Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.293.2019.1.JK2
z 28 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu 2 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnianiem obywateli Ukrainy na umowę zlecenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnianiem obywateli Ukrainy na umowę zlecenia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka świadczy usługi w zakresie pracy tymczasowej oraz outsourcingu usług. Z uwagi na problemy z pozyskaniem współpracowników wśród polskich obywateli, Spółka zamierza rekrutować i zatrudniać osoby będące obywatelami Ukrainy (dalej również Zleceniobiorcy). Celem Spółki jest zawieranie umów zlecenia z obywatelami Ukrainy, które będą zawierane w ramach działalności Spółki, natomiast obywatele Ukrainy będą zawierać umowy zlecenia jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Zleceniobiorcy będą przebywali i pracowali legalnie na terytorium Polski, tzn. będą posiadali wymagane polskimi przepisami dokumenty takie jak wiza, pozwolenia na pobyt i/lub pracę i etc. Ponadto, w początkowym okresie współpracy ukraińscy Zleceniobiorcy będą wykonywać pracę również na podstawie oświadczenia złożonego przez Wnioskodawcę i zarejestrowanego w Powiatowym Urzędzie Pracy i posiadanej wizy lub innego dokumentu pobytowego (a dopiero w późniejszym okresie uzyskiwane będzie zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt i na pracę). Umowy zlecenia zawierane przez Wnioskodawcę będą opiewać na kwoty wynagrodzenia wyższe niż 200 zł.

W ciągu roku podatkowego Zleceniobiorcy, świadcząc swe usługi, będą przebywać na terenie Polski poniżej lub powyżej 183 dni. Zleceniobiorcy będą posiadać rachunki bankowe w polskich bankach oraz polski numer identyfikacji podatkowej PESEL.

W sytuacji kiedy Zleceniobiorcy nie przedstawiają żadnych certyfikatów rezydencji, które to dokumenty wyjaśniłyby zasady opodatkowania, zgodnie z posiadanym certyfikatem rezydencji i umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania (w powyższym temacie Wnioskodawca otrzymał już interpretację).

Spółka w celu wyjaśnienia rezydencji podatkowej Zleceniobiorców, ma zamiar zwracać się do nich o wyjaśnienie problemu. Spółka bowiem nie ma i nie będzie miała prawnych instrumentów, aby samodzielnie określić rezydencję podatkową Zleceniobiorcy, w związku z czym zamierza zwracać się o informację w tym zakresie do osób, które będą w stanie określić swoją rezydencję podatkową, czyli do samych Zleceniobiorców.

W związku z tym, Spółka ma zamiar zwracać się do Zleceniobiorców o złożenie odpowiednich oświadczeń. Zleceniobiorca będzie miał możliwość złożenia jednego z trzech rodzajów oświadczeń:

1. w ramach pierwszego rodzaju oświadczeń Zleceniobiorcy mogą oświadczyć, że w danym roku podatkowym centrum ich interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: „Ja niżej podpisany/a... legitymujący się paszportem nr... deklaruję, iż z uwagi na mój interes osobisty oraz moją działalność zarobkową centrum moich interesów osobistych i gospodarczych w roku podatkowym ... jest Rzeczpospolita Polska. Mam świadomość, że składając niniejsze oświadczenie mam obowiązek uiszczania podatku dochodowego od całości dochodów na terenie Rzeczpospolitej Polskiej bez względu na miejsce położenia ich źródła, zatem także od dochodów uzyskanych ze źródeł położonych za granicą Rzeczpospolitej Polskiej. Zostałem również poinformowany, że brak złożenia niniejszej deklaracji skutkować będzie koniecznością potrącania zryczałtowanego 20% podatku dochodowego”,
2. w ramach drugiego rodzaju oświadczeń Zleceniobiorcy mogą oświadczać, że w danym roku podatkowym przebywają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni i pod wskazanym adresem w Polsce. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: „Niniejszym oświadczam, że w ... roku mój pobyt w Polsce przekroczył 183 dni, co oznacza, że w ... roku jestem rezydentem podatkowym Polski. Mam świadomość, że z uwagi na przekroczenie 183 dni pobytu w Polsce mam obowiązek uiszczania podatku dochodowego od całości dochodów na terenie Rzeczpospolitej Polskiej bez względu na miejsce położenia ich źródła, zatem także od dochodów uzyskanych ze źródeł położonych za granicą Rzeczpospolitej Polskiej. Zostałem również poinformowany, że brak złożenia niniejszej deklaracji skutkować będzie koniecznością potrącania zryczałtowanego 20% podatku dochodowego”,
3. w ramach trzeciego rodzaju oświadczeń Zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Spółki pozostaje rezydentem podatkowym Ukrainy. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała następująco: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz ... nie posiadam ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w ... roku mój pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, co oznacza, że w ... roku nie jestem rezydentem podatkowym Polski. Zostałem również poinformowany, że złożenie niniejszej deklaracji skutkować będzie koniecznością potrącania zryczałtowanego 20% podatku dochodowego i nie będę zobligowany do rocznego rozliczenia podatku w Polsce, chyba, że ostatecznie mój pobyt w Polsce przekroczy 183 dni w danym roku kalendarzowym”.
   
   

Ponadto, z uwagi na fakt, że ukraińscy Zleceniobiorcy mogą nie znać zasad rozliczeń podatkowych w Polsce, Spółka w każdym z oświadczeń zamierza zamieścić również informacje o konsekwencjach złożenia i braku złożenia danego rodzaju oświadczenia. W ten sposób Spółka zamierza ułatwiać Zleceniobiorcom poruszanie się w ramach polskiego systemu prawa podatkowego i zmniejszyć ryzyko błędnego rozliczenia tych osób w Polsce.

Zleceniobiorcy, nie posiadający certyfikatu rezydencji, będą proszeni o złożenie jednego z wyżej wskazanych oświadczeń przy ich zatrudnianiu i każdorazowo na początku kolejnego roku kalendarzowego, w którym będzie kontynuowana współpraca.

Oświadczenia będą składane dobrowolnie, oznacza to, że decyzja czy Zleceniobiorca podpisze jedno z opisanych wyżej oświadczeń, lub które z nich podpisze - należy wyłącznie do Zleceniobiorcy.

W przypadku, gdy Zleceniobiorca nie złoży żadnego oświadczenia lub złoży trzeci rodzaj oświadczenia, to Spółka będzie go traktować jako nierezydenta podatkowego Polski.

W sytuacji, gdy Spółka otrzyma oświadczenie złożone według wzorca pierwszego bądź drugiego, to będzie traktować Zleceniobiorcę jako rezydenta podatkowego Polski.

Spółka planuje przygotowanie oświadczeń w dwóch wersjach językowych - polskiej i ukraińskiej. Celem takiego postępowania Spółki jest uniknięcie sytuacji, gdy Zleceniobiorca podpisze dokument sporządzony w języku polskim, którego nie będzie mógł do końca zrozumieć. Tak więc sporządzenie oświadczeń również w języku ukraińskim pozwoli na pełne zrozumienie treści oświadczeń przez zleceniobiorcę.

Umowa ze Zleceniobiorcą będzie również przewidywała obowiązek Zleceniobiorcy do niezwłocznego aktualizowania złożonych oświadczeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, to czy Spółka może traktować go od początku współpracy jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem?
2. Czy w przypadku, gdy w momencie zatrudnienia Zleceniobiorca złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to czy Spółka może od początku współpracy (do końca roku podatkowego) traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem?
3. Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Spółki, nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia, to czy Spółka może od początku współpracy traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych i w związku z tym obliczać podatek dochodowy według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%?
4. Jeżeli Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie podzieli stanowiska Spółki w stosunku do pytania pierwszego lub drugiego, to Spółka prosi o odpowiedź, na podstawie jakich dokumentów ma ustalić, czy ukraiński Zleceniobiorca jest lub nie jest rezydentem podatkowym Polski w okresie współpracy ze Spółką?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, (w zakresie pytania pierwszego), w przypadku, gdy Zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, to Spółka od początku współpracy powinna traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem.

Zdaniem Spółki (w zakresie pytania drugiego), w przypadku, gdy Zleceniobiorca zatrudniony w danym roku podatkowym złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni - to Spółka od początku współpracy powinna traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem.

Zdaniem Spółki (w zakresie pytania trzeciego), w przypadku gdy Zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Spółki nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia, to Spółka od początku współpracy powinna traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych i w związku z tym obliczać podatek dochodowy według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%.

Zdaniem Spółki (w zakresie pytania czwartego), z uwagi na fakt, że w ocenie Spółki złożenie wyżej wymienionych oświadczeń pierwszego lub drugiego rodzaju jest wystarczające do uznania Zleceniobiorcy za rezydenta podatkowego Polski - Spółka nie musi posiadać innych dokumentów potwierdzających rezydencję podatkową Zleceniobiorców.

Obowiązki Spółki jako płatnika podatku/zaliczek na podatek.

Bez względu na fakt czy Zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski, czy też nie, w związku z zatrudnieniem na podstawie umów zlecenia obywateli Ukrainy, na Spółce spoczywają obowiązki płatnika, tj. obowiązki w zakresie obliczenia, pobrania i odprowadzenia podatku/ zaliczek na podatek, do urzędu skarbowego:

• zaliczek na podatek dochodowy - jeżeli Zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski – co wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub
  

• zryczałtowanego podatku dochodowego - jeżeli Zleceniobiorca nie jest rezydentem podatkowym Polski - co wynika z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Tak więc prawidłowe wywiązanie się z obowiązków podatkowych, spoczywających na Spółce jako płatniku podatku dochodowego, uzależnione jest od ustalenia statusu podatkowego osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia.

Rezydencja podatkowa.

Kwestię rezydencji podatkowej reguluje art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne są rezydentami podatkowymi Polski (mają nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce), jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Z kolei za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski - w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - uważa się osobę fizyczną, która spełnia jeden z następujących warunków:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Innymi słowy, osoba spełniająca jeden z powyższych warunków będzie uznawana za rezydenta podatkowego Polski, zaś osoba, która nie spełnia żadnego z wymienionych wyżej warunków będzie uznawana za nierezydenta podatkowego Polski.

Powyższe regulacje - zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Z uwagi jednak na fakt, że zgodnie z przyjętym dla potrzeb wniosku założeniem, Zleceniobiorcy nie przedstawią Spółce żadnych certyfikatów rezydencji, to nie będzie możliwe zastosowanie w tym przypadku umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Tak więc ustalenie statusu obywatela Ukrainy dla potrzeb podatkowych oraz jego późniejsze rozliczenie podatkowe będzie oparte wyłącznie na podstawie polskich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym nie daje Spółce jako płatnikowi żadnych prawnych narzędzi do weryfikowania, czy zatrudniony przez niego Zleceniobiorca jest, czy też nie jest, rezydentem podatkowym Polski. Z tego powodu, w ocenie Spółki, takich informacji powinien dostarczyć Spółce zatrudniany przez nią Zleceniobiorca i informacja w tym zakresie powinna być dla Spółki wiążąca. To Zleceniobiorca, najlepiej znający swoją sytuację osobistą i majątkową, a także swoje dalsze plany życiowe (zarówno osobiste jak i zawodowe) jest jedyną osobą, która jest w stanie w sposób wiarygodny ocenić, gdzie położona jest jego rezydencja podatkowa.

Spółka zdaje sobie sprawę, że Zleceniobiorcy ukraińskiego pochodzenia zapewne nie znają przepisów polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dlatego nie prosi Zleceniobiorców o złożenie prostego oświadczenia, czy ich rezydencja podatkowa jest położona w Polsce, czy na terytorium Ukrainy. Zleceniobiorcy ukraińskiego pochodzenia nie znający kryteriów, według których polskie przepisy oceniają rezydencję podatkową, nie będą w stanie złożyć wiarygodnego oświadczenia o swojej rezydencji podatkowej. Z tego powodu, co zostało opisane w stanie faktycznym, Spółka będzie prosiła ich o złożenie oświadczenia o tym, czy spełniają oni poszczególne przesłanki do uznania ich, w świetle polskich regulacji, za rezydentów podatkowych Polski, czy też nie.

I tak w ramach pierwszego oświadczenia, Zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że z uwagi na jego interes osobisty oraz jego działalność zarobkową, centrum interesów osobistych i gospodarczych Zleceniobiorcy w roku podatkowym jest Rzeczypospolita Polska.

Pod pojęciem centrum interesów gospodarczych należy z kolei rozumieć - zgodnie z doktryną międzynarodowego prawa podatkowego - terytorium tego państwa, z którym Zleceniobiorcę łączą silniejsze więzy o charakterze ekonomicznym. Skoro więc Zleceniobiorca oświadczy, że na terytorium Polski znajduje się jego centrum interesów gospodarczych, to w ocenie Spółki takie oświadczenie będzie wystarczające do uznania, że jest on rezydentem podatkowym Polski.

Takie stanowisko potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych, czego przykładem jest chociażby wyrok WSA w Opolu z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Op 164/09, w którym Sąd wskazał, że oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, organ odwoławczy słusznie podniósł, że należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza ona swoim mieniem.

Okres, którego dotyczy to oświadczenie obejmuje rok podatkowy (kalendarzowy) i dlatego każdorazowo na początku kolejnego roku podatkowego Zleceniobiorcy będą proszeni o ponowne złożenie oświadczeń w zakresie ich rezydencji podatkowej. Spółka zdaje sobie sprawę, że położenie ośrodka interesów życiowych może ulec zmianie - stąd też zobowiązanie w umowie Zleceniobiorcy, który złoży takie oświadczenie, do jego aktualizacji jeżeli wystąpią okoliczności wpływające na aktualność takiego oświadczenia.

Stanowisko Spółki dotyczące pierwszego z przedstawionych stanów faktycznych potwierdzają również znane Spółce interpretacje podatkowe. Przykładem jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r., nr ILPB1/4511-1-1283/15-2/AK, w której stwierdzono, że w przedmiotowej sprawie, gdy Zleceniobiorcy, którzy będą przebywać poniżej 183 dni w roku podatkowym w Polsce i złożą oświadczenie, że na czas trwania i realizacji zawartych umów zleceń, ośrodek ich interesów życiowych, tj. centrum interesów gospodarczych będzie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to nie ma zastosowania art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka będzie zobowiązana do obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Z kolei w ramach drugiego rodzaju oświadczeń Zleceniobiorca będzie miał możliwość oświadczyć, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, w którym złoży to oświadczenie, pod wskazanym Spółce adresem w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. la pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rezydentem podatkowym jest osoba przebywająca w Polsce powyżej 183 dni w roku podatkowym (czyli w przypadku osób fizycznych - w roku kalendarzowym). Oznacza to, że okres 183 dni pobytu należy liczyć oddzielnie w każdym roku podatkowym. Z tego powodu - jeżeli Zleceniobiorca złożył przy zatrudnieniu oświadczenie, że przebywa w roku, w którym został zatrudniony, powyżej 183 dni w Polsce - to na początku kolejnego roku Spółka będzie prosiła go o wyjaśnienie swojej rezydencji podatkowej. Jeżeli na początku nowego roku nie złoży oświadczenia według pierwszego rodzaju oświadczeń (czyli oświadczenia o posiadaniu w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych) Spółka będzie go w danym roku traktowała jako nierezydenta (chyba, że w czasie tego roku przekroczy 183 dni pobytu w Polsce).

Aby ująć w oświadczeniach wszelkie możliwe warianty dotyczące rezydencji podatkowej ukraińskich Zleceniobiorców, Spółka przygotowała również trzeci rodzaj oświadczeń, w ramach którego Zleceniobiorca ma możliwość oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Spółki nadal pozostaje rezydentem podatkowym Ukrainy.

W przypadku złożenia tego typu oświadczenia, Spółka będzie traktowała Zleceniobiorcę jak nierezydenta podatkowego Polski.

W celu dochowania jak najwyższej staranności w wykonywaniu obowiązków płatnika na gruncie podatku dochodowego i ułatwienia złożenia prawidłowego i świadomego oświadczenia przez Zleceniobiorców pochodzenia ukraińskiego, Spółka zamierza przygotować wzory wyżej opisanych oświadczeń w języku polskim i ukraińskim. Spółka zdaje sobie sprawę, że nie wszyscy Zleceniobiorcy będą władać biegle językiem polskim, że duża część ukraińskiego personelu Spółki najprawdopodobniej nie będzie posługiwać się dobrze językiem polskim. Aby uniknąć wszelkiego rodzaju nieporozumień związanych ze składanymi oświadczeniami Spółka planuje podjąć decyzję o przygotowaniu dwujęzycznych oświadczeń, w tym również w języku, którym biegle władają osoby składające oświadczenia.

Spółka nie ma prawnych podstaw do wymuszenia na Zleceniobiorcach złożenia jednego z opisanych w stanie faktycznym oświadczeń, tak więc złożenie jednego z wyżej opisanych oświadczeń jest w pełni dobrowolne. Spółka dopuszcza więc sytuację, gdy Zleceniobiorca nie będzie chciał złożyć takiego oświadczenia. W takiej sytuacji Spółka będzie traktowała go dla potrzeb podatkowych jak nierezydenta podatkowego Polski.

Z uwagi na przyjęte przez Spółkę rozwiązania mające na celu ustalenie rezydencji podatkowej Zleceniobiorców (składanie oświadczeń), a także przedsięwzięte środki mające zapewnić jak największą wiarygodność składanym przez Zleceniobiorcę oświadczeniom, Spółka nie ma podstaw, ani też instrumentów prawnych do weryfikacji złożonych oświadczeń i dlatego zamierza traktować złożone oświadczenia jako podstawę do przyjęcia określonych zasad opodatkowania wynagrodzeń wypłacanych Zleceniobiorcom.

Z uwagi na fakt, że ukraińscy Zleceniobiorcy mogą nie znać zasad rozliczeń podatkowych w Polsce Spółka w każdym z oświadczeń zamieści również informacje o konsekwencjach złożenia i braku złożenia danego rodzaju oświadczenia. W ten sposób Spółka zamierza ułatwić Zleceniobiorcom poruszanie się w ramach polskiego systemu prawa podatkowego i zmniejszyć ryzyko błędnego rozliczenia tych osób w Polsce.

Stanowisko przedstawione we wniosku potwierdza również interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 czerwca 2017 r., nr 0112- KDIL3-1.4011.64.2017.1.AN.

Reasumując, w przypadku gdy Zleceniobiorca złoży Spółce oświadczenie o posiadaniu w Polsce ośrodka interesów życiowych lub o pobycie w Polsce w danym roku powyżej 183 dni, to Spółka może traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla celów prawidłowego wypełniania przez Spółkę obowiązków płatnika. W przypadku złożenia oświadczenia o braku spełniania warunków wskazanych w oświadczeniu pierwszego lub drugiego rodzaju, lub w przypadku braku złożenia jakiegokolwiek oświadczenia, Spółka ma prawo traktować Zleceniobiorców jak nierezydentów Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia,
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena, czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z tym, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy zlecenia obywateli Ukrainy, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Rzeczpospolitą Polską a Ukrainą.

I tak, w świetle art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269 ze zm.), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością
3. przedsiębiorstwa w spadku

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W świetle przedstawionych regulacji należy zatem wskazać, że od wynagrodzeń wypłacanych przez Wnioskodawcę obywatelom Ukrainy zatrudnionym na podstawie umowy zlecenia, którzy:

• złożyli oświadczenia o posiadaniu ośrodka interesów życiowych w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy (niezależnie od długości ich pobytu w Polsce) lub
  

• przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym,
  
  
  

Wnioskodawca (płatnik) obowiązany jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy).

Należy również wskazać, że gdy współpraca Wnioskodawcy ze zleceniobiorcą będzie krótsza niż 183 dni, nie musi to oznaczać, że w Polsce również przebywa w tym samym okresie czasu. Może bowiem być już w Polsce wcześniej, pracować z innym podmiotem.

Należy zaznaczyć, że rozliczanie cudzoziemców na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy) obowiązywać będzie od dnia spełnienia przesłanek wynikających z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do dnia ich ustania. Zatem zasada obowiązuje:

• w stosunku do cudzoziemców, którzy przebywają na terytorium Polski powyżej 183 dni – od dnia następującego po 183 dniu pobytu w danym roku podatkowym (kalendarzowym) do końca roku kalendarzowego, za który dokonywane jest rozliczenie podatkowe; od stycznia kolejnego roku podatkowego płatnik zatem ponownie obowiązany jest pobierać od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy, aż do upływu 183 dnia pobytu cudzoziemca w Polsce;
  

• w stosunku do cudzoziemców, którzy złożyli oświadczenie o posiadaniu centrum interesów osobistych i gospodarczych na terytorium Polski, zasada będzie obowiązywać od dnia złożenia takiego oświadczenia do dnia uzyskania informacji o zmianie posiadanych danych; w sytuacji bowiem wypłaty wynagrodzenia w kolejnym roku podatkowym (kalendarzowym) płatnik może posłużyć się jedynie informacjami, które są w jego posiadaniu, i na ich podstawie nadal pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy); informacje takie płatnik ocenia w każdym przypadku indywidualnie, działając w dobrej wierze i wyłącznie na podstawie dostępnych mu danych; równocześnie brak jest podstaw prawnych potwierdzających konieczność uzyskiwania stosownych oświadczeń od cudzoziemców w każdych kolejnych latach podatkowych.
  
  
  

W sytuacji wypłaty wynagrodzenia cudzoziemcom, których pobyt na terenie Polski nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca obowiązany jest pobrać od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy. Jeśli pobyt ten przekroczy 183 dni Wnioskodawca powinien od tego momentu stosować zasady jak dla osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Dodać należy, że od stycznia następnego roku pobiera się podatek zryczałtowany, a po przekroczeniu 183 dnia stosuje się zasady ogólne.

Podkreślenia wymaga, że w momencie wypłaty wynagrodzenia płatnik może posłużyć się jedynie faktycznymi informacjami, które są w jego posiadaniu (posiadanie ośrodka interesów życiowych przez zleceniobiorcę, czy potwierdzony fakt przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni) i na ich podstawie pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy). Informacje takie płatnik ocenia w każdym przypadku indywidualnie, działając w dobrej wierze i wyłącznie na podstawie dostępnych mu danych.

Z uwagi na to, że organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1 i 2, udzielenie odpowiedzi na pytanie Nr 4 stało się bezprzedmiotowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wyjaśnić należy, że interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników na podstawie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez podatnika. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tutejszy organ nie jest nią związana przy dokonywaniu oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.