Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.145.2019.2.AZE
z 12 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 kwietnia 2019 r. (data wpływu 30 kwietnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 11 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca w stanie faktycznym opisanym we wniosku ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT będzie uprawniony do zaliczenia wynagrodzenia finansowego do przychodów o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 Ustawy o CIT opierając się na pozabilansowej kalkulacji tego przychodu, przy zachowaniu dotychczasowej prezentacji rachunkowej i podatkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca w stanie faktycznym opisanym we wniosku ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT będzie uprawniony do zaliczenia wynagrodzenia finansowego do przychodów o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 Ustawy o CIT opierając się na pozabilansowej kalkulacji tego przychodu, przy zachowaniu dotychczasowej prezentacji rachunkowej i podatkowej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 11 czerwca 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 29 maja 2019 r. znak: 0111-KDIB2-3.4010.145.2019.1.AZE.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest spółką kapitałową, której głównym przedmiotem działalności jest handel hurtowy, krajowy i międzynarodowy, surowcami chemicznymi, w szczególności kauczukiem syntetycznym.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawarła trójstronne umowy dostaw kauczuku syntetycznego („Umowy Dostawy”), w ramach, których dostawca kauczuku syntetycznego (dalej: „Sprzedający”), poprzez Spółkę (która pełni rolę operatora - dalej: „Operator”), sprzedaje do kontrahenta (dalej: „Kupujący”) towar o określonej jakości oraz w ilości i za cenę uzgodnioną w umowie.

Ani Sprzedający ani Kupujący nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką.

Stosownie do postanowień Umów Dostawy, rolą Sprzedającego jest dostarczenie i przekazanie przewoźnikowi wskazanemu przez Spółkę kauczuku syntetycznego w ilości i jakości zakontraktowanej na dany okres.

Spółka - jako Operator - działając w ramach formuły FCA (Free Carrier) lub DAP (Delivered at Place) ze zbioru reguł handlowych Incoterms 2010 (w zależności od umowy) - odpowiada za odebranie towaru od Sprzedającego i dostarczenie odpowiedniej ilości kauczuku syntetycznego do wskazanej przez danego Kupującego lokalizacji. Przy czym - zgodnie z postanowieniami Umów Dostawy - Kupujący uprawnieni są do odbierania od Spółki takiej ilości towaru, na jaką w danym momencie jest zapotrzebowanie, z zastrzeżeniem jedynie, że cały zakontraktowany na dany rok wolumen dostaw zostanie w tym okresie zrealizowany. Rolą Spółki - jako Operatora - jest więc również utrzymywanie stanów magazynowych kauczuku syntetycznego na poziomie zapewniającym płynną realizację odbiorów przez Kupujących. Spółka pełni de facto funkcję zarządzania łańcuchem dostaw dla Kupujących.

Umowy Dostawy przewidują, iż Sprzedający wystawia faktury dokumentujące sprzedaż kauczuku syntetycznego na Spółkę (jako Operatora), która z kolei wystawia faktury sprzedażowe na Kupującego.

Spółka zobowiązana jest do zapłaty za odebrany od Sprzedającego towar przeważnie w ciągu 30 dni od otrzymania faktury sprzedaży (na jeden z gatunków kauczuku termin do zapłaty wynosi 15 dni). Wobec Kupujących Spółka stosuje odroczone terminy płatności (od 90 do 157 dni, w zależności od lokalizacji, z których dany Kupujący odbiera towar). Pomimo wysokiej kapitalizacji Spółki (ponad 150 mln kapitałów własnych), taka struktura płatności powoduje, że poza środkami własnymi Spółka w dużym stopniu wykorzystywać musi finansowanie zewnętrzne w formie kredytów bankowych.

Przyjęty przez Spółkę i jej partnerów handlowych model biznesowy powoduje, iż w okresie od rozliczenia się za towar ze Sprzedającym, do momentu otrzymania zapłaty od Kupującego, Spółka finansuje Kupującego. Okres faktycznego finansowania Kupującego przez Spółkę obejmuje czas transportu z punktu odbioru kauczuku syntetycznego od Sprzedającego, czas przechowywania towaru w magazynie Spółki i wreszcie odroczony termin płatności faktur. Co więcej, w przypadkach, gdy towar jest odbierany przez Kupującego ze składów konsygnacyjnych Spółki, Spółka finansuje również należny podatek od wartości dodanej.

Zgodnie z Umowami Dostawy, szczegółowa kalkulacja ceny, po jakiej Spółka sprzedaje kauczuk syntetyczny ustalana jest na podstawie formuły potwierdzanej z Kupującymi co kwartał. Formuła kalkulacji ceny sprzedaży kauczuku syntetycznego uwzględnia następujące elementy kalkulacyjne:

• cenę bazową towaru (referującą do cen ropy lub średnich cen naturalnego kauczuku z giełdy towarowej w Singapurze - w zależności od rodzaju kauczuku),
  
• oraz dodatkowe elementy kalkulacyjne takie jak:
  
  1. koszty transportu i logistyki (za które Spółka jest odpowiedzialna jako Operator i które zróżnicowane są w zależności od lokalizacji, z których kauczuk odbierany jest przez Kupujących oraz od tego, czy towar sprzedawany jest w ramach formuły FCA czy DAP),
  2. marżę Spółki, a także
  3. wynagrodzenie, jakie przysługuje Spółce w związku z finansowaniem Kupujących („Wynagrodzenie Finansowe”).
  
  
  

Wynagrodzenie Finansowe na potrzeby ujęcia w formule ceny sprzedaży obliczane jest poprzez zestawienie:

• stopy procentowej (w przypadku np. rozliczeń w USD - LIBOR 3M, w odniesieniu do płatności w PLN - WIBOR 3M) powiększonej o marżę Spółki, oraz
• ilości dni, w jakich Spółka de facto finansuje danego Kupującego.
  
  

Ilość dni, w których Spółka finansuje Kupujących kalkulowana jest jako suma:

• ilości dni, kiedy towar jest w transporcie,
• ilości dni, kiedy towar pozostaje na magazynie Spółki, oraz
• ilości dni wydłużonego terminu płatności dla danej lokalizacji pomniejszonej o 30 dni wynikające z umówionego, odroczonego terminu płatności do Sprzedającego.
  
  

Ze względów biznesowych i w wyniku oczekiwań Kupujących opisany powyżej element Wynagrodzenia Finansowego ujmowany jest w cenie dostarczanego towaru. Konsekwentnie Wynagrodzenie Finansowe nie jest wyodrębniane na fakturach dokumentujących sprzedaż kauczuku syntetycznego, lecz jest prezentowane przez Spółkę jako element przychodu ze sprzedaży towarów.

Od 1 stycznia 2018 r. nastąpiły znaczące zmiany w przepisach Ustawy o CIT dotyczących ograniczeń dla ujmowania w kosztach uzyskania przychodów kosztów finansowania zewnętrznego. Wątpliwości Spółki dotyczą sposobu kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego i możliwości uwzględnienia w tej kalkulacji Wynagrodzenia Finansowego - jako przychodu o charakterze odsetkowym.

Mimo, iż Spółka nie wyodrębnia Wynagrodzenia Finansowego dla celów prezentacji rachunkowej i podatkowej, jest w stanie na podstawie prowadzonych ewidencji jednoznacznie określić wartość otrzymywanego Wynagrodzenia Finansowego.

Spółka powzięła wątpliwość, czy jest uprawniona do uwzględniania w kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego Wynagrodzenia Finansowego - jako przychodu o charakterze odsetkowym - opierając się na pozabilansowej kalkulacji tego przychodu przy zachowaniu dotychczasowej prezentacji rachunkowej i podatkowej.

W uzupełnieniu wniosku z 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 11 czerwca 2019 r) Wnioskodawca wskazał, że formuły FCA (Free Carrier) oraz DAP (Delivered at Place), w oparciu, o które działa Wnioskodawca, nie regulują zasad finansowania przez Spółkę Kupującego. Formuły te mają wpływ na sposób kalkulacji ceny bazowej, stanowiącego przedmiot dostawy, kauczuku syntetycznego. Do tak ustalonej ceny doliczane są następnie narzuty Spółki, jako Operatora, w tym element odsetkowy.

Zasady finansowania Kupującego przez Wnioskodawcę wynikają z porozumień zawieranych pomiędzy Wnioskodawcą a Kupującymi. Zgodnie z wieloletnią praktyką, warunki cenowe, w tym warunki finansowania, ustalane są pomiędzy stronami każdorazowo w drodze negocjacji, prowadzonych co kwartał i potwierdzanych w formie korespondencji mailowej. Przyjęty przez Spółkę i jej partnerów handlowych model biznesowy powoduje, iż w okresie od rozliczenia się za towar z dostawcą kauczuku syntetycznego (dalej jako: „Sprzedający”), do momentu otrzymania zapłaty od Kupującego, Wnioskodawca finansuje Kupującego. Tym samym, w okresie od zapłaty za towar Sprzedającemu, do momentu otrzymania zapłaty od Kupującego, Wnioskodawca przejmuje ryzyko niewypłacalności Kupującego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 Ustawy o CIT, Spółka jest uprawniona do zaliczenia Wynagrodzenia Finansowego do przychodów o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 Ustawy o CIT opierając się na pozabilansowej kalkulacji tego przychodu, przy zachowaniu dotychczasowej prezentacji rachunkowej i podatkowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, obliczając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego o której mowa w art. 15c ust. 3 Ustawy o CIT, Spółka jest uprawniona do zaliczenia Wynagrodzenia Finansowego do przychodów o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 Ustawy o CIT opierając się na pozabilansowej kalkulacji tego przychodu, przy zachowaniu dotychczasowej prezentacji rachunkowej i podatkowej.

Zgodnie z treścią art. 15c ust. 1 Ustawy o CIT, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1 (tj. podatnicy o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce), są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności:

• odsetki,
• skapitalizowane odsetki,
• odsetki ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
• opłaty, prowizje, premie,
• część odsetkową raty leasingowej,
• kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz
• koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione (art. 15c ust. 12 Ustawy o CIT).
  
  

Zgodnie z ust. 3 powołanego przepisu, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Tak przyjęta konstrukcja oznacza, że wartość kosztów finansowania dłużnego odpowiadająca przychodom o charakterze odsetkowym zawsze będzie stanowić koszt podatkowy, a ograniczenia dotyczyć będą jedynie dodatniej różnicy pomiędzy kosztami a przychodami.

Stosownie do przepisu art. 15c ust. 13 Ustawy o CIT, przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się:

• przychody z tytułu odsetek,
• w tym odsetek skapitalizowanych,
• oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.
  
  

Powyższa definicja przychodów o charakterze odsetkowym wskazuje na kategorię szerszą aniżeli same odsetki. Przychodami o charakterze odsetkowym są bowiem m.in. przychody z tytułu odsetek, ale także inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom, które odpowiadają kosztom finansowania dłużnego. Takie rozumienie pojęcia przychodów o charakterze odsetkowym potwierdzone zostało również w interpretacjach podatkowych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, np. interpretacja z dnia 23 października 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.285.2018.1.SO; interpretacja z dnia 18 czerwca 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.175.2018.1.AM; interpretacja z dnia 28 maja 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.74.2018.2.J.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wynagrodzenie Finansowe obliczane jest poprzez zestawienie:

• stopy procentowej (w przypadku np. rozliczeń w USD - LIBOR 3M, w odniesieniu do płatności w PLN - WIBOR 3M) powiększonej o marżę Spółki, oraz
• ilości dni, w jakich Spółka finansuje danego Kupującego.
  
  

Przy czym ilość dni, w których Spółka finansuje Kupujących kalkulowana jest jako suma:

• ilości dni, kiedy towar jest w transporcie,
• ilości dni, kiedy towar pozostaje na magazynie Spółki, oraz
• ilości dni wydłużonego terminu płatności dla danej lokalizacji pomniejszonej o 30 dni wynikające z umówionego terminu płatności do Sprzedającego.
  
  

Biorąc pod uwagę sposób kalkulacji Wynagrodzenia Finansowego, Spółka uważa, iż Wynagrodzenie Finansowe powinno zostać w zasadzie uznane za przychód z odsetek:

• po pierwsze, ekonomiczny charakter Wynagrodzenia Finansowego odpowiada ekonomicznemu charakterowi odsetek. Stanowi bowiem koszt, naliczony (płacony) za używanie pożyczonego kapitału jego właścicielowi, stanowiący przysporzenie po stronie właściciela kapitału.
• po drugie, wysokość Wynagrodzenia Finansowego uzależniona jest od stopy procentowej oraz czasu, na jaki zostało udostępnione finansowanie.
  
  

Gdyby nawet przyjąć, że ze względu na brak wyodrębnienia przez Spółkę Wynagrodzenia Finansowego i bezpośredniego ujęcia go w pozycji przychody finansowe, istnieje wątpliwość, czy osiągane przez Spółkę w tej części przychody są przychodami z odsetek, nie ulega wątpliwości, że ta część przychodów ze sprzedaży, która odpowiada wysokości Wynagrodzenia Finansowego może być traktowana jako przychód o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 Ustawy o CIT. Z całą bowiem pewnością ta część przychodów Spółki stanowi przychody ekonomicznie równoważne odsetkom.

Przychody o charakterze odsetkowym to tylko jeden ze wskaźników służących ocenie, czy - a jeżeli tak, to w jakim zakresie - koszty finansowania dłużnego powinny być limitowane. Przychód o charakterze odsetkowym nie stanowi odrębnej kategorii przychodu, dla której przepisy Ustawy o CIT przewidują obowiązek odrębnego ich ewidencjonowania.

W tym miejscu należy również nadmienić, iż celem wprowadzenia obecnych regulacji dotyczących limitacji kosztów finansowania dłużnego było, między innymi, ograniczenie nadmiernego zadłużania się przedsiębiorstw stanowiącego element agresywnej optymalizacji podatkowej. W przypadku Spółki, taka sytuacja nie ma miejsca. Spółka co prawda ponosi istotne koszty finansowania dłużnego z kredytów bankowych, ale jednocześnie w cenie sprzedaży towarów otrzymuje od Kupujących Wynagrodzenie Finansowe.

Mając powyższe na uwadze, Spółka stoi na stanowisku, że obliczając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 Ustawy o CIT, Spółka jest uprawniona do zaliczenia Wynagrodzenia Finansowego do przychodów o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 Ustawy o CIT nawet wówczas, jeżeli wynagrodzenie to nie jest prezentowane przez Spółkę jako odrębna kategoria przychodu w księgach rachunkowych i jej prezentacji podatkowej a wynikałoby jedynie z pozabilansowej kalkulacji tego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865 dalej: ustawa o CIT) podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z ust. 12 artykułu 15c, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Pojęcie przychodów o charakterze odsetkowym zostało zdefiniowane przez ustawodawcę w art. 15c ust. 13 updop. Zgodnie z tym przepisem, przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest handel hurtowy, krajowy i międzynarodowy, surowcami chemicznymi, w szczególności kauczukiem syntetycznym.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawarła trójstronne umowy dostaw kauczuku syntetycznego, w ramach, których dostawca kauczuku syntetycznego, poprzez Wnioskodawcę sprzedaje do kontrahenta towar o określonej jakości oraz w ilości i za cenę uzgodnioną w umowie.

Umowy dostawy przewidują, iż Sprzedający wystawia faktury dokumentujące sprzedaż kauczuku syntetycznego na Wnioskodawcę, która z kolei wystawia faktury sprzedażowe na Kupującego. Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty za odebrany od Sprzedającego towar przeważnie w ciągu 30 dni od otrzymania faktury sprzedaży (na jeden z gatunków kauczuku termin do zapłaty wynosi 15 dni). Wnioskodawca sprzedając Kupującemu kauczuk stosuje odroczone terminy płatności (od 90 do 157 dni, w zależności od lokalizacji, z których dany Kupujący odbiera towar). Przyjęty przez Wnioskodawcę i jej partnerów handlowych model biznesowy powoduje, iż w okresie od rozliczenia się za towar ze Sprzedającym, do momentu otrzymania zapłaty od Kupującego, Spółka finansuje Kupującego. Okres faktycznego finansowania Kupującego przez Spółkę obejmuje czas transportu z punktu odbioru kauczuku syntetycznego od Sprzedającego, czas przechowywania towaru w magazynie Wnioskodawcy i wreszcie odroczony termin płatności faktur.

Zgodnie z Umowami Dostawy, szczegółowa kalkulacja ceny, po jakiej Wnioskodawca sprzedaje kauczuk syntetyczny ustalana jest na podstawie formuły potwierdzanej z Kupującymi co kwartał. Formuła kalkulacji ceny sprzedaży kauczuku syntetycznego uwzględnia następujące elementy kalkulacyjne:

• cenę bazową towaru (referującą do cen ropy lub średnich cen naturalnego kauczuku z giełdy towarowej w Singapurze - w zależności od rodzaju kauczuku),
  
• oraz dodatkowe elementy kalkulacyjne takie jak:
  
  1. koszty transportu i logistyki (za które Spółka jest odpowiedzialna jako Operator i które zróżnicowane są w zależności od lokalizacji, z których kauczuk odbierany jest przez Kupujących oraz od tego, czy towar sprzedawany jest w ramach formuły FCA czy DAP),
  2. marżę Spółki, a także
  3. wynagrodzenie, jakie przysługuje Wnioskodawcy w związku z finansowaniem Kupujących („Wynagrodzenie Finansowe”).
  
  
  

Wynagrodzenie Finansowe na potrzeby ujęcia w formule ceny sprzedaży obliczane jest poprzez zestawienie:

• stopy procentowej (w przypadku np. rozliczeń w USD - LIBOR 3M, w odniesieniu do płatności w PLN - WIBOR 3M) powiększonej o marżę Spółki, oraz
• ilości dni, w jakich Spółka de facto finansuje danego Kupującego.
  
  

Ilość dni, w których Spółka finansuje Kupujących kalkulowana jest jako suma:

• ilości dni, kiedy towar jest w transporcie,
• ilości dni, kiedy towar pozostaje na magazynie Spółki, oraz
• ilości dni wydłużonego terminu płatności dla danej lokalizacji pomniejszonej o 30 dni wynikające z umówionego, odroczonego terminu płatności do Sprzedającego.
  
  

Przyjęty przez Wnioskodawcę i jej partnerów handlowych model biznesowy powoduje, iż w okresie od rozliczenia się za towar ze Sprzedający, do momentu otrzymania zapłaty od Kupującego, Wnioskodawca finansuje Kupującego. Tym samym, w okresie od zapłaty za towar Sprzedającemu, do momentu otrzymania zapłaty od Kupującego, Wnioskodawca przejmuje ryzyko niewypłacalności Kupującego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia Wynagrodzenia Finansowego do przychodów o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 Ustawy o CIT w oparciu o pozabilansową kalkulację tego przychodu, przy zachowaniu dotychczasowej prezentacji rachunkowej i podatkowej

W analizowanej sprawie z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka dla celów prezentacji rachunkowej i podatkowej nie wyodrębnia wynagrodzenia za finansowanie Kupujących i również nie dokonuje takiego wyodrębnienia na fakturach dokumentujących sprzedaż. Wynagrodzenie to, jak podkreśla Wnioskodawca, jest jednym z elementów kalkulacji ceny sprzedaży towaru i jest obliczane na potrzeby ujęcia w formule ceny sprzedaży towaru. Mając, zatem na uwadze powyższe, zasadnym jest przyjęcie, że cena sprzedaży wynikająca z faktur jest ceną za towar, a wynagrodzenie za finansowanie jest jednym z elementów tej ceny. Ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego Spółka nie będzie, zatem uprawniona do zaliczenia ww. Wynagrodzenia Finansowego do przychodów o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem opis stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.