Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.201.2019.2.JKU
z 16 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 czerwca 2019 r. (data wpływu – 16 czerwca 2019 r.), uzupełnionym 25 lipca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zwrotnego przeniesienia wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zwrotnego przeniesienia wierzytelności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 16 lipca 2019 r., znak: 0111-KDIB4.4014.201.2019.1.JKU wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 25 lipca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem posiadającym siedzibę na terytorium RP, zarejestrowanym jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca jest pośrednikiem kredytowym zarejestrowanym w rejestrze prowadzonym przez Komisję Nadzoru Finansowego. Oprócz tego Wnioskodawca zajmuje się m.in. windykacją wierzytelności oraz w przeszłości nabywał portfele przeterminowanych wierzytelności wynikających z umów pożyczek (kredytów konsumenckich) udzielonych przez inne polskie podmioty, w celu ich windykacji i czerpania zysków z tej windykacji. Wierzytelności te przysługują wobec dłużników będących polskimi osobami fizycznymi.

Wnioskodawca zdołał zwindykować znaczną część spośród nabytych przez siebie wierzytelności z tytułu kredytów konsumenckich, jednakże części tych wierzytelności nie udało się zwindykować a dalsze działania w tym celu Wnioskodawca uznał za nieopłacalne. W związku z tym, Wnioskodawca planuje zbycie (odsprzedaż) części nabytych wierzytelności innym podmiotom. Zbyte wierzytelności od momentu cesji stanowić będą własność ich nabywców, z reguły innych polskich firm windykacyjnych. Dłużnicy zobowiązani będą od momentu cesji do spłaty długu na rzecz nowych wierzycieli.

Umowy cesji, na podstawie których Wnioskodawca zbędzie wierzytelności na rzecz innych podmiotów, dotyczą, co do zasady, wierzytelności istniejących w chwili cesji, które nie są objęte żadnymi wadami prawnymi. Ponieważ jednak każda z umów cesji obejmować będzie z reguły bardzo wiele, nierzadko tysiące pojedynczych wierzytelności, Wnioskodawca nie jest w stanie wykluczyć, że wśród tych tysięcy wierzytelności nie znajdą się takie, które były już w chwili cesji obarczone wadami prawnymi, z czego Wnioskodawca nie będzie sobie zdawał jednak sprawy w momencie cesji. Z tego też powodu, umowy cesji, na podstawie których Wnioskodawca zbędzie wierzytelności na rzecz innych podmiotów, zawierać będą postanowienia dotyczące możliwości tzw. cesji zwrotnej w niektórych przypadkach. Postanowienia te przewidywać będą wymóg dokonania zwrotnego przeniesienia wierzytelności na Wnioskodawcę w przypadku stwierdzenia, już po zawarciu umowy cesji (zwanej dalej również „pierwotną cesją”), że dana wierzytelność nie mogła być prawnie skutecznie przeniesiona albo była obarczona inną wadą prawną uniemożliwiającą lub poważnie utrudniającą jej dochodzenie przez nowego wierzyciela (dalej: „Nabywca”) pod warunkiem, że okoliczność ta istniała już w chwili zawarcia pierwotnej umowy cesji. Uprawnienie do żądania cesji zwrotnej stanowi zabezpieczenie dla Nabywcy, dzięki któremu może on mieć pewność, że nabywa jedynie wierzytelności, które mogą być skutecznie dochodzone. A za te, które okażą się obarczone wadą – otrzyma zwrot zapłaconej ceny (proporcjonalnie przypadającej na daną wierzytelność). Uprawnienie to nie przysługuje Nabywcy w każdym przypadku.

W szczególności nieskuteczność windykacji nie uprawnia Nabywcy do żądania cesji zwrotnej. Uprawnienie to przysługuje Nabywcy tylko w przypadku kwalifikowanych okoliczności, które – gdyby były znane w chwili cesji – powodowałyby, że do cesji danej wierzytelności nigdy by nie doszło. Uprawnienie do żądania przez Nabywcę cesji zwrotnej ma więc charakter zbliżony do odstąpienia od umowy cesji, ale tylko w zakresie niektórych spośród objętych pierwotną umową cesji wierzytelności. Z perspektywy Wnioskodawcy przyznanie Nabywcy uprawnienia do dokonania cesji zwrotnej stanowi element pozwalający na wynegocjowanie wyższej ceny za zbywane wierzytelności. Okoliczności uprawniające Nabywcę do żądania cesji zwrotnej dotyczą bowiem znikomej części całego portfela wierzytelności. Gwarancja ewentualnej cesji zwrotnej jest więc dla Wnioskodawcy znikomym kosztem w porównaniu do uzyskanej wyższej ceny za portfel wierzytelności. Okoliczności, które uprawniać będą Nabywcę wierzytelności do żądania jej zwrotnego przeniesienia na Wnioskodawcę to w szczególności sytuacje, gdy w chwili zawarcia umowy cesji:

1. wierzytelność nie istniała albo nie przysługiwała wobec wskazanego dłużnika (np. sytuacje, gdy doszło do oszustwa kredytowego),
2. wierzytelność została potrącona przez dłużnika, czego Wnioskodawca nie był świadomy,
3. wierzytelność była obciążona lub ograniczona prawem osoby trzeciej,
4. wierzytelność z jakiegokolwiek powodu nie była wymagalna,
5. wierzytelność nie została uprzednio skutecznie przeniesiona na Wnioskodawcę,
6. dłużnik nie żył w chwili cesji,
7. przed zawarciem umowy cesji została ogłoszona upadłość dłużnika,
8. wierzytelność powstała w wyniku czynu zabronionego,
9. dłużnik w chwili zawarcia umowy cesji był osobą ubezwłasnowolnioną.
   
   

W przypadku stwierdzenia, że dana wierzytelność spełnia powyższe kryteria Nabywca będzie mógł żądać od Wnioskodawcy, aby zwrócił nabywcy część wynagrodzenia otrzymanego w ramach umowy cesji – przypadającego na daną wierzytelność. Nabywca przeleje wówczas wierzytelność z powrotem na Wnioskodawcę (chyba, że nie będzie to prawnie dopuszczalne). Uprawnienie do żądania dokonania cesji zwrotnej przysługiwać będzie Nabywcy wierzytelności przez określony czas po zawarciu umowy cesji – z reguły przez ok. 24 miesiące. W przypadku, gdy cesja zwrotna wierzytelności nie będzie dopuszczalna prawnie Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwrotu odpowiedniej kwoty otrzymanej za daną wierzytelność do Nabywcy, nawet jeśli nie dojdzie do zwrotnego przeniesienia wierzytelności na Wnioskodawcę. Należy podkreślić, że uprawnienie do żądania cesji zwrotnej przysługiwać będzie Nabywcy wierzytelności wprost na podstawie pierwotnej umowy cesji i dokonywane będzie w ramach tej pierwotnej umowy cesji. Cesja zwrotna, co do zasady, powinna być stwierdzona pismem, tj. dokumentem potwierdzającym dokonanie przez Wnioskodawcę zwrotu części wynagrodzenia otrzymanego przy pierwotnej cesji na rzecz Nabywcy oraz potwierdzającym transfer określonej wierzytelności przez Nabywcę na rzecz Wnioskodawcy. Dokument taki nazywa się z reguły „Porozumieniem”. W treści Porozumienia obie strony potwierdzą, że wymienione w załączniku do tegoż Porozumienia wierzytelności nie spełniały warunków, które były postawione wierzytelnościom przenoszonym w pierwotnej umowie cesji i że w związku z tym aktualizują się obowiązki stron wynikające z umowy cesji, tj. Wnioskodawca jako zbywca musi zwrócić cenę przypadającą na te wierzytelności. Z chwilą zaś dokonania tego zwrotu wierzytelności te stają się z powrotem własnością Wnioskodawcy. Nabywca zobowiązany będzie wówczas do zwrotu dokumentacji związanej z tymi wierzytelnościami Wnioskodawcy. Porozumienie nie będzie więc oddzielną umową, ale jedynie dokumentem potwierdzającym wykonanie uprawnienia przysługującego Nabywcy na podstawie pierwotnej umowy cesji.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał ponadto, że zwrotne przeniesienie wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy nie przybierze postaci umowy sprzedaży. Cesja zwrotna nastąpi na podstawie pierwotnej umowy cesji. Pierwotna umowa cesji ma postać zbliżoną do cywilnoprawnej umowy sprzedaży (aczkolwiek dotyczy praw, a nie rzeczy). Natomiast cesja zwrotna nie będzie stanowić odrębnej umowy (nie ma wyrażenia woli stron, bo to następuje z chwilą podpisania pierwotnej umowy cesji). Pierwotna umowa sprzedaży nie zostanie rozwiązana bo cesja zwrotna dotyczy znikomej części przeniesionego pierwotnie portfela. Ponadto, uprawnienie do dokonania cesji zwrotnej wynika wprost z pierwotnej umowy, zatem jej rozwiązanie niweczyłoby to uprawnienie. W przypadku cesji zwrotnej nie będzie jednak zawierana nowa umowa. Cesja zwrotna będzie dokonywana w ramach pierwotnej umowy cesji, w trybie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego i będzie stwierdzana pismem.

Cesja zwrotna następować będzie w ramach pierwotnej umowy cesji wierzytelności (pierwotnego przeniesienia wierzytelności na nabywcę, który później może dokonać cesji zwrotnej), która co do zasady nie podlega u żadnej ze stron opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ani podatkiem od wartości dodanej; nie korzysta więc też ze zwolnień z tych podatków. W niektórych jednak przypadkach pierwotna cesja może następować w ramach szerszej transakcji sekurytyzacji wierzytelności, która to usługa sekurytyzacji (świadczona przez fundusz inwestycyjny na rzecz Nabywcy) jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zwrotne przeniesienie wierzytelności przez Nabywcę na rzecz Wnioskodawcy na podstawie zawartego w pierwotnej umowie cesji uprawnienia do żądania cesji zwrotnej będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrotne przeniesienie wierzytelności przez Nabywcę na rzecz Wnioskodawcy na podstawie zawartego w pierwotnej umowie cesji uprawnienia do żądania cesji zwrotnej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca przywołał treść art. 1 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, stwierdzając jednocześnie, że umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Zatem, mając na uwadze przytoczone przepisy (w tym dopuszczalne formy jakie może przyjąć czynność cesji wierzytelności) stwierdzić należy, że cesja wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile przyjmie postać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Natomiast cesja wierzytelności, która nie odbywa się w formie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności nie stanowi przedmiotu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W opisanym zdarzeniu przyszłym należy mieć na szczególnej uwadze fakt, że uprawnienie do żądania cesji zwrotnej przysługiwać będzie Nabywcy na podstawie pierwotnej umowy cesji – w której to Nabywca nabył wierzytelność, która w wyniku cesji zwrotnej ma być z powrotem przeniesiona na Wnioskodawcę. Zwrotne przeniesienie wierzytelności będzie więc dokonywane na podstawie i w ramach pierwotnej umowy cesji wierzytelności. Nie będzie więc stanowić odrębnej umowy sprzedaży ale będzie stanowić element pierwotnej umowy cesji. Istotnym jest, że żądanie cesji zwrotnej jest uprawnieniem Nabywcy wynikającym z pierwotnej umowy cesji. Cesja zwrotna nie jest więc skutkiem nowej umowy między stronami – Wnioskodawca nie może nie przystąpić do cesji zwrotnej, bo jest do niej zobowiązany na podstawie pierwotnej umowy cesji. W przypadku cesji zwrotnej nie dochodzi do złożenia oferty, nie dochodzi do negocjacji. Nie ma też dowolności czy swobody stron. Wnioskodawca jest zobowiązany do zwrotu otrzymanej na podstawie pierwotnej umowy cesji ceny i do ponownego przejęcia własności wierzytelności (o ile jest to prawnie dopuszczalne). Jest to obowiązek Wnioskodawcy, a więc nie może być mowy o zawarciu nowej „umowy” między stronami. Cesja zwrotna dokonywana będzie zgodnie z postanowieniami pierwotnej umowy cesji (na podstawie której Nabywca nabył wierzytelności) i w ramach tej umowy. W tejże pierwotnej umowie cesji to Nabywca występuje w roli nabywcy wierzytelności i ewentualne skutki w podatku od czynności cywilnoprawnych obarczają jego. Zwrotne przeniesienie wierzytelności w ramach tej umowy nie stanowi odrębnej umowy, nie podlega więc opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych po stronie Wnioskodawcy. Zwrotne przeniesienie wierzytelności ma skutek cesji wierzytelności – zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego. Nie jest to jednak odrębna umowa sprzedaży. Zwrotne przeniesienie wierzytelności ma skutek odstąpienia – strony zwracają tylko to co świadczyły przy zawarciu pierwotnej umowy cesji. Wnioskodawca zwraca otrzymaną cenę, a Nabywca zwraca wierzytelność Wnioskodawcy.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał się na interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1519) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W myśl art. 1 ust. 4 cyt. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145). Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Natomiast art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Zatem mając na uwadze dotychczas przytoczone przepisy (w tym dopuszczalne formy jakie może przyjąć czynność cesji wierzytelności) stwierdzić należy, że cesja wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile przyjmie postać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca (spółka z o.o.) zamierza zbyć (odsprzedać) część nabytych wierzytelności innym podmiotom. Umowy cesji, na podstawie których Wnioskodawca zamierza zbyć wierzytelności na rzecz innych podmiotów, z reguły zawierać będą postanowienia dotyczące możliwości tzw. cesji zwrotnej w niektórych przypadkach. Postanowienia te przewidywać będą wymóg dokonania zwrotnego przeniesienia wierzytelności na Wnioskodawcę w przypadku stwierdzenia, już po zawarciu umowy cesji, że dana wierzytelność nie mogła być prawnie skutecznie przeniesiona albo była obarczona inną wadą prawną uniemożliwiającą lub poważnie utrudniającą jej dochodzenie przez nowego wierzyciela, pod warunkiem, że okoliczność ta istniała już w chwili zawarcia pierwotnej umowy cesji.

Uprawnienie do żądania cesji zwrotnej będzie przysługiwało Nabywcy wierzytelności wprost na podstawie pierwotnej umowy cesji i dokonywane będzie w ramach tej pierwotnej umowy cesji. Cesja zwrotna, co do zasady, powinna być stwierdzona pismem, tj. dokumentem potwierdzającym dokonanie przez Wnioskodawcę zwrotu części wynagrodzenia otrzymanego przy pierwotnej cesji na rzecz Nabywcy oraz potwierdzającym transfer określonej wierzytelności przez nabywcę na rzecz Wnioskodawcy. Dokument taki nazywa się z reguły „Porozumieniem”. W treści Porozumienia obie strony potwierdzają, że wymienione w załączniku do tegoż Porozumienia wierzytelności nie spełniały warunków, które były postawione wierzytelnościom przenoszonym w pierwotnej umowie cesji i że w związku z tym aktualizują się obowiązki stron wynikające z umowy cesji, tj. Wnioskodawca jako zbywca będzie musiał zwrócić cenę przypadającą na te wierzytelności. Z chwilą zaś dokonania tego zwrotu wierzytelności te staną się z powrotem własnością Wnioskodawcy. Nabywca zobowiązany będzie wówczas do zwrotu dokumentacji związanej z tymi wierzytelnościami Wnioskodawcy. Porozumienie nie będzie więc oddzielną umową, ale jedynie dokumentem potwierdzającym wykonanie uprawnienia przysługującego Nabywcy na podstawie pierwotnej umowy cesji.

Zwrotne przeniesienie wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy nie przybierze postaci umowy sprzedaży. Pierwotna umowa sprzedaży nie zostanie rozwiązana bo cesja zwrotna dotyczy znikomej części przeniesionego pierwotnie portfela. Ponadto, uprawnienie do dokonania cesji zwrotnej wynika wprost z pierwotnej umowy, zatem jej rozwiązanie niweczyłoby to uprawnienie. W przypadku cesji zwrotnej nie będzie jednak zawierana nowa umowa. Cesja zwrotna będzie dokonywana w ramach pierwotnej umowy cesji. Będzie to następowało w trybie art. 509 § 1 Kodeku cywilnego i będzie stwierdzone pismem.

Skoro zatem, jak wskazuje Wnioskodawca, opisane we wniosku zwrotne przeniesienie wierzytelności nie będzie dokonywane na podstawie odrębnej umowy sprzedaży, ani też nie będzie stanowiło innej czynności cywilnoprawnej wymienionej w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, to należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż zwrotne przeniesienie wierzytelności nie będzie rodzić skutków na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Na Wnioskodawcy z tego tytułu nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja podatkowa to odpowiedź na konkretne pytanie dotyczące podatków; dlatego wywołuje ona wyłącznie skutki w sferze podatkowej, a nie żadnej innej. Zgodnie z przepisami organ podatkowy jest przy tym związany treścią wniosku; nie ma uprawnień ani możliwości badania prawdziwości faktów czy stwierdzeń, podanych przez wnioskodawcę. Formułując odpowiedź organ podatkowy polega więc wyłącznie na tym, co podał podatnik we wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.