Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.312.2019.1.KP
z 13 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2019 r. (data wpływu 16 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie obligacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie obligacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również Podatnik) jest osobą fizyczną podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Podatnik, począwszy od marca 2008 r., prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Podstawową działalnością przedsiębiorstwa Wnioskodawcy jest świadczenie usług głównie w domenie telekomunikacji i informatyki. Podatnik prowadzi uproszczoną księgowość, zgodnie z art. 24a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT) oraz rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (dalej: Rozporządzenie PKPiR). Zaznaczenia wymaga fakt, iż Podatnik stosuje od początku prowadzonej przez siebie działalności uproszczoną (kasową) zasadę rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów (tj. rozpoznaje koszty podatkowe w momencie ich poniesienia). Dopóki Podatnik nie spełni przesłanek obligujących go do prowadzenia pełnej księgowości na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości - forma prowadzenia rozliczeń księgowych oraz zasad rozpoznawania kosztów nie ulegnie zmianie. Podatnik nie przekroczył swoimi przychodami w żadnym z lat podatkowych istnienia swojej działalności gospodarczej równowartości 2 mln EUR (na koniec roku 2019 pułap ten również nie zostanie przekroczony).

Podkreślenia wymaga fakt, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Podatnik podejmuje również działania inwestycyjne (mające na celu pomnażanie zakumulowanego kapitału obrotowego), w konsekwencji czego nabył on w trakcie roku 2017 bezpośrednio od emitenta obligacje korporacyjne (dalej: Obligacje). Nie jest wykluczone, że w niedalekiej przyszłości Wnioskodawca dokona kolejnych nabyć Obligacji. Zaznaczyć przy tym należy, że Obligacje nie były i nie będą są nabywane w celu ich dalszej odsprzedaży na rzecz podmiotów trzecich.

Intencją Wnioskodawcy jest wyłącznie efektywne wykorzystywanie aktywów obrotowych zgromadzonych w prowadzonym przez niego przedsiębiorstwie - przez co jako potencjalne przysporzenia z tytułu nabycia Obligacji należy rozumieć płacone przez emitenta odsetki (w przyjętych okresach rozliczeniowych) oraz środki otrzymane z tytułu wykupu Obligacji przez emitenta. Dokumentami potwierdzającymi nabycie obligacji są w szczególności (a także będą w przypadku przyszłych nabyć):

1. propozycja nabycia Obligacji, złożona Podatnikowi przez emitenta (lub pośrednika działającego w imieniu i na rzecz emitenta);
2. oświadczenie Podatnika o przyjęciu propozycji nabycia Obligacji;
3. oświadczenie emitenta o przydziale Obligacji Podatnikowi;
4. odcinek zbiorowy Obligacji wystawiony przez Emitenta;
5. bankowe potwierdzenie przelewu środków pieniężnych Podatnika, dokumentujące zapłatę na rzecz emitenta z tytułu nabycia Obligacji (zwane dalej łącznie jako: Dowody nabycia Obligacji).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Podatnik posiada prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie Obligacji (dokonane w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej)?
2. W jakim momencie i na podstawie jakiego dokumentu księgowego Podatnik powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione na nabycie Obligacji?
3. Czy Podatnik jest zobowiązany na koniec roku podatkowego do ujęcia nabytych w danym roku podatkowym Obligacji w remanencie końcowym?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że posiada prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie Obligacji (dokonane w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej).
2. Zdaniem Wnioskodawcy, powinien on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione na nabycie Obligacji w momencie ich poniesienia (tj. w dacie wystawienia dowodu stanowiącego podstawę do ich zaksięgowania), natomiast podstawą do ujęcia przedmiotowych wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinien być odcinek zbiorowy obligacji lub bankowe potwierdzenie przelewu środków pieniężnych Podatnika, dokumentujące zapłatę na rzecz emitenta z tytułu nabycia Obligacji.
3. Podatnik nie jest zobowiązany na koniec roku podatkowego do ujęcia nabytych w danym roku podatkowym Obligacji w remanencie końcowym.
   
   

Uzasadnienie

Ad. 1. Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z treści powołanego przepisu wynika tak, więc, że aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki - wydatek winien:

• być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie znajdować się wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Z powyższego należy wnioskować, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki te muszą być, zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności, nie mogą być równocześnie wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia danego wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na względzie, iż przedmiotem działalności gospodarczej podatnika jest również efektywne wykorzystywanie zgromadzonych aktywów obrotowych - nie ulega wątpliwości, że działalność opierająca się na nabywaniu obligacji wykonywana jest w ramach działalności gospodarczej.

Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na nabycie Obligacji w sposób bezsprzeczny przyczyniają się do osiągnięcia przychodów (w przyszłości), a także służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów (racjonalnym jest, by zgromadzone aktywa obrotowe Podatnika były reinwestowane w okresach, w których nie są planowane zwiększone wydatki związane w sposób bezpośredni z podstawowym przedmiotem działalności).

Zauważyć należy również, iż wydatki na nabycie Obligacji nie zostały wykluczone z kategorii kosztów podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych na mocy regulacji art. 23 ustawy PIT Zdaniem Podatnika - wydatki ponoszone na nabycie Obligacji są udokumentowane w sposób właściwy dla powszechnie obowiązujących przepisów, konstytuujących zasady emisji oraz obrotu papierami wartościowymi, w konsekwencji czego uznać należy, iż posiadanie przez Podatnika niżej wymienionych dokumentów:

1. propozycja nabycia Obligacji, złożona Podatnikowi przez emitenta (lub pośrednika działającego w imieniu i na rzecz emitenta);
2. oświadczenie Podatnika o przyjęciu propozycji nabycia Obligacji;
3. oświadczenie emitenta o przydziale Obligacji Podatnikowi;
4. odcinek zbiorowy Obligacji wystawiony przez Emitenta;
5. bankowe potwierdzenie przelewu środków pieniężnych Podatnika, dokumentujące zapłatę na rzecz emitenta z tytułu nabycia Obligacji; stanowi podstawę do tego, by uznać, iż wydatki na nabycie Obligacji są udokumentowane w sposób właściwy.
   
   

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie Obligacji (dokonane w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej).

Ad. 2. Jak wskazane zostało w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku - Podatnik stosował na moment dokonania nabyć Obligacji oraz będzie stosował przynajmniej do 31 grudnia 2019 r uproszczoną (kasową) zasadę rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów (wyrażoną w art. 22 ust. 5c ustawy PIT).

Stosownie do cytowanego powyżej art. 22 ust. 5c ustawy PIT - koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy PIT - za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, tj. prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Co istotne - zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 kwietnia 2014 r. (sygn. IBPBI/1/415-78 /14/BK): „ Zauważyć przy tym należy, że definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w ww. art. 22 ust. 6b dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych.

Innej definicji dnia poniesienia kosztu uzyskania przychodów w odniesieniu do podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera”. Celem ustalenia właściwego momentu ujęcia kosztów nabycia Obligacji w podatkowej księdze przychodów i rozchodów Podatnika - należy w pierwszej kolejności udzielić odpowiedzi na pytanie - jaki dowód stanowi podstawę do zaksięgowania (ujęcia) przedmiotowych kosztów podatkowych. Zgodnie z § 26 Rozporządzenia PKPiR - zapisy w księdze dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 12-16 Rozporządzenia PKPiR.

Zatem dokumenty poświadczające przedmiotowe wydatki muszą spełniać warunki dowodu księgowego, co ma służyć poprawnemu ujęciu ich w podatkowej księdze przychodów i rozchodów podatnika. W myśl § 12 ust. 3 Rozporządzenia PKPiR - podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są m. in.: 1) faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub(uchylony) 2) inne dowody, wymienione w § 13 i 14 Rozporządzenia PKPiR, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy;
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym, że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych;
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych; oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
   
   

Natomiast stosownie do § 13 pkt 5 Rozporządzenia PKPiR - za dowód księgowy uważa się inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia PKPiR. Mając na uwadze brzmienie powyższych regulacji - zdaniem Podatnika- dowodami księgowymi, na podstawie których może on ująć w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatki na nabycie Obligacji są:

1. odcinek zbiorowy Obligacji wystawiony przez emitenta, o ile dokument ten zawiera:
   
   • określenie wystawcy (emitenta) lub stron transakcji (emitenta i Wnioskodawcę oraz ich adresy);
   • datę wystawienia oraz datę dokonania operacji gospodarczej (emisji Obligacji przez emitenta i jednocześnie nabycia Obligacji przez Podatnika);
   • określenie przedmiotu operacji gospodarczej (Obligacje) oraz jego wartość i ilościowe określenie (liczba sztuk obligacji oraz ich wartość nominalna w ujęciu łącznym lub jednostkowym);
     
   • podpis osoby uprawnionej do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczej; z tym zastrzeżeniem, że dowód ten musi być oznaczony numerem lub umożliwiać w inny sposób jego powiązanie z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie,
2. bankowe potwierdzenie przelewu środków pieniężnych Podatnika, dokumentujące zapłatę na rzecz emitenta z tytułu nabycia Obligacji, o ile dokument taki zawiera:
   
   • określenie wystawcy (Bank) lub wskazanie stron (emitenta i Wnioskodawcę oraz ich adresy);
     
   • datę wystawienia dowodu oraz datę dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym, że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty, z tym zastrzeżeniem, że dowód ten musi być oznaczony numerem lub umożliwiać w inny sposób jego powiązanie z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie. Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione na nabycie Obligacji w momencie ich poniesienia, tj. w dacie wystawienia jednego z dwóch wyżej wskazanych dowodów, stanowiących podstawę do ich zaksięgowania.
   
   

Ad. 3 Zgodnie z art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy PIT: U podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa. Stosownie natomiast do § 27 ust. Rozporządzenia PKPiR:

Podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury”, na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie utraty w ciągu roku podatkowego prawa do zryczałtowanego opodatkowania podatkiem dochodowym, zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności. Z kolei na podstawie § 3 pkt 1 Rozporządzenia PKPiR przez towary należy rozumieć towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że:

1. towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej;
2. materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi;
3. materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości;
4. wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane;
5. produkcją niezakończoną jest produkcja w toku oraz półwyroby (półfabrykaty), to jest niegotowe jeszcze produkty własnej produkcji, a także wykonywane roboty, usługi przed ich ukończeniem;
6. brakami są nieodpowiadające wymaganiom technicznym wyroby własnej produkcji, całkowicie wykończone bądź też doprowadzone do określonej fazy produkcji; brakami są również towary handlowe, które na skutek uszkodzenia lub zniszczenia w czasie transportu bądź magazynowania utraciły częściowo swą pierwotną wartość,
7. odpadami są materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową.
   
   
   

Zatem, o tym czy dany składnik majątku stanowi towar handlowy w prowadzonej przez Podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej decyduje rodzaj, przedmiot oraz charakter tej działalności. Działalność Podatnika ma charakter usługowy (działalność rachunkowo-księgowa; doradztwo podatkowe, usługi informatyczne). Jak wskazane zostało w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego - nabyte przez Wnioskodawcę Obligacje nie były i nie będą nabywane w celu ich dalszej odsprzedaży na rzecz podmiotów trzecich (intencją Wnioskodawcy jest wyłącznie efektywne wykorzystywanie aktywów obrotowych zgromadzonych w prowadzonym przez niego przedsiębiorstwie). Trudno zatem, w ocenie Wnioskodawcy, uznać, że zakupione przez niego Obligacje stanowiły lub stanowić będą w przyszłości:

1. towary handlowe;
2. materiały (surowce) podstawowe;
3. materiały (surowce) pomocnicze;
4. półwyroby;
5. produkcję w toku;
6. wyroby gotowe;
7. braki lub
8. odpady;

w konsekwencji czego:

1. nabyte dotychczas Obligacje nie powinny być przez Wnioskodawcę uwzględniane w remanencie końcowym (spisie z natury), sporządzanym na koniec roku podatkowego, w którym zostały nabyte;
2. nabyte w przyszłości Obligacje nie powinny być przez Wnioskodawcę uwzględnione w remanencie końcowym (spisie z natury), sporządzonym na koniec roku podatkowego, w którym zostaną nabyte.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 i 7 ww. ustawy źródłem przychodów są m.in.:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3) oraz
  

• kapitały pieniężne i prawa majątkowe (art. 10 ust. 1 pkt 7).
  
  
  

Podział ten ma istotny wpływ nie tylko na sposób prowadzenia dokumentacji finansowej, ustalanie podstawy opodatkowania, ale także na sposób opodatkowania i jego wysokość.

W art. 5a pkt 6 ww. ustawy została zawarta definicja pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie z jego treścią, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza oznacza działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl natomiast art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

Odrębne źródło przychodów stanowią kapitały pieniężne, wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki (dyskonto) od papierów wartościowych.

Za przychody z kapitałów pieniężnych, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ww. ustawy, uważa się przychody z odpłatnego zbycia udziałów (akcji), udziałów w spółdzielni oraz papierów wartościowych.

Stosowanie do treści art. 5a pkt 13 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o pochodnych instrumentach finansowych – oznacza to instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c-i ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2286, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są papiery wartościowe. Przy czym zgodnie z art. 3 pkt 1 lit a) ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o: papierach wartościowych rozumie się przez to: akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 505 z późn. zm.) prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne, certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągniętego długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego. W świetle powyższego uznać należy, że obligacje stanowią papiery wartościowe, stosownie do art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 30b ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, w tym z realizacji praw wynikających z tych instrumentów, z odpłatnego zbycia udziałów (akcji), z odpłatnego zbycia udziałów w spółdzielni oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) albo wkładów w spółdzielni w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Natomiast z art. 30b ust. 4 ww. ustawy wynika, że przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli odpłatne zbycie udziałów (akcji), udziałów w spółdzielni, papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych oraz realizacja praw z nich wynikających następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

W sytuacji, gdy przedmiotem działalności gospodarczej jest obrót papierami wartościowymi i podatnik dokonuje takiej transakcji, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, uzyskany przychód (dochód) należy traktować jako przychód z wykonywanej działalności gospodarczej. Tak uzyskany przychód (dochód) podlega łącznemu opodatkowaniu z pozostałymi przychodami, w ramach wykonywanej działalności gospodarczej. Pojęcie kapitałów pieniężnych i praw majątkowych, do których odwołuje się przepis art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest definiowane odpowiednio w art. 17 ust. 1 oraz w art. 18 ustawy. Aczkolwiek nie wszystkie rodzaje dochodów z kapitałów pieniężnych w rozumieniu ustawy mogą stanowić przedmiot działalności gospodarczej, niemniej jednak przedmiotem takiej działalności może być nabywanie i zbywanie obligacji, akcji oraz innych papierów wartościowych.

Aby działalność ta mogła być traktowana jako działalność gospodarcza, musi spełniać przesłanki wskazane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że musi być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Ponadto wskazać należy, że skutkiem wskazanego wcześniej przepisu art. 30b ust. 4 jest konieczność wyłączenia ze źródła przychodów, określonego jako kapitały pieniężne, przedmiotu związanego z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług głównie w domenie telekomunikacji i informatyki. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca podejmuje także działania inwestycyjne mające na celu pomnażanie zakumulowanego kapitału obrotowego, w konsekwencji czego nabył on w trakcie 2017 roku bezpośrednio od emitenta obligacje korporacyjne. Wnioskodawca zaznacza, że nie jest wykluczone, iż w przyszłości dokona kolejnych nabyć. Ponadto obligacje nie były i nie będą nabywane w celu dalszej odsprzedaży na rzecz podmiotów trzecich. Intencją Wnioskodawcy jest wyłącznie efektywne wykorzystanie zgromadzonych aktywów obrotowych.

Z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego nie wynika by Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie obrotu papierami wartościowymi. Zatem przychód osiągany przez Wnioskodawcę z płaconych przez emitenta odsetek oraz środków otrzymanych z tytułu wykupu obligacji przez emitenta należy zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7, tj. przychód z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Skoro przychód z uzyskanych odsetek od obligacji oraz środków z wykupu obligacji został zakwalifikowany jako przychód z kapitałów pieniężnych, to koszty uzyskania przychodów również należy odnieść do tego źródła.

Artykuł 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, co do zasady, jakie wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z jego postanowieniami, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Zauważyć przy tym należy, że koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz są zawsze związane z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Podkreślić należy, że przyjęta na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oznacza, że do podatkowych kosztów podatnik zaliczać może jedynie wydatki faktycznie poniesione.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe a także powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie jest i nie będzie nabywanie i zbywanie papierów wartościowych, to koszt zakupu przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych uzyskanych w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej obligacji, nie stanowi i nie będzie stanowić kosztu tej działalności.

Wobec powyższego pytania Nr 2 i Nr 3 stają się bezprzedmiotowe.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nic stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.