Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.174.2019.2.BD
z 30 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 21 maja 2019 r. (data wpływu – 23 maja 2019 r.), uzupełnionym 18 lipca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności oraz podziału majątku wspólnego:

• w części dotyczącej podziału majątku dorobkowego małżonków – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej zniesienia współwłasności majątku nabytego na współwłasność przed zawarciem małżeństwa – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności oraz podziału majątku wspólnego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 10 lipca 2019 r. znak: 0111-KDIB4.4014.174.2019.1.BD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 18 lipca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od lipca 2002 r. żyła z partnerem w konkubinacie. W tym okresie partnerzy zakupili wspólnie działkę (nr 3315), na której postawili dom i wyposażyli go.

W dniu 1 sierpnia 2008 r. Wnioskodawczyni ze swoim partnerem zawarli związek małżeński. Następnie w sierpniu 2011 r. zakupili działkę nr 3311, na której postawili kolejny dom. Małżonkowie w 2014 r. zakupili pierwszy samochód. Mąż Wnioskodawczyni w 2015 r. stał się współwłaścicielem firmy T. W 2016 r. małżonkowie zakupili drugi samochód. Rok później, w 2017 r., kupili kolejną działkę (nr 3262), na której do dnia uprawomocnienia się wyroku rozwodu postawili dom w stanie surowym zamkniętym.

W dniu 9 maja 2018 r., małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód, wyrokiem Sądu Okręgowego. Natomiast 30 stycznia 2019 r., w Sądzie Rejonowym, Wnioskodawczyni z byłym mężem zawarła ugodę o podział majątku wspólnego i zniesienie współwłasności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że majątek, którego dorobiła się podczas konkubinatu oraz trwania małżeństwa został na drodze ugody sądowej podzielony dokładnie na połowę, tzn. po równo otrzymała zarówno Wnioskodawczyni jak i jej były mąż. Wnioskodawczyni przypadła cała część dorobkowa z okresu konkubinatu i jeden samochód z dorobku podczas trwania małżeństwa. Mąż Wnioskodawczyni otrzymał natomiast pozostały dorobkowy majątek z okresu trwania małżeństwa. Wnioskodawczyni wskazała ponadto, że aby podział był równy były mąż Wnioskodawczyni musi do 31 grudnia 2019 r. dokonać na jej rzecz spłaty w wysokości 100.000 zł.

Przedmiotem podziału majątku/zniesienia współwłasności jest zarówno majątek nabyty wspólnie w trakcie trwania związku małżeńskiego (tzw. majątek dorobkowy małżonków) jak i majątek nabyty na współwłasność przed zawarciem związku małżeńskiego.

Podział majątku wspólnego nastąpił w takich proporcjach, że były mąż Wnioskodawczyni otrzymał 2 domy, droższy samochód i udziały w firmie, a Wnioskodawczyni otrzymała tylko samochód.

Natomiast majątek nabyty przed zawarciem związku małżeńskiego (działka nr 3315) przypadł Wnioskodawczyni.

Zniesienie współwłasności oraz podział majątku wspólnego (zarówno tego nabytego przed zawarciem związku małżeńskiego jak i majątku dorobkowego małżonków) będzie wymagało spłaty ze strony byłego męża Wnioskodawczyni na jej rzecz kwoty 100.000 zł.

Zatem Wnioskodawczyni otrzymała cały majątek nabyty w okresie trwania konkubinatu, bez konieczności spłaty byłego męża, gdyż on otrzymał niemal cały majątek nabyty podczas małżeństwa, którego wartość przewyższa majątek z okresu konkubinatu. Stąd były mąż Wnioskodawczyni musi jej spłacić jeszcze 100.000 zł.

W związku z powyższym opisem – po doprecyzowaniu i przeformułowaniu w uzupełnieniu wniosku – zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawczyni musi zapłacić podatek od przyznanych jej w drodze ugody sądowej części składowych majątku, jakiego dorobiła się podczas życia w konkubinacie, a później w małżeństwie? Czy od kwoty 100.000 zł, którą Wnioskodawczyni otrzyma od byłego męża, aby podział majątku wspólnego i zniesienia współwłasności były równe, będzie musiała zapłacić podatek?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie będzie musiała płacić żadnego podatku, ponieważ po rozwodzie z mężem dokonali oni równego podziału własnego majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części zostało uznane za prawidłowe, natomiast w części za nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie sytuacja prawnopodatkowa dotycząca Wnioskodawczyni. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym sytuacji prawnopodatkowej jej byłego męża, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie – postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z 10 lipca 2019 r., znak: 0111-KDIB4.4014.239.2019.1.BD.

Ponadto, przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie opodatkowanie podziału majątku wspólnego na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, czyli zgodnie ze wskazaniem zakreślonym we wniosku (druku ORD-IN). Interpretacja dotyczy skutków podatkowych w podatku od czynności cywilnoprawnych dla Wnioskodawczyni z tytułu opisanego we wniosku podziału majątku objętego współwłasnością oraz podziału majątku dorobkowego małżonków – jako dwóch odrębnych rodzajów współwłasności.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150, ze zm.) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają więc wyłącznie czynności, które zostały wymienione w ustawie.

Zgodnie z przepisem art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2017 r., poz. 682, ze zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Wspólność ustawową charakteryzują dwie podstawowe cechy: jest to wspólność dorobku i wspólność o charakterze łącznym. Z powyższego przepisu wynika również, że wspólność majątkowa małżeńska oparta jest na małżeństwie, jako stosunku prawnym osobistym.

Zgodnie natomiast z postanowieniem art. 501 tejże ustawy w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Przepis ten nie wyłącza zastosowania art. 43 § 2 i 3.

W następstwie ustania ustawowej wspólności majątkowej dopuszczalnym jest podział majątku małżeńskiego objętego dotychczas ww. wspólnością.

Podział majątku małżeńskiego jest instytucją prawa rodzinnego, a nabycie w ramach jego rzeczy i praw majątkowych nie zostało wymienione w enumeratywnym katalogu zawartym w przepisie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jako podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. W szczególności należy podkreślić, że wykazuje on cechy odrębne od umowy zniesienia współwłasności uregulowanego w Kodeksie cywilnym i w konsekwencji nie należy go utożsamiać ze zniesieniem współwłasności w rozumieniu przepisu art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) tejże ustawy. Ponieważ podział majątku między małżonkami nie został wymieniony jako czynność podlegająca opodatkowaniu, nie będzie miał znaczenia fakt, że przy podziale majątku wspólnego wystąpi spłata pieniężna.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że rozwód miał miejsce 9 maja 2018 r. W dniu 30 stycznia 2019 r., na podstawie ugody sądowej byli małżonkowie dokonali m.in. podziału majątku wspólnego – dorobkowego – objętego wcześniej wspólnością ustawową. Podział majątku nastąpił w takich proporcjach, że były mąż Wnioskodawczyni otrzymał 2 domy, droższy samochód i udziały w firmie, a Wnioskodawczyni otrzymała tylko samochód. Wnioskodawczyni otrzyma od męża spłatę.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że skoro w przepisie art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie zostały wymienione umowy dotyczące podziału majątku dorobkowego małżonków, jako podlegające temu podatkowi, to w rezultacie, sądowy podział majątku małżeńskiego w związku ze zniesieniem ustawowej wspólności małżeńskiej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, co oznacza, że Wnioskodawczyni z tytułu otrzymania spłaty [w części dotyczący podziału majątku (dorobkowego) wspólnego] od byłego męża nie jest zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując, podział majątku małżeńskiego przeprowadzony w związku ze zniesieniem małżeńskiej wspólności ustawowej nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nawet jeżeli towarzyszyć mu będzie spłata.

W świetle powyższego w części dotyczącej podziału majątku wspólnego (dorobkowego) małżonków stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie zniesienia współwłasności majątku nabytego na współwłasność przed zawarciem małżeństwa wskazać należy, że zgodnie z już przywołanym art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ww. ustawy – podatkowi temu podlegają m.in. umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat.

Stosownie do art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – przepisy ustawy o umowie o dziale spadku oraz umowie o zniesieniu współwłasności – stosuje się odpowiednio do:

1. nabycia własności rzeczy wspólnej lub wspólnego prawa majątkowego albo ich części przez niektórych dotychczasowych współwłaścicieli na dalszą współwłasność – w części spłat lub dopłat,
2. odpłatnego wyodrębnienia własności lokali na rzecz niektórych lub wszystkich współwłaścicieli.
   
   

Należy wskazać, że art. 1 ust. 1 i 2, określający zakres przedmiotowy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zawiera enumeratywny katalog czynności, których dokonanie powodować będzie powstanie obowiązku podatkowego. Tym samym, jeżeli dana czynność nie została wymieniona w ustawowym katalogu nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem nawet, jeżeli wywołuje skutki gospodarcze takie same lub podobne do tych, które zostały w katalogu wymienione.

Zatem czynności cywilnoprawne podlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obejmują również zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat. Tym samym, powołane powyżej przepisy regulują opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych wyłącznie takich umów o zniesienie współwłasności, z którymi związane są spłaty lub dopłaty.

Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego uregulowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1141). Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego – własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego – współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Na podstawie art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego – współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu. Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić. Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego. W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
   
   

Jak już wskazano powyżej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych opodatkowaniu podlega zniesienie współwłasności, jeżeli wiąże się ono z obowiązkiem spłat lub dopłat.

Spłata stanowi wyrażoną w pieniądzu równowartość udziału w majątku wspólnym i występuje przy zniesieniu współwłasności wówczas, gdy całość majątku objętego współwłasnością (rzeczy) przyznano jednemu lub kilku ze współwłaścicieli. Natomiast dopłata ma wyrównać różnice powstałe wskutek fizycznego podziału majątku między współwłaścicieli, gdy zachodzą rozbieżności między faktycznie przyznaną im częścią majątku a udziałem w majątku objętym współwłasnością.

Podstawę opodatkowania przy umowie o zniesienie współwłasności w myśl powołanej wyżej ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego nabytego ponad wartość udziału we współwłasności (art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy).

W myśl natomiast art. 4 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy – obowiązek podatkowy przy umowie o zniesienie współwłasności ciąży na podmiocie nabywającym rzeczy lub prawa majątkowe ponad udział we współwłasności.

Podsumowując, umowa o zniesienie współwłasności w części dotyczącej spłat lub dopłat podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na nabywającym rzeczy ponad udział we współwłasności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni od lipca 2002 r. żyła z partnerem w konkubinacie. W tym okresie partnerzy zakupili wspólnie (na współwłasność po ½) działkę nr 3315, na której postawili dom i wyposażyli go. W dniu 1 sierpnia 2008 r. Wnioskodawczyni ze swoim partnerem zawarli związek małżeński, który został rozwiązany 9 maja 2018 r., poprzez rozwód. Byli małżonkowie 30 stycznia 2019 r. na podstawi ugody sądowej dokonali m.in. zniesienia współwłasności majątku nabytego na współwłasność przed zawarciem małżeństwa, w wyniku czego Wnioskodawczyni otrzymała cały majątek nabyty w okresie trwania konkubinatu, bez konieczności spłaty byłego męża. Przy czym przedmiotem podziału był także majątek dorobkowy małżonków. Aby wyrównać różnicę w podziale całego majątku/zniesienia jego współwłasności, a zatem majątku nabytego zarówno w trakcie trwania małżeństwa jak również przed jego zawiązaniem (w trakcie trwania konkubinatu) – podział majątku/zniesienie współwłasności nastąpił ze spłatą.

Taka czynność, a więc zniesienie współwłasności, jak wynika z art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, rodzi obowiązek w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, w wyniku zniesienia współwłasności majątku wspólnego, Wnioskodawczyni nabyła na wyłączną własność – czyli ponad przypadający jej udział (½) we współwłasności zakupionej przed zawarciem związku małżeńskiego – nieruchomość.

Biorąc pod uwagę powyżej przywołane przepisy i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że obowiązek podatkowy przy umowie o zniesienie współwłasności ciąży na podmiocie nabywającym rzeczy lub prawa majątkowe ponad udział we współwłasności. Skoro zatem w przedmiotowej sprawie miało miejsce zawarcie ugody sądowej dotyczącej zniesienia współwłasności nieruchomości pomiędzy dotychczasowymi współwłaścicielami, tj. Wnioskodawczynią i jej mężem, ze spłatą, to przedmiotowa czynność zniesienia współwłasności, jako wymieniona w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Jak wynika bowiem z opisu stanu faktycznego sprawy zniesienie to w powiązaniu z podziałem majątku dorobkowego nastąpi ze spłatą.

Reasumując, wskazana we wniosku czynność dotycząca zniesienia współwłasności nieruchomości nabytej w trakcie konkubinatu, dokonana na podstawie ugody sądowej, jako składnik (element) zniesienia/podziału całego majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża (zarówno tego nabytego przez zawarciem związku małżeńskiego jak i w trakcie jego trwania) należy do czynności cywilnoprawnych wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż wiążą się z nią spłaty i tym samym podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Powyższe oznacza więc, że w analizowanej sprawie, w związku z dokonanym zniesieniem współwłasności nieruchomości na podstawie ugody sądowej i wystąpienia w ramach tego zniesienia spłaty, po stronie Wnioskodawczyni powstał obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż w związku ze zniesieniem tego rodzaju współwłasności (tj. tej, do której zniesienia stosuje się przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych) Wnioskodawczyni nabyła przedmiot zniesienia współwłasności ponad udział we współwłasności nieruchomości nabytej w trakcie trwania konkubinatu. Zgodnie z ustawą o podatku od czynności cywilnoprawnych tylko do zniesienia tego rodzaju współwłasności mają zastosowanie przepisy stanowiące o zniesieniu współwłasności, gdyż podział majątku dorobkowego, to instytucja prawa rodzinnego a nie cywilnego. Tym samym Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu ww. czynności. Przy czym podkreślić należy, że skoro przedmiotem opodatkowania objęte jest w opisie stanu faktycznego tylko zniesienie współwłasności, która nie była objęta majątkiem dorobkowym małżonków, to tym samym podstawę opodatkowania należy ustalić tylko z uwzględnieniem wartości nieruchomości, która została nabyta w trakcie trwania konkubinatu.

Obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych w opisanej sytuacji nie wystąpiłby tylko wówczas, gdy zniesienie współwłasności majątku nabytego w trakcie trwania konkubinatu było nieodpłatne (bez spłat). Natomiast, jak wynika z treści wniosku (w szczególności jego uzupełnienia): „Zniesienie współwłasności oraz podział majątku wspólnego (zarówno tego nabytego przed zawarciem związku małżeńskiego jak i majątku dorobkowego małżonków) będzie wymagało spłaty ze strony byłego męża Wnioskodawczyni na jej rzecz kwoty 100.000 zł.” Zatem Organ interpretacyjny nie mógł w tej części potwierdzić stanowiska Wnioskodawczyni zajętego we wniosku.

Stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należało więc uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualną). Funkcja ochronna płynąca z przedmiotowej interpretacji, wynikająca z przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej, zgodnie z uprawnieniami Organu interpretacyjnego nadanymi przez art. 14b § 1 tejże ustawy ma zastosowanie wyłącznie dla Wnioskodawczyni.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.