2019.07.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.185.2019.2.PR
z 25 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2019 r. (data wpływu 16 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 maja 2019 r. (data wpływu 28 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania bonów za bony różnego przeznaczenia oraz braku opodatkowania ich transferu przez Wnioskodawcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania bonów za bony różnego przeznaczenia oraz braku opodatkowania ich transferu przez Wnioskodawcę. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 maja 2019 r. (data wpływu 28 maja 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Spółka prowadzi obrót bonami z kontrahentami prowadzącymi działalność opodatkowaną podatkiem VAT w ramach relacji business to business (B2B). Przez bony będące przedmiotem obrotu rozumieć należy np. bony walutowe A, karty B, C, D itp. opiewające na konkretną wartość pieniężną. Bony dostępne są wyłącznie w formie cyfrowej albo w formie fizycznej karty (z kodem). Bony zawierają określoną kwotę doładowania konta na konkretnej platformie udostępniającej elektronicznie gry komputerowe (lub podobne oprogramowanie – jak np. dodatki do gier komputerowych). Posiadacz bonu może doładować konto na ww. platformie, co po osiągnięciu określonej kwoty na koncie uprawnia go do wymiany tej kwoty na konkretną grę (dodatek do gry itp.).

Wymiana kwoty z konta na konkretną grę (oprogramowanie komputerowe) polega na umożliwieniu użytkownikowi (już nie posiadaczowi bonu) korzystania z gry w zakresie i na warunkach określanych każdorazowo przez konkretną platformę, z której użytkownik ten nabył grę. Gra przypisuje się do konkretnego konta użytkownika. Użytkownik, który (w uproszczeniu) otrzymał grę za bon, bądź część wartości bonu, może mieć miejsce zamieszkania w kraju, w którym nabył bon, albo w innym kraju (należącym do UE lub nienależącym do UE). Licencję pozwalającą na korzystanie z tej gry dostarcza właściciel platformy, nie Spółka.

Zakupu bonów Spółka dokonuje zarówno od kontrahentów polskich jak i zagranicznych (z UE i spoza UE) oraz dokonuje sprzedaży zarówno w Polsce, jak i za granicą (w UE i poza UE). Ponadto, Spółka dokonuje zakupu bonów we własnym imieniu i na własny rachunek i analogicznych transakcji dokonuje ze swoimi kontrahentami – nabywcami bonów (tj. nabywcy kupują bony we własnym imieniu i na własny rachunek od Spółki, które sprzedają dalej), w związku z czym o relacjach między Spółką a jej kontrahentami nie można mówić jak o pośrednictwie sensu stricto lecz jak o pośrednictwie w rozumieniu potocznym (de facto dokonywane są 2 odrębne i niezależne sekwencje czynności:

zakup i sprzedaż bonów przez Spółkę
zakup od Spółki i dalsza sprzedaż przez kontrahenta niezależnego od Spółki).

Spółka może doliczać swoją marżę do sprzedawanych przez nią bonów, jak również może otrzymywać faktury od swoich dostawców z marżą.

Ponadto, Spółka może rozliczać się ze swoimi kontrahentami, którym sprzedaje bony na zasadzie upustów związanych z marżą za dystrybucję dokonaną przez tego kontrahenta (np. w innym kraju, bądź też nabywać bony z upustem stanowiącym prowizję dla Spółki przy dalszej jego odsprzedaży). Co istotne, Spółka nie dokonuje obrotu kodami na konkretną grę u konkretnego dostawcy – bony mogą być wymienione na różne gry, w ramach jednej platformy (np. C). Finalny klient danej platformy, który zakupi na niej grę otrzymuje fakturę od platformy na daną grę i to platforma odpowiedzialna jest za rozliczenie wszelkich obowiązków podatkowych z tego tytułu płynących, w tym procedury MOSS.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca pragnie uzyskać potwierdzenie w zakresie prawidłowego określenia skutków podatkowych wyżej opisanych systemów dystrybucji, tj. prawidłowej klasyfikacji bonów jednego lub różnego przeznaczenia na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2174 ze zm.; dalej: ustawa o VAT).

Wnioskodawca w piśmie z dnia 23 maja 2019 r. doprecyzował opis sprawy o następujące informacje.

Emitentami bonów, które są transferowane przez Spółkę są odpowiednie platformy gamingowe, umożliwiające pobranie odpowiedniego materiału (m.in. gry) po wprowadzeniu odpowiedniego kodu przypisanego do bonu (w formie cyfrowej albo fizycznej), zawierającego określoną kwotę doładowania konta założonego na tej platformie. Są to m.in. właściciele platform C, B, D.

Tożsamość potencjalnych usługodawców jest wskazana na bonach lub określona w powiązanej dokumentacji (np. regulamin określający warunki wykorzystania bonów). Natomiast usługi, które mają zostać wykonane nie są wskazane wprost na bonach ani w powiązanej dokumentacji.

Usługi, które mają zostać wykonane polegają na udzieleniu prawa do korzystania na określonych warunkach z materiału (np. z gier) udostępnianego elektronicznie poprzez platformę odpowiedniego usługodawcy. Natomiast bony opisane we wniosku pozwalają na zasilenie konta na określonej platformie wirtualną walutą, za którą można nabyć określony materiał (np. gry) – zatem bony nie określają zasadniczo usługi, która ma zostać wykonana (np. nie wskazują konkretnej gry, na którą można wymienić bon). Niemniej z dokumentacji powiązanej z bonem wynika, że wykorzystanie bonu pośrednio pozwoli na otrzymanie usługi elektronicznej (pod określonymi warunkami), tj. pozwoli na otrzymanie prawa do korzystania z wybranej gry w zamian za określoną kwotę wirtualnej waluty posiadanej na danej platformie (której wartość zasadniczo zwiększa bon).

Kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu świadczenia usług, do których uprawnia bon jest co do zasady znana w chwili emisji bonów, gdyż w przypadku emisji bonu będzie on miał z góry określone terytoria, na których można bon zrealizować zgodnie z regulaminem usługodawcy (zatem obiektywnie można ustalić stawkę podatku od towarów i usług w każdym z konkretnych krajów). Nie można jednak z góry wskazać jednoznacznie, jaka stawka VAT ostatecznie znajdzie zastosowanie, ze względu na fakt, że bon może być wykorzystany przez nabywcę, który w chwili emisji bonu nie jest znany.

Zatem miejsce świadczenia usług, których dotyczą transferowane przez Wnioskodawcę bony nie jest znane w chwili emisji bonów – nie jest bowiem znany konkretny usługobiorca, który po wymianie bonu na wirtualną walutę nabędzie usługę elektroniczną, ani kraj (a zatem miejsce świadczenia usług), w którym będzie znajdował się ostateczny usługobiorca, który wymieni bon na wirtualną walutę pozwalającą na skorzystanie z określonej usługi elektronicznej w ramach określonej platformy gamingowej.

Ponadto, ani bony będące przedmiotem zapytania, ani regulamin ich korzystania nie ograniczają możliwości wymiany bonu na walutę wirtualną jedynie w zakresie konta założonego i prowadzonego w jednym określonym kraju.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy scharakteryzowane przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym bony, będące przedmiotem transakcji między Spółką a jej kontrahentami, należy uznać za bony różnego przeznaczenia zgodnie z art. 2 pkt 44 i art. 8b ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane przez niego w stanie faktycznym bony będące przedmiotem wymiany między nim a jego kontrahentami należy uznać za bony różnego przeznaczenia wymienione w art. 2 pkt 44 i art. 8b ustawy o VAT.

Jak stanowi art. 2 pkt 44 ustawy o VAT, przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia. Z kolei w myśl art. 2 pkt 43 ustawy o VAT, przez bon jednego przeznaczenia rozumie się bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Zgodnie zatem z brzmieniem art. 8b ust. 1 ustawy o VAT, podatkiem od towarów i usług podlega faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia.

Natomiast zgodnie z art. 8b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu.

Zgodnie z powyższym, polskie przepisy podatkowe w zakresie podatku VAT przewidują dwa rodzaje bonów, w rozumieniu instrumentów, z którymi wiąże się obowiązek ich przyjęcia jako wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług. Są to:

bon jednego przeznaczenia – w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu,
bon różnego przeznaczenia – bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

W celu prawidłowej interpretacji sposobu rozróżniania bonów posłużyć można się treścią wniosku z dnia 10 maja 2012 r. dotyczącego dyrektywy rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE, obejmującego kilka zmian dyrektywy w sprawie podatku VAT mających na celu jasne określenie różnych rodzajów bonów oraz ujednolicenie rozliczania podatku VAT w odniesieniu do transakcji uwzględniających bony, podstawą którego jest art. 113 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

Bon jednego przeznaczenia (SPV) uprawnia posiadacza do otrzymania określonych towarów lub usług w sytuacji, gdy już od samego początku można ostatecznie określić poziom opodatkowania (w szczególności stawkę podatku VAT), tożsamość dostawcy oraz państwo członkowskie, w którym ma miejsce dostawa towarów lub usług związanych z danym bonem. Podatek VAT jest rozliczany w momencie sprzedaży bonu. Przykładem bonu SPV jest sytuacja, w której usługodawca sprzedaje bony (bezpośrednio lub przez pośrednika), które uprawniają do otrzymania określonej usługi (np. telekomunikacyjnej) w konkretnym państwie członkowskim.

W przypadku zatem niespełnienia warunku wskazania miejsca dostawy bądź też świadczenia usług, w rozumieniu terytorium kraju których bon dotyczy, w chwili emisji bonu, do czynienia mamy z bonem różnego przeznaczenia.

Podsumowując Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż bony, będące przedmiotem jego obrotu, z racji niedookreślonego miejsca dostawy towarów lub świadczenia usług (w rozumieniu terytorium kraju), których te bony dotyczą, stanowią bony różnego przeznaczenia. Opodatkowaniu podlega zatem faktyczne przekazanie towarów bądź usług, których te bony dotyczą, nie zaś transfer tychże bonów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów
w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać w tym miejscu należy, że od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 01.07.2016, str. 9). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy – przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy – bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu – w myśl art. 2 pkt 42 ustawy – to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, że wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w Unii Europejskiej, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia, tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach, tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego i różnego przeznaczenia zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

I tak, w myśl art. 8a ust. 1 ustawy – transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy – faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy – jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 8b ust. 1 ustawy – faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

Należy także zwrócić uwagę na brzmienie art. 8b ust. 2 ustawy, w myśl którego – w przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT w Polsce i prowadzi obrót bonami z kontrahentami prowadzącymi działalność opodatkowaną podatkiem VAT w ramach relacji business to business (B2B). Przez bony będące przedmiotem obrotu rozumieć należy np. bony walutowe A, karty B, C, D itp. opiewające na konkretną wartość pieniężną. Bony dostępne są wyłącznie w formie cyfrowej albo w formie fizycznej karty (z kodem). Bony zawierają określoną kwotę doładowania konta na konkretnej platformie udostępniającej elektronicznie gry komputerowe (lub podobne oprogramowanie – jak np. dodatki do gier komputerowych). Posiadacz bonu może doładować konto na ww. platformie, co po osiągnięciu określonej kwoty na koncie uprawnia go do wymiany tej kwoty na konkretną grę (dodatek do gry itp.).

Emitentami bonów, które są transferowane przez Spółkę są odpowiednie platformy gamingowe (m.in. właściciele platform C, B, D), umożliwiające pobranie odpowiedniego materiału (m.in. gry) po wprowadzeniu odpowiedniego kodu przypisanego do bonu (w formie cyfrowej albo fizycznej). Wymiana kwoty z konta na konkretną grę (oprogramowanie komputerowe) polega na umożliwieniu użytkownikowi korzystania z gry w zakresie i na warunkach określanych każdorazowo przez konkretną platformę, z której użytkownik ten nabył grę. Licencję pozwalającą na korzystanie z tej gry dostarcza właściciel platformy, nie Spółka.

Zgodnie z art. 28k ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Natomiast przez usługi elektroniczne – w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy – należy rozumieć usługi świadczone za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011.

Jak już wcześniej wskazano, przez bon jednego przeznaczenia należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz kwota należnego podatku z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka dokonuje transferu bonów, w stosunku do których w momencie ich emisji nie jest znane miejsce świadczenia usług, których dotyczą transferowane bony – nie jest znana kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu świadczenia usług, których dotyczą transferowane przez Spółkę bony.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że transferowane przez Spółkę bony stanowią bony różnego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 44 ustawy. Tym samym ich transfer nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 8b ust. 1 zdanie drugie ustawy.

Podsumowując, scharakteryzowane przez Spółkę w stanie faktycznym bony, będące przedmiotem transakcji między nią a jej kontrahentami, należy uznać za bony różnego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 44 ustawy co oznacza, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega zatem faktyczne świadczenie usług których te bony dotyczą, nie zaś dokonywany przez Spółkę transfer tych bonów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że kwestie, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Wobec tego w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi tylko na zadane we wniosku pytanie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin