Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.306.2019.1.KU
z 23 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2019 r. (data wpływu 14 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu nieruchomości. W maju 2019 r. otrzymała w darowiźnie od ojca nieruchomość gruntową – działkę budowlaną. Działkę tę Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych swojej działalności gospodarczej. Na podstawie umowy z dnia 12 października 2017 r. ww. działka została wydzierżawiona firmie zajmującej się prowadzeniem restauracji (Dzierżawca). Z dniem 1 czerwca 2019 r. Wnioskodawczyni stała się stroną umowy dzierżawy. Zgodnie z postanowieniami ww. umowy, Dzierżawca w zamian za opłaty czynszowe ma prawo wybudować na tej działce, a następnie w umówionym okresie eksploatować lokal gastronomiczny. Amortyzacji budynku będzie dokonywał Dzierżawca i to w jego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie znajdował się budynek. Wnioskodawczyni nie będzie znała wartości początkowej budynku. Po zakończeniu umownego okresu dzierżawy wszelkie nakłady związane z wybudowanym budynkiem przejdą na własność Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni – przedsiębiorca, właściciel opisanej wyżej działki budowlanej, ujętej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych swojej działalności gospodarczej, będzie zobligowana do zapłaty, określonego w art. 30g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanym zdarzeniu przyszłym nie będzie zobligowana do zapłaty podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 30g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z ww. przepisem, podatek dochodowy w wysokości 0,035% wartości początkowej środka trwałego będącego budynkiem powinien być wpłacany przez podatnika, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

• budynek stanowi własność albo współwłasność podatnika;
  

• budynek jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą;
  

• budynek został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze;
  

• budynek jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
  
  

W opisanym zdarzeniu przyszłym jednoznacznie wskazano, że budynek będzie stanowił środek trwały Dzierżawcy i to on będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawczyni nie będzie, zgodnie z zawartą umową dzierżawy, znała jego wartości początkowej, a przedmiotem dzierżawy przez cały okres trwania umowy będzie nieruchomość gruntowa, tj. działka budowlana, nie zaś budynek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że tzw. „podatek od nieruchomości komercyjnych” zwany także podatkiem minimalnym, pojawił się w polskim porządku prawnym już od dnia 1 stycznia 2018 r.

Ustawą z dnia 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 1291), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 30g, który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z treścią art. 30g ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), obowiązującą od 1 stycznia 2019 r., podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
2. jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą,
3. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
4. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

– zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Kryterium warunkującym objęcie budynku podatkiem wynikającym z wyżej cytowanego art. 30g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób jest opodatkowanie przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem (mieszkalnym i niemieszkalnym), który został oddany do używania (w całości lub w części) na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a przy tym spełnia pozostałe przesłanki, tj. stanowi własność lub współwłasność podatnika, jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą, a także jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wskazać w tym miejscu należy, że podmiotem obowiązanym do zapłaty podatku, o którym mowa w art. 30g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ten podmiot, który dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego będącego budynkiem.

Stosownie do art. 30g ust. 2 ww. ustawy, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 30g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji – wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 30g ust. 6 cytowanej ustawy, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Na podstawie art. 30g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w maju 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała w darowiźnie od ojca nieruchomość gruntową – działkę budowlaną. Działkę tę Wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych swojej działalności gospodarczej. Na podstawie umowy z dnia 12 października 2017 r. ww. działka została wydzierżawiona firmie zajmującej się prowadzeniem restauracji (Dzierżawca). Z dniem 1 czerwca 2019 r. Wnioskodawczyni stała się stroną umowy dzierżawy. Zgodnie z postanowieniami ww. umowy, Dzierżawca w zamian za opłaty czynszowe ma prawo wybudować na tej działce, a następnie w umówionym okresie eksploatować lokal gastronomiczny. Amortyzacji budynku będzie dokonywał Dzierżawca i to w jego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie znajdował się budynek. Wnioskodawczyni nie będzie znała wartości początkowej budynku.

W okolicznościach przedstawionej sprawy mamy do czynienia z sytuacją, w której budynek będzie stanowił środek trwały Dzierżawcy i to on będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawczyni nie będzie, zgodnie z zawartą umową dzierżawy, znała jego wartości początkowej, a przedmiotem dzierżawy przez cały okres trwania umowy będzie nieruchomość gruntowa, tj. działka budowlana, nie zaś budynek.

Jako istotne dla sprawy, należy wskazać ponadto, że dla podatku od przychodów z budynków istotne znaczenie ma okoliczność, że dla celów tego podatku, przychód ustala się w odniesieniu do wartości początkowej środka trwałego będącego budynkiem. Środkiem trwałym mogą być m.in. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Uwzględniając zatem, że omawiany podatek dotyczy kategorii budynku, który jest środkiem trwałym, to powinien być rozpatrywany u tego podatnika, który zaliczył budynek do środków trwałych. W konsekwencji, podatnik, który wybudował budynek na cudzym gruncie, który to budynek stanowi u niego środek trwały jest podatnikiem tego podatku.

Zatem, mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 30g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.