkowanie urządzenia przemysłowego - jest zasadą o. wyższym stopniu ogólności niż zasada z art. 8 ust. 2, obejmująca szczegółowo wymienione zyski z dzierżawy statku z załogą lub bez załogi, eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej. Z tej przyczyny należy dla właściwej wykładni normy prawnej zastosować regułę kolizyjną „norma szczególna wyłącza stosowanie normy ogólnej”. Oznacza to, że w przypadku należności za używanie statku morskiego eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej należy stosować sposób opodatkowania określony w art. 8 Umowy o UPO, a nie w art. 11 tej Umowy.

Z racji tego, że polska wersja Umowy o UPO odnosi się szczegółowo jedynie do „dzierżawy” statków, a nie wskazuje, że taka sama zasada stosuje się do najmu i do czartem statków, Spółka podnosi, że zapisy Umowy o UPO należy interpretować w świetle deklaracji zawartej pod koniec tekstu Umowy: „Sporządzono w Warszawie dnia 4 czerwca 1992 r. w językach polskim, greckim i angielskim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne.” W miejscu gdzie tekst polski posługuje się słowem „dzierżawa”, tekst angielski używa słowa „rental” . Słownik angielsko-polski E. wskazuje, ze przez „rental” należy rozumieć: „opłata za wynajęcie/wypożyczenie, umowa najmu/dzierżawy; dzierżawny”. Nie pozostawia to wątpliwości, że termin „dzierżawa” użyty w polskiej wersji Umowy o UPO należy rozumieć szeroko, tj. jako każdy stosunek prawny upoważniający jedną ze stron do korzystania z własności drugiej strony za zapłatą umówionego wynagrodzenia. Oznacza to, że art. 8 Umowy o UPO dotyczy także czynszu najmu statku eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono w tym zakresie od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.